บทที่ 2

ลั่วจิ่วหลีเกาะคอพญาอินทรีแน่น ร่างของนางเกือบจะร่วงลงไป นางต้องรีบหาทางจัดการ ไม่เช่นนั้นหากไม่ถูกพญาอินทรีตะปบตายก็คงต้องตกลงไปตายเป็นแน่

“ยาสลบ ยาสลบชนิดรุนแรง”

ลั่วจิ่วหลีพยายามหาทางรอดแม้ความหวังริบหรี่ นางกดแหวนโบราณลงบนบาดแผลที่มีเลือดซึมออกมาบนไหล่ นิ้วมือพลันร้อนวาบ ชั่วเวลาไม่ถึงห้าวินาที ยาสลบก็ปรากฏขึ้นกลางฝ่ามือของนาง

นางยิ้มออกมาด้วยความดีใจก่อนจะฉีดยาสลบเข้าไปในร่างของพญาอินทรีอย่างแรง เมื่อความเร็วของพญาอินทรีเริ่มลดลง ลั่วจิ่วหลีก็ตัดสินใจฉับพลัน กลั้นใจหลับตากระโดดลงจากหลังพญาอินทรีลงสู่แอ่งน้ำใต้ผาน้ำตก

ตูม!

แอ่งน้ำนุ่มนวลกว่าที่คิด ลั่วจิ่วหลีลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว แผงอกกว้างสะท้อนเข้าสู่คลองจักษุ

นางเงยหน้าขึ้นมอง

สวรรค์ นี่นางเห็นอะไร

เป็นบุรุษผู้หนึ่ง บุรุษที่ร่างท่อนบนเปลือยเปล่ากำลังอุ้มนางไว้ในอ้อมแขน

ชั่วขณะนั้น บุรุษผู้นั้นพลันลืมตาขึ้นมา เผยให้เห็นดวงตาลึกล้ำ คิ้วเรียวยาว ริมฝีปากบางสีชมพูระเรื่อเม้มเข้าหากันน้อย ๆ โครงหน้าที่ประหนึ่งแกะสลักจากหยก แม้จะใช้คำว่างามล้ำก็ยังไม่พอจะบรรยายรูปโฉมที่งามเหนือสามัญของเขา

ลั่วจิ่วหลีถือว่าผ่านโลกมาไม่น้อย ดาราหนังในศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ดคนไหนบ้างที่ไม่หล่อเหลาจนคนกับเทพยังพากันอิจฉา ทว่าบุรุษตรงหน้าไม่เพียงแค่หล่อเท่านั้น แต่ยังมีราศีสูงศักดิ์เผด็จการที่ติดตัวมาแต่กำเนิดแผ่ซ่านออกมาทั่วร่าง บันดาลให้ผู้คนกลั้นใจยอมศิโรราบอย่างไม่อาจฝืน

เพียงแต่ว่า แขนที่รัดรอบเอวนางกระชับแน่นกว่าเดิมนับเป็นเรื่องอะไรกัน? ราวกับว่าเขาต้องการจะกอดนางให้แนบชิดไปกับร่างกายของเขาอย่างไรอย่างนั้น

“พี่รูปหล่อ ข้าไม่ได้ตั้งใจจะรบกวนท่านนะ ข้ากำลังจะกลับเมืองหลวง แค่ผ่านมาทางนี้ ไม่คิดว่า...”

นางชี้ขึ้นไปบนฟ้า กำลังจะบอกว่าเกือบถูกพญาอินทรีสะบัดตกลงมาตาย

แต่คำพูดยังไม่ทันกล่าวออกมาก็มีเสียงดัง ‘ตู้ม’ ดังจากใต้น้ำตกที่ห่างไปไม่ไกล ร่างยักษ์ของพญาอินทรีร่วงลงไปในน้ำ

ลั่วจิ่วหลีเผลอกลืนน้ำลายลงคอ ฉับพลันนั้นก็ตระหนักถึงอะไรบางอย่าง

“พญาอินทรีตัวนั้นคงไม่ใช่สัตว์เลี้ยงของท่านกระมัง?”

บุรุษที่นิ่งเงียบมาตลอดมองลั่วจิ่วหลีด้วยสายตาเย็นเฉียบ แต่ทำไมนางถึงมองเห็นแววสงสัยในดวงตาของเขากันนะ

“เจ้าฆ่าพญาอินทรีหิมะหรือ?”

เสียงเย็นเยียบของบุรุษผู้นั้นทำให้อุณหภูมิรอบข้างเย็นลงในทันที

“ไม่ ๆ ๆ ข้าไม่ได้ฆ่ามัน ข้าแค่ทำให้มันหมดสติไปชั่วคราวเท่านั้น”

“ก็เหมือน เหมือนแค่นอนหลับไปครู่เดียว”

ลั่วจิ่วหลีพูดไปพลางตบแขนของเขาเบา ๆ

“ท่านช่วยปล่อยข้าก่อนได้หรือไม่”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น บุรุษผู้นั้นขยับเล็กน้อยอย่างลองเชิง

ลั่วจิ่วหลีฉวยโอกาสตอนที่เขาไม่ระวัง พลิกตัวออกไป

ตูม!

แค่ก แค่ก!

สำลักน้ำไปหลายอึก

ทว่าชายที่อยู่แช่อยู่ในน้ำพลันขมวดคิ้วแน่น เลือดสีดำไหลออกจากมุมปาก ดวงตาสีดำดุจนิลมณีของเขากลับหม่นแสงลงในพริบตา

ชายคนนั้นตื่นตระหนก ยื่นมือออกมาเพื่อจะคว้าตัวสตรีที่อยู่ในน้ำกลับเข้ามาในอ้อมแขนอีกครั้ง แต่ยามนี้ ในน้ำกลับไม่มีใครอยู่ตรงนั้นแล้ว

ลั่วจิ่วหลีขึ้นมาบนฝั่งแล้ว หันไปเห็นชายคนนั้นหลับตาแน่น นั่งอยู่ในแอ่งน้ำโดยไม่ขยับเขยื้อน

นางมองดูเสื้อผ้าที่เปียกโชกของตนเอง ก่อนจะเหลือบเห็นชุดคลุมสีดำปักดิ้นทองพับไว้อย่างเรียบร้อยที่ริมฝั่ง นางคว้าชุดคลุมนั้นขึ้นมาแล้วรีบวิ่งหายเข้าไปในป่าอย่างรวดเร็วโดยไม่กล้าหยุดพัก

เงาร่างของนางลับหายไปได้ไม่นาน เงาร่างสองสายหนึ่งดำหนึ่งแดงก็พุ่งมาถึงใต้ผาน้ำตก

“นายท่าน”

ทั้งสองคนผงะไปทันที เจ้านายของพวกตนขณะนี้สีหน้าซีดเผือด มุมปากมีเลือดสีดำไหลซึมออกมา สองมือกำลังควานหาอะไรบางอย่างในน้ำ

ส่วนพญาอินทรีหิมะขาวสัตว์เลี้ยงวิญญาณของนายท่านกลับลอยอยู่ในน้ำแน่นิ่งไม่ไหวติงราวร่างไร้วิญญาณ ชุดคลุมสะอาดที่เตรียมไว้สำหรับนายท่านก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

แต่ที่นี่รอบด้านถูกวางค่ายกลไว้อย่างแน่นหนา จะมีคนบุกเข้ามาได้อย่างไร ยิ่งไปกว่านั้น พญาอินทรีหิมะขาวยังดุร้ายหาใดเปรียบ มีพละกำลังมหาศาล จะถูกกำราบลงง่าย ๆ เช่นนี้ได้อย่างไร

“มีคนบุกเข้ามาในค่ายกล ส่งสัญญาณ ฆ่า”

ผู้ติดตามในชุดแดงตัดสินใจอย่างเด็ดขาด

“ห้ามทำร้ายนาง”

เสียงของบุรุษในแอ่งน้ำเปี่ยมด้วยความสูงศักดิ์และเย็นชา แม้จะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แต่กลับแฝงไว้ซึ่งอำนาจ

“นางแก้คำสาปของข้าได้”

ชายหนุ่มลืมตาขึ้น เผยให้เห็นดวงตาที่มีเพียงสีเทาดำ ไม่มีทั้งม่านตาและลูกตา แค่เห็นก็ชวนให้คนหวาดหวั่นพรั่นพรึง

ผู้ติดตามทั้งสองยืนนิ่งราวกับถูกสะกด ต่างหันมองหน้ากันอย่างประหลาดใจ

คำสาปของนายท่านนั้นจะกำเริบทุกวันเพ็ญ โดยเฉพาะหลังจากเติบโตเป็นผู้ใหญ่ เมื่อคำสาปแสดงอาการ นอกจากจะต้องทนรับความเจ็บปวดราวกระดูกถูกกัดกินแล้ว เขายังต้องตกอยู่ในความมืดมิดเสมือนคนตาบอด

แต่ตลอดหลายปีที่ผ่านมา แม้แต่ท่านมหาปุโรหิตก็ไม่สามารถแก้คำสาปนี้ได้ แล้วเหตุใด...

ทั้งสองคนยังไม่หายตกตะลึงก็ได้ยินน้ำเสียงเฉยเมยเย็นชาของผู้เป็นนายดังขึ้นอีกครั้ง

“นางเป็นสตรี อาศัยอยู่ในเมืองหลวง บาดเจ็บที่ไหล่ ไปตามหานาง”

“พ่ะย่ะค่ะ”

ทั้งสองสะบัดชายชุดคุกเข่า ขานรับบัญชาพร้อมกัน

......

ลั่วจิ่วหลีฝ่าฟันออกจากป่าไปอย่างยากลำบาก เดิมทีหวังว่าจะกลับถึงเมืองหลวงก่อนรุ่งสาง แต่ร่างกายนี้อ่อนแอเกินไป ประกอบกับสลบไปถึงเจ็ดวันหลังแท้งลูก พอตื่นขึ้นมาก็ได้รับบาดเจ็บที่ไหล่ เมื่อครู่ยังตกน้ำ ถึงจะเป็นร่างกายที่หลอมจากเหล็กกล้าก็คงทนรับไม่ไหว

หลังครุ่นคิดอย่างถี่ถ้วน นางก็หาถ้ำเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง แม้จะมีขนาดไม่ใหญ่นัก แต่ก็เพียงพอสำหรับการพักพิง

โชคดีที่ตอนนี้เป็นฤดูร้อน หากเป็นฤดูหนาว นางอาจหนาวตายบนภูเขานี้ก็เป็นได้

เมื่อมีที่พักพิงแล้ว นางรีบถอดเสื้อผ้าที่เปียกออก เปลี่ยนใส่ชุดของชายคนนั้น จากนั้นก็จัดการทำแผล กินยาและโรยผงกำมะถันรอบ ๆ ก่อนจะพิงผนังถ้ำอย่างสะลึมสะลือแล้วผล็อยหลับไป