แชร์
ไร้เดียงสา
บทที่เกี่ยวข้อง
หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา ไร้เดียงสา2
เชยคางมนขึ้นสบตาเมื่อเห็นว่าหลันเล่อเขินอาย“จะต้องนอนด้วยกันจริงๆ หรือ”โน้มตัวลงจุมพิตที่ริมฝีปาก“ที่นี่ไม่มีใครคอยขัดจังหวะใครเข้ามาในห้องบรรทมของฮ่องเต้ในยามที่ข้าอยู่กับฮองเฮามีโทษประหารในทันที ที่ด่านชายแดนอยากทำความคุ้นเคยกับเจ้า ล้วนแต่มีอุปสรรคมาถึงนี่ คงต้องเริ่มใหม่ทั้งหมด”“ทะทะท่านอาหลันเล่อยัง ไม่ได้อาบน้ำ”ยกมือขึ้นดันอกกว้างไว้แน่นเมื่ออีกคนจุมพิตที่ปากบางเบาๆ“ไม่ต้องแล้ว แค่เพียงลิ้มรสจูบของเจ้านิดหน่อยถึงกับต้องอาบน้ำเลยหรือ…”หลันเล่อทำหน้าตาเหลอหลา ต้าหมิงคุนหัวเราะเบาๆ กอดรวบร่างบางมาแนบชิดลำตัว“มะมะไม่ทำอะไรกันหรอกหรือ”ต้าหมิงคุนหัวเราะเสียงดังลั่น หลันเล่อยิ้มอายๆ"ต้องทำอะไรกันเล่า""ก็ทำเหมือนที่สามีภรรยาต้องทำกัน”ก้มหน้าซ่อนดวงตาเขินอายใบหน้าร้อนผ่าว“เจ้าไร้เดียงสาเพียงนี้เกรงว่า ท่านอาฝ่าบาทคงต้องหลงใหลเจ้าจนไม่เป็นอันทำอะไรแน่นอน”“ท่านพ่อนางกลับมานางกลับมาแล้ว”“ใครกัน เมิ่งเม่ยเจ้าหมายถึงใครกัน”“ลี่หลันเล่อนางปีศาจนั่นนางกลับมาแล้ว”“จะยากเย็นอะไรในเมื่อนางกลับมาเจ้าแค่เพียงส่งนางกลับไปเช่นเดิม เมิ่งเม่ยมิใช่คนที่หวั่นไหวต่อสิ่งใดง่ายๆ ครั้งนี้ทำไม
หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา ไร้ใจ
เมิ่งเม่ยมองด้วยสายตาเจ็บแค้นทำไมคนที่ยืนข้างๆ ต้าหมิงคุนไม่ใช่เมิ่งเม่ย“จื่อจื่อเรียกนางกำนัลสองคนของหลันเล่อมาพบข้า”จื่อจื่อประสานมือ“ข้าน้อยอิงถานกับกุ้ยเหมยถวายพระพรฝ่าบาท”“รู้ความผิดของพวกเจ้าหรือไม่”“ฝะฝะฝ่าบาทเราสองคนไม่ได้ทำสิ่งใดผิด”อิงถานรีบละล่ำละลัก“ขันที ตัดมือนางทั้งสองคน”ขันทีก้าวเข้ามา จับตัวสองนางกำนัลที่บัดนี้กับมีสีหน้าตื่นตกใจ คุกเข่าโขกหัวกับพื้นซ้ำๆ“ฝ่าบาทโปรดอภัยข้าน้อยผิดไปแล้ว ข้าน้อยเพียงแค่มัดสายคาดเอวของฮองเฮา เป็นเงื่อนกระตุกเผื่อว่าฮองเฮาจะแก้มัดเองได้ง่ายๆ ”อิงถานรีบสารภาพความจริงแค่เพียงครึ่งเดียว“ดี ทำให้ฮองเฮาเกือบขายหน้าในท้องพระโรงความผิดถึงตาย ขันทีนำพวกนางไปตัดหัว”“ฝ่าบาท ข้าน้อยสมควรตายไว้ชีวิตเราทั้งสองด้วย ความจริง ความจริง”เหลือบตามองจื่อจื่อ“ฝ่าบาทแค่เพียงเรื่องเล็กน้อยทำไมต้องทรงกริ้วด้วยเพคะ”เมิ่งเม่ยก้าวขาเข้ามาข้างใน“เรื่องของฮองเฮาล้วนเป็นเรื่องใหญ่สำหรับข้า จื่อจื่อเปลี่ยนนางกำนัลคนใหม่ เจ้าสองคนถูกปลดออกจากตำแหน่งนางกำนัลแล้วกลับไปใช้ชีวิตนอกวังหลวง อย่ากลับมาให้ข้าเห็นหน้าอีก” เมิ่งเม่ยหน้าตึงขึ้นมาทันทีได้ยินว่าเรื่อ
หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา ตายใต้ต้นดอกโบตั๋นแม้เป็นผีก็สุขสำราญ
“เรื่องนี้นับว่ามีเงื่อนงำไม่น้อยจะว่าไปตระกูลถังเมื่อบุตรีหายไปไม่ได้มีทีท่าว่าห่วงใยหรือส่งคนออกค้นหา ต่างกันกับตระกูลลี่ที่ส่งคนตามหาคุณหนูลี่จนพบและนำกลับไปที่ตระกูลลี่อย่างปลอดภัย เป็นไปได้ว่าเรื่องนี้เป็น เรื่องโอละพ่อของแม่นาง..เมิ่งเม่ยที่ตั้งใจทำให้ไท่จือเป็นห่วง”ไม่กล้าพูดว่าเมิ่งเม่ยจงใจใส่ความลี่หลันเล่อ“ทำไมต้องทำถึงเพียงนี้แค่อยากให้ข้าห่วงใยนางทำไมต้องทำถึงเพียงนี้”จะคิดเป็นอื่นได้อย่างไร หากไม่ได้เป็นเพราะเมิ่งเม่ยอิจฉาลี่หลันเล่อหรือต้องการใส่ความลี่หลันเล่อ“บางที่อาจรู้เท่าไม่ถึงการณ์ หรืออาจคิดว่าผลที่ตามมาไม่ได้ร้ายแรงอย่างนี้ ไม่มีใครตายแค่เพียงแผน หญิงงามเจ็บตัวเพื่อเรียกร้องความสงสารจากไท่จือ” ต้าหมิงคุนหลับตาลงช้าๆ ไล่ความรู้สึกเจ็บปวดในใจ เป็นเขาที่ผิด“แต่สิ่งที่นางทำกลับทำให้ข้าเข้าใจลี่หลันเล่อผิด และทำให้นางถึงแก่ความตาย”“ไท่จื่อ หญิงบอบบางเช่นคุณหนูลี่แค่เพียงอดข้าวอดน้ำก็แทบไม่อาจมีชีวิตอยู่แล้ว นี่นางจะต้องคุกเข่าตากหิมะและไอเย็นทั้งคืนแล้วยังถูกทารุณเดินทางด้วยเท้ายังด่านชายแดน แม้แต่บุรุษยังแทบไม่อาจมีชีวิตแต่นี่คุณหนูลี่ช่างบอบบางอีกทั้งใช้ชีวิ
หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา วงล้อแห่งกรรมหมุนวนอีกครั้ง
“ท่านอาฝ่าบาทห้ามพูดถึงเรื่องตาย”ยกมือเล็กขึ้นปิดปากของต้าหมิงคุนเสีย อีกคนดึงมือออกจุมพิตที่มือซ้ำๆ“ไปได้แล้ว ป่านนี้เกี้ยวเตรียมเสร็จแล้วเจ้าอยากออกไปข้างนอกต่อไปไม่ต้องกวนใจถงหมิ่น ข้าเป็นเจ้าบ้านและสามีข้ายินดีพาเจ้าไปเอง”“ท่านอา แล้วให้อาจารย์ไปด้วยหรือไม่”“ไม่ ข้าเปลี่ยนใจแล้วอยากอยู่กับเจ้าเพียงลำพัง”หลันเล่อพยักหน้าขึ้นลง“หลันเล่อเข้าใจแล้ว ท่านอาฝ่าบาทตั้งใจทำความคุ้นเคยกับหลันเล่อเพื่อที่จะได้สนิทสนมกันใช่ไหม ”ต้าหมิงคุนอมยิ้ม“เจ้าบทจะน่ารักเข้าใจอะไรง่ายๆ ก็ช่างง่ายดายเสียจริงข้าบัญชาให้จื่อจื่อคอยอารักขาเราสองคนเหมือนเช่นทุกครั้ง”“แต่อาจารย์ก็เป็นองครักษ์ของหลันเล่อ”“ก็ได้ข้ายอมให้เขาไปก็ได้ ให้เขาลงเรือไปกับหานจงส่วนข้ากับเจ้านั่งเรืออีกลำ”หลันเล่อยิ้มลุกขึ้นดึงมือต้าหมิงคุนเดินออกจากห้องไปในทันที“ลงเรือ โอ้โห้ ข้าไม่เคยนั่งเรือท่านอาฝ่าบาทเร็วๆ เข้า” ถงหมิ่นยืนรอหน้าเกี้ยวใหญ่พร้อมกับหานจงจื่อจื่อประสานมือตรงหน้า“ฝ่าบาทจะเสด็จนอกวังเหตุใดไม่ให้จื่อจื่อคอยอารักขา”“ข้าไม่อยากให้เป็นทางการมากไปข้าตั้งใจพาฮองเฮาออกไปชมวิถีชีวิตของชาวบ้าน และไหว้พระที่วัดบุปผาแด
หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา พรใด
“เจ้าจะขอพรว่าอย่างไร”ดึงมือหลันเล่อไปนั่งตรงหน้ารูปสลักพระโพธิสัตว์ เมิ่งเม่ยเดินออกไปข้างนอกขึ้นไปนั่งบนเรือรอ“หลันเล่อ อยากจะขอให้...เราสองคนมีความสุขและชาวปาเอ่อถัวกับชาวแคว้นหานมีความสุข ไร้การสู้รบและเสด็จพ่อเสด็จแม่ พี่ใหญ่ สนมลู่ฟาง อาจารย์ หานจงและท่านองครักษ์จื่อจื่อมีความสุข ไม่สิลืมท่านขุนศึกตี่หลุง อีกคนไม่ไม่ไม่แม่นางเมิ่งเม่ยด้วย”ต้าหมิงคุนยิ้มกับความน่ารักน่าเอ้นดูของหลันเล่อที่ใส่ใจทุกคน“แล้วไม่ขอพรกับเรื่องของเราบ้างหรือ”“ขอสิ หลันเล่อขอให้หลันเล่อกับท่านอา คุ้นเคยกัน แล้วก็…”“รักกันดีไหม ให้เราสองคนรักกัน”หลันเล่อยิ้มอายๆ“ก็ดี อย่างนั้นก็ดี”“เช่นนั้นเราสองคนมาขอพรพร้อมกัน”ต้าหมิงคุนปล่อยมือหลันเล่อก่อนจะยกมือขึ้นประนม ตรงหน้าหลันเล่อทำตามหลับตาลงช้าๆ ขอพรพระโพธิสัตว์ในใจพร้อมกัน ต้าหมิงคุนยกมือขอไหว้ขออภัยในคำขอก่อนหน้าในเรื่องที่เขาเคยขอเกี่ยวกับเมิ่งเม่ย“หากสิ่งที่ต้าหมิงคุนทำผิดพลาดไปหากจะลงทัณฑ์ต้าหมิงคุนน้อมรับมันด้วยความบริสุทธิ์ใจแต่ขอเพียงอย่างเดียวให้ข้าได้อยู่กับหลันเล่อเคียงข้างกับนางตลอดไป”ลืมตาขึ้นช้าๆหลันเล่อยิ้มบางๆ“ท่านอา พรที่ขอจะเป็นจริ
หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา วงล้อแห่งกรรมหมุนวนอีกครั้ง
“ท่านเป็นใคร”ถงหมิ่นถอนหายใจยาว“หลันเล่อเจ้ากำลังไม่สบาย เรากลับวังหลวงก่อนดีกว่า”“ข้าจะกลับไปที่ตระกูลลี่” …………………………………………………………………………..“ไท่จือไท่จือท่านเป็นอย่างไรบ้าง” จื่อจื่อรีบเข้ามาพยุง ต้าหมิงคุนที่สำลักน้ำ“ข้าไม่ได้เป็นอะไรแค่เพียงสำลักน้ำ”เหลือบตามองลี่หลันเล่อที่ก้าวขาลงเรือไปพร้อมกับหยางซานชิง“เมิ่งเม่ยเจ้าจงใจกลั่นแกล้งนางหรือ”เมิ่งเม่ยทรุดกายลงปล่อยหยาดน้ำตาร่วงริน“ไท่จือตีค่าเมิ่งเม่ยแค่เพียงคนต่ำช้าเช่นนี้นั้นเชียวหรือ เมิ่งเม่ยจะกลั่นแกล้งนางไปทำไมในเมื่อลี่หลันเล่อกับข้าเราสองคนเป็นสหายที่ดีต่อกัน”ต้าหมิงคุนถอนหายใจ“ข้าขอโทษหากเจ้าคิดว่าข้ากล่าวหาเจ้า ข้าไม่ได้มีเจตนาเช่นนั้นแต่อยู่ๆ เรือจะแยกตัวออกจากแผ่นหินได้อย่างไรหากไม่มีใครจงใจให้เป็นช่นนั้น” เมิ่งเมิ่งยิ้มเศร้าๆ“หากไท่จือไม่พอพระทัยเมิ่งเม่ยยินดีตามไปขอโทษลี่หลันเล่อ”“ไม่ต้องเจ้าแค่ต่อไป อย่าได้ชวนนางไปไหนมาไหนด้วยก็พอ”แค่เพียงรู้สึกว่าขินอายที่ลี่หลันเล่อจุมพิตเขาที่ใต้น้ำคงไม่อาจพบหน้านางอีกสักพัก…………………………………………………………………….“ข้าคือซือฝุของเจ้าถงหมิ่น เจ้าจำเรื่องราวของเราไม่ได้หรือไร”“ซือฝ
หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา เอาคืน
สาวเท้าเข้าไปในตำหนัก“ขันทีปิดประตูเสียห้ามใครเข้าออก”สั่งเสียงดังลั่นใบหน้างามเรียบเฉยของหลันเล่อรบกวนจิตใจเขายิ่งนัก“นำข้ามาคุมขังไว้ที่นี่ไม่กลัวว่าเมิ่งเม่ยนางจะไม่พอใจหรือไร”ต้าหมิงคุนอมยิ้มหลันเล่อเริ่มหยั่งเชิงของ ต้าหมิงคุนว่าคิดอย่างไรกันแน่ตอนนี้นับว่าต้าหมิงคุนทั้งสีหน้าและแววตายามที่มองเมิ่งเม่ยไม่เหมือนเดิมแววตาไม่ได้มีความรู้สึกลึกซึ้งเหมือนเดิมอีกแล้ว“ข้ากับนาง ช่างเถอะเจ้าอยู่ที่นี่จนกว่าจะสงบจิตใจได้ดีกว่านี้”ก้าวขาออกจากห้องไป ลี่หลันเล่อไม่ได้มีท่าทีขัดขืนแต่อย่างใด“ขันทีเฝ้าที่นี่ไว้เสียห้ามให้ฮองเฮาออกมาข้างนอก”ลี่หลันเล่อเขย่าประตูแรงๆ แต่ไม่สามารถเปิดประตูได้ เดินกลับไปนั่งลงบนเก้าอี้หันมองรอบกายนางกำนัลสองคนเข้ามาข้างใน มองหลันเล่อด้วยสายตากล้าๆ กลัวๆ“พวกเจ้าตามเมิ่งเม่ยให้ข้าที”“เอ่อ..เอ่อฮองเฮาท่านจะตามพระนางทำไมกัน”“พวกเจ้าเรียกข้าว่าฮองเฮาแต่บัญชาข้า พวกเจ้าไม่ทำให้”“ฮองเฮาโปรดประทานอภัย อย่าได้เล่าเรื่องนี้ให้ฝ่าบาทได้รับรู้ข้าน้อยยังไม่อยากออกจากวังหลวงข้าน้อยมีพ่อกับแม่ที่ชราและน้องที่ยังเล็กๆ ”รู้ดีว่าหากทำให้ฮองเฮาไม่พอใจเรื่องนี้จะต้องถ
หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา สายไปแล้ว
“หลันเล่อเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ข้าให้คนเฝ้าเจ้าไว้นางยังกล้าเข้ามา เพื่อทำร้ายเจ้า”ก้มมองใบหน้าที่ซุกอยู่บนอกกว้างหลันเล่อรีบผละออกจากอกของต้าหมิงคุน“ฝ่าบาท ไม่จำเป็นต้องมีคนเฝ้าแล้วหลันเล่อ ตอนนี้สงบจิตใจได้แล้ว”ก้มมองใบหน้างาม กลายเป็นแววตาใสซื่อต้าหมิงคุน ใจอ่อนยวบ“เจ็บไหม”น้ำเสียงอ่อนโยนยิ่งนัก“เจ็บ”เจ็บที่ใจ ทำไมต้องห่วงใยทำไมต้องอ่อนโยนทั้งๆที่เขาเคยรังเกียจคุณหนูลี่ยิ่งกว่าสิ่งใด ปีศาจหรือผีสางตนใดเข้าสิ่งสู่จึงเปลี่ยนท่าทีได้เพียงนี้“ฝ่าบาทไปเสียข้าอยากอยู่คนเดียว”“ข้าให้หมอหลวงมาตรวจดูอาการเจ้าดีไหม”เอ่ยปากถามด้วยความห่วงใย“ฝ่าบาทไปเสียข้าอยากอยู่เพียงลำพัง”“เจ้าไม่เรียกข้าว่าท่านอาฝ่าบาทอีกแล้ว ข้าพยายามจะเข้าใจ ในตัวเจ้าในตอนนี้แต่ก็ไม่อาจเข้าใจทั้งๆ ที่ก่อนหน้าเราสองคนเหมือนจะไปกันได้ดี”“เรา... ข้าจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเราสองคนเคยดีต่อกัน”ต้าหมิงคุนกุมมือลี่หลันเล่อไว้“หลันเล่อกลับมา เป็นเหมือนเดิมเป็นคนเดิมได้ไหมเจ้าเป็นอะไรไป”รอยยิ้มหยันที่ริมฝีปากของลี่หลันเล่อ ต้าหมิงคุนไม่ทันได้เห็นมัน“ที่ผ่านมานั้นข้าเสแสร้งฝ่าบาทเองน่าจะรู้จักข้าดี ทุกอย่างที่ข้าทำล้วนเสแสร
บทล่าสุด
หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา ตอนพิเศษส่งท้าย
หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา จบแล้ว
หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา จบ
หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา บทสุรป
หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา เจ็บซ้ำ
หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา ดอกเหมยกุ้ยฮวาเบ่งบาน
หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา เจ็บปวด
หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา ยอม3
หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา ไม่อาจร้องขอ
