ตอนที่ 2 ยอมรับชะตา

“หมิงอี้!! ลูกข้า เจ้าฟื้นแล้ว”

อิ้เฟินรีบวางไม้ฟืนที่หอบมาลงกองที่พื้น แล้วรีบวิ่งไปหาสาวน้อยที่นั่งอยู่ทันที พอถึงตัวก็คว้ามากอดอย่างรักใคร่

“แม่ดีใจยิ่งนัก เจ้าหิวหรือไม่ นอนหลับไปตั้งหลายวัน”

อิ้เฟินละล้ำละลักถามลูกสาว

“เอ่อ!”

“นี่แม่ได้ปลามา เดี๋ยวรีบทำข้าวต้มให้เจ้ากินเลย นั่งรอข้าประเดี๋ยวนะ”

ด้วยความดีใจที่ลูกสาวฟื้น อี้เฟินจึงกระวีกระวาดรีบตระเตรียมข้าวต้มมาต้ม พร้อมนึ่งปลาเตรียมให้สาวน้อยทันที

อี้หมิงนั่งมองหญิงวัยกลางคนที่ตอนนี้กระวีกระวาดก่อไฟ ทำอาหารให้นางทานอย่างเซ็ง ๆ

” เฮ้อ นี่เธอจะต้องอยู่ที่นี่จริง ๆ หรือนี่ “

ผ่านไปไม่นาน อี้เฟินก็ยกสำรับอาหารมาวางตรงหน้าสาวน้อย

อี้หมิงมองอาหารที่มีเพียงข้าวต้มเปล่าๆ ที่และปลานึ่ง และมีผักต้มอีกเล็กน้อย แล้วเงยหน้ามองนางที่บอกว่าเป็นแม่ของนาง อย่างนึกอนาถ

” นี่ หมืงอี้เจ้ากินเยอะ ๆ นะ ข้าตั้งใจทำสุดฝีมือเลย หลับไปตั้งหลายวันฮึ “เฟินอี้ใช้ตะเกียบคีบเนื้อปลาไปวางบนชามลูกสาว ในขณะที่นางเลือกกินเฉพาะผัก

ด้วยกลิ่นของข้าวต้มถึงแม่จะดูธรรมดาแต่กลิ่นก็หอมยั่วกระเพาะของอี้หมิงใช่ย่อย บอกกับนอนสลบไปหลายวันจึงทนไม่ไหวทรีบยกชามข้าวขึ้นจ่อที่ปากแล้วใช้ตะเกียบเขี่ยเข้าปากอย่างรวดเร็ว

“แค่ก แค่ก”

“ค่อย ๆ สิลูก ประเดี๋ยวก็ติดคอหรอก” อี้เฟินดุแล้วลูบหลังให้ร่างบาง อี้หมิงผงกหัวรับแต่หน้าไม่เงยจากชามข้าวต้มเลยซักนิด ผ่านไปครู่เดียวข้าวต้มก็ลงไปอยู่ในท้องของนางจนหมดเกลี้ยง

” อ่าาา อิ่ม “อี้หมิงส่งเสียงแล้วเลียริมฝีปากอย่างอร่อย

” มา ๆ แม่จะเอาไปเก็บ เจ้านอนอีกสักหน่อยนะอ่ะ “อี้เฟินบอกลูกสาว แล้วยกเอาชามข้าวไปล้างทำความสะอาด

อี่หมิงเมื่อไม่มีอะไรทำก็คิดไปถึงบิดากับมารดาที่นางจากมา ป่านนี้พวกเขาจะคิดถึงนางกันบ้างมั๊ยนะ

~โลกปัจจุบัน~

ทีวีหลายช่อง สื่อ วิทยุต่างประโคมข่าวที่นักศึกษาจาก มอชื่อดังกลางกรุงปักกิ่งเป็มลมและเสียชีวิตขณะไปเข้าค่าย

เสียงซุบซิบดังไปทั่วทั้งมอด้วยความสงสาร ในขณะที่พ่อแม่ของอี้หมิงก็ร่ำไห้ในพิธีฝังศพของลูกสาวอย่างโศกเศร้า

” โถ่วลูกรัก เจ้าช่างมีบุญน้อยเสียจริง ๆ ชาติหน้ามาเกิดเป็นลูกของแม่ใหม่นะลูกนะ”

” ฮึก ๆ ”

“ปึก ปึ๊ก ปึก” เสียงฝ่าฟืนจากหญิงสูงวัยเรียกสติหมิงอี้ที่กำลังเหม่อให้กลับมา

สาวน้อยมองภาพคนที่บอกว่าเป็นแม่นางอย่างนึกเวทนา นางใช้ขวานผ่าฟืนทีละท่อน ในขณะที่มือเหี่ยวย่นก็คอยยกซับเหงื่อไปด้วย จึงลุกเดินเข้าไปหาแล้วขอช่วยทำ แต่ก็โดนอี้เฟินไล่ให้มานั่งพัก โดยให้เหตุผลว่าเธอพึ่งฟื้น ประเดี๋ยวอาการจะกลับมากำเริบอีก จึงได้แต่ถอยมานั่งหงอยอยู่บนตั่งที่เดิม

“พี่หมิงอี้~~~~~พรึบ”

แรงกระโดดกอดจากสาวน้อยทำให้เธอล้มหงายหลังลงไปบนเตียง

“พี่หมิงอี้ ในที่สุดพี่ก็ฟื้นซักที”

“จะ เจ้า คือใครกัน” อี้หมิงขยับกายถอยออกห่างจากสาวน้อยตรงหน้าที่แต่งตัวมอมแมมไม่ต่างจากเธอมากนัก

“นี่พี่เลอะเลือนเหมือนคนเขาลือกันจริงด้วย ฮึ!! เจ็บใจเจ้าพวกอันธพาลนั่นนักที่มาตีพี่ พี่ถึงเป็นแบบนี้” สาวน้อยตรงหน้ากอดอกแล้วทำท่าทางเข็นเขี้ยว

“ข้าชื่อ เฟิน เฟิน” สาวน้อยพูดชื่อตัวเองช้า ๆ ทีละคำ

“เราเป็นพี่น้องที่สนิทกันมาก บ้านข้าอยู่ข้างๆ พี่นี่เอง เราตัวติดกันตลอด ไปไหนไปกันไม่ทอดทิ้งกัน พี่พอจะนึกออกหรือไม่” เฟินๆ กอดอกเล่าอย่างตั้งใจเผื่อจะเรียกความทรงจำของหมิงอี้กลับมา

อี้หมิงขมวดคิ้วมุ่น ส่ายหน้าช้า ๆ

” ไม่เป็นไร ๆ เดี๋ยวค่อย ๆ นึกก็ได้แค่พี่ฟืนขึ้นมาก็ดีแล้ว ถ้าวันนั้นข้าไม่ชวนพี่ไปรอรับอาหารจากเศรษฐีในเมืองพี่คงไม่เป็นแบบนี้ ฮึก ฮึกๆ “เล่าไปมาสาวน้อยนามเฟินเฟิน ก็แบะปากร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมา

อี้หมิงเห็นดังนั้นก็รีบเข้าไปปลอบสาวน้อยขี้แยยกใหญ่

” ไม่เป็นไรๆ อย่าโทษตัวเองเลยนะ ไหนๆ เจ้าเล่าให้ข้าฟังซิว่าข้าเป็นยังไง เผื่อจะจำอะไรขึ้นมาได้บ้าง”

” อื้อๆ ได้เลย “เฟินๆ ยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่เลอะแก้มมอมแมมออก ก่อนจะเล่าย้อนไปถึงต้นตอและที่มาของชุมชนคนเร่ร่อนที่ตนอยู่ให้อี้หมิงฟัง

” แม่ข้า เคยเล่าให้ฟังว่า เดิมเราไม่ใช่คนในแคล้นต้าหลี่แห่งนี้ เราอพยพมาจากแคว้นเหลียนจง แคว้นที่เคยยิ่งใหญ่มากๆ เดิมแคว้นเรายิ่งใหญ่และอุดมสมบูรณ์มาก จึงมีแต่เมืองต่าง ไม่คอยแต่จะจ้องโจมเพื่อครอบครองสมบัติของแคว้นเรา ว่ากันว่าถ้าใครได้ครองแคว้นแห่งเหลียนจงก็เปรียบเสมือนเป็นใหญ่กว่าแคว้นทั้งปวงในดินแดนกว้าใหญ่แห่งนี้ ในเมื่อสวรรค์มีเทียนกง เมืองมนุษย์ก็มีจักพรรดิเเคว้นเหลียนนี่แหละที่ใหญ่ไม่แพ้กัน” เฟินๆ ตั้งอกตั้งใจเล่า ในขณะที่อี้หมิงก็ตั้งใจฟังด้วยความสนใจ

“แต่จุดจบของแคว้นก็มาถึงเมื่อต่างแคว้นเข้ามายุยงปั่นปวนราชสำนัก ขุนนางหลายคนเกิดความโลภ ทำให้เกิดการหักหลังกันขึ้น จนจักพรรดิแห่งต้าหลี่ที่รู้ถึงความระส่ำระส่ายของเหลียนจงในครานั้นถือโอกาสเข้าโจมตีตอนแคว้นที่กำลังเกิดแบ่งฝักแบ่งฝ่ายกัน ทำให้แคว้นเหลียนที่เคยยิ่งใหญ่แพ้ศึกราบคาบ แต่ไม่มีผู้คนล้มตายมากนักเพราะจักรพรรดิแห่งต้าหลี่ไม่ได้กะจะเอาไพล่พลแคว้นเหลียงให้ถึงตาย แค่จักรพรรดิเหลียนยอมจำนน ต้าหลี่เพียงแต่กวาดต้อนไพล่พลกลับมาที่แคว้นต้าหลี่ก็เท่านั้น ซึ่งหนึ่งในนั้นคือพวกเราเอง”

“อื้อฮึ” อี้หมิงพยักหน้าตาม แล้วสรุปในใจว่าตอนนี้เธอย้อนมาที่ไหนซักยุคไม่รู้จัก เนื่องจากเธอไม่ใช่คนที่สนใจประวัติศาสตร์มากนัก แต่ช่างเหอะในเมื่อมาแล้วก็กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้อยู่ดี

“เฮ้อออ!” อี้หมิงถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างปลงตก ยอมรับในชะตากรรม

………………….