เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ ๖ วันชาติ (๕๐%)
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-03 18:01:03"มาหาผมเรื่องอาจารย์ใช่ไหมครับ?"
พิภพพยักหน้าตอบรับไปอย่างไม่อาย นายทหารร้อยเอกวัยสามสิบสี่ปีเคร่งเครียดหนัก เขายอมทิ้งวันหยุดอันมีค่าเพื่อพาตัวเองมาอยู่ตรงหน้าศิษย์เอกครูแก้วก็เพื่อปรึกษางานในอีกวันข้างหน้า
หนุ่มนพนั่งจิบกาแฟหวานพลางมองตาลุงที่หลงครูตัวเองหัวปักหัวปำก็นึก
'ถ้าอาจารย์โชคร้ายเผลอสะดุดล้มอะไรเข้า คงไม่ต้องสงสัยเลยว่าโชคดีไปอยู่กับใคร'
เล่นมีทหารรับราชการมาสนใจแบบนี้ไม่ใช่เรื่องที่ใครเขาจะทำกันได้ง่าย ๆ
"ประเด็นคือคุณลุงทหารต้องพูดตรง ๆ " นพปรับสีหน้าเชิดมองคู่สนทนา "อาจารย์น่ะ เกลียดคนโกหกที่สุดเลย"
เกลียดคนโกหก...พิภพนั่งกุมมือตกผลึกกับตัวเอง แล้วไม่ใช่ว่าเขาตอนนี้กำลังโกหกอยู่หรืออย่างไร
ชายร่างใหญ่ในเชิ้ตขาวนั่งถอนหายใจกับผลลัพธ์ที่น่าจะเกิดขึ้นแน่ ๆ เราสนทนากันมากกว่านั้นทว่านั่นเป็นประโยคสำคัญที่ยังคงแล่นวนอยู่ในหัวจนกระทั่งเขาเตรียมจะออกไปวิ่ง
'วันนี้เขาจะไปดีรึเปล่า'
เพราะเขารู้ตัวเองดีว่าการออกกำลังกายนี้มันมีจุดประสงค์แอบแฝง เขารู้สึกผิดในทุก ๆ วันทว่าก็เลือกเมินเฉยต่อมันและ
บทที่เกี่ยวข้อง
องครักษ์ส่วนตัวของคุณครูนาฏศิลป์ บทที่ ๖ วันชาติ (๑๐๐%)
พิภพสาวเท้าด้วยความเร็วกว่าปกติแม้ยังเหลือเวลาอีกเกือบตั้งหนึ่งชั่วโมง เดินไปกะจะหาที่นั่งรอเวลาทว่าก็ดันมีสองตาจากที่ไหนไม่รู้กำลังแบกไม้กระดานมาด้วยความทุลักทุเล พิภพจึงไม่มีทางเลือกนอกจากอาสาเข้าไปช่วย จนได้มารู้ว่าสองตาคนนี้เป็นหนึ่งในกลุ่มประกอบเวทีสำหรับเปิดงาน"เอ้อ ๆ ใจหลายนะพ่อหนุ่ม""ไม่เป็นไรครับ ผมยินดี""เอ้า หนุ่มเป็นคนกรุงรึนี่ ฮ่าฮ่า ๆ " ชายแก่กล่าวเสียงเหน่อใต้กลั้วหัวร่อเสียงดัง"ดูก็รู้แล้ว ชุดแบบนี้คนแถบนี้หาใส่ยาก ฮ่า ๆ "พิภพหัวเราะแห้ง ๆ ตามประสาพลางจัดแขนเสื้อที่ถกขึ้นมาตอนช่วยขนท่อนเหล็กมาต่อกัน คนแถบนี้อารมณ์ดีจริง ๆ เขาคิดไปเรื่อย"ตาเทิด ตาไฮ้ นั่นใครเหรอจ๊ะ"เสียงทุ้มหวานแว่วมาแต่ไกล ชวนให้คนในชุดทหารหันไปมอง ทันใดนั้นพิภพจึงรู้สึกเหมือนเวลาหยุดลงชั่วขณะ ปอยผมที่พลิ้วตามแรงลม ผ้าลูกไม้เงาผูกพาดตั้งแต่หัวไล่ลงมาเป็นโบใหญ่ใจกลางอก ผ้าปาเต๊ะลายพร้อยเน้นผิวเนียนกริบให้สว่างเตะตา"อ้าว เจ้าแก้ว มาไวแท้ ฮ่า ๆ แล้วทำไมเอ็งไม่สวมแว่นเล่า จะมองเห็นไหมล่ะนั่น ฮ่า ๆ""พอดี
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-04องครักษ์ส่วนตัวของคุณครูนาฏศิลป์ บทที่ ๗ วันครอบครู (๕๐%)
ยามนี้เป็นเวลาย่ำค่ำเหล่าลูกศิษย์ลูกหาต่างพากันกลับไปหมดแล้ว การสอนสำหรับออกงานเป็นไปได้ด้วยดี เขาดีใจที่มีคนว่าจ้างเด็ก ๆ ของเขา ช่วงนี้จึงง่วนอยู่กับการคิดการแสดงและส่งจดหมายคุยกับวงปี่พาทย์ทว่าเมื่อคิดถึงดนตรีครูแก้วคนงามก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เมื่อก่อนเรือนนี้ไม่ได้มีแต่นางรำ ทว่ากลับมีพ่อครูผู้ชำนาญดนตรีคอยสั่งสอนและภรรยาของเจ้าตัวเป็นคนสอนท่าทว่าเมื่อทั้งสองเสียไปเขาจึงขึ้นมารับช่วงต่อแทนในฐานะของลูกบุญธรรม เพราะลูกชายแท้ ๆ ของทั้งสองขอตัวไปเรียนที่เมืองหลวง กว่าจะกลับมาสืบทอดเรือนคงร้างไปเสียก่อนหากได้เจ้าตัวมาอยู่คอยช่วยคุยคงจะดีไม่น้อย เพราะถึงเขาจะเป็นนางรำอยู่คู่กับนักดนตรีก็ใช่ว่าจะรู้ไปเสียทุกเรื่องตรีศูลถอนหายใจออกมาเป็นครั้งที่สอง พลางยืดเส้นยืดสายเตรียมจะซ้อมท่าของตัวเองสำหรับงานส่วนตัวที่ได้รับมา ครั้งนี้เป็นการรำบูชาพญานาคซึ่งผู้ว่าจ้างเขาย้ายถิ่นฐานจากอีสานมาตั้งรกรากที่ชุมพรและพกเอาความเชื่อนี้มาด้วย นับเป็นอีกงานที่ทำให้เขารู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาบ้าง เพราะไม่ได้ใช้ท่าของภูมิภาคอื่นมาพักใหญ่แล้วนี่เองคงจะเป็นเสน
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-05องครักษ์ส่วนตัวของคุณครูนาฏศิลป์ บทที่ ๗ วันครอบครู (๑๐๐%)
"นี่ เล่ามาซิว่ามันเกิดอะไรขึ้น"ตรีศูลนั่งกอดอกมองสามแสบ นพ สิงห์ ศร ที่กำลังนั่งคุกเข่าเตรียมรอรับความผิดอยู่ด้วยสายตาที่เลิ่กลั่กไม่ต่างกันเท่าไรนักจนเหตุการณ์ทั้งหมดขมวดปมได้ว่าเจ้าสิงห์มันเห็นว่าคุณดินมองตัวเขาบ่อยเลยอยากแกล้งเล่น จึงลองใจโดยการเข้าทำเป็นสนิทชิดเชื้อกับเขาตลอดทั้งงานส่วนเจ้าศรไม่รู้เป็นไงมาไงเด็กดีคนนี้ถึงโกรธเกลียดเจ้าสิงห์มันนัก อยู่ ๆ ก็มองเขม่นใส่ พูดจาไม่ไพเราะอย่างเคยหนักสุดเห็นจะเป็นเจ้านพศิษย์เอกที่สารภาพออกมาหมดทุกอย่างว่าตัวเองคอยเป็นเบื้องหลังสนับสนุนคุณดินหรือ'ลุงทหาร'อย่างที่เจ้าตัวเรียก เพื่อจะผลักดันให้คุณมาเป็น'องครักษ์พิทักษ์ครูแก้วจากตาแก่พรเทพ' เป็นชื่อที่ได้ยินก็แสลงหูแล้ว ถึงจะรู้ว่าไม่ชอบหน้าอย่างไรแต่เขาก็คือคนที่ให้เงินเรามานะ!"เฮ้อ ศรครั้งนี้พี่ให้อภัย ส่วนอีกสองคน..."นพกับสิงห์ขนลุกซู่เมื่อดวงตาเรียวยาวตวัดมองมาทางพวกเขา"ให้เลือกระหว่างไม้เรียวอันนี้กับทำความสะอาดเรือนเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ เลือกมา"ลูกศิษย์สองสะดุ้งเฮือก พวกเขารู้ซึ้งดีถึงอานุภาพของไม้ก้านบาง ๆ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-06องครักษ์ส่วนตัวของคุณครูนาฏศิลป์ บทที่ ๘ ทำงาน ณ ห้องนอนของครูแก้ว (๕๐%)
"เชิญคร้าบ เชิญนั่งเลยนะคร้าบ"ปลื้มปีติยิ้มต้อนรับแขกคนพิเศษหน้าบาน วาดมือนำโฉมงามมานั่งลงที่โต๊ะรับแขก จัดเตรียมขนมเพียบพร้อมกับชาร้อน ๆ สำหรับหน้าฝนที่อุณหภูมิลดลงต่ำ"กระผมดีใจจริง ๆ ที่จะมีนางฟ้ามาช่วยงาน"นายสิบกุมมือทั้งสองข้างของนางรำหนุ่มยกขึ้นลงเป็นการขอบคุณอย่างสุดซึ้งเพราะเขาเองก็แก้เอกสารมาไม่ต่ำกว่าสิบรอบได้แล้ว แต่เบื้องบนก็ยังไม่อนุมัติงบให้เสียทีจนต้องมาพึ่งวิธีเรี่ยไรเงินแบบนี้นี่แล"ขออภัยที่แนะนำตัวช้าครับคุณแก้ว ผมสิบเอกปลื้มปีติ วิภา เรียกปลื้มก็ได้ครับ เป็นรุ่นน้องของร้อยครับ"นายทหารร่างสันทัดกล่าวเสียงเจื้อยแจ้ว แล้วจึงรินน้ำใส่แก้วให้แขกคนสำคัญดื่ม"ครั้งก่อนผมมารบกวนไว้เยอะเลย ต้องขอโทษด้วยนะครับ"ตรีศูลกระชับเสื้อแขนยาวกันหนาวโน้มตัวกล่าวด้วยความจริงใจ ในวันนั้นเขามาด้วยอารมณ์เลยอาจพลั้งพลาดเสียมารยาทไป"แหม ๆ ไม่เป็นไรเลยครับ พวกผมเข้าใจถึงความเป็นห่วงในฐานะผู้ปกครองดี""แล้วเรื่องที่เรียกผมมาวันนี้...""ยุทธกีฬาครับ"ร้อยที่ยืนจัดเรียงเอกสารอยู่หน้าโต๊ะกล
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-07องครักษ์ส่วนตัวของคุณครูนาฏศิลป์ บทที่ ๘ ทำงาน ณ ห้องนอนของครูแก้ว (๑๐๐%)
ตกเย็นมาร้อยเอกที่จัดการเอกสารทุกอย่างครบแล้วก็ได้เวลาออกจากสถานที่ทำงาน พิภพตอนนี้แม้ภายนอกจะดูเป็นคนมาดดุแต่ก็เป็นที่นับหน้าถือตาของคนภายในโรงเรียน มีคนทักทายบ้างประปรายจนทำให้เขานึกถึงนางรำหนุ่มที่มีคนรู้จักแทบจะทั้งชุมชนก็อดอมยิ้มขึ้นมาไม่ได้เมื่อนั้นพิภพก้มหน้าเอามือป้องปากเพื่อไม่ให้ใครเห็นว่าเขาเป็นบ้าเพราะยิ้มอยู่คนเดียวไปเสียก่อน ทันทีเมื่อหางตาชำเลืองไปเห็นว่าปลายทางเป็นเรือนไทยดังจุดหมายจึงสาวเท้าให้ไวกว่าเดิมจนในที่สุดก็มาถึงเสียทีเสียงระนาดดังมาจากบนเรือนผสานกับเสียงนับจังหวะของคนที่คุ้นเคย รองเท้าหนังสีดำขลับจากที่เดินลงน้ำหนักมาตลอดกลับค่อย ๆ ก้าวขึ้นเรือนมาอย่างช้า ๆ เพื่อไม่ให้เกิดเสียงจนเมื่อหัวโผล่พ้นบานกั้นพิภพจึงตาเบิกโพลง เมื่อมองไปยังนางรำหนุ่มที่กำลังนำนักเรียนอยู่ ท่วงท่ายังคงลื่นไหลและสวยงามอย่างเคยจนคนมองได้แต่เคลิบเคลิ้มมองเสียจนนักดนตรีที่เดี่ยวระนาดอยู่สังเกตเห็นสิงห์ที่นั่งไม่ใกล้ไม่ไกลจากหน้าบันไดมากได้เห็นผู้มาใหม่ก็ยกยิ้ม นพบอกเขามาหมดแล้ว ดังนั้นสิ่งที่สิงห์ตัดสินใจทำคือการหยุดเพลงระนาดไปเสียดื้อ ๆ ทำเอ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-08องครักษ์ส่วนตัวของคุณครูนาฏศิลป์ บทที่ ๙ ใต้ร่มคันเดียวกัน (๕๐%)
ตรีศูลในวันนี้ตั้งใจตื่นแต่เช้าเพื่อมาทำอาหารเองกับมือสำหรับให้เจ้าศรน้องน้อยได้ทานหลังจากแสดงมาเหนื่อย ๆ ตอนพักกลางวัน ผมเผ้าจากที่รวบแบบหยาบ ๆ เช้านี้เป็นมวยกลมรวบผมขึ้นไปจนหมด มือคู่สวยจัดการตั้งไฟกระทะราดน้ำมันด้วยแววตาอันมุ่งมั่น ทว่าท้ายที่สุดผลลัพธ์ของการตื่นตีสี่มาทำอาหารเองก็ไม่ประสบผลสำเร็จ จากวัตถุดิบอันเลอค่ากลายเป็นตอตะโกดำมิดหมีนางรำหนุ่มกุมขมับและตระหนักได้ว่าตนเองเป็นนางรำมีหน้าที่รำ ดังนั้นอาหารจึงเป็นหน้าที่ของพ่อครัว คิดแล้วก็ตัดสินใจหยิบกระเป๋าเงินวิ่งไปตลาดซื้ออาหารสำเร็จตามแผงมาอุ่นไว้แทน"พี่ตรี ทำไมวันนี้ตื่นเช้าจัง?"อดิศรที่พึ่งออกมาจากห้องน้ำยกผ้าขนหนูซับหัว
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-09องครักษ์ส่วนตัวของคุณครูนาฏศิลป์ บทที่ ๙ ใต้ร่มคันเดียวกัน (๑๐๐%)
'ถ้าสารอาหารคุณไปหากินที่อื่นก็ได้นะครับ ไม่ต้องมาตรงนี้''ผมนั่งตรงนี้แล้ว จะลุกไปเฉย ๆ คงจะเสียมารยาทกับครูแก้วเปล่า ๆ ครับ''เก้าอี้คุณก็มีให้นั่ง ทำไมไม่นั่งล่ะครับ''ลูกศิษย์คุณเสื่ออื่นก็มีตั้งเยอะแยะ ทำไมมานั่งเสื่อนี้ล่ะครับ'ในขณะที่สองหนุ่มจ้องไฟแทบลุก เมื่อพิภพเผลอก็เป็นฝ่ายของพรเทพที่ได้จานตรงกลางไปครอบครอง เศรษฐีหนุ่มหันมายิ้มเยาะกับนายทหารยศร้อยเอกไปหนึ่งทีก่อนจะก้มลงไปละเมียดตักแบ่งข้าวและกับขึ้นมาชิมอย่างสบายอารมณ์ ในขณะที่พิภพต้องตกอย
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-10องครักษ์ส่วนตัวของคุณครูนาฏศิลป์ บทที่ ๑๐ บนเตียงเดียวกัน (๕๐%)
ตรีศูลขอตัวออกมาชำระล้างร่างกายที่เปียกปอนไปทั้งตัว แม้มือจะสามารถขยับได้ปกติดีแล้วแต่อาการวิตกในใจก็ยังไม่จางหายไป มือปรางค์เท้าร่างเปลือยเปล่ากับขอบโอ่งยันตัวเองเอาไว้ไม่ให้เป็นลมไปก่อนจะเงยหน้าขึ้นส่องกระจกแขวนแล้วจึงเห็นสภาพขอบตาตัวเองแดงรื้น'อายุปูนนี้แล้วยังร้องไห้กับเรื่องเก่า ๆ อยู่อีกนะเรา'ร่างโปร่งถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนรีบจัดการตักขันน้ำรดตัวสระผมล้างร่างกายให้สะอาดนุ่งผ้าขาวม้า ก่อนจะมารู้ตัวว่าเขาลืมหยิบเสื้อผ้าสำหรับเปลี่ยนติดมือด้วยมา ตรีศูลเลิ่กลั่กเสื้อตัวเก่าก็อยู่ที่ตะกร้าด้านนอกทั้งยังปนกับผ้าเหม็นไปแล้ว แถมคุณดินยังอยู่ในห้องเขาจะเข้าไปเปลี่ยนตามปกติแม้พวกเราจะเป็นผู้ชายเหมือนกันแต่เขาก็อายอยู่ดี *แกร๊ก แกร๊ก แกร๊ก* ตรีศูลที่ตีกับตัวเองอยู่หน้าห้องน้ำหูกระตุก เร่งไฟตะเกียงเดินออกมายังใจกลางเรือนก่อนจะพบว่าที่หน้าห้องนอนตัวเองได้มีแม่แมวกับลูก ๆ ของมันราวกว่าสิบตัวตะกุยประตูอยู่*ม้าว* เสียงใสของเหล่าลูกแมวร้องประสาน ตรีศูลที่เห็นภาพนี้จนชินตาจึงวางทุกอย่างเดินไปหน้าห้องเก็บลูกแมวข
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-11
บทล่าสุด
องครักษ์ส่วนตัวของคุณครูนาฏศิลป์ บทที่ ๑๗ เรื่องที่จะพูด (๑๐๐%)
"ผะ...ผมพูดความจริงนี่ แล้วมันผิดตรงไหน?""แต่ผมยังไม่ได้บอกเลยนะครับว่าคุณพูดอะไรผิด"พิภพกล่าวกลั้วหัวร่อคนร้อนตัวที่นั่งขดเป็นก้อนกลมด้วยความเอ็นดู คิดถูกจริง ๆ ที่ซื้อผ้านวมมาตรีศูลที่เขินจนเหนื่อยมาทั้งวันตัดสินใจถอดแว่นออกแล้วจึงเอนตัวลงนอนจะได้จบ ๆ ไปทั้งยังตวัดผ้าห่มคลุมร่างพ่อทหารด้วยอีกคน ผืนตั้งใหญ่ให้เขาห่มคนเดียวเนี่ยนะแม่นางรำขยับหยุกหยิกพลิกไปมาก่อนจะหาองศาการนอนได้ พิภพที่เห็นทุกอิริยาบถแล้วจึงคิดว่าเหมือนตนกำลังดูลูกนกนอนรังอยู่ก็ไม่ปาน จนเมื่อคราวจะนอนโฉมงามก็หันมาสบตากับเขาพอดี เป็นโอกาสเหมาะในการสนทนาถามไถ่"ตอนที่ผมอยู่โรงพยาบาล ได้ยินว่าคุณป่วย..."เพราะเขาเองก็พึ่งมาได้ยินจากปากเจ้าปลื้มมันว่าแม่นางรำล้มพับไปในวันเดียวกันกับเขาเพราะพิษไข้"ตอนนี้หายแล้วครับ""ไม่ให้ผมแสดงความเป็นห่วงหน่อยเหรอครับ"พิภพเห็นแม่นางรำพูดตัดบทก็รู้สึกเสียดายที่ไม่ได้แสดงความใส่ใจ"ไม่ให้ครับ เดี๋ยวคุณแกล้งผมอีก"ตรีศูลยกยิ้มเจ้าเล่ห์ขยับหมอนให้เข้าที่ช้อนสายตามองนายทหารอย่างหยอกเย้า เขาได้ร
องครักษ์ส่วนตัวของคุณครูนาฏศิลป์ บทที่ ๑๗ เรื่องที่จะพูด (๕๐%)
ตรีศูลเม้มปากผินหน้าไปทางอื่นหยิบช่อผมขึ้นมาเล่นอย่างขัดเขิน พลอยช้อนสายตามองอดีตเพื่อนทางจดหมายเป็นพัก ๆเสียงประตูแง้มปิดลงล็อกดัง'ปึง'ทันใดนั้นบรรยากาศโดยรอบจึงเงียบสงัดขึ้นมาทันควัน จุดกำเนิดแสงสะท้อนใบหน้างามให้เห็นริ้วแดงจาง ๆ บนแก้มนวล ไออุ่นจากตะเกียงไม่อาจเทียบความร้อนรุ่มที่ก่อตัวขึ้นใต้อกได้เลยสักนิด"คุณแก้วครับ"นายทหารโน้มตัวลงพอเป็นพิธีเชยมือคู่น้อยที่คล้องสายสิญจน์ขึ้นเชยชมผิวพรรณเนียนละเอียดแล้วจึงประทับริมฝีปากลงอย่างแผ่วเบา"ผมรักคุณ"น้ำเสียงทุ้มต่ำกล่าวอย่างหนักแน่น ร่างสูงใหญ่กระชับมือบางเข้ามาใกล้ แล้วจึงกล่าวต่อโดยมองเข้าไปยังนัยน์ตากลมใสของแม่คนงาม "ดังนั้นแล้วคุณแก้ว...ได้โปรดมาเป็นคนรักของผมได้ไหมครับ?"นางรำหนุ่มมองเข้าไปยังนัยน์ตาคมกริบนั้น เขาไม่คิดเลยจริง ๆ ว่าเมื่อจังหวะนี้มาถึงข้างในตัวเขามันจะรู้สึกเบาหวิวได้ขนาดนี้ แม้ไม่มีสายลมพัดผ่านอยู่ใต้ปีกก็รู้สึกเหมือนกำลังโผบินอยู่ หรือแม้ค่ำคืนในฤดูฝนนี้จะหนาวเพียงใดทว่าเพียงสัมผัสฝ่ามือหนาของ
องครักษ์ส่วนตัวของคุณครูนาฏศิลป์ บทที่ ๑๖ เดี๋ยวจีบ เดี๋ยวหยอก (๑๐๐%)
ตรีศูลไม่รู้จะตกใจกับรอยสักที่มีอยู่เต็มแผ่นหลัง หรือมวลกล้ามเนื้ออย่างชายชาติทหารนี้ดี โฉมงามรีบกลั้นใจแต้มยาจรดปลายนิ้วทาลงไปบนแผลพลางทอดสายมองยันต์บนผิวหนังหยาบ จนเกิดความสงสัยว่าถ้าเป็นด้านหน้าเจ้าตัวจะสักเหมือนกันไหม แม้จะเคยเห็นราง ๆ ตอนเอาเสื้อผ้าไปให้หน้าห้องน้ำคราวนู้นแต่เพราะเขินเลยไม่ทันได้สังเกต"คุณดินสักเยอะจังเลยนะครับ"ตรีศูลทักขึ้นพลางคิด หรือบางทีนี่อาจจะของปกติในวงการตำรวจทหารก็ได้ แต่เขาไม่ได้ช่ำชองเรื่องพวกนี้ แถมเป็นนางรำมีรอยสักจะใส่เสื้อผ้าเปิดเนื้อหนังทีหนึ่งเป็นเขาคงรู้สึกขัด ๆ เขิน ๆ"พ่อจับผมสักตั้งแต่เด็กน่ะครับ""ทำไมคุณพ่อถึงทำแบบนั้นเหรอครับ?"ตรีศูลพูดแล้วก็มารู้สึกผิดในใจ นี่เขาถามล้วงลึกไปรึเปล่าพิภพยังไม่ตอบเพียงแต่หยิบเสื้อมาสวมเข้าที่เดิม ทิ้งคำถามของแม่นางรำไปสักพัก ก่อนจะพรูลมหายใจออกมาเมื่อทำใจได้แล้ว"ผมเคยอยู่ชุมเสือมาก่อนครับ""ครับ?"ตรีศูลอึ้งเมื่อได้ยินในขณะที่กำลังลุกขึ้น สงสัยเมื่อครู่เขาอาจจะฟังผิดไป"ผมเคยเป็นส่วนหนึ่งของชุมโจรครับ""งะ...งั้
องครักษ์ส่วนตัวของคุณครูนาฏศิลป์ บทที่ ๑๖ เดี๋ยวจีบ เดี๋ยวหยอก (๕๐%)
ปลื้มที่เข้ามาผิดจังหวะเกือบโดนรุ่นพี่แพ่นกบาล เขาก้มกราบแทบไม่ทัน ก็คนมันไม่รู้ว่ากำลังตะล่อมอยู่ให้ทำอย่างไรได้เพื่อเป็นการลงโทษรุ่นน้องตัวดีจึงถูกใช้เป็นคนถือของฝากที่ชักจะหนักขึ้นเรื่อย ๆ จนนายสิบคิด 'นี่คุณพี่จะซื้อไปถมที่หรือเจ้าคะ' แล้วนี่ก็ปาไปบ่ายโมงตรงใครไม่รู้บ้างว่าแดดประเทศไทยมันร้อนนรกกินหัวขนาดไหนพิภพที่เดินหิ้วสัมภาระตัวเองสบายตัวมองหาอะไรไปเรื่อยจนหางตาไปสะดุดกับร้านขายเครื่องนอนแล้วนึกขึ้นได้ว่าผ้าห่มคุณแก้วค่อนข้างบาง ผนวกกับเดี๋ยวนี้คนพระนครนิยมห่มผ้านวมกันแล้วหากได้แบบนั้นก็คงดีในตอนที่เขาเตรียมตัวจะควักเงินจ่ายก็เงยหน้าขึ้นไปเห็นเตียงพับสามตอนแล้วจึงคิดว่าจะซื้อแยกไปเป็นที่นอนของตัวเองเลยดีไหม แต่เมื่อกลับมามองผ้าห่มผืนกว้างสำหรับสองคนแล้วจึงปัดความคิดที่จะซื้อของเพิ่มไปโดยปริยายในเมื่อมีเตียงอยู่แล้วจะซื้อฟูกนอนเพิ่มไปอีกทำไม"ร้อย...แค่ไปนอนพักชั่วคราวถึงกับต้องซื้อของแพงขนาดนั้นเลยดิ"ปลื้มออกปากบ่นด้วยความอิดโรย ผ้าห่มผืนนั้นราคาตั้งสิบห้าบาทแต่รุ่นพี่แกกลับหยิบเงินขึ้นจ่ายแบบไม่คิดสักนิด เงินขนาดน
องครักษ์ส่วนตัวของคุณครูนาฏศิลป์ บทที่ ๑๕ ได้คืบจะเอาศอก ได้เธอมาปลอบจะขอไปนอนบ้าน (๑๐๐%)
เช้าขึ้นมาศรที่นอนอยู่ห้องข้าง ๆ เดินมาถามเลยว่าเมื่อคืนที่ห้องพี่ชายเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าเพราะเขาได้ยินเสียงตึงตังแว่วมา ตรีศูลจึงปฏิเสธไปเพียงว่าของหล่นนิดหน่อย ทั้งที่จริงรู้อยู่แก่ใจว่าตัวเองเขินผู้ชายจนไม่เป็นอันหลับอันนอนนอนกลิ้งไปกลิ้งมากว่าจะได้นอนก็ปาไปห้าทุ่มจนตื่นสิบเอ็ดโมงจนได้ศรในวันนี้ขอตัวออกไปเล่นที่บ้านเพื่อน ตรีศูลจึงอนุญาตในขณะที่เขาก็จะขอตัวไปโรงพยาบาลสนามเช่นกันทว่าเมื่อมาถึงกลับเห็นว่าคุณดินกำลังนั่งคุยอยู่กับหญิงชราแล้วก็...เด็กอยู่! ตรีศูลที่ยังไม่ก้าวเข้าไปในห้องเต็มที่จึงแอบสอดส่องมองเมียงไปก่อน แม้จะไม่ชัดเจนนักแต่เขาก็พอจะได้ยินอยู่บางส่วน'แล้วที่ผ่านมาแม่นอนที่ไหน''โรงแรมแถวนี้แหละ เอ็งไม่ต้องห่วงหรอกเงินแม่มีเหลือเฟือ หัดซื้อให้ตัวเองบ้างไม่ใช่ใส่แต่เสื้อขาด ๆ'ตรีศูลได้ยินก็นึกถึงข้อความของคุณดินบนจดหมายเมื่อนานมาแล้วก็ลอบยิ้ม เขาอยากเห็นเลยว่าในตู้เสื้อผ้าของคุณดินจะเป็นอย่างที่คุณแม่เจ้าตัวพูดหรือเปล่า'พ่อปลื้มบอกแม่ว่าเอ็งมีเมียใหม่เป็นนางรำรึ?'ประโยคต่อม
องครักษ์ส่วนตัวของคุณครูนาฏศิลป์ บทที่ ๑๕ ได้คืบจะเอาศอก ได้เธอมาปลอบจะขอไปนอนบ้าน (๕๐%)
"วันนี้คุณสวยจริง ๆ นะครับ""คุณดินพอได้แล้วครับ!"ตรีศูลในตอนนี้กำลังสนทนากับนายทหารพิภพด้วยความหัวเสียเพราะเจ้าตัวแทนที่จะถามเรื่องสำคัญกลับพูดเรื่องไม่เป็นเรื่องวนไปวนมาเสียอย่างนั้น คิดว่าสารภาพรักแล้วจะทำอะไรก็ได้รึอย่างไรแม่นางรำทำท่ากอดอกฮึดฮัดแก้เขินเป็นที่ถูกอกถูกใจแก่พิภพจนอยากจะแกล้งพูดอีกเยอะ ๆ เสียจริง*ตึก* พิภพที่นั่งพิงหมอนอยู่บนเตียงได้ยินเสียงเดินจึงชะโงกหน้าไปดู ตรีศูลจึงหันตามจึงเห็นว่าหมอน้ำมาเดินตรวจพอดี ใบหน้าหวานยิ้มร่าในที่สุดเขาก็จะได้หลุดจากสถานการณ์ที่โดนกลั่นแกล้งทางคำพูดจากคุณดินเสียที!"สายัณห์สวัสดิ์ครับคุณน้ำ""ครับคุณแก้ว"พิภพมองอึ้ง เขาหลับไปหนึ่งเดือนคุณแก้วไปตกใครมาได้อีกแล้วเหรอ!? นายทหารบนเตียงกระวนกระวายอยู่ในใจในขณะที่ได้รับการตรวจก็เหล่มองแม่นางรำข้างเตียงพลางสังเกตพฤติกรรมไปด้วย"หันหลังครับ"พิภพทำตามอย่างว่าง่ายทั้ง ๆ ที่ปากมันคันยุบยิบอยากจะถามโฉมงามให้รู้ว่าชายคนนี้เป็นใครถึงได้ทักทายสนิทสนมกันนัก แต่เมื่อนายแพทย์ที่กำลังตรวจเขาอยู่เลื่อนมือขึ้นมาดูต
องครักษ์ส่วนตัวของคุณครูนาฏศิลป์ บทที่ ๑๔ งานเลี้ยง (๑๐๐%)
พี่ตรีบอกว่าเจ้าตัวเอาจดหมายมามอบให้ช่วงหัวค่ำด้วยตัวคนเดียวผ่านการถามทางชาวบ้านรอบข้าง แต่เขาไม่เชื่อหรอกว่าจะมีคนบอกทางไปบ้านใครสักคนกับทหารต่างชาติที่พึ่งเข้าประเทศมาได้เพียงไม่กี่วัน แม้เขาจะลองบอกเรื่องนี้ให้พี่ตรีทราบแล้วแต่เจ้าตัวก็บอกเพียงว่า'ไม่เป็นไรหรอก ยังไงพี่ก็คงไม่ได้คุยอะไรกับเขามากมายอยู่แล้ว'จนเมื่อจบการแสดงนายทหารคนนั้นมีท่าทีเหมือนจะเดินตรงเข้าหาเจ้าของคณะนางรำคล้ายว่ามีเรื่องจะคุยด้วย สิงห์และนพที่เคี้ยวขนมอยู่เต็มปากยืนกำกับอยู่จึงมองอย่างมาดร้าย ส่วนสองตาที่คราวแรกตั้งใจจะยืนเฝ้าเด็ก ๆ อยู่ด้วยแต่เพราะกลิ่นสุรามันหอมจึงร่นถอยไปร่วมวงกับทหารญี่ปุ่นเสียอย่างนั้น"คุณคือ...คุณแก้วใช่ไหมครับ?"คนในชุดสีเทาหม่นเดินเข้ามาถามไถ่เพราะตอนนี้อีกฝ่ายโกนหนวด ผัดหน้า แต่งกายสะสวยจนเขาเกือบจำไม่ได้"ครับผมเอง" โฉมงามเงยหน้าขึ้นตอบอย่างเป็นมิตร"คุณแสดงสวยมากเลยครับ ยิ้มก็สวย ผมไม่เคยดูอะไรแบบนี้มาก่อนเลยครับ""ผมได้ยินมาว่าที่ญี่ปุ่นก็มีรำแบบนี้เหมือนกันนี่ครับ"ตรีศูลผินหน้าไปทางอื่นกระชับแว่นแล้วจึงตอ
องครักษ์ส่วนตัวของคุณครูนาฏศิลป์ บทที่ ๑๔ งานเลี้ยง (๕๐%)
ด้วยงานที่กระชั้นชิดเข้ามาทุกที แต่ละวันของตรีศูลจึงเอาแต่ฝึกซ้อม จัดชุดเครื่องประดับ เตรียมการวางแผนอะไรหลาย ๆ อย่างให้ทันภายในสามสัปดาห์ หากแต่เวลาไม่ได้เป็นประเด็นสำคัญเท่าความอึดอัดใต้แผ่นอกที่เริ่มกัดกินเขาทีละนิด ด้วยเรื่องงานประกอบกับคนที่กำลังนอนไม่ได้สติอยู่บนเตียงโรงพยาบาลกว่าเขาจะหาเวลามาเยี่ยมได้มาปาไปสี่ห้าวัน เดินเข้ามาก็เห็นว่าโรงเรียนมัธยมถูกเปลี่ยนเป็นฐานที่มั่นอย่างเต็มรูปแบบ นายทหารหลายนายต่างพากันขนย้ายแผ่นไม้เดินไปมา กางกระโจมตั้งโต๊ะวางเครื่องมือการช่าง ตรีศูลเดินผ่านมองด้วยสายตาเหม่อลอย แล้วจึงผินหน้าไปยังที่อื่นพลางคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย จนมาปะหน้ากับหมอน้ำที่กำลังจะขึ้นอาคารพอดี"คุณน้ำสวัสดีครับ""ครับ"ตรีศูลยืนนิ่งแล้วคิดว่าบางทีอีกฝ่ายอาจจะเป็นคนพูดไม่เก่งถึงได้เอาแต่มองหน้าเขาไม่พูดไม่จาแบบนี้ ทว่าไม่นานอีกฝ่ายก็กล่าวต่อ"คือเมื่อวาน...ผมอาจจะพูดแรงไป ต้องขอโทษด้วยนะครับ"ตรีศูลพยายามย้อนจนนึกได้ว่าคงจะเป็นตอนที่เจ้าตัวรายงานอาการของคุณดินให้เขาได้ทราบ"เรื่องนั้นผมเข้าใจได้ครับ ยังไงเรื่องแ
องครักษ์ส่วนตัวของคุณครูนาฏศิลป์ บทที่ ๑๓ โฉมงามกับเจ้าชายนิทรา (๑๐๐%)
เจ้าศรตกเย็นมาก็ดูอารมณ์จะดีขึ้นไม่เศร้าเรื่องที่แพ้สงคราม ทั้งยังกินอิ่มนอนหลับดีเขาจึงพอจะหมดห่วงไปได้ตรีศูลที่วันนี้ตื่นแต่เช้ามาอุ่นอาหารจะให้เจ้าศรทว่าก็นึกขึ้นได้ เนื่องด้วยตอนนี้โรงเรียนถูกเปลี่ยนเป็นฐานที่มั่นไปแล้ว นักเรียนจึงต้องพักการเรียนกะทันหันจนกว่าสถานการณ์จะซาลงไปจนสามารถดำเนินงานของสถานที่ได้เป็นปกติรวมไปถึงตารางงานของเดือนนี้ต้องถูกเลื่อนออกไปเพราะความไม่สงบ เขาจึงถือโอกาสให้เด็ก ๆ ในคณะได้พักผ่อน เว้นแต่เจ้านพและเจ้าสิงห์ที่วันนี้มาหาเนื่องจากปีหน้าศิษย์เอกของเขาคิดจะไปเรียนต่อระดับอุดมศึกษาหลังจากชะลอมาหนึ่งปีเพื่อรักษาแผลใจที่เสียพี่ไปจึงมาขอให้เข้าช่วยเก็บท่าโขนให้ ส่วนสิงห์ก็ถือตัวโอ้อวดใหญ่ว่าให้เรียกเขาว่าเป็นรุ่นพี่เพราะเข้าเรียนก่อน อย่างน้อย ๆ สีสันบนเรือนนี้ก็ยังไม่จางไป"โอ๊ย! เจ็บ ๆ อาจารย์พอก่อน!"นพตะโกนลั่นเรือนเมื่อหน้าขาทั้งสองถูกดันให้ชิดกำแพงเสียจนจะเป็นเส้นตรงอยู่แล้ว"ทนไว้ ถ้าเขาให้สอบจะได้ทำได้"นพที่พึ่งมาหัดฉีกขาครั้งแรกร้องโอดโอย แค่ท่าถีบเหลี่ยมก็ปวดหลังจะตายอยู่แล้วยังจะต้องมาปว
![What is a divorce? [Mpreg]](https://acfs1.goodnovel.com/dist/src/assets/images/book/43949cad-default_cover.png)
