"อุแหม วันนี้ผมขอบคุณครูแก้วอีกครั้งนะครับ พิธีมีสีสันขึ้นเยอะ"
ชายร่างท้วมดูอารีกล่าวยินดีแก่แม่นางรำด้วยความจริงใจ เพราะการจะจองตัวแม่นางรำคนนี้มาแต่ละครั้งก็ไม่ใช่เรื่องง่าย เดือนหนึ่งครูแกรับแค่งานเดียว หรือสองเดือนครั้งเท่านั้น ยากนักที่จะได้ตัวมาร่วมงาน
"ผมยินดีครับ แล้วจะยินดีมากเลยหากวันข้างหน้าเด็ก ๆ ในคณะจะได้มารำด้วย"
ตรีศูลอมยิ้มพร้อมกล่าวตอบผู้ว่าจ้างประนมมือขอบคุณ ชายสูงอายุหัวเราะร่าพูดคุยโต้ตอบกับนางรำที่ตนว่าจ้างมารำถวายศาลทุกครั้งที่มีโอกาส จนผู้คนที่นั่งโต๊ะจีนอยู่โดยรอบอยากจะเข้ามาร่วมวงสนทนาด้วย
ไม่ว่าใครก็ต่างรู้ดีว่า'ครูแก้ว'แห่งคณะนางรำประจำชุมพรนี้มีความสามารถมากมายนัก ทั้งใบหน้ายังสะสวยเกินกว่าจะเรียกได้ว่าบุรุษ เพียงแต้มชาด ปัดแก้มเพียงนิดก็งามหยาดเยิ้มจนใครที่เดินผ่านต่างก็ไถ่ถามว่าสตรีนางนี้คือใคร
ตรีศูลในชุดเครื่องทรงกินรีรีบเปิดกล่องแว่นหยิบเลนส์ขึ้นมาสวม บรรจงถอดเล็บปลอมสีทองนำมาวางเก็บไว้ในกล่องน้อยพกพา ก่อนจะค่อย ๆ จับตะเกียบประคองชิ้นเนื้อเข้าปากอย่างสุภาพเป็นภาพที่น่ามองแก่ผู้หลักผู้ใหญ่ที่ร่วมโต๊ะยิ่ง
"ครูแก้ว เร็ว ๆ นี้ผมจะทำบุญบ้าน ไม่ทราบว่าช่วงนี้ครูว่างหรือเปล่าครับ?"
"ผมก็ว่าจะหาคณะนางรำไปรำถวายพระอยู่พอดี"
"บ้านของผมที่ปลูกอยู่ใกล้เสร็จแล้ว ว่าจะเชิญครูแก้วไปรำ สนใจไหมครับ"
คนงามประจำโต๊ะได้ฟังก็ชื่นใจที่คณะนางรำจะได้มีงาน แต่เฒ่าหัวงูพวกนี้ก็หวังแต่จะจ้างเขาคนเดียวไม่แลเด็ก ๆ ในคณะที่เขาตั้งใจสั่งสอนเลยสักนิด นี่จึงเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงจำกัดระยะเวลาการทำงานของตัวเองลง
"ต้องขอบคุณทุกท่านที่ให้ความกรุณา แต่ผมว่าจะวางมือกลางปีนี้แล้วล่ะครับ"
"เห!? ทำไมล่ะครับ บ้านหลังนี้ผมตั้งใจปลูกเพื่อให้คุณมารำเปิดบ้านเลยนะครับ"
ไอ้คนนี้ก็ใช้เงินไม่คิด บ้าไปแล้วเหรอใช้เงินเป็นพันเป็นหมื่นหาข้ออ้างให้เขาไปรำ
"ผมก็อุตส่าห์จัดงานทำบุญหวังจะเชิญครูแก้วไปรำถวายองค์พระท่านเลยนะครับ"
นี่ก็อีกคน ฉันรู้ว่าพวกนายรวยแต่เอามาใช้แบบนี้ไม่อายฟ้าอายดินบ้างรึไง
"ตัวผมปีนี้ก็สามสิบแล้ว ไม่เหมาะจะมาทำอะไรแบบนี้แล้วล่ะครับ"
มันก็เป็นความจริง ใบหน้าของเขาที่เจ้าพวกนี้บอกนักบอกหนาว่าสวยอย่างนู้นอย่างนี้จะไปสู้สาวเอ๊าะ ๆ ได้อย่างไรเล่า แถมเขายังเป็นผู้ชายอีกแปลกใจเหมือนกันที่มาเจอกลุ่มคนที่ไม่สนเพศในยุคสมัยแบบนี้ด้วย
"งั้นเอาแบบนี้ไหมครับ"
ชายในชุดสูททั้งสามหันหน้าขวับไปทางเจ้าของคณะนางรำ
"ถ้าจะจ้างทั้งที ไม่จ้างเด็ก ๆ ในคณะไปด้วยเลยล่ะครับ ผมตั้งใจฝึกมากับมือเลยนะครับ"
"แต่ใครจะเทียบชั้นครู อย่างครูแก้วได้ล่ะครับ"
เอ๊ะ ไอ้นี่
ตรีศูลสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อสงบจิตสงบใจก่อนจะปรับอารมณ์ตัวเองเข้าสู่ช่วงการละคร
"คุณพรเทพครับ ผมน่ะนะ...ใช้เวลาสั่งสอนเด็ก ๆ มาก็หลายปี คุณจะไม่เห็นแก่ความพยายามของผมเลยหรือครับ"
คนงามกล่าวด้วยน้ำเสียงน้อยใจทำตาละห้อยผินหน้าไปทางอื่น ทำเอาสามหนุ่มร่วมโต๊ะถึงกับลนลาน เจ้าของชื่อพรเทพจึงรีบเอี้ยวตัวมากุมมือเขาแนบแน่น
"โถ่ ครูแก้วครับ ผมจ้างคุณ เห็นผลงานคุณมาก็หลายครั้ง จะเปลี่ยนทีก็ต้องการคนที่ผมเชื่อมั่นสิครับ"
แล้วเด็ก ๆ ที่เขาเป็นคนจับดัดหลังดัดนิ้วเองกับมือมันไม่น่าเชื่อถือตรงไหนกันหือ!
นางรำหนุ่มได้แต่ยิ้มรับ ยกแก้วชาขึ้นจิบไปพลางตักอาหารเข้าปากไปพลางฟังเหล่าผู้ว่าจ้างคุยกันไม่นานก็ได้เวลาอันสมควร ตรีศูลกล่าวลาแขกที่เดินมาทักทาย หยิบกระเป๋าสัมภาระขึ้นสะพายก่อนจะมีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากข้างหลังพร้อมกับเครื่องยนต์ที่จุดอยู่
"ครูแก้ว ให้ผมไปส่งที่เรือนไหมครับ"
เจ้าของชื่อพยักหน้าตอบรับ เพราะขามาก็เป็นเจ้าตัวที่อาสามารับ จะกลับทั้งทีก็ต้องใช้คนนี้แหละ วันนี้คุ้มเสียจริง ได้ทั้งเงิน ได้ทั้งอิ่มท้อง แถมยังมีคนไปรับไปส่งอีก
เมื่อถึงหน้าบ้าน แขกคนสำคัญอาสาช่วยถือกระเป๋าและขนมที่ได้มาจากงานขึ้นเรือนมาด้วย ซึ่งเขาก็ยินดี
นางรำหนุ่มตักกระบวยขึ้นล้างเท้าให้สะอาดสะอ้านก่อนจะเปิดประตูกันเดินขึ้นบันไดเรือน พูดคุยโต้ตอบกับผู้ว่าจ้างที่พามาส่งเล็กน้อย ก่อนเมื่อเท้าเหยียบกระดานเรือนหางตาจะเหลือบไปเห็นน้องชายของเขาในสภาพงามหน้า
ศรในชุดอย่างทหารสีเขียวแก่กางเกงขาสั้นเนื้อตัวเปรอะเปื้อนไปด้วยดินโคลน แขนเสื้อทั้งสองข้างที่ถลกขึ้นเห็นแผลถลอกปอกเปิกเลือดซิบโดยมีเจ้านพลูกศิษย์เขาคอยเอาสำลีชุบยาแต้มไปตามจุด ยังไม่รวมกับหัวเข่าที่เลือดซิบไม่แพ้กัน และหน้าแก้มที่มีรอยช้ำม่วงเป็นวงคล้ายจะโดนต่อยมา
ความโกรธของตรีศูลพุ่งดังปรอทแตกก่อนจะชำเลืองไปมองที่นาฬิกา 'ยังไม่หมดเวลาราชการ' และหันไปสบตากับผู้ที่อาสาพามาส่ง
"คุณพรเทพครับ ผมรบกวนคุณอีกเรื่องหนึ่งได้ไหมครับ?"
ตรีศูลพูดพลางเดินเสียงเบาเข้าไปในห้องของตนซึ่งเป็นมุมอับจากระเบียง จัดการถอดเครื่องประดับอันหนักอึ้งออกบางส่วน สยายผมให้คลี่แล้วจึงใช้หนังยางรวบมัดเป็นหางม้าคลาย คว้าผ้าชีฟองผืนบางบนพนักเก้าอี้มาคลุมปิดไหล่
"ได้สิครับ แต่ครูแก้วต้องสัญญากับผมนะครับว่าจะมางานขึ้นบ้านใหม่"
"ครับผมสัญญา"
ตรีศูลกล่าวหนักแน่น ในตอนนี้ไม่มีอะไรจะสำคัญไปกว่าความปลอดภัยของน้องชายเขาอีกแล้ว
"ว่ามาเลยครับ" เศรษฐีหนุ่มยิ้มแก้มปริ
"ช่วยขับรถไปส่งผมที่โรงเรียนแถวนี้ได้ไหมครับ"
อุตส่าห์จะไปก๊งเหล้ากับสองตาสักหน่อย แต่คงต้องไปสายหน่อยเสียแล้ว
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
หูของทหารยศร้อยเอกได้ยินเสียงกระพรวนข้อเท้าดังกรุ๊งกริ๊งมาแต่ไกล ทว่ากลับไม่ได้สนใจอะไรและกลับมาจดจ่อกับเอกสารขอเบิกอุปกรณ์การรบสำหรับยุวชนทหารในการดูแลของเขา เสียงตึงตังประสมกับเสียงคล้ายกระดิ่งลมคืบคลานมาถึงอาคารชั้นสองที่เขานั่งทำงานอยู่ มือหยาบละเมียดจับกระดาษบางขึ้นมาพิจารณา พลางหยิบดินสอขึ้นมาตวัดเขียนเมื่อเห็นจุดผิดพลาด แม้จะมีเงาของผู้มาเยือนพาดผ่านโต๊ะไม้เนื้อดีก็ยังคงไม่เงยหน้าขึ้นไปพาที
ตึง! เสียงฝ่ามือฟาดเข้าบนพื้นที่ทำงาน นายทหารมองว่าเป็นจังหวะเหมาะสมจึงได้เงยหน้าขึ้นมาทว่ายังไม่ได้ปรับระยะสายตาให้ดี
"คุณฝึกหนักเกินไปแล้วนะครับ ถึงพวกเขาจะเป็นยุวชนทหารแต่ยังไงก็ยังเป็นเด็กนะ!"
เขาชินชากับประโยคพวกนี้แล้วจึงฟังหูซ้ายทะลุหูขวา อย่างไรเสียก็คงจะเป็นผู้ปกครองที่ไม่เข้าใจบริบทของสังคมไทยตอนนี้ที่พวกญี่ปุ่นกดดันเราเข้ามาทุกที ทหารชั้นกลางหลับตาเอนกายกับพนักพิงก่อนจะหรี่ตามองแล้วเห็นว่าคู่สนทนาหาได้ใส่ชุดคลุมมิดชิดตามมารยาทแต่เป็นผ้าเกาะอกและผ้าถุงทว่าเผยเนื้อเอวบางส่วนแม้จะมีผ้าแพรคลุมสัดส่วนแต่ในมุมของกาลเทศะอย่างไรผิดก็คือผิด เขาจึงกล่าวตักเตือนไปอย่างไม่ยี่หระ
"ผู้ปกครองครับ ผมเข้าใจในสัมมาอาชีพของคุณ แต่ที่นี่เป็นโรงเรียน รบกวนให้เกียรติสถานที่ราชการโดยการไม่ใส่ชุดนางรำมาพบด้วยครั-
เสียงเข้มขาดห้วงเมื่อเขาเงยหน้ามามองเจ้าของเสียงเจี๊ยวจ๊าวนั่นชัด ๆ
'อะไรกัน นักเรียนเขามีผู้ปกครองเป็น นางฟ้า ด้วยเหรอ'
ใช่ คนตรงหน้าของเขาคือนางรำคนนั้น เจ้าของปิ่นปักผมที่เขาเก็บได้แต่ทำไมเสียงของเจ้าตัวถึงได้ทุ้มอย่างผู้ชาย
ความสับสนเข้าเล่นงานร้อยเอกอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว คิ้วเข้มหนากดลงอย่างคนกำลังสงสัย ดวงตาคมสั่นไหวด้วยความงงงวย ปากที่ยังคงกล่าวไม่จบประโยคดีอ้าค้างจนแมลงวันสามารถบินเข้าปากได้ แม้จะมีรุ่นน้องที่นั่งโต๊ะใกล้ ๆ สะกิดผ่านสายตานายทหารคนนี้ก็ยังคงนั่งแน่นิ่งเป็นรูปปั้น
"นี่! ได้ฟังผมอยู่ไหมครับ!" นางรำหนุ่มตะเบ็งเสียงดังเพื่อปลุกนายทหารให้ตื่น
"อะ...เอ่อ คุณผู้ปกครองครับ ไม่ทราบว่ายุวชนทหารที่คุณหมายถึงคือนายคนไหนเหรอครับ ถะ...ถ้าไม่รังเกียจ เชิญนั่งดื่มน้ำแล้วอธิบายให้ผมฟังได้ไหมครับ"
สิบเอกปลื้มปีติใช้ทักษะการพูดรวบตึงสถานการณ์เอาไว้ได้อย่างอยู่หมัด จนผู้ปกครองคนสวยตอนนี้ยอมเดินมานั่งจิบน้ำที่เก้าอี้รับรองแล้ว
ทว่าความสามารถนี้ก็มีขีดจำกัด แน่นอนว่าคนติดเล่นอย่างนายสิบปลื้มคนนี้ไม่สามารถปรับพฤติกรรมตัวเองมาอยู่ในความจริงจังได้นานมากนักหรอก ทั้งนี้ยังเป็นการคุยกับผู้ปกครองครั้งแรก เอกสารอะไรในมือเขาก็ไม่มี ชื่อยุวชนทหารตอนนี้ยังจำได้ไม่หมดเลยด้วยซ้ำ เพราะฉะนั้นแล้ว ร้อยครับ! ช่วยหยุดเคลิ้มแล้วมาช่วยผมคุยกับพี่ชายคนสวยคนนี้ทีเถอะครับ!
นายสิบปลื้มปีติรู้สึกว่าตัวเองทำงานคุ้มเงินเดือนก็วันนี้แล เพียงแค่นั่งอยู่เฉย ๆ โดยมีสายตาอาฆาตของผู้ปกครองจ้องมองมาก็รู้สึกพลังชีวิตจากหนึ่งร้อยลงมาติดลบจนอยากออกไปแรดฟื้นฟูสัพพะกำลังแล้วความสามารถพูดคล่องน้ำไหลไฟดับของพ่อหนุ่มทะเล้นได้หมดลงไปเป็นที่เรียบร้อย ตอนนี้ก็ได้แต่หวังลม ๆ แล้ง ๆ ให้ร้อยตื่นขึ้นมาจากภวังค์แล้วเดินมานั่งรับกรรมเป็นเพื่อนรุ่นน้องคนนี้สักทีเถอะครับ!ตรีศูลนั่งจิบน้ำไปกัดฟันกรอด ๆ ไป ใครมันบางอาจมาทำร้ายน้องชายเพียงคนเดียวของเขาหากเป็นนักเรียนเขาจะตามไปชำระถึงหน้าประตูบ้าน หรือหากเป็นเจ้าทหารสองคนนี้ก็อย่าหวังเลยว่าพรุ่งนี้จะได้มีชีวิตอยู่อย่างครบสามสิบสอง"ขออภัยที่ชักช้านะครับ"นางรำหนุ่มวางแก้วน้ำลงบนตัก ตวัดหางตามองนายทหารร่างกำยำที่กำลังเดินหอบเอกสารรายชื่อบางอย่างมาวางไว้บนโต๊ะรับแขก"ไม่ทราบว่า คุณเป็นผู้ปกครองของยุวชนทหารคนไหนเหรอครับ?""นายอดิศร วิศิษฐ์สกุล ม.๕ ครับ"แม้จะพูดสุภาพแต่คนงามก็คล้ายจะกัดฟันพูด ทำเอาพ่อปลื้มอกสั่นขวัญแขวนไม่เคยเจอคนงามสายโหดมาก่อน เขานั่งเกร็งสั่นสู้ประหนึ่งเ
"เลิกแถว!!"เสียงเข้มดังกู่ก้องมาจากครูฝึกผิวสีน้ำผึ้งใจกลางสนาม ปลดปล่อยเหล่าทหารน้อยให้เป็นอิสระเมื่อเข็มสั้นชี้ตรงไปที่เลขสี่ เหล่านักเรียนชั้นมัธยมปลายในชุดสีเขียวเปื้อนดินพากันจับกลุ่มเดินกลับบ้านด้วยท่าทีเหนื่อยอ่อนจากการฝึกอันเข้มงวดรวมไปถึงอดิศรที่โดนเพื่อนคล้องคอกะจะพากันไปนั่งเล่นใต้ต้นไทรที่อยู่ไม่ห่าง"นายอดิศร"เสียงทุ้มคุ้นหูแว่วดังมาจากข้างหลังชวนให้เด็กหนุ่มหน้าเปลี่ยนสีเป็นไก่ต้ม หันไปตอบรับแต่เพียงผู้เดียวเพราะเหล่าผองเพื่อนวิ่งหนีเตลิดไปไกลกันแล้ว"ครับร้อย" ศรยกมือทำความเคารพ พร้อมส่งยิ้มเจื่อน ๆ ให้ครูฝึกสุดโหด"แผลเป็นยังไงบ้าง""ดีขึ้นเยอะแล้วครับ""ถ้าไม่ไหวให้มาบอกฉัน เข้าใจไหม ฝากไปบอกเพื่อน ๆ ด้วย""ครับ"แม้เด็กหนุ่มจะตอบรับทราบมาสักพักแต่พิภพก็ยังไม่หยุดจ้องมองมาที่เขา จู่ ๆ คิ้วหนาก็กดลงเหมือนเคร่งเครียดกับอะไรบางอย่าง ทำเอาศรตัวสั่นงั่กเป็นลูกหมาตกน้ำ"พี่นายเป็นนางรำใช่ไหม?""ครับ! ใช่ครับ!"ศรสะดุ้งตอบเสียงดังฟังชัด"เป็นนางรำที่ขึ้นแสดงเมื่องานกา
เรือนนางรำ๗ มิถุนายน ๒๔๘๔ถึง คุณคนดีที่เก็บปิ่นปักผมมาคืนสวัสดีครับ ผมเป็นนางรำเจ้าของปิ่นที่คุณเก็บได้ ก่อนอื่นเลยคงต้องกล่าวขอบคุณเป็นอย่างสูงที่อุตส่าห์ฝากน้องชายผมมาคืนครับ ผมจึงอยากจะมอบของตอบแทนเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้คุณ ไม่ทราบว่าคุณสะดวกมาเจอกันไหมครับขอให้เป็นวันที่ดีนะครับจาก ตรีศูล (แก้ว) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .ร้อยเอกพิภพคิดดีแล้วที่ตัดสินใจอดทนรอไม่เปิดจดหมายอ่านต่อหน้าสาธารณชนไม่อย่างนั้นชาวบ้านชาวช่องคงต้องเห็นเขาทรุดลงกลางถนนเป็นอันแน่แท้พิภพได้อ่านจดหมายฉบับนี้หลังจากอาบน้ำอาบท่าเสร็จโดยที่ยังไม่เช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ดีดังนั้นบนตัวจึงยังมีแค่ผ้าขาวม้าผืนเดียวเปิดแผ่นอกและลอนหน้าท้องส่วนบนที่ยังคงชุ่มน้ำอยู่ ทว่าดูเหมือนไอร้อนที่แผ่ออกมาบนหน้าเขามันจะมากเกินสงสัยคงจะต้องไปตักน้ำสักขันมาราดให้หัวเย็นลงเสียหน่อยแล้วด้วยความเค
ตกเย็นหลังการเรียนการสอนเมื่อพิภพได้รับจดหมายมาจากยุวชนทหารในการดูแลอย่างอดิศร ร้อยเอกจึงเก็บมันเข้ากระเป๋าสะพายประจำกายเตรียมจะเอาไปเปิดอ่านที่บ้านพัก ซึ่งเขามักจะเปิดอ่านมันก่อนจะออกไปวิ่งทว่าเมื่อเปิดผนึกขึ้นมาร้อยเอกผู้เข้มแข็งถึงกับต้องลุกออกจากเก้าอี้มาทำใจ'ทำไมครั้งนี้มันถึงมีกลิ่นหอมติดมาด้วย!'อยากอ่านก็อยากอ่านแต่ก็กลัวว่าตัวเองจะเผลอยกมันขึ้นมาดม ถึงในบ้านหลังนี้จะมีเพียงเขาอาศัยแต่เพียงลำพังแต่เขาก็อายฟ้าอายดินเป็น ท้ายที่สุดร่างกำยำก็ตัดสินใจหย่อนตัวลงเก้าอี้หยิบกระดาษขึ้นมาอ่านอย่างใจเย็นและอดทน. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .๙ มิถุนายน ๒๔๘๔ถึง คุณดินผมตอบรับข้อเสนอของคุณครับ ดังนั้นแล้วต่อจากนี้เราคือเพื่อนทางจดหมายกันแล้วใช่ไหมครับแต่ผมไม่ทราบว่าเวลาคนเขาเขียนจดหมายกันแบบนี้แล้วเขาคุยกันเรื่องอะไรกันบ้าง พอดีผมไม่ค่อยสันทัดเรื่องนี้เท่าไร รบกวนคุณดินลองยกตัวอย่างมาให้ผมสั
1. นิยายเรื่องนี้อ้างอิงจากเหตุการณ์จริงในช่วงปีพ.ศ.2484(ค.ศ.1941) และภาพยนตร์เรื่อง'ยุวชนทหาร เปิดเทอมไปรบ' ซึ่งอาจมีเนื้อหาคล้ายคลึง แต่อยากให้ทราบเอาไว้ว่า ทุกตัวละคร และบางสถานการณ์ที่เอ่ยถึงกล่าวถึงเป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่งแต่เพียงเท่านั้น ซึ่งไม่มีเจตนาดูหมิ่นไม่ว่าจะในเชิงส่วนบุคคลหรือสถาบันเลยแม้แต่น้อย ผู้เขียนหาข้อมูล และเกลาเนื้อหาขึ้นด้วยความเคารพในประวัติศาสตร์อย่างแท้จริง2. บางส่วนของนิยายอาจมีเนื้อหาเกินความเป็นจริงเพื่ออรรถรสในการอ่าน3. นิยายเรื่องนี้เหมาะสำหรับนักอ่านที่ชื่นชอบ/สนใจ คู่ที่มีอายุ (วัยทำงาน) และ เคะหนวด4. บางส่วนในนิยายอาจมีเนื้อหาที่เป็นข้อถกเถียงระหว่างสองความคิดในแง่การเมือง/สถาบันศาสนา5. บางส่วนในนิยายมีการกล่าวถึงองค์กรทางศาสนา, ความรุนแรง, สภาวะทางจิต, สารเสพติด, การล่วงละเมิดทางเพศในรูปแบบต่าง ๆโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .จำนวนตอน
สงครามโลกครั้งที่สองอุบัติขึ้นแล้ว หากแต่สยามที่ได้เปลี่ยนนามเป็นไทยนั้นยังคงไว้ซึ่งความเป็นกลางไม่ฝักใฝ่ฝ่ายใดทั้งสิ้นกระนั้นก็เป็นรู้กันปากต่อปากว่าการเลือกเป็นกลางนั้นถือเป็นการเลือกฝักฝ่ายไปแล้วสิ้น ทว่าเรื่องเช่นนั้นไม่สำคัญเท่าความปลอดภัยของชายแดนและเหล่าประชาชนที่อาจถูกรุกรานจากชาติญี่ปุ่นที่กดดันเข้ามาไม่ต่างจากนาฬิกาปลุกที่เมื่อยามใดเข็มทั้งสองมาบรรจบกันเวลาอันเหมาะ นกน้อยจะออกมาร่ำร้องเป็นทำนอง. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .ตำบลท่าตะเภา อำเภอเมืองชุมพร จังหวัดชุมพรขบวนรถไฟสีดำขลับแล่นผ่านหมู่แมกไม้รายทาง สายลมที่เกิดจากความเร็วของล้อที่เคลื่อนตัวด้วยแรงไอน้ำพัดพากลีบดอกสีขาวไม่ทราบนามสวนทางผ่านเข้ามาทางช่องหน้าต่างที่เปิดรับลมธรรมชาติทันทีที่ดอกน้อยร่วงหล่นแตะพื้นที่นั่งข้างชายร่างกำยำในชุดทหารภูมิฐาน มือหยาบกร้านจากการฝึกอาวุธมาตลอดร่วมสิบปีก็จับกลีบบางโปร่งแสงนั้นขึ้นมามองฆ่าเวลาก่อนจะโยนมันทิ้งไปประหนึ่งสิ่งของไร้ค่าชิ้นหนึ่ง
เมื่อมาถึงสิบเอกจอมเจ้าเล่ห์ก็ไม่พลาดโอกาสถลาลงจากเบาะคนขับลงไปสอดส่องภายในงานทันทีทั้งยังชักชวนเขาอีกนะว่า'สาวแจ่ม ๆ ตรึมเลยนะคร้าบ ไม่ลงมาดูหน่อยเหรอครับร้อย เผื่อจะได้หาแม่ใหม่ให้น้องขวัญไง'รุ่นน้องเขานี่ก็ขยันสะกิดปมเขาตลอดเลยสินะแต่ไม่ว่าเปล่าหลังจากเขาเห็นหลังของทหารยศสิบเอกหายไปแล้วเขาจึงลงมาจากรถ เดินเตร็ดเตร่ผ่อนคลายเสียหน่อย บางทีอาจจะได้ข้าวเย็นเก็บใส่ตู้กินไปได้หลายวัน จนเดินมาเห็นเจ้าปลื้มมันสนทนากับหญิงสาวอย่างออกรสออกชาติ นี่เขาชักสงสัยแล้วนะว่าไอ้คนนี้มันไปเอาแรงพูดมาจากไหนเยอะแยะ ไม่ว่าเมื่อไหร่รุ่นน้องเขาก็หาเรื่องอู้ได้ตลอดไม่ว่าจะเป็นเวลางานหรือไม่ ทั้งยังติดนิสัยอ้อล้อแม่ค้ารายทางเป็นว่าเล่นแล้วก็มาเป็นภาระหูของเขาที่ต้องฟังเจ้านี่บ่นว่าทำไมสาวไม่รักบ้างล่ะ ทำไมหาเมียไม่ได้บ้างล่ะ และส่วนใหญ่ที่ตอบกลับไปก็จะเป็นคำว่าสมน้ำหน้าพิภพทอดถอนหายใจออกมาเป็นครั้งที่เท่าไรก็ไม่รู้ของวัน การที่เขาได้มาที่นี่มันไม่ได้มาจากสาเหตุที่น่าอภิรมย์อย่างการอาสามาเป็นครูอะไรเทือกนั้น แต่เป็นการกลั่นแกล้งกันในหมู่ทหารเสีย
"พี่ครับ"เสียงของเด็กหนุ่มวัยย่างสิบแปดผมสั้นเกรียนพร่ำเรียกคนอายุมากกว่าที่ยังคงนอนสลบไสลไม่รู้เดือนรู้ตะวัน ให้ทำอย่างไรเล่าก็เมื่อวานพี่ของเขากว่าจะขึ้นแสดงก็ปาไปหนึ่งทุ่มเศษทั้งหลังจากทักทายปวงประชาเสร็จก็ออกตามหา'ทหาร'ที่เจ้าตัวเห็นว่าเป็นคนเก็บปิ่นแสนแพงนั่นได้ก็กินเวลาไปจนงานเลิกสองทุ่มครึ่งนั่นแหละกว่าจะยอมกลับบ้านมาทั้งที่คว้าน้ำเหลวอยู่อย่างนั้น"พี่ครับ วันนี้พี่ต้องไปประชุมผู้ปกครองให้ผมนะครับ""อือ... แป๊บหนึ่งศร พี่ขอสิบนาที"เจ้าของชื่ออดิศรถอนหายใจเพราะพี่เจ้าพูดคำว่าสิบนาทีมาสองรอบเห็นจะได้ ดังนั้นเขาจึงเลือกใช้วิธีเด็ดขาดเนื่องด้วยเรือนหลังนี้เป็นพื้นที่สำหรับคณะนางรำเช้าตรู่จึงมีศิษย์ร่วมสำนักมาทำความสะอาดและฝึกซ้อมรอเจ้าของคณะตื่นตอนบ่ายแก่ ๆ ของวันเพื่อตระเตรียมของ ขายาวเดินปรี่ไปที่พี่ผู้ชายตัวเล็กอีกคนหนึ่งที่นุ่งโจงกระเบนจับผ้าขี้ริ้วเช็ดราวบันไดอยู่"พี่นพครับ ผมรบกวนอะไรหน่อยได้ไหมครับ"ศรจับดึงลากคนอายุมากกว่าตนสองปีมายืนดูอาจารย์ของตนที่นอนเอกเขนกอยู่บนเตียง