บทที่ 3

เนื่องจากการตัดสินใจครั้งนี้ของนาง ทำให้คนที่มาตามหาคลาดกับนางพอดี

ราตรีนี้ลั่วจิ่วหลีนอนหลับไม่สนิท ในความฝัน บางครั้งนางเห็นภาพตอนที่ตนเองอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าในชาติก่อน บางครั้งเป็นภาพเจ้าของร่างเดิมกอดร่างไร้ลมหายใจของทารกจ้องมองนางด้วยความอาฆาตระคนโศกเศร้าขอให้ช่วยล้างแค้น บางครั้งเป็นดวงตาลึกล้ำของชายผู้นั้นที่จ้องนางพลางถามคาดคั้นว่านางเป็นคนฆ่าพญาอินทรีหิมะใช่หรือไม่

“ข้าไม่ได้ฆ่ามัน!”

ลั่วจิ่วหลีสะดุ้งลืมตาตื่น

ภายนอกถ้ำเวลานี้ดวงตะวันทอประกายสว่างไสว

นางนวดคลึงหว่างคิ้วที่ปวดตุบ พอได้สติกลับคืนมาก็นึกถึงบุรุษที่ใต้ผาน้ำตกขึ้นมา เกรงว่าคงกำลังรักษาแผลอยู่ นางทำแบบนั้นไป ไม่รู้ว่าเขาจะเป็นอย่างไรบ้าง?

“ไม่คิดแล้ว เขาไม่รู้อยู่ดีว่าข้าเป็นใคร ทางใครทางมันแล้วกัน ต่อไปคงไม่มีโอกาสได้เจอกันอีก”

ลั่วจิ่วหลีลุกขึ้นยืน เสื้อคลุมยาวเกินไป นางจึงใช้มีดผ่าตัดกรีดออกส่วนหนึ่งแล้วมัดไว้ที่เอว จากนั้นก็เดินก้าวยาว ๆ ลงจากภูเขา

เดินไปได้สักพัก นางค่อยเข้าใจว่าเหตุใดเซียวจูมั่วถึงโยนเจ้าของร่างเดิมไปไว้ที่เรือนรับรองหลังนั้น

ให้ตายเถอะ อยู่ห่างจากเมืองหลวงชะมัด จนกระทั่งแสงอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้ว ลั่วจิ่วหลีเช็ดเหงื่อที่หน้าผากพลางเงยหน้ามองประตูเมืองที่อยู่ไม่ไกลนัก

ในตรอกหลังจวนอ๋องเจา ลั่วจิ่วหลีตั้งใจถูหน้าจนลายพร้อย

หลังกลับมาถึงเมืองหลวง นางไม่ได้กลับไปที่จวนอี้กั๋วกง แต่สืบมาได้ว่าบิดาและพี่ใหญ่ของเจ้าของร่างเดิมกำลังฝึกทหารอยู่ที่ลี่หยาง ซึ่งอยู่ห่างจากเมืองหลวงถึงร้อยลี้

นั่นหมายความว่า หากไม่มีพระราชโองการจากฮ่องเต้ พวกเขาจะไม่สามารถออกจากค่ายทหารโดยพลการ ตอนนี้คนเดียวที่สามารถช่วยเหลือนางได้ก็คือตัวนางเอง

ยิ่งไปกว่านั้น แม้เด็กคนนั้นจะไม่ใช่ลูกของนางจริง ๆ ต่อให้ไม่ได้เจ็บปวดลึกถึงใจ ทว่าก็ยังเป็นหนึ่งชีวิต

ร่างนี้ได้อุ้มท้องมาแล้วถึงหกเดือน นางไม่อาจปล่อยให้ทารกน้อยและเจ้าของร่างเดิมตายเปล่า

เสียงกรีดร้องก่อนตายของเจ้าของร่างเดิม ร่างที่เขียวช้ำของทารกน้อย และเสียงคร่ำครวญด้วยความโศกาอาดูร

ไม่ว่าอย่างไร นางจะต้องหาศพของเด็กให้พบและจัดการฝังให้ได้พักผ่อนอย่างสงบ

แต่นางก็ไม่โง่ถึงขนาดเดินเข้าไปในจวนอ๋องเจาอย่างเปิดเผย แบบนั้นก็ไม่ต่างอะไรกับลูกแกะเดินเข้าปากเสือ

ลั่วจิ่วหลีก้มมองช่องสุนัขลอดเล็กที่เต็มไปด้วยใยแมงมุมตรงมุมกำแพง มุมปากกระตุกเล็กน้อย

ในเวลาเดียวกัน บนถนนหลวงแถบชานเมือง รถม้าเทียมม้าสี่ตัวที่ตัวถังทำจากไม้หนานมู่สุดล้ำค่าเปี่ยมความหรูหราฟุ้งเฟ้อกำลังแล่นเข้าสู่เมืองหลวงอย่างเชื่องช้า

“นายท่าน มีจดหมายจากมั่วหาน”

ข้างนอกรถม้า องครักษ์ในชุดดำถือกระบอกไม้ไผ่ขนาดเท่าหัวแม่มือเดินเข้ามาใกล้

มือข้างหนึ่งยื่นออกมาจากหน้าต่างรถม้า

องครักษ์ในชุดดำไม่กล้าชักช้า สองมือประคองกระบอกไม้ไผ่ส่งให้ในบัดดล

ไม่นานนัก เสียงเย็นชาและเรียบนิ่งดังขึ้นมาจากในรถม้า

“เข้าเมือง”

“พ่ะย่ะค่ะ”

รถม้าแล่นไปอย่างมั่นคง

......

ในจวนอ๋องเจา แสงเงาทับซ้อน บรรยากาศในสวนหลังจวนเต็มไปด้วยไอเย็นยะเยือก

ลั่วจิ่วหลีเคลื่อนไหวได้คล่องแคล่ว แม้ไม่มีกำลังภายใน แต่ซ่อนตัวในร่มไม้ที่ไร้ระเบียบก็ยังสามารถพรางตัวได้ จึงหลบทหารที่ลาดตระเวนอยู่ในจวนได้

ทว่าสิ่งที่ลั่วจิ่วหลีไม่คาดคิดก็คือ นางมาเจอซุนหมัวมัวที่ออกมาเดินเตร่ยามค่ำคืนข้างภูเขาจำลอง

ซุนหมัวมัวคนนี้เป็นแม่นมของอ๋องเจา มักทุบตีด่าทอเจ้าของร่างเดิม แต่กลับปรนนิบัติรับใช้เยียนทิงเหลียนอย่างพินอบพิเทา หากพูดถึงความร้ายกาจของนาง ก็เลวร้ายยิ่งกว่าหรงหมัวมัวในเรื่อง ‘องค์หญิงกำมะลอ’ เสียอีก

“สุนัขรับใช้ของเยียนทิงเหลียน”

แววตาของลั่วจิ่วหลีฉายประกายเย็นเยียบ นางพุ่งเข้าไปบีบคอหอยของซุนหมัวมัวอย่างรวดเร็วราวกับเงาวิญญาณ มือข้างหนึ่งกดมีดผ่าตัดจ่อที่ลำคอของนาง ก่อนจะลากคนเข้าไปหลังภูเขาจำลอง

ซุนหมัวมัวตัวสั่นด้วยความกลัว อยากจะร้องขอความช่วยเหลือ แต่กลับร้องไม่ออก

“คิดจะเรียกคนงั้นรึ”

ลั่วจิ่วหลีเผยยิ้มเย็นเยียบบนใบหน้า แฝงด้วยท่าทีไม่แยแส มีดผ่าตัดในมือกรีดไปบนใบหน้าของซุนหมัวมัวโดยไม่ลังเล

ความเจ็บปวดและความหวาดกลัวพุ่งขึ้นไปถึงศีรษะของซุนหมัวมัว ทันใดนั้นนางก็เห็นชัดเจนว่าผู้ที่อยู่ตรงหน้าคือใคร

“ข้าถาม เจ้าตอบ หากกล้าพูดเกินคำเดียว ข้าจะทำให้เจ้าตายโดยไร้ที่ฝังศพ”

ซุนหมัวมัวไม่กล้าตะโกนร้อง รีบพยักหน้าอย่างบ้าคลั่ง

“สาวใช้สองคนที่ติดตามข้าอยู่ที่ไหน?”

ความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมชัดเจนอย่างมาก ข้างกายนางนอกจากบ่าวเฒ่าที่จะฆ่านาง ยังมีสาวใช้คนสนิทอีกสองคนคือเซี่ยเสวี่ยและชิวซี แต่ไม่รู้ว่าสองสาวใช้สองคนนี้ถูกเยียนทิงเหลียนซื้อตัวไปหรือยัง

ใบหน้าของซุนหมัวมัวซีดเผือดด้วยความเจ็บปวด นางตอบด้วยเสียงแหบพร่า

“ตายแล้ว ถูกชายารองเหลียนโยนลงทะเลสาบเพคะ”

ไอสังหารแผ่พุ่งออกมาทั่วร่างลั่วจิ่วหลีในบัดดล นางหรี่ตาจ้องซุนหมัวมัว

“แล้วลูกของข้าล่ะ?”

เมื่อได้ยินคำว่า ‘ลูก’ ดวงตาของซุนหมัวมัวเต็มไปด้วยความหวาดกลัว นางกำลังจะพูด แต่แล้วก็ค่อย ๆ ปิดปากลง

“ไม่พูดงั้นรึ”

แววตาของลั่วจิ่วหลีสาดประกายกระหายเลือด นางไม่พูดพล่ามให้เสียเวลา มีดผ่าตัดแทงเข้าไปในเปลือกตาของซุนหมัวมัวทันที เสียง ‘ฉึก’ ดังขึ้นเบา ๆ เลือดไหลซึมจากเปลือกตา

ซุนหมัวมัวตกใจจนแทบสิ้นสติ สั่นเทิ้มไปทั้งร่าง นางไม่เคยรู้มาก่อนว่าพระชายาโหดเหี้ยมถึงเพียงนี้ นางเป็นแกะเชื่องที่รอให้คนเชือดทิ้งอย่างง่ายดายมิใช่หรือ

“ถ้ายังไม่พูดอีก ข้าจะควักลูกตาเจ้าออกสักข้างก่อน แล้วตัดเส้นเอ็นข้อมือเจ้า ถอดเสื้อผ้าเจ้าออกให้หมด ให้เจ้าตายอย่างไร้เกียรติ”

“ไม่ ข้าพูด ข้าพูดแล้ว”

ซุนหมัวมัวพยายามขยับปากบอกลั่วจิ่วหลี นางไม่อยากตาย และยิ่งไม่อยากตายอย่างน่าอับอายเช่นนี้

นางทนอยู่ในจวนอ๋องเจามาตลอดชีวิต ใกล้จะได้ลิ้มรสความสุขและความมั่งคั่งแล้ว นางจะมาตายเอาตอนนี้ได้อย่างไร