เข้าสู่ระบบแชร์
วงล้อแห่งกรรมหมุนวนอีกครั้ง
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-24 09:02:13บทที่เกี่ยวข้อง
หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา เอาคืน
สาวเท้าเข้าไปในตำหนัก“ขันทีปิดประตูเสียห้ามใครเข้าออก”สั่งเสียงดังลั่นใบหน้างามเรียบเฉยของหลันเล่อรบกวนจิตใจเขายิ่งนัก“นำข้ามาคุมขังไว้ที่นี่ไม่กลัวว่าเมิ่งเม่ยนางจะไม่พอใจหรือไร”ต้าหมิงคุนอมยิ้มหลันเล่อเริ่มหยั่งเชิงของ ต้าหมิงคุนว่าคิดอย่างไรกันแน่ตอนนี้นับว่าต้าหมิงคุนทั้งสีหน้าและแววตายามที่มองเมิ่งเม่ยไม่เหมือนเดิมแววตาไม่ได้มีความรู้สึกลึกซึ้งเหมือนเดิมอีกแล้ว“ข้ากับนาง ช่างเถอะเจ้าอยู่ที่นี่จนกว่าจะสงบจิตใจได้ดีกว่านี้”ก้าวขาออกจากห้องไป ลี่หลันเล่อไม่ได้มีท่าทีขัดขืนแต่อย่างใด“ขันทีเฝ้าที่นี่ไว้เสียห้ามให้ฮองเฮาออกมาข้างนอก”ลี่หลันเล่อเขย่าประตูแรงๆ แต่ไม่สามารถเปิดประตูได้ เดินกลับไปนั่งลงบนเก้าอี้หันมองรอบกายนางกำนัลสองคนเข้ามาข้างใน มองหลันเล่อด้วยสายตากล้าๆ กลัวๆ“พวกเจ้าตามเมิ่งเม่ยให้ข้าที”“เอ่อ..เอ่อฮองเฮาท่านจะตามพระนางทำไมกัน”“พวกเจ้าเรียกข้าว่าฮองเฮาแต่บัญชาข้า พวกเจ้าไม่ทำให้”“ฮองเฮาโปรดประทานอภัย อย่าได้เล่าเรื่องนี้ให้ฝ่าบาทได้รับรู้ข้าน้อยยังไม่อยากออกจากวังหลวงข้าน้อยมีพ่อกับแม่ที่ชราและน้องที่ยังเล็กๆ ”รู้ดีว่าหากทำให้ฮองเฮาไม่พอใจเรื่องนี้จะต้องถ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-24หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา สายไปแล้ว
“หลันเล่อเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ข้าให้คนเฝ้าเจ้าไว้นางยังกล้าเข้ามา เพื่อทำร้ายเจ้า”ก้มมองใบหน้าที่ซุกอยู่บนอกกว้างหลันเล่อรีบผละออกจากอกของต้าหมิงคุน“ฝ่าบาท ไม่จำเป็นต้องมีคนเฝ้าแล้วหลันเล่อ ตอนนี้สงบจิตใจได้แล้ว”ก้มมองใบหน้างาม กลายเป็นแววตาใสซื่อต้าหมิงคุน ใจอ่อนยวบ“เจ็บไหม”น้ำเสียงอ่อนโยนยิ่งนัก“เจ็บ”เจ็บที่ใจ ทำไมต้องห่วงใยทำไมต้องอ่อนโยนทั้งๆที่เขาเคยรังเกียจคุณหนูลี่ยิ่งกว่าสิ่งใด ปีศาจหรือผีสางตนใดเข้าสิ่งสู่จึงเปลี่ยนท่าทีได้เพียงนี้“ฝ่าบาทไปเสียข้าอยากอยู่คนเดียว”“ข้าให้หมอหลวงมาตรวจดูอาการเจ้าดีไหม”เอ่ยปากถามด้วยความห่วงใย“ฝ่าบาทไปเสียข้าอยากอยู่เพียงลำพัง”“เจ้าไม่เรียกข้าว่าท่านอาฝ่าบาทอีกแล้ว ข้าพยายามจะเข้าใจ ในตัวเจ้าในตอนนี้แต่ก็ไม่อาจเข้าใจทั้งๆ ที่ก่อนหน้าเราสองคนเหมือนจะไปกันได้ดี”“เรา... ข้าจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเราสองคนเคยดีต่อกัน”ต้าหมิงคุนกุมมือลี่หลันเล่อไว้“หลันเล่อกลับมา เป็นเหมือนเดิมเป็นคนเดิมได้ไหมเจ้าเป็นอะไรไป”รอยยิ้มหยันที่ริมฝีปากของลี่หลันเล่อ ต้าหมิงคุนไม่ทันได้เห็นมัน“ที่ผ่านมานั้นข้าเสแสร้งฝ่าบาทเองน่าจะรู้จักข้าดี ทุกอย่างที่ข้าทำล้วนเสแสร
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-24หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา มารักทำไมตอนนี้
“ฝ่าบาทพระนาง ไม่สบายหนักมาก อาการไม่สู้ดีตอนนี้หมอหลวงกำลังเร่งให้การรักษา”นางกำนัลก้มหน้าหลบตาโกหกอ้อมๆแอ้มๆ ลี่หลันเล่อก้าวเข้ามาในห้อง“หลันเล่ออาสาไปเยี่ยมนางเอง”พูดด้วยท่าทีอ่อนหวาน“เจ้าแน่ใจหรือว่าไม่เป็นไรข้าห่วงว่าเจ้าจะไปเยี่ยมนาง แน่ใจหรือว่ารับมือกับนางได้”“ฝ่าบาทไปด้วยดีไหม”“อืมมมม ข้าพาเจ้าไปเยี่ยมนางดีกว่า”หลันเล่อคล้องแขนเข้าไปที่แขนของต้าหมิงคุนที่ก้าวเดินตามนางกำนัลไป“ฮ่องเต้เสด็จจจจจจ” เมิ่งเม่ยซ่อนยิ้มปรับสีหน้าให้เศร้าสร้อย“แค่กๆๆๆ แค่กๆๆ ”เสียงไอดังเล็ดลอดออกมาจากที่ตำหนักขยับกายลงจากแท่นนอน เซถลาเข้าหาอ้อมแขนของต้าหมิงคุน หลันเล่อแทรกกายรับร่างเล็กของเมิ่งเม่ยไว้แต่กลับเซถลาไปด้วยกัน ต้าหมิงคุนรีบรวบเอวบางของหลันเล่อไว้ปล่อยให้เมิ่งเม่ยล่วงลงไปกองกับพื้น นางกำนัลรีบเข้ามาพยุง“เป็นอะไรไหม เจ้าร่างกายบอบบางเช่นไรจะทานน้ำหนักไหว”หลันเล่อช้อนตาขึ้นมองสายตาห่วงใยของต้าหมิงคุนที่ชัดเจนยิ่งกว่าสิ่งใด รู้สึกเจ็บแปลบที่ข้อเท้า“พวกเจ้าพาพระนางไปที่แท่นนอน”เมิ่งเม่ย ปล่อยน้ำตาไหลรินสะอื้นเบาๆต้าหมิงคุนพยุงหลันเล่อนั่งบนเก้าอี้“เจ็บ” ต้าหมิงคุนคุกเข่าลงกับ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-24หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา ท่านพรากมันไป
ดึงมือหยางซานชิง ให้ก้าวเดินตามไปบนทางทอดยาวด้วยรอยยิ้มกว้างกว่ากว้างหวังจะให้ต้าหมิงคุนได้เห็นว่า ลี่หลันเล่อไม่ได้เสียใจ ที่ไม่ได้เดินเคียงข้างต้าหมิงคุนในวันขึ้นปีใหม่นี้อย่างที่ตั้งใจ“ไปกันเถอะ”ต้าหมิงคุนยิ้มหยัน กับท่าทีสุขสมของลี่หลันเล่อจริงอย่างที่เขาคิดนางไม่เกี่ยงว่าจะเป็นไท่จือแคว้นหานหรือไท่จือแคว้นใต้นางก็พร้อมจะไปไหนมาไหนด้วย ต่างจากเมิ่งเม่ยที่มีเขาเพียงคนเดียวเสียงพลุถูกจุดพวยพุ่งขึ้นไปบนฟ้าแสง สีแดง ฟ้า เหลือง ม่วง น้ำเงินงดงามบนฟากฟ้า“ข้าไปซื้อน้ำตาลก้อนให้เจ้าดีไหม”ลี่หลันเล่อพยักหน้าหยางซานชิงล้วงหยิบเหรียญทองในอกเสื้อมากำไว้“เจ้าอยู่ที่นี่ชมพลุรอข้า พอข้ามาเจ้าก็จะได้กินน้ำตาลก้อนพร้อมกับชมพลุยิ่งทำให้เพิ่มรอยยิ้ม หมู่นี้ข้าไม่เห็นเจ้ายิ้มเสียนาน”หยางซานชิงถอยหลังยิ้มให้ลี่หลันเล่อ ไปตลอดทาง ต้าหมิงคุนเดินเลี่ยงออกห่างจากเมิ่งเม่ย เมื่อเห็นว่าลี่หลันเล่อยืนอยู่เพียงลำพัง ตั้งใจไปถากถางนางเสียหน่อย“ไม่น่านัดแนะกับไท่จือแคว้นใต้นี่เอง จึงไม่เดินร่วมทางกับข้าอย่างที่ตั้งใจไว้แต่แรก”ลี่หลันเล่อหันมองคนพูดขยับตัวถอยห่างแต่ต้าหมิงคุนกลับมีทางที่ผ่อนคลาย“ไท่จือ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-24หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา เจ็บปวดเกินกว่าจะรับรู้
พูดให้หยางซานชิงได้คิด18ปีก่อน“ไท่จือฝ่าบาทให้คนตามตัวไท่จือกลับวังหลวงแคว้นใต้โดยเร็ว”“วันๆ เที่ยวเล่นสนุกสนาน ข้าใจดีไม่บังคับเจ้าก็เที่ยวเล่นแคว้นหานจนพอใจแล้วยังไม่พอยังคิดพิเรนทร์ให้ข้าสู่ขอบุตรีขุนนางแคว้นหาน หยางซานชิงเอ๊ยหยางซานชิงบุตรีขุนนางแคว้นใต้ของเรามากมายส่งเสริมฐานะให้เจ้าได้ยิ่งใหญ่กลับทำเรื่องที่ทำให้ข้าหนักใจ”หยางซานชิงก้มหน้า“ลูกรักนางลูกพึงใจในตัวนาง”“เรื่องรักใคร่ เช่นไรจึงกล้าพูดเจ้าสูงส่งเพียงนี้ไม่จำเป็นต้องพูดเรื่องรักใคร่เมื่อนั่งบัลลังก์จะต้องการใครคนใดเมื่อไหร่ก็ไม่จำเป็นต้องอาศัยความรัก”หยางซานชิงก้มหน้า“บัญชาออกไปเตรียมการแต่งตั้งหยางซานชิงไท่จือขึ้นเป็น ฮ่องเต้ต่อจากข้าในอีกสามวันที่จะถึงนี้”หยางซานชิงนั่งนิ่งดุจหุ่น ตู้กู้กระตุกชายเสื้อให้โค้งคำนับ หยางซานชิงปัดมือตู้กู้ก้มหัวลงไม่กล่าวคำใดผุดลุกขึ้นเดินออกจากท้องพระโรงไปด้วยโทสะ“ไท่จือคุณหนูลี่ คุณหนูลี่ตอนนี้ นางถูกขับออกจากเขตวังหลวงแล้วยังถูกพ่อค้าทาสจับตัวเพื่อส่งขายเป็นทาส”หยางซานชิงตาเบิกโพลง เมื่อองครักษ์ของเขาที่สั่งให้รั้งอยู่ที่แคว้นหานรีบนำเรื่องสำคัญมาบอกกล่าว“ใครกันทำกับนางแบ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-24หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา ทนได้ไหม
“ไท่จือ อย่าเพิ่งเชื่อความพูดของพ่อค้าทาสจอมปลิ้นปล้อนบางทีอาจพูดเพื่อให้คนที่ตามหาพวกทาสที่ถูกจับตัวถอดใจเราควรลองหาแม่นางลี่ให้พบ”“ไปกันเถิดเช่นนั้นอย่ารอช้า”กระโดดขึ้นบนหลังม้า พาม้าทะยานออกจากตรงนั้นไปในทันที“ลี่หลันเล่อรอข้าก่อน ข้ากำลังมาหาเจ้าแล้ว”“ไท่จือเรามาช้าไป แม่นางลี่ ไม่มีลมหายใจแล้ว”หยางซานชิงกำหมัดแน่นกัดฟันจนรู้สึกเจ็บ“ไม่ไม่ไม่ม่ายยยยยยย……นางจะต้องไม่ตาย นางจะต้องไม่ทิ้งข้าไป ข้าตั้งใจมาช่วยนางแม่นางลี่เจ้าฟื้นขึ้นมาสิ แม่นางลี่ ลี่หลันเล่อเจ้าจะทำแบบนี้ไม่ได้…เจ้าจะทิ้งข้าไปไม่ได้…”น้ำตาที่ไหลรินหาใช่ความอ่อนแอแต่เป็นความอาดรู และเสียใจอย่างที่สุดฮ่องเต้แคว้นใต้ทุบกำปั้นลงบนบัลลังก์เสียงดังลั่น“หยางซานชิงไม่ยอมแยกแยะ ป่านนี้ยังเที่ยวเล่นสนุกสนานเห็นเรื่องของหญิงงามสำคัญกว่าตำแหน่งฮ่องเต้ ดีหากไม่อยากนั่งบัลลังก์ข้าก็ไม่ยกมันให้เสียก็เท่านั้น บัญชาออกไปยกเลิกพิธีการสถาปนาหยางซานชิงไท่จือขึ้นนั่งตำแหน่งฮ่องเต้”……………………………………………………………………………วังหลวงแคว้นใต้เสื้อคลุมมังกรถูกตวัดขึ้นสวมบนร่างสูงของหยางซานชิง เสียงแซ่ซ้องสรรเสริญดังลั่นท้องพระโรง ตราประทับของฮ่
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-24หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา โง่งม
ต้าหมิงคุนยอมรับผิดเพราะไม่อยากให้ลี่หลันเล่อต้องอยู่กับความแค้นเคือง ลี่หลันเล่อหลับตาไล่ความเจ็บช้ำ เข้าใจว่าต้าหมิงคุนพยายามจะปกป้องเมิ่งเม่ยกลัวว่าลี่หลันเล่อจะทำร้ายเมิ่งเม่ย“ไม่ว่า เรื่องราวจะผ่านไปนานแค่ไหนฝ่าบาทก็ยังปกป้องนาง มองข้าเพียงคนที่ร้ายกาจเช่นเดิม”ต้าหมิงคุน เงยหน้าที่เต็มไปด้วยรอยน้ำตา“ลี่หลันเล่อตลอดเวลาสิบแปดปีข้ารู้สึกผิดกับเจ้ามาตลอด ข้าเฝ้ารอคอยให้เจ้ากลับมาเพื่อข้าจะได้ขอโทษเจ้า ลี่หลันเล่อข้าไม่อยากให้เจ้าต้องระทมทุกข์อีกต่อไป ขอเพียงเจ้ามีความสุขแม้ชีวิตข้าก็ให้เจ้าได้” มีดสั้นที่หลันตี้มอบให้ ถูกดึงออกมาตรงหน้า“ฆ่าข้าเสียหากมันจะทำให้เจ้าหายแค้น”ลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับลี่หลันเล่อ“ฝ่าบาทคิดว่าเพียงแค่ชีวิตของฝ่าบาทจะพอลบล้างสิ่งที่ลี่หลันเล่อต้องพบเจอหรือไร”ลดมือที่ถือมีดลงข้างลำตัว“แล้วจะให้ข้าทำเช่นไร เจ้าจึงจะพอใจ” ลี่หลันเล่อสะอื้นเบาๆสับสนในใจจะทำอย่างไร จะฆ่าหรือก็ง่ายดายเกินไปจะเกลียดหรือก็ไม่อาจเกลียด ในเมื่อหัวใจกลับไม่อาจสลัดเขาออกไปได้ ต้าหมิงคุนขยับเข้าหา“ที่ข้าประสงค์ในตอนนี้คือ..อยากเห็นท่านทั้งสอง ต้องพบกับความเจ็บปวด เช่นเดียวกับข้
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-24หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา เป็นข้า
เมิ่งเม่ยยิ้ม“บางทีข้าก็สับสนในเมื่อเห็นๆ ว่าไท่จือ..กอดจูบเจ้าหลายครั้ง”“หลายเดือนมานี้ ข้ากับไท่จือบาดหมางกันเรื่อยมา ที่เจ้าเห็นว่าข้ากับไท่จือใกล้ชิดกัน นั่นเป็นเพียงอารมณ์โกรธของไท่จือเขาจะทำร้ายข้าก็คงไม่กล้า เช่นนั้นที่เห็นเขากอดจูบคงแค่อยากให้ข้าอาย เจ้าอย่าได้เก็บไปคิดมาก เจ้ากำลังจะแต่งกับไท่จือเป็นเรื่องน่ายินดียิ่งแล้ว อย่าให้เรื่องของข้ามาทำให้เรื่องน่ายินดีนี้จบลง ข้าไม่ไปจึงดีเจ้าจะได้ มีเวลาใกล้ชิดไท่จือมากหน่อย”“หากอยากให้ข้าสบายใจเจ้าจะต้องไปดื่มชาในวันพรุ่งนี้กับข้า คุณหนูลี่ข้าอยากให้เจ้ากับไท่จือ เลิกบาดหมางกันเสียที”ลี่หลันเล่อถอนหายใจ“เจ้าต้องรับปากข้าว่าเจ้าจะไปดื่มชาที่ตำหนักบูรพากับข้าในวันพรุ่งนี้”ลี่หลันเล่อพยักหน้าอย่างเสียไม่ได้เกี้ยวของตำหนักบูรพาเคลื่อนมาที่หน้าบ้านตระกูลลี่ เมิ่งเม่ยก้าวขาลงจากเกี้ยว ด้วยอาภรณ์สีฟ้าใสในมือเมื่อวาน สีฟ้าช่างเหมาะกับใบหน้างดงามและท่าทีอ่อนหวานของเมิ่งเม่ยเสียจริง“ไปกันเถอะ”เมิ่งเม่ยเอ่ยปากชวนอีกครั้งลี่หลันเล่อ ก้าวเดินออกมานอกห้อง“เจ้าจะไม่ผลัดเปลี่ยนอาภรณ์หน่อยหรือ พวกจ้าไปหยิบอาภรณ์ตัวใหม่มาเปลี่ยนให้กับคุณห
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-24
บทล่าสุด
หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา ตอนพิเศษส่งท้าย
หกเดือนผ่านไป“ฮองเฮาทรงพระเจริญหมื่นปีหมื่นๆ ปี”เสียงแซ่ซ้องสรรเสริญดังขึ้น ทั่วท้องพระโรงขุนนางชั้นผู้ใหญ่ก้าวขาออกมาด้านหน้า“บัดนี้แคว้นหานสงบร่มเย็นด้วยพระบารมีของฮองเฮา แม้ฝ่าบาทจะสวรรคตไปไม่นานทว่าบ้านเมืองกับ เจริงรุ่งเรืองการค้าขายกับต่างแคว้นล้วนดีตามไปด้วย ชาวบ้านล้วนอยู่เย็นเป็นสุข ยิ้มแย้มถ้วนหน้าจึงมีฎีกาส่งเข้ามาในวังหลวงมากมายชื่นชมสรรเสริญ”ยื่นพานใส่ฎีกามากมายตรงหน้าขันทีมารับไปส่งให้เอ่อหลันเล่อ“ข้าตั้งใจไหว้พระขอพรที่วัดบุปผาแดง ทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้กับท่านอา.. ฝ่าบาทงานในราชสำนักยกให้จื่อจื่อคอยจัดการแทน”น้ำตารื้นขอบตา“ฮ่องเต้ แคว้นใต้เสด็จเยี่ยมเยือนที่แคว้นหาน ประสงค์จะทำบุญถวายเป็นพระราชกุศลให้กับฝ่าบาทในวาระครบรอบหกเดือนเช่นกัน”“อืม ฝ่าบาทหยางซานชิงก็ไม่เคยลืมเรื่องนี้”“ข้าน้อยได้ป่าวประกาศให้ราษฎรทั่วแคว้นร่วมไว้อาลัยและงดให้มีการจัดเก็บภาษี สร้างโรงทานเพื่อถวายเป็นพระราชกุศลอีกทาง”เอ่อหลันเล่อยิ้มบางๆ“ฮองเฮาข้าน้อยส่งถงหมิ่นกับหานจงคอยอารักขา”จื่อจื่อประสานมือ“ขอบใจท่านองครักษ์”สองข้างทางมีพุ่มดอกเหมยกุ้ยฮวาเบ่งบานงดงามบนป้ายหลุมศพของ ...ต้าหมิง
หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา จบแล้ว
“ข้าไม่เคยรักเจ้าเมิ่งเม่ย”ต้าหมิงคุนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบ“ไม่ไม่จริงฝ่าบาทรักข้าฝ่าบาทเลยลงทัณฑ์นาง” ต้าหมิงคุน ขยับตัวด้วยความยากลำบาก“หมอหลวง ตามหมอหลวง”หลันเล่อตะโกนลั่น“เจ้าอภัยให้ข้าแล้วใช่ไหม”“ไม่ฝ่าบาทอย่าอภัยให้นางนางเป็นคนที่ ทำร้ายเมิ่งเม่ยได้ยินไหมฝ่าบาทรักเมิ่งเม่ยฝ่าบาทจะต้องเกลียดนาง”“คนที่ข้ารักคือหลันเล่อได้ยินไหมเมิ่งเม่ย คนที่ข้ารักก่อนหน้านั้นคือลี่หลันเล่อและตอนนี้คนที่ข้ารักคือเอ่อหลันเล่อ”กระอักเลือดสดสดออกมา หลันเล่อกอดร่างเปื้อนเลือดสะอื้นไห้ เมิ่งเม่ยยิ้มหยัน“ฝ่าบาทไม่รักเจ้าได้ยินไหมเมิ่งเม่ยได้ยินไหมเจ้ามันนางแพศยา เจ้ารู้ดีว่าฝ่าบาทไม่เคยรักเจ้า”เมิ่งเม่ยตะโกนดังลั่นสติเลื่อนลอย คล้ายดังคนเมา ชี้มีดไปตรงหน้าเอ่อหลันเล่อ“เจ้ากลับมาทำไม กลับมาทำไมทั้งๆ ที่ข้ากับฝ่าบาทกำลังจะลงเอยด้วยดี ฝ่าบาทกำลังจะลืมเจ้า นางมารเจ้ากลับมาทำไม”“เมิ่งเม่ยส่งมีดให้ข้า”จื่อจื่อค่อยๆ ขยับกายเข้าใกล้“ไม่พี่ใหญ่ข้าฆ่าคนที่นางรักนาง จะต้องทวงแค้นข้าเหมือนที่ผ่านมา พี่ใหญ่ข้าเกลียดนางได้ยินไหมแต่เพราะสวรรค์ไม่เคยเข้าข้างข้า มีข้าจะต้องมีนางแล้วยังให้นางเหนือกว่าข้า
หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา จบ
“ข้าไม่อาจทนเห็นความขัดแย้งและข้า..ข้าไม่อาจดูดายที่จะให้ท่านอาฝ่าบาทโดดเดี่ยวเพียงลำพัง”“หลันเล่อเจ้าปล่อยให้พวกเขาทำร้ายข้า คลุมตัวข้าหรือ เรามิใช่พี่น้องกันหรือไร”สายตาแสดงความผิดหวังหลันเล่อก้มหน้า“ฝ่าบาท หลันเล่อมีบางอย่างอยากจะขอ ปล่อยพี่ใหญ่ไปเสีย”ต้าหมิงคุน พยักหน้าไปมา“ข้าไม่คิดจะกล่าวโทษเขาอยู่แล้วเพียงแค่เขากลับใจ อย่างไรความสัมพันธ์สองแคว้นยังเป็นเหมือนเดิมเพราะท่านน้ายังอยู่ที่นั่นและเจ้ายังอยู่ที่นี่”“ข้ายินดีคุมตัวเขากลับปาเอ่อถัวด้วยตัวเอง”หยางซานชิงอาสา เหลือบตามองหลันเล่อด้วยความรู้สึกเสียดายและเสียใจที่ไม่อาจเคียงข้างนางได้หลันเล่อทรุดกายลงข้างๆ หลันตี้“พี่ใหญ่ กลับไปที่ปาเอ่อถัวเสียเถิด”หลันตี้สะบัดมือจ้องหน้าหลันเล่อด้วยสายตาเกลียดชังอย่างที่หลันเล่อไม่เคยเห็นมาก่อน“เจ้ากับข้าขาดกันตั้งแต่วันนี้ ข้าทำทุกอย่างเพื่อปาเอ่อถัวให้รุ่งเรืองแต่เจ้ากับเห็นแก่ผู้อื่น”หลันเล่อสะอื้นอย่างแรง“ข้าผิดเอง หลันเล่อไปอาจเกลียดชังได้เท่าที่ลี่หลันเล่อต้องการหลันเล่อไม่อาจ...ตัดใจจากคนที่ทำร้ายทำลายตัวเองในครั้งก่อนได้ เพราะที่หลันเล่อเห็นคือฝ่าบาทที่ใจดีที่สุด”หยางซาน
หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา บทสุรป
ถงหมิ่นหอบเอาร่างบางไว้ในอ้อมแขน“อาจารย์ เรามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร”ใบหน้าและแววตาใสซื่อถงหมิ่นยิ้มอ่อนโยน“เรากำลังจะกลับวังหลวง”เอ่ยปากด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนวังหลวงต้าหมิงคุนนั่งบนบัลลังก์มังกรด้วยท่าทีองอาจ แผลรอยมีดที่อกข้างซ้ายยังสร้างความเจ็บปวดให้ตลอดเวลา“รอคอยการมาของพวกเราช่างเป็นนกรู้เสียจริง”หลันตี้พูดขึ้นดังๆ ก้าวขาเข้ามาในท้องพระโรงโอ่อ่า“ความจริงความขัดแย้งนี้เป็นเพียงของท่านคนเดียวหลันตี้ไท่จือ ข้ายังคงยึดถือความสัมพนธ์อันดีระหว่างสองแคว้นในเมื่อท่านน้าก็ยังอยู่ที่ปาเอ่อถัวหลันตี้ขมวดคิ้ว“หลันเล่อเล่านางอยู่ที่ไหนกัน ท่านอย่าบอกว่าคุมตัวนางไว้เสียแล้ว”ต้าหมิงคุน ยิ้มเศร้าๆ“ท่าน ให้นางมาอยู่ท่ามกลางความขัดแย้งหลันเล่อที่แสนจะพิสุทธิ์ ท่านจงใจให้นางต้องพบกับความขัดแย้งอย่างเลี่ยงไม่ได้”“นางเป็นคนปาเอ่อถัวจะเกิดหรือจะตายก็เป็นคนปาเอ่อถัว”“ท่านคิดดังคนเห็นแก่ตัว ท่านเองหาได้สนใจว่าหลันเล่อจะต้องพบเจอกับสิ่งใดดีเป็นข้าที่รู้ทันไม่ได้สั่งให้ลงทัณฑ์นางอย่างที่ท่านต้องการ แต่ถึงกระนั้นสุนัขป่าหากอยากจะกินลูกแกะก็ต้องหาทางกินจนได้ ไม่ว่าข้าจะทำเช่นไรท่านก็จะต้องส่งทัพ
หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา เจ็บซ้ำ
“ไท่จือชอบกลิ่นหอมของดอกเหมยกุ้ยฮวา”ลี่หลันเล่อยิ้มหวานเมื่อได้ยินเมิ่งเม่ยพูดแบบนั้น สวรรค์ลิขิตไว้แล้วแม้แต่ดอกไม้ต้าหมิงคุนยังชมชอบเหมือนกันกับหลันเล่อ“ข้าเองก็ชอบดอกเหมยกุ้ยฮวา”เมิ่งเม่ยยิ้ม“เจ้าก็ นำน้ำอบกลิ่นดอกเหมยกุ้ยฮวาอบอาภรณ์ของเจ้าแล้วสวมมันไปพบไท่จือจะดีไหม”ลี่หลันเล่อยิ้มเอียงอาย“ข้าไม่กล้าเกรงว่าไท่จือจะไม่อยากพบข้า”“ในครั้งแรกเจ้าก็ไม่กล้าแล้วเช่นไรจะชนะใจไท่จือ ข้ารึอุตส่าห์บอกกับไท่จือว่าเย็นนี้มีคน .. อยากพบไท่จือน่านะ คุณหนูลี่เจ้าไปพบไท่จือข้าจะได้ไม่ผิดคำพูด”“ก็ได้ แต่ยามค่ำมืดออกไปพบบุรุษไม่น่าอายไปหน่อยหรือ”“คุณหนูลี่เจ้าน่ะชอบไท่จือมิใช่หรือ”ลี่หลันเล่อพยักหน้าหงึกหงัก“เจ้าชอบไท่จือก็ไม่เห็นว่าจะน่าอายตรงไหนคุณหนูลี่เปิดเผยจริงใจอยู่แล้วมิใช่หรือ”ค่ำคื่นมืดมิดอาภรณ์สีม่วงอ่อนพร้อมกับกลิ่นดอกเหมยกุ้ยฮวา เยื้องย่างเข้ามายังที่นัดหมายร่างตะคุ่มของต้าหมิงคุนเลิกคิ้วสูง“เจ้า ไปห่างๆ ข้า”ต้าหมิงคุนผลักร่างบางของลี่หลันเล่อลงไปกองกับพื้น“บังอาจนัก ข้าแพ้กลิ่นดอกเหมยกุ้ยฮวา”ร่างสูงเซถลาถอยหลังล้มลงไปบนพื้นทันที“ช่วยด้วยใครก็ได้ช่วยด้วย”จื่อจื่อวิ่งออก
หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา ดอกเหมยกุ้ยฮวาเบ่งบาน
“พระนางอย่าได้แค้นเคืองอีกเลยท่านไม่มีอะไรที่จะไปต่อกรกับฮองเฮา”สะบัดมือฟาดลงใบหน้าของนางกำนัลข้างกาย“ข้ามีทุกอย่างเหนือกว่านางเหนือกว่านางมาตลอด ยกจอกยาขึ้นกระดกรวดเดียวหมดถ้วยแม้รสชาติของยาในถ้วยจะขมเพียงใดแต่เมิ่งเม่ยกลับรู้สึกว่าแม้จะฝืนใจเพียงใดก็ต้องทำหยางซานชิงกระตุกบังเหียนม้าให้หยุดอยู่ตรงนั้นไม่ยอมขยับกายป้ายหลุมศพ เห็นเด่นชัดแต่ไกล“ลี่หลันเล่อ พร่ำเพ้อคะนึงหา”ด้านหน้ามีช่อดอกเหมยกุ้ยฮวาเก่าใหม่วางเรียงรายบนเนินดินจนแทบจะมองไม่เห็นพื้นดินเบื้องล่างรอบเนินดินกลับพบดอกเหมยกุ้ยฮวางอกงามชูดอกสีแดงสดแข่งกันอวดโฉมงดงาม“ฝ่าบาทใกล้จะถึงวังหลวงแคว้นหานแล้วที่นี่เนินเหมยกุ้ยฮวามักจะไม่ให้ใครย่างกรายเข้ามา”“ทำไมกัน”“ว่ากันว่าบริเวณนี้และอีกกว่าสิบลี้ไม่ให้ผู้คนสัญจรเพราะเป็นที่ฝังศพของ..คุณหนูลี่ ต้าหมิงคุนฮ่องเต้อยากให้นางอยู่อย่างสงบห้ามใครย่างกรายอีกทั้งต้าหมิงคุนเมื่อมีโอกาสมักจะมาที่นี่เป็นประจำจึงต้องกันไว้เพื่อความปลอดภัย”หยางซานชิงเอื้อมมือหยิบดอกเหมยกุ้ยฮาขึ้นมาดอมดม“ต้องใช้ดอกเหมยกุ้ยฮวา มากมายเพียงใดในการนี้”“ว่ากันว่าดินแดนทางเหนือของแคว้นหานมีทุ่งดอกเหมยกุ้ยฮวา
หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา เจ็บปวด
“โบยนางจนกว่าข้าจะพอใจ”“ลี่…หลันเล่อเจ้าทำไมกลายเป็นคนใจร้ายเช่นนี้ ไม่เห็นแก่ความสัมพันของเราบ้างหรือ”หันหน้าหันหลังหาคนช่วยนางกำนัลที่เคยรับใช้ใกล้ชิดก็เพียงแค่ก้มหน้ามองพื้นไม่กล้าทัดทาน“เมิ่งเม่ยแล้วเจ้าเล่าเห็นแก่ความสัมพันธ์ของเราบ้างหรือไม่ ตระกูลลี่บ้านแตก อีกทั้งความเจ็บช้ำที่ข้าได้รับเล่า กลับกันหากเจ้ามาเป็นข้าเจ้ายังจะแค่โบยข้าหรือไร”ก้าวขาออกไปในทันที“ลี่ ลี่หลันเล่อไม่เอาเจ้าจะปบ่อยให้ข้าถูกโบยแบบนี้ไม่ได้ลี่หลันเล่อกลับมาก่อน”ขันทีลงไม้ที่กลางหลังของถังเมิ่งเม่ยสุดแรง จะด้วยบุญบารมีหรือความแค้นส่วนตัวที่ก่อนหน้านั้นเมิ่งเม่ยเคยกดขี่หรืออาจเป็นเพราะ บัญชาของฮองเฮาไม่อาจรู้ได้ ซึ่งหลายคนในวังหลวงต่างรู้ดีว่าอย่าทำให้เมิ่งเม่ยโกรธ ร่างบางสะท้อนขึ้นลงตามแรงหวดร่างกายแทบแตกออกเป็นเสี่ยงๆ“ลี่หลันเล่อได้โปรด ฮองเฮา อย่าทำแบบนี้ข้าทนรับความเจ็บปวดไม่ได้ ได้โปรดข้ากลัวแล้วปล่อยข้าไปลี่หลันเล่อได้โปรด”ส่งเสียงคร่ำครวญแม้ใครผ่านมาได้ยินในตอนนี้ย่อมที่จะอดสงสารเสียไม่ได้“ลี่หลันเล่อข้ากลัวแล้ว …ต่อไปข้าไม่กล้ากับเจ้าแล้ว”ร่างบางกระตุกตามแรงหวดของไม้พลองสุดท้ายก็แน่นิ่ง ลี่
หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา ยอม3
“ฝ่าบาทพอได้แล้ว ที่ผ่านมาฝ่าบาทกักขังตัวเองกับคำว่าสำนึกนึกผิดต่อคุณหนูลี่อีกทั้งยังทรมานทั้งร่างกายและจิตใจ จื่อจื่อไม่เห็นว่าจะได้ประโยชน์อะไรในเมื่อฮองเฮา ตอนนี้แม้จะไม่รู้ว่านางคือคุณหนูลี่หรือไม่ แต่ทว่าความเคียดแค้นเกลียดชังนั้น ฝ่าบาทจะทำอย่างไรให้มันหายไป”“เจ้ายิ่งพูดแบบนี้ ข้ายิ่งรู้สึกผิดที่ผ่านมาทุกข์ตรมแค่ไหนข้าไม่เคยอยากให้นางรู้ แค่เพียงข้ารู้ว่ามันยังน้อยไปกับสิ่งที่นางได้รับ จื่อจื่อขอร้องอย่าได้ไม่พอใจฮองเฮานางก็ควรจะโกรธข้าเกลียดข้าในเมื่อข้าทำกับนางไว้ไม่น้อย อีกสองวัน ส่งคนอารักขาฮองเฮากลับเผ่าปาเอ่อถัวเสียหากนางต้องการจะกลับไปที่นั่น”“ฝ่าบาท..หากส่งฮองเฮากลับไปตอนนี้ทุกอย่างที่ทำมาล้วนล้มเหลว”“จะมีประโยชน์อะไรในเมื่อข้าตอนนี้ไร้แรงกายแรงใจในทุกเรื่องจะอยู่หรือตายไม่ต่างกัน เรื่องของบ้านเมือง ข้าคงต้องปล่อยไปตามยถากรรมเช่นกัน”“ข้าน้อยไม่คิดว่า ฝ่าบาทจะจมอยู่กับเรื่องราวในอดีตเช่นนี้”“ข้าเคยหวังมาตลอด ว่าพบนางอีกครั้งเพื่อได้ ชดใช้ให้กับนางตอนนี้ก็สาสมยิ่งแล้ว”"นางเจ็บปวดข้าเจ็บช้ำก็ถูกแล้ว นางไม่กล้าให้ข้าตายเพียงแค่อยากเห็นว่าข้าต้องเจ็บปวดเช่นนาง""ฝ่าบาท
หนึ่งชาติแค้นสองภพรักไยไม่คะนึงหา ไม่อาจร้องขอ
“ข้อตกลงระหว่างเรา”หลันตี้ยกจอกสุราตรงหน้า“ข้าไม่ยอมทุกอย่างเพียงแค่หลันเล่อ ยอมที่จะเคียงข้างข้า”“หลันเล่อเป็นชาวปาเอ่อถัวทั้งตัวและหัวใจ ข้าคิดว่านางคงพอจะเข้าใจสิ่งที่ข้าและเสด็จแม่ตั้งใจมอบให้นาง”“ข้าหยางซานชิงรับรองว่าจะดูแลนางอย่างดี อีกทั้งมอบตำแหน่งฮองเฮาให้นาง”หลันตี้ยิ้มมุมปาก“รีบยกทัพเถิด”หยางซานชิงเร่งเร้า“กลัวว่าหลันเล่อจะเปลี่ยนใจหรือว่ากลัวว่าข้าจะเปลี่ยนใจกัน เสด็จพ่อกับสนมลู่ฟางบัดนี้ไม่มีอำนาจในการตัดสินใจมีเพียงข้าเท่านั้นที่เหล่าทหารให้ความย้ำเกรง”“เช่นนั้นจึงหายห่วง”“ข้ากับท่านยกทัพเข้าตีวังหลวงแคว้นหานเร็ววัน คนของข้าส่งข่าวหลันเล่อนาง ทำร้ายต้าหมิงคุน อาการสาหัสบอกได้ชัดว่านางยังมีความเป็นชนเผ่าปาเอ่อถัว ไม่เสียแรงที่ข้าคาดหวังในตัวนาง การไปของเราครั้งนี้ ต้าหมิงคุนจะต้องคาดไม่ถึง”“หากสามารถยึดวังหลวงแคว้นหานได้ ตำแหน่งฮ่องเต้แคว้นหานข้ายกให้ท่านองค์ชายใหญ่ ขอเพียงท่านช่วยพูดกับหลันเล่อ”“แน่นอน ข้าสัญญาแค่เพียงยึดวังหลวงแคว้นหานได้”ยกจอกสุราชูขึ้นตรงหน้าหยางซานชิงยกจอกสุรากระดกลงคออย่ารวดเร็ว………………………………………………………………………….“เห็นหรือไม่ ต้าหมิงคุน ว่าส
