บทที่ 2

ฉันรู้ว่าที่ผ่านมากู้ซีเหนียนไม่เคยสนใจความรู้สึกของฉันมาก่อน

ถึงแม้จะอยู่ในความสัมพันธ์กับแฟนสาวที่ดูเหมือนจะอิรุงตุงนัง เขาก็ยังปล่อยให้ภรรยาเก่าไปหาเขาเพื่อเรียกค่าชดเชยได้ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ไม่ได้เจอเขามาตั้งหลายปี เขาก็ยังคงหัวแข็งและหยิ่งทะนง

หยางรุ่ยเฉินไม่อยากอยู่นานกว่านี้แม้เพียงชั่วครู่ จึงพาอันอันขึ้นรถและจากไป

แน่นอนว่าฉันก็ตามมาอยู่ข้างกายพวกเขาด้วย

หลังจากอันอันเห็นหน้าของกู้ซีเหนียนก็เหม่อลอยมาตลอด

สุดท้ายเธอก็รวบรวมความกล้ามองไปทางหยางรุ่ยเฉินบนที่นั่งคนขับ “คุณลุงคะ คุณลุงคนหล่อเมื่อกี้เป็นพ่อของหนูใช่ไหมคะ?”

“หนูเคยเห็นรูปของเขาหลายใบอยู่ในโถคุกกี้กับใบหย่า แม่เก็บรูปของเขาไว้เยอะมาก มีรูปเกือบสิบรูปเป็นตอนที่ขึ้นรับรางวัลบนเวที แล้วก็มีรูปแต่งงาน รูปที่เขานั่งยอง ๆ อยู่กับแม่ รูปที่เขาหอมแก้มแม่...”

ฉันนึกเสียใจภายหลังขึ้นมา หลังจากหย่าฉันน่าจะโยนมันทิ้งไปทันที

แต่ตอนนั้นฉันยังตัดใจทำไม่ลง

อันอันมองหยางรุ่ยเฉินอย่างเต็มไปด้วยความคาดหวัง “เขาเป็นพ่อหนูเหรอคะ?”

หยางรุ่ยเฉินเหมือนจะทนหลอกเธอไม่ไหวเช่นกัน จึงตอบความจริงไปว่า “ใช่”

อันอันยิ้มอย่างมีความสุข “เพื่อนร่วมชั้นที่โรงเรียนอนุบาลชอบหัวเราะเยาะบอกว่าหนูไม่มีพ่อแม่ แต่ตอนนี้หนูมีพ่อแล้ว ฮ่าฮ่า”

ทันใดนั้นมุมปากของเธอก็เบะคว่ำลงอีกครั้ง “คุณลุงคะ งั้นพ่อก็ไม่ต้องการหนูกับแม่แล้วเหรอคะ?”

หยางรุ่ยเฉินลูบศีรษะของอันอัน พลางบอกว่าไม่เป็นไร เขาไม่มีทางไม่ต้องการอันอัน

ท่าทางของอันอันที่โหยหาความรักจากพ่อ ทำให้ฉันเจ็บปวดมาก

ฉันอยากยื่นมือไปกอดเธอ และบอกเธอว่าไม่ต้องเสียใจ แต่ร่างกายของฉันกลับทะลุผ่านร่างของอันอันไป

ชั่วขณะหนึ่ง ฉันหลงลืมไปว่าฉันตายไปสี่ปีแล้ว