วงล้อแห่งกรรมหมุนวนอีกครั้ง

“ท่านเป็นใคร”

ถงหมิ่นถอนหายใจยาว

“หลันเล่อเจ้ากำลังไม่สบาย เรากลับวังหลวงก่อนดีกว่า”

“ข้าจะกลับไปที่ตระกูลลี่”

…………………………………………………………………………..

“ไท่จือไท่จือท่านเป็นอย่างไรบ้าง” จื่อจื่อรีบเข้ามาพยุง ต้าหมิงคุนที่สำลักน้ำ

“ข้าไม่ได้เป็นอะไรแค่เพียงสำลักน้ำ”

เหลือบตามองลี่หลันเล่อที่ก้าวขาลงเรือไปพร้อมกับหยางซานชิง

“เมิ่งเม่ยเจ้าจงใจกลั่นแกล้งนางหรือ”

เมิ่งเม่ยทรุดกายลงปล่อยหยาดน้ำตาร่วงริน

“ไท่จือตีค่าเมิ่งเม่ยแค่เพียงคนต่ำช้าเช่นนี้นั้นเชียวหรือ เมิ่งเม่ยจะกลั่นแกล้งนางไปทำไมในเมื่อลี่หลันเล่อกับข้าเราสองคนเป็นสหายที่ดีต่อกัน”

ต้าหมิงคุนถอนหายใจ

“ข้าขอโทษหากเจ้าคิดว่าข้ากล่าวหาเจ้า ข้าไม่ได้มีเจตนาเช่นนั้นแต่อยู่ๆ เรือจะแยกตัวออกจากแผ่นหินได้อย่างไรหากไม่มีใครจงใจให้เป็นช่นนั้น”

เมิ่งเมิ่งยิ้มเศร้าๆ

“หากไท่จือไม่พอพระทัยเมิ่งเม่ยยินดีตามไปขอโทษลี่หลันเล่อ”

“ไม่ต้องเจ้าแค่ต่อไป อย่าได้ชวนนางไปไหนมาไหนด้วยก็พอ”

แค่เพียงรู้สึกว่าขินอายที่ลี่หลันเล่อจุมพิตเขาที่ใต้น้ำคงไม่อาจพบหน้านางอีกสักพัก

…………………………………………………………………….

“ข้าคือซือฝุของเจ้าถงหมิ่น เจ้าจำเรื่องราวของเราไม่ได้หรือไร”

“ซือฝ