บทที่ 4

ในที่สุดละครตลกร้ายฉากนี้ก็จบลง ด้วยการที่ครูเปิดประตูห้องน้ำเข้ามาเก็บโทรศัพท์คืนไปและวางสาย

จนกระทั่งตอนที่เลิกเรียน อันอันก็สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ทั้งยังดูไม่มีความสุข

ฉันก็รู้สึกไม่สบายใจเช่นกัน

ตอนเย็นหยางรุ่ยเฉินมารับอันอัน ขณะที่เดินออกมาจากประตู ก็ถูกกู้ซีเหนียนขวางไว้

อันอันที่ก้มศีรษะลงเล็กน้อย เงยหน้าจ้องเขม็งไปยังชายตรงหน้า

กู้ซีเหนียนมองหยางรุ่ยเฉินอย่างเย็นชา “ชิวเยียนตายแล้วเหรอ?”

หยางรุ่ยเฉินก็ไม่ได้แสดงสีหน้าที่ดีต่อเขานัก “นายหย่ากับเธอไปนานแล้ว และนายก็กำลังจะหมั้นแล้วด้วย นายยังจะมาสนใจอีกทำไม?”

เมื่อได้ยินคำว่า ‘หมั้น’ ร่างของอันอันก็ขดลงอย่างชัดเจน และยิ่งจ้องชายในชุดสูทตรงหน้าเขม็งด้วยความโกรธยิ่งขึ้น

ไม่ต้องโกรธ ๆ อันอัน ไม่เป็นอะไร แม่ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเขาแล้ว

ทันใดนั้นเอง เด็กหลายคนซึ่งยังอยู่ในห้องดูแลหลังเลิกเรียนของโรงเรียนอนุบาลก็เดินออกมา

เมื่อเห็นอันอันก็เริ่มชี้นิ้ว

“นี่ ยัยหมาหัวเน่านั่นไม่ใช่ว่าไม่มีพ่อแม่หรอกเหรอ? ทำไมวันนี้ถึงมีลุงสองคนมารับเธอล่ะ?”

“ลุงสองคนนั้นมาต่อแถวเป็นพ่อใหม่ของเธอเหรอ?”

“เธอจะร้องไห้ทำไม ปกติไม่ใช่ว่าชอบเ