บทที่ ๔ อานุภาพของกระดาษแผ่นเดียว (๕๐%)

เรือนนางรำ

๗ มิถุนายน ๒๔๘๔

ถึง คุณคนดีที่เก็บปิ่นปักผมมาคืน

สวัสดีครับ ผมเป็นนางรำเจ้าของปิ่นที่คุณเก็บได้ ก่อนอื่นเลยคงต้องกล่าวขอบคุณเป็นอย่างสูงที่อุตส่าห์ฝากน้องชายผมมาคืนครับ

ผมจึงอยากจะมอบของตอบแทนเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้คุณ ไม่ทราบว่าคุณสะดวกมาเจอกันไหมครับ

ขอให้เป็นวันที่ดีนะครับ

จาก ตรีศูล (แก้ว)

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 

ร้อยเอกพิภพคิดดีแล้วที่ตัดสินใจอดทนรอไม่เปิดจดหมายอ่านต่อหน้าสาธารณชนไม่อย่างนั้นชาวบ้านชาวช่องคงต้องเห็นเขาทรุดลงกลางถนนเป็นอันแน่แท้

พิภพได้อ่านจดหมายฉบับนี้หลังจากอาบน้ำอาบท่าเสร็จโดยที่ยังไม่เช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ดีดังนั้นบนตัวจึงยังมีแค่ผ้าขาวม้าผืนเดียวเปิดแผ่นอกและลอนหน้าท้องส่วนบนที่ยังคงชุ่มน้ำอยู่ ทว่าดูเหมือนไอร้อนที่แผ่ออกมาบนหน้าเขามันจะมากเกินสงสัยคงจะต้องไปตักน้ำสักขันมาราดให้หัวเย็นลงเสียหน่อยแล้ว

ด้วยความเคยชินก่อนนอนจึงเอื้อมแขนกะจะไปหยิบของบนหัวเตียงทว่ากลับลืมไปว่าเขาคืนเจ้าของไปแล้วได้จดหมายน้อยกลับมาแทน ทำให้ทั้งคืนนั้นเขาคิดแทบเป็นแทบตายว่าจะเขียนตอบกลับไปอย่างไรดี ส่วนเรื่อง 'เจอกัน' คงจะไม่ได้ ถ้าอาการเขายังไม่มั่นคงแบบนี้คงทำใจไปพบปะไม่ได้แน่ ๆ

พิภพคิดแล้วคิดอีกตั้งแต่เช้าจรดเย็น ฝึกรอบเช้ารอบบ่ายก็ชำเลืองไปมองหน้าเจ้าศรคะนึงหาพี่ชายเจ้าตัวจนเด็กหนุ่มสะดุ้งโหยง ตกเย็นก็มีเหม่อลอยเมื่อเพื่อนร่วมงานอย่างเจ้ารุ่นน้องหรือครูมาประสานงานก็ดูอาการไม่ค่อยดี คล้ายเอาคนละเมอมาทำงาน

'ช่วงนี้ใกล้หน้าฝนแล้ว บางทีครูฝึกเขาอาจจะไม่ชินสภาพอากาศก็ได้นะจ๊ะ' คุณนายผอ.สนทนากับเจ้าปลื้มโดยมีร้อยเอกเป็นญัตติ

'แหม คุณนายผอ.ไม่ชินอะไรกันครับ แค่นี้ยังเบา ๆ หัวหน้าผมน่ะนะ ช้างเป็นโขลงวิ่งมาชนยังไม่ตายเลยครับ'

'โถ่ พ่อปลื้มก็พูดไป'

พิภพคิดอยู่ภายในใจเนื่องจากได้ยินทุกประโยคแจ่มชัด 'ไอ้ปลื้ม เดี๋ยวเถอะเอ็ง อย่าให้ผ่านช่วงนี้ไปได้กูจะสร้างลานประหารไว้สำหรับกุดหัวเอ็งโดยเฉพาะ'

เมื่อหญิงวัยกลางคนและรุ่นน้องช่างจ้อออกไปจากห้องแล้ว บรรยากาศก็พลอยสงบเงียบขึ้นทันตาเห็น ท้องฟ้าด้านนอกในตอนเย็นไม่ได้เป็นสีส้มสดทว่าเป็นสีเทาหม่นตามฤดู สายลมเริ่มกระโชกแรงจนเขาต้องเดินไปปิดหน้าต่างด้านหลัง หันกลับมาอีกทีก็มีดอกไม้สีขาวปลิวเข้ามาอยู่บนใจกลางหน้าโต๊ะทำงาน

ดอกแก้ว?

มือหยาบหยิบดอกไม้น้อยขึ้นมาดอมดมอย่างเป็นไปเอง พลันนึกถึงชื่อเจ้าของจดหมายในวงเล็บ แล้วนึกบางอย่างขึ้นมาได้

ดอกไม้สีขาวสะอาดถูกวางเอาไว้ข้างพื้นที่ทำงาน นายทหารจัดแจงยกตั้งเอกสารที่ได้รับการตรวจทานแล้วมาไว้อีกโต๊ะหนึ่ง ก่อนจะตรงไปยังชั้นกระดาษเปล่า ทว่าที่นี่เป็นโรงเรียนกระดาษทุกใบในที่นี้ใครดูก็รู้ว่ามาจากสถานที่ราชการ หากโฉมงามตามสืบมาจนเจอว่าคู่ทางจดหมายคือคนที่ตัวเองพึ่งแสดงฝีปากไปคงจะไม่เป็นการดี

ทันใดนั้นตัวช่วยเขาก็เดินแทะมังคุดถือตะกร้าผลไม้เข้ามา

"ไอ้ปลื้ม"

"อีอะไยอ๋อย้อย"

"เอ็งพอจะรู้ร้านขายเครื่องเขียนแถวนี้ไหม"

รุ่นน้องเขามาที่นี่เพียงไม่ถึงสัปดาห์ก็ตีสนิทกับคนได้เกือบทั้งหมู่บ้าน เรื่องแค่นี้คงจะเป็นเรื่องขี้ ๆ และแน่นอนว่านายสิบพยักหน้าพร้อมยิ้มกรุ้มกริ่มมาทางรุ่นพี่ที่กำลังมีความรัก

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 

๘ มิถุนายน ๒๔๘๔

ถึง คุณตรีศูล

ผมต้องขอโทษที่ไม่สามารถไปพบคุณได้ เนื่องจากผมยังไม่พร้อมด้วยปัจจัยหลาย ๆ อย่าง ส่วนเรื่องของตอบแทนผมขอรับไว้แต่เพียงน้ำใจก็พอครับ แต่บางทีคุณตรีศูลอาจจะไม่สบายใจ สามารถเปลี่ยนจากสิ่งของตอบแทนเป็นการเขียนจดหมายโต้ตอบกันก็เพียงพอแล้วครับ เดี๋ยวผมถามนายอดิศรให้นำทางไปที่ตู้จดหมาย ณ 'เรือนนางรำ' เองครับ

หวังว่าคุณจะตอบกลับ และรับจดหมายในอนาคตจากผมนะครับ

ขอให้เป็นวันที่ดีเช่นกันครับ

จาก ดิน

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 

"อาจารย์ ยิ้มอะไรอะ"

นพที่ระหว่างพับผ้าก็แอบมองคุณครูไปก็ได้แต่ตงิดใจ ว่าทำไมถึงได้ยกยิ้มขึ้นยามเปิดผนึกจดหมายขึ้นมาอ่าน จนโดนเตะก้นออกมาจากห้องเก็บเสื้อผ้า ก่อนจะปะหน้าเข้ากับศรที่ออกมาจากหลังจากอาบน้ำเสร็จ

นี่ไง เจอแหล่งข้อมูลแล้ว

นพพุ่งตัวเข้าไปจับไหล่ที่ยังไม่แห้งสนิทดีของหนุ่มศรดัง*หมับ!*

"บอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะว่าเกิดอะไรขึ้น"

นพเขย่าตัวอดิศรที่ตัวชุ่มน้ำไปมาเพื่อเค้นหาความจริง แต่หนุ่มอดิศรหน้าแดงเถือก พี่เจ้ากะจะให้เขานั่งเล่าในขณะที่นุ่งผ้าขาวม้าอยู่ตัวเดียวหรือไร

"พะ...พี่นพครับ! ให้ผมไปแต่งตัวก่อนสิครับ!!"

เพื่อไม่ให้เป็นที่น่าสงสัยแก่คุณพี่ชายอย่างตรีศูล ศรจึงลากศิษย์เอกช่างรู้มานั่งสนทนาในห้องส่วนตัว ไอ้ลูกหมาขนลุกซู่ทุกครั้งที่เจ้าพี่ตัวเล็กทำท่าทำทางเหมือนกำลังคิดแผนอะไรบางอย่าง คราวจะปฏิเสธไม่เล่าส่วนใดส่วนหนึ่งก็คงจะไม่ทันการณ์เสียแล้ว

"เล่ามาให้หมด"

นพนั่งขัดสมาธิเท้าคางส่งยิ้มกว้างไปยังเจ้าเด็ก

"ครับ"

แล้วอย่างศรจะทำอะไรได้ล่ะ

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 

"ครูฝึกนายอะนะ-อุบ!?"

"ชู่ อย่าพูดดังสิครับ เดี๋ยวพี่เขาได้ยิน"

ศรรีบเอามือปิดปากนพ เขาในฐานะคนกลางหากพี่เขารู้ละก็มีหวังได้โดนไล่ลงไปนอนในเล้าไก่แน่ ๆ หรือหากร้อยทราบว่าเขาแพร่งพรายเรื่องนี้ออกไปมีหวังชีวิตการเป็นทหารคงจะอยู่ไม่สุขแหง ๆ ไม่ว่าทางไหนก็แย่ด้วยกันหมดทั้งสิ้น

"เข้าใจแล้ว แต่ทำไมเขาไม่มาเจอหน้ากันตรง ๆ เล่า"

นพจับปลายคางนั่งครุ่นคิดหรี่ตามองพื้นวิเคราะห์

"พี่นพจำเย็นวันที่ผมเจ็บกลับมาได้ไหมครับ?"

"วันที่ฉันต้องมานั่งทำแผลให้นายอะนะ?"

วันนั้นเขารู้สึกได้ว่ามีเสียงเครื่องยนต์ พร้อมกับเสียงพูดคุยนิดหน่อยจึงคิดว่าเป็นอาจารย์กลับมาแล้ว แต่ไม่นานเสียงเครื่องยนต์ก็กลับมาอีกครั้งก่อนจะไร้วี่แววเจ้าของเรือนราวสองสามชั่วโมง ตกค่ำมาครูเจ้าก็ยังไม่ขึ้นเรือนแวะไปก๊งเหล้ากับตาเทิด ตาไฮ้หลังเรือน

จะว่าไปก็ปกตินี่ที่อาจารย์แกจะไปสังสรรค์ยาดองกับลุงแฝดขี้เมาหลังออกงานเสร็จ แต่หายไปสองสามชั่วโมงนี่...

"วันนั้นอาจารย์ไปไหนมาเหรอ?"

"นั่นแหละครับ เขาไปโรงเรียนผมมา"

ณ ขณะนั้นเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพี่ตรีขึ้นเรือนมาเห็นสภาพเขาแล้ว แถมพี่นพรู้ทั้งรู้ก็ยังไม่บอกให้ผมทราบ คืนนั้นหลังจากพี่ศิษย์เอกกลับบ้านไป พี่ชายนางรำก็ขึ้นเรือนมาเล่าทั้ง ๆ ที่ยังไม่สร่างเมา

ตรีศูลในชุดนางรำผ้าโปร่งบางเดินโซซัดโซเซขึ้นมาจากใต้ถุนเรือนพร้อมพวงแก้มแดงก่ำเพราะฤทธิ์สุราก่อนจะเอ่ยพูดด้วยเสียงง่วงงุนปนสะอึกเป็นพัก ๆ

'พี่ไปถามครูฝึกเรามาแล้ว'

'นี่ถือว่าโชคยังดีนะ แต่คราวหลังถ้า-อุบ!'

'ถ้าบาดเจ็บหนักมาอีกพี่จะไปโวยถึงที่แน่!'

เขาจับใจความได้ประมาณนี้เพราะพี่เจ้าพูดไปกลั้นอาเจียนไป ตอนนั้นทำตัวให้ตรงยังยากเลยเพราะพี่เขาเมาแอ๋สิ้นสภาพ แล้วที่บอกจะไปโวย คือพี่ไปมาแล้วไม่ใช่เหรอครับ?! ดีนะที่ร้อยเขาไม่มีปัญหาอะไรกับผมเป็นการส่วนตัวน่ะ

เว้นแต่เรื่อง'จดหมาย'ที่เป็นประเด็นอยู่ จนแล้วจนรอดเย็นวันนี้หลังเลิกแถวเขาก็ถูกเรียกตัวไปพร้อมกับร้อยที่ยื่นซองจดหมายพร้อมบอกว่า 'ฝากเอาไปให้พี่ชายเราด้วย' ครูฝึกไม่พูดอะไรไปมากกว่านั้น แล้วเดินขึ้นอาคารไปปล่อยให้นายอดิศรงงงวยกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

ทันใดนั้นนพส่งเสียง'หึ'ในลำคอพร้อมยกยิ้มอย่างมีเลศนัย มีหรือคนอย่างนพเก้าจะทิ้งวัตถุดิบชั้นเลิศแบบนี้ไปง่าย ๆ

"ศร ฉันมีแผน เอาหูมานี่"

เด็กหนุ่มเงี่ยหูไปฟังอย่างตั้งใจก่อนจะตาเบิกโพลง

"แอบดูจดหมายคนอื่นมันไม่ดีนะครับ! แถมยังจะให้ผมไปหลอก-"

ให้ดูต้นทางต้อนพี่ตรีไปอาบน้ำกับหลอกร้อยเอกสุดโหดเนี่ยนะ แค่คิดก็เหมือนศรเอาตัวเองเข้าตะแลงแกงแล้ว!

"ฉันอยากจะแน่ใจไงว่าครูฝึกนายชอบอาจารย์จริงรึเปล่า"

"แค่นั้นพี่ก็รู้แล้วเหรอครับ? แล้วร้อยเขาจะไปชอบผู้ชายได้ยังไงล่ะครับ"

นพลูบเคราทิพย์ที่ไม่มีอยู่จริง พลางคิดว่าเจ้าเด็กน้อยคนนี้ไม่รู้อะไร คนที่ชอบพอในอาจารย์คนงามและหวังจะเข้ามาอ้อล้อมีกันให้ถ้วนทั่ว

ยกตัวอย่างเช่นไอ้ลุงพรเทพ ถ้าสบโอกาสเมื่อไหร่ก็แอบจับต้องเนื้อตัวครูตรีตลอด แค่อ้าปากก็เห็นไปยังปลายตีนว่าหมอนี่มันหวังแอ้มอาจารย์เขาอยู่แหง ๆ แต่ครูฝึกคนนี้เขาไม่เคยเห็นหน้า ทว่าดูจากนิสัย หน้าตาที่เจ้าศรน้องน้อยมันอธิบายก็คลับคล้ายคลับคลาว่าจะเป็นทหารตัวล่ำ ๆ ที่มองครูเขาตาไม่กะพริบเมื่องานวันกาชาด

บวกกับเดี๋ยวนี้อาจารย์ชอบบ่นว่ารู้สึกเหมือนมีคนมาป้วนเปี้ยนแถวหน้าบ้านสองสามทุ่ม ทั้งยังมีเสียงรองเท้าหนักคล้ายคนวิ่ง เขาจึงทดลองรอให้ถึงเวลาดังกล่าวแล้วสอดส่องลงมาจากหน้าต่างชั้นสองบนบ้านของเขา เพราะเขาก็อยู่ไม่ห่างจากเรือนอาจารย์มากนัก แล้วจึงเห็นว่ามีชายร่างสูงออกมาวิ่งอยู่จริง ๆ และหากเดาไม่ผิดนี่อาจเป็นคนเดียวกันกับหน้าเรือนอาจารย์ ยิ่งไปกว่านั้นก็อาจจะเป็นครูฝึกของศรเองเสียด้วยซ้ำไป

ศรเมื่อได้ฟังก็ถึงกับอึ้ง พี่นพของเขามีความสามารถในการใส่ใจผู้อื่นได้มากขนาดนี้เลยหรือ

นพไม่สนใจสีหน้าปลงตกของศรแม้แต่น้อย ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่หวังจะทำตัวเป็นกามเทพเชื่อมสัมพันธ์รักระหว่างอาจารย์ขี้เมาของเขากับนายทหารที่มาจากเมืองกรุง

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 

ในขณะเดียวกันตรีศูลที่นั่งคิดอะไรไปเรื่อยระหว่างพับผ้า ก็พลันเหม่อลอยนึกถึง'คุณดิน'เจ้าของจดหมายที่ตอบกลับมา เพียงแค่รอยพับกระดาษที่คมกริบก็รู้ได้แล้วว่าเป็นคนมีระเบียบ ทั้งบนกระดาษยังทิ้งเส้นบรรทัดที่ใช้ดินสอขีดเอาไว้จาง ๆ เมื่อเทียบกับเขาที่บางครั้งก็ปล่อยปละแล้วคนคนนี้ช่างดูเป็นคนสมบูรณ์แบบนิยมเสียจนน่าเอ็นดู

ตรีศูลออกมาซ้อมรำในตอนกลางคืนอีกตามเคย และทุกครั้งที่ซ้อมเสร็จก็จะมีเสียงรองเท้าวิ่งมาเป็นจังหวะ เขาลองปรึกษากับศิษย์ในคณะแล้วเห็นว่าเป็นแค่คนมาออกกำลังกาย จึงไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนักเพราะอย่างไรเสียเรือนเขาก็อยู่เป็นหลังสุดท้าย จะกลายเป็นปลายทางสำหรับนักวิ่งไม่ก็ไม่แปลก แม้จะสงสัยที่ทำไมถึงออกมาวิ่งในตอนนี้ที่คนอื่น ๆ เขาเข้านอนกันแล้ว แต่ช่างเถอะ ขนาดเขายังหนีผู้คนมาซ้อมรำเงียบ ๆ คนเดียวเลยนี่ อีกคนก็คงต้องการความเป็นส่วนตัวไม่ต่างกัน

หัวหน้าคณะนางรำออกมาสูดอากาศริมระเบียงยืดเส้นยืดสาย ก่อนจะเดินไปปลดเชือกกันสาดเพราะคาดว่าคืนนี้จะมีฝน หวังว่าคุณคนนั้นที่ออกมาวิ่งจะกลับบ้านทันก่อนพายุเข้า เขาคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยพลางเดินไปเปลี่ยนผ้าเตรียมจะอาบน้ำนอน จนประโยคในจดหมายผุดขึ้นในหัว

'...บางทีคุณตรีศูลอาจจะไม่สบายใจ สามารถเปลี่ยนจากสิ่งของตอบแทนเป็นการเขียนจดหมายโต้ตอบกันก็เพียงพอแล้วครับ...'

พอกลับมาคิดดูอีกที เนื้อความในจดหมายดูใส่ใจในรายละเอียดไปเสียหมด ทั้งกลัวว่าเขาจะลำบากใจที่เจ้าตัวไม่ยอมรับของตอบแทนจึงขอแลกเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นที่ไม่น่าจะเกินตัวเขาแทน รวมไปถึง

'...ขอให้เป็นวันที่ดีเช่นกันครับ'...

เขาไม่คิดว่าคำลงท้ายจดหมาย เจ้าตัวก็ยังจะสามารถตอบกลับเขามา ปกติแต่ละคนเขาก็จะมีคำลงท้ายฉบับของตัวเองกันทั้งนั้น

จู่ ๆ ร่างกายก็รู้สึกอุ่นวาบขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ตรีศูลรีบหันไปประจันหน้ากับกระจกเพื่อตรวจสอบทันทีจนเห็นว่าหน้าเขาขึ้นสีเสียแล้ว เขาจึงรีบกระชับผ้าขนหนูเดินกลับเข้าห้องมาจัดการกับตัวเอง

ตรีศูล เอ็งจะเขินทำไมเล่า!

เขาคิดแบบนี้ซ้ำไปซ้ำมาใช้สองมือตบหน้าเรียกสติตัวเองให้กลับมาอยู่ในร่องในรอย จนเมื่อหันไปเห็นจดหมายฉบับนั้นเท่านั้นแล สติที่อุตส่าห์เรียกกลับมาก็แตกซ่านเป็นผุยผง

โฉมงามเริ่มทำใจอีกครั้งและจัดการเก็บจดหมายเจ้าปัญหาเข้าลิ้นชัก กลับมานั่งคิดต่อว่าจะตอบจดหมายอย่างไรดี นึกไปก็ก้มเปิดเก๊ะชั้นล่างหยิบกระดาษเปล่าขึ้นมาวาง จัดแจงจรดปลายปากกาเขียนวันที่ ทว่าจมูกกลับได้กลิ่นไม่พึงประสงค์ออกมาจากกระดาษ สงสัยคงจะเป็นกลิ่นของเก่า นั่นสิ เขาอยู่ที่นี่มาจะสิบปีกระดาษก็ไม่ค่อยได้เอาออกมาใช้ แถมขอบกระดาษยังออกเป็นสีติดเหลืองน้ำตาล

ตรีศูลเอนกายกอดอกครุ่นคิด มองหาสิ่งที่จะช่วยแก้ปัญหานี้ได้ จนหางตาไปสะดุดกับขวดน้ำอบที่เขามักจะใช้ทาตามข้อมือก่อนออกงาน อาจารย์นาฏศิลป์ใช้ความคิดครู่หนึ่งก่อนจะคว้าน้ำปรุงขวดจิ๋วมาเหยาะลงฝ่ามือ ชโลมให้ทั่วและรอแห้ง กลิ่นที่ติดไปกับกระดาษจะได้กลบกลิ่นเก่าเก็บทั้งยังไม่แรงจนฉุนจมูก

เมื่อได้ดังนั้นตรีศูลจึงคว้าปากกามาคัดอักษรอีกครั้ง