ไม่ต้องรอสวรรค์เมตตา

“ฝ่าบาทเมิ่ยเม่ยถวายพระพรฝ่าบาทแค่เพียงถวายพระพรออกมาพบปะเมิ่งเม่ยแค่…แค่เพียงชั่วประเดี๋ยวไม่ได้หรือไร”

องครักษ์หนุ่มยืนลังเลเก้เก้กังกัง ด้วยแต่ไหนแต่ไรรู้นิสัยของเมิ่งเม่ยดี สาวใช้คนสนิทดึงชายเสื้อเหมือนเป็นการเตือนสติ ว่าไม่ควรเซ้าซี้ต้าหมิงคุนเพราะจากน้ำเสียงทำให้รู้ว่าอารมณ์ขุ่นมัวยิ่งนัก

“นางเป็นใคร ทำไมท่านอาฝ่าบาทไม่ให้นางพบเล่า”

หลันเล่อเอ่ยปากถาม ลุกขึ้นจัดอาภรณ์ให้เรียบร้อย ต้าหมิงคุนยิ้มบางๆกดริมฝีปากที่หน้าผากบาง

“ไม่มีอะไรสำคัญ เราออกไปไล่นางเสียพร้อมกัน”

“ไล่ นาง..ท่านอาใจร้ายกับนางเสียจริง”

“นางมาขัดจังหวะการทำความคุ้นเคยของเจ้ากับข้า”

เชยคางมนขึ้นสบตาหลันเล่อหลบตาเสีย

“ท่านอาฝ่าบาทนางอาจมีอะไรสำคัญ”

โน้มตัวลงกดริมฝีปากกับปากบาง หลันเล่อที่เบี่ยงตัวหลบเสีย

“ท่านอา ฝ่าบาทต้องออกไปพบนางเสียก่อน”

“ก็ได้แต่เจ้าต้องออกไปกับข้า”

ดึงร่างบางมากอดแนบแน่น

ต้าหมิงคุนก้าวออกมาจากกระโจม พร้อมด้วยหลันเล่อที่เขายกมือขึ้นโอบรอบไหล่บาง

เมิ่งเม่ยเงยหน้าขึ้นช้าๆ สายตาเหลือกลานด้วยความตกใจ ใบหน้าสวยใสของหลันเล่อที่เมิ่งเม่ยไม่อาจลืมเลือนบัดนี้อยู่ใกล้แค่เอื้อมมือ นางกลับมาได้อย่างไรมาอยู