บทที่ ๘ ทำงาน ณ ห้องนอนของครูแก้ว (๑๐๐%)

ตกเย็นมาร้อยเอกที่จัดการเอกสารทุกอย่างครบแล้วก็ได้เวลาออกจากสถานที่ทำงาน พิภพตอนนี้แม้ภายนอกจะดูเป็นคนมาดดุแต่ก็เป็นที่นับหน้าถือตาของคนภายในโรงเรียน มีคนทักทายบ้างประปรายจนทำให้เขานึกถึงนางรำหนุ่มที่มีคนรู้จักแทบจะทั้งชุมชนก็อดอมยิ้มขึ้นมาไม่ได้

เมื่อนั้นพิภพก้มหน้าเอามือป้องปากเพื่อไม่ให้ใครเห็นว่าเขาเป็นบ้าเพราะยิ้มอยู่คนเดียวไปเสียก่อน ทันทีเมื่อหางตาชำเลืองไปเห็นว่าปลายทางเป็นเรือนไทยดังจุดหมายจึงสาวเท้าให้ไวกว่าเดิมจนในที่สุดก็มาถึงเสียที

เสียงระนาดดังมาจากบนเรือนผสานกับเสียงนับจังหวะของคนที่คุ้นเคย รองเท้าหนังสีดำขลับจากที่เดินลงน้ำหนักมาตลอดกลับค่อย ๆ ก้าวขึ้นเรือนมาอย่างช้า ๆ เพื่อไม่ให้เกิดเสียง

จนเมื่อหัวโผล่พ้นบานกั้นพิภพจึงตาเบิกโพลง เมื่อมองไปยังนางรำหนุ่มที่กำลังนำนักเรียนอยู่ ท่วงท่ายังคงลื่นไหลและสวยงามอย่างเคยจนคนมองได้แต่เคลิบเคลิ้มมองเสียจนนักดนตรีที่เดี่ยวระนาดอยู่สังเกตเห็น

สิงห์ที่นั่งไม่ใกล้ไม่ไกลจากหน้าบันไดมากได้เห็นผู้มาใหม่ก็ยกยิ้ม นพบอกเขามาหมดแล้ว ดังนั้นสิ่งที่สิงห์ตัดสินใจทำคือการหยุดเพลงระนาดไปเสียดื้อ ๆ ทำเอ