“ไท่จือ อย่าเพิ่งเชื่อความพูดของพ่อค้าทาสจอมปลิ้นปล้อนบางทีอาจพูดเพื่อให้คนที่ตามหาพวกทาสที่ถูกจับตัวถอดใจเราควรลองหาแม่นางลี่ให้พบ”“ไปกันเถิดเช่นนั้นอย่ารอช้า”กระโดดขึ้นบนหลังม้า พาม้าทะยานออกจากตรงนั้นไปในทันที“ลี่หลันเล่อรอข้าก่อน ข้ากำลังมาหาเจ้าแล้ว”“ไท่จือเรามาช้าไป แม่นางลี่ ไม่มีลมหายใจแล้ว”หยางซานชิงกำหมัดแน่นกัดฟันจนรู้สึกเจ็บ“ไม่ไม่ไม่ม่ายยยยยยย……นางจะต้องไม่ตาย นางจะต้องไม่ทิ้งข้าไป ข้าตั้งใจมาช่วยนางแม่นางลี่เจ้าฟื้นขึ้นมาสิ แม่นางลี่ ลี่หลันเล่อเจ้าจะทำแบบนี้ไม่ได้…เจ้าจะทิ้งข้าไปไม่ได้…”น้ำตาที่ไหลรินหาใช่ความอ่อนแอแต่เป็นความอาดรู และเสียใจอย่างที่สุดฮ่องเต้แคว้นใต้ทุบกำปั้นลงบนบัลลังก์เสียงดังลั่น“หยางซานชิงไม่ยอมแยกแยะ ป่านนี้ยังเที่ยวเล่นสนุกสนานเห็นเรื่องของหญิงงามสำคัญกว่าตำแหน่งฮ่องเต้ ดีหากไม่อยากนั่งบัลลังก์ข้าก็ไม่ยกมันให้เสียก็เท่านั้น บัญชาออกไปยกเลิกพิธีการสถาปนาหยางซานชิงไท่จือขึ้นนั่งตำแหน่งฮ่องเต้”……………………………………………………………………………วังหลวงแคว้นใต้เสื้อคลุมมังกรถูกตวัดขึ้นสวมบนร่างสูงของหยางซานชิง เสียงแซ่ซ้องสรรเสริญดังลั่นท้องพระโรง ตราประทับของฮ่
ต้าหมิงคุนยอมรับผิดเพราะไม่อยากให้ลี่หลันเล่อต้องอยู่กับความแค้นเคือง ลี่หลันเล่อหลับตาไล่ความเจ็บช้ำ เข้าใจว่าต้าหมิงคุนพยายามจะปกป้องเมิ่งเม่ยกลัวว่าลี่หลันเล่อจะทำร้ายเมิ่งเม่ย“ไม่ว่า เรื่องราวจะผ่านไปนานแค่ไหนฝ่าบาทก็ยังปกป้องนาง มองข้าเพียงคนที่ร้ายกาจเช่นเดิม”ต้าหมิงคุน เงยหน้าที่เต็มไปด้วยรอยน้ำตา“ลี่หลันเล่อตลอดเวลาสิบแปดปีข้ารู้สึกผิดกับเจ้ามาตลอด ข้าเฝ้ารอคอยให้เจ้ากลับมาเพื่อข้าจะได้ขอโทษเจ้า ลี่หลันเล่อข้าไม่อยากให้เจ้าต้องระทมทุกข์อีกต่อไป ขอเพียงเจ้ามีความสุขแม้ชีวิตข้าก็ให้เจ้าได้” มีดสั้นที่หลันตี้มอบให้ ถูกดึงออกมาตรงหน้า“ฆ่าข้าเสียหากมันจะทำให้เจ้าหายแค้น”ลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับลี่หลันเล่อ“ฝ่าบาทคิดว่าเพียงแค่ชีวิตของฝ่าบาทจะพอลบล้างสิ่งที่ลี่หลันเล่อต้องพบเจอหรือไร”ลดมือที่ถือมีดลงข้างลำตัว“แล้วจะให้ข้าทำเช่นไร เจ้าจึงจะพอใจ” ลี่หลันเล่อสะอื้นเบาๆสับสนในใจจะทำอย่างไร จะฆ่าหรือก็ง่ายดายเกินไปจะเกลียดหรือก็ไม่อาจเกลียด ในเมื่อหัวใจกลับไม่อาจสลัดเขาออกไปได้ ต้าหมิงคุนขยับเข้าหา“ที่ข้าประสงค์ในตอนนี้คือ..อยากเห็นท่านทั้งสอง ต้องพบกับความเจ็บปวด เช่นเดียวกับข้
เมิ่งเม่ยยิ้ม“บางทีข้าก็สับสนในเมื่อเห็นๆ ว่าไท่จือ..กอดจูบเจ้าหลายครั้ง”“หลายเดือนมานี้ ข้ากับไท่จือบาดหมางกันเรื่อยมา ที่เจ้าเห็นว่าข้ากับไท่จือใกล้ชิดกัน นั่นเป็นเพียงอารมณ์โกรธของไท่จือเขาจะทำร้ายข้าก็คงไม่กล้า เช่นนั้นที่เห็นเขากอดจูบคงแค่อยากให้ข้าอาย เจ้าอย่าได้เก็บไปคิดมาก เจ้ากำลังจะแต่งกับไท่จือเป็นเรื่องน่ายินดียิ่งแล้ว อย่าให้เรื่องของข้ามาทำให้เรื่องน่ายินดีนี้จบลง ข้าไม่ไปจึงดีเจ้าจะได้ มีเวลาใกล้ชิดไท่จือมากหน่อย”“หากอยากให้ข้าสบายใจเจ้าจะต้องไปดื่มชาในวันพรุ่งนี้กับข้า คุณหนูลี่ข้าอยากให้เจ้ากับไท่จือ เลิกบาดหมางกันเสียที”ลี่หลันเล่อถอนหายใจ“เจ้าต้องรับปากข้าว่าเจ้าจะไปดื่มชาที่ตำหนักบูรพากับข้าในวันพรุ่งนี้”ลี่หลันเล่อพยักหน้าอย่างเสียไม่ได้เกี้ยวของตำหนักบูรพาเคลื่อนมาที่หน้าบ้านตระกูลลี่ เมิ่งเม่ยก้าวขาลงจากเกี้ยว ด้วยอาภรณ์สีฟ้าใสในมือเมื่อวาน สีฟ้าช่างเหมาะกับใบหน้างดงามและท่าทีอ่อนหวานของเมิ่งเม่ยเสียจริง“ไปกันเถอะ”เมิ่งเม่ยเอ่ยปากชวนอีกครั้งลี่หลันเล่อ ก้าวเดินออกมานอกห้อง“เจ้าจะไม่ผลัดเปลี่ยนอาภรณ์หน่อยหรือ พวกจ้าไปหยิบอาภรณ์ตัวใหม่มาเปลี่ยนให้กับคุณห
“คุณหนู แล้วคุณหนูจะอยู่ที่นั่นนานแค่ไหน ข้าน้อยส่งคนคุ้มกัน”“ดีมาก ข้าจะอยู่จนกว่าทุกอย่างจะเรียบร้อย จนกว่ากำหนดวันเสกสมรสจะผ่านไป”ยิ้มมุมปาก“ขอรับ”“ไปได้แล้ว แล้วอย่าลืมส่งคนไปที่ตระกูลลี่แจ้งข่าวกับลี่หลันเล่อ ว่าข้าพลัดหลงกับพวกเจ้า”“ขอรับ”เมิ่งเม่ยก้าวข้าขึ้นไปนั่งบนเกี้ยวตามเดิม“ทำไมพวกเจ้าไม่ตามไปคุ้มกันคุณหนู ส่งคนค้นหาตัวคุณหนูให้พบ” ใต้เท้าลี่ตวาดดังลั่น“นายท่านคุณหนูถังบอกกับพวกเราว่า ไม่จำเป็นต้องติดตามคุณหนูเพราะคนของบ้านถังก็เกินพอแล้ว”“เจ้าวางใจผู้อื่นให้คุ้มกันคุณหนูหรือไร”คนคุ้มกันคุกเข่าลงตรงหน้า“ใต้เท้าฝ่าบาทให้ท่านเข้าเฝ้าเดี๋ยวนี้”ขันทีประสานมือ ใต้เท้าลี่ขมวดคิ้ว“ข้ากำลังจะไปเดี๋ยวนี้”วังหลวง“ลี่หลันเต๋อ มีคนถวายฎีกากับข้าเรื่องที่เจ้าเรียกรับสินบนกับพ่อค้าจากแคว้นใต้เพื่อแลกกับการได้ทำการค้าในแคว้นหาน มีสิ่งใดจะแก้ต่างหรือไม่”ใต้เท้าลี่ยิ้มมุมปากทรุดกายลงกับพื้น“ข้าน้อยไร้หนทางแก้ต่าง”มองทุกอย่างทะลุปรุโปร่งไม่แก้ต่างยอมรับผิดสละตำแหน่งขุนนางกรมคลังเสีย เพื่อแลกกับสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิต“ลี่หลันเต๋อบอกมาเบี้ยหวัดที่ได้มันน้อยไปหรือไรจึงเปลี
“ข้อตกลงระหว่างเรา”หลันตี้ยกจอกสุราตรงหน้า“ข้าไม่ยอมทุกอย่างเพียงแค่หลันเล่อ ยอมที่จะเคียงข้างข้า”“หลันเล่อเป็นชาวปาเอ่อถัวทั้งตัวและหัวใจ ข้าคิดว่านางคงพอจะเข้าใจสิ่งที่ข้าและเสด็จแม่ตั้งใจมอบให้นาง”“ข้าหยางซานชิงรับรองว่าจะดูแลนางอย่างดี อีกทั้งมอบตำแหน่งฮองเฮาให้นาง”หลันตี้ยิ้มมุมปาก“รีบยกทัพเถิด”หยางซานชิงเร่งเร้า“กลัวว่าหลันเล่อจะเปลี่ยนใจหรือว่ากลัวว่าข้าจะเปลี่ยนใจกัน เสด็จพ่อกับสนมลู่ฟางบัดนี้ไม่มีอำนาจในการตัดสินใจมีเพียงข้าเท่านั้นที่เหล่าทหารให้ความย้ำเกรง”“เช่นนั้นจึงหายห่วง”“ข้ากับท่านยกทัพเข้าตีวังหลวงแคว้นหานเร็ววัน คนของข้าส่งข่าวหลันเล่อนาง ทำร้ายต้าหมิงคุน อาการสาหัสบอกได้ชัดว่านางยังมีความเป็นชนเผ่าปาเอ่อถัว ไม่เสียแรงที่ข้าคาดหวังในตัวนาง การไปของเราครั้งนี้ ต้าหมิงคุนจะต้องคาดไม่ถึง”“หากสามารถยึดวังหลวงแคว้นหานได้ ตำแหน่งฮ่องเต้แคว้นหานข้ายกให้ท่านองค์ชายใหญ่ ขอเพียงท่านช่วยพูดกับหลันเล่อ”“แน่นอน ข้าสัญญาแค่เพียงยึดวังหลวงแคว้นหานได้”ยกจอกสุราชูขึ้นตรงหน้าหยางซานชิงยกจอกสุรากระดกลงคออย่ารวดเร็ว………………………………………………………………………….“เห็นหรือไม่ ต้าหมิงคุน ว่าส
“ฝ่าบาทพอได้แล้ว ที่ผ่านมาฝ่าบาทกักขังตัวเองกับคำว่าสำนึกนึกผิดต่อคุณหนูลี่อีกทั้งยังทรมานทั้งร่างกายและจิตใจ จื่อจื่อไม่เห็นว่าจะได้ประโยชน์อะไรในเมื่อฮองเฮา ตอนนี้แม้จะไม่รู้ว่านางคือคุณหนูลี่หรือไม่ แต่ทว่าความเคียดแค้นเกลียดชังนั้น ฝ่าบาทจะทำอย่างไรให้มันหายไป”“เจ้ายิ่งพูดแบบนี้ ข้ายิ่งรู้สึกผิดที่ผ่านมาทุกข์ตรมแค่ไหนข้าไม่เคยอยากให้นางรู้ แค่เพียงข้ารู้ว่ามันยังน้อยไปกับสิ่งที่นางได้รับ จื่อจื่อขอร้องอย่าได้ไม่พอใจฮองเฮานางก็ควรจะโกรธข้าเกลียดข้าในเมื่อข้าทำกับนางไว้ไม่น้อย อีกสองวัน ส่งคนอารักขาฮองเฮากลับเผ่าปาเอ่อถัวเสียหากนางต้องการจะกลับไปที่นั่น”“ฝ่าบาท..หากส่งฮองเฮากลับไปตอนนี้ทุกอย่างที่ทำมาล้วนล้มเหลว”“จะมีประโยชน์อะไรในเมื่อข้าตอนนี้ไร้แรงกายแรงใจในทุกเรื่องจะอยู่หรือตายไม่ต่างกัน เรื่องของบ้านเมือง ข้าคงต้องปล่อยไปตามยถากรรมเช่นกัน”“ข้าน้อยไม่คิดว่า ฝ่าบาทจะจมอยู่กับเรื่องราวในอดีตเช่นนี้”“ข้าเคยหวังมาตลอด ว่าพบนางอีกครั้งเพื่อได้ ชดใช้ให้กับนางตอนนี้ก็สาสมยิ่งแล้ว”"นางเจ็บปวดข้าเจ็บช้ำก็ถูกแล้ว นางไม่กล้าให้ข้าตายเพียงแค่อยากเห็นว่าข้าต้องเจ็บปวดเช่นนาง""ฝ่าบาท
“โบยนางจนกว่าข้าจะพอใจ”“ลี่…หลันเล่อเจ้าทำไมกลายเป็นคนใจร้ายเช่นนี้ ไม่เห็นแก่ความสัมพันของเราบ้างหรือ”หันหน้าหันหลังหาคนช่วยนางกำนัลที่เคยรับใช้ใกล้ชิดก็เพียงแค่ก้มหน้ามองพื้นไม่กล้าทัดทาน“เมิ่งเม่ยแล้วเจ้าเล่าเห็นแก่ความสัมพันธ์ของเราบ้างหรือไม่ ตระกูลลี่บ้านแตก อีกทั้งความเจ็บช้ำที่ข้าได้รับเล่า กลับกันหากเจ้ามาเป็นข้าเจ้ายังจะแค่โบยข้าหรือไร”ก้าวขาออกไปในทันที“ลี่ ลี่หลันเล่อไม่เอาเจ้าจะปบ่อยให้ข้าถูกโบยแบบนี้ไม่ได้ลี่หลันเล่อกลับมาก่อน”ขันทีลงไม้ที่กลางหลังของถังเมิ่งเม่ยสุดแรง จะด้วยบุญบารมีหรือความแค้นส่วนตัวที่ก่อนหน้านั้นเมิ่งเม่ยเคยกดขี่หรืออาจเป็นเพราะ บัญชาของฮองเฮาไม่อาจรู้ได้ ซึ่งหลายคนในวังหลวงต่างรู้ดีว่าอย่าทำให้เมิ่งเม่ยโกรธ ร่างบางสะท้อนขึ้นลงตามแรงหวดร่างกายแทบแตกออกเป็นเสี่ยงๆ“ลี่หลันเล่อได้โปรด ฮองเฮา อย่าทำแบบนี้ข้าทนรับความเจ็บปวดไม่ได้ ได้โปรดข้ากลัวแล้วปล่อยข้าไปลี่หลันเล่อได้โปรด”ส่งเสียงคร่ำครวญแม้ใครผ่านมาได้ยินในตอนนี้ย่อมที่จะอดสงสารเสียไม่ได้“ลี่หลันเล่อข้ากลัวแล้ว …ต่อไปข้าไม่กล้ากับเจ้าแล้ว”ร่างบางกระตุกตามแรงหวดของไม้พลองสุดท้ายก็แน่นิ่ง ลี่
“พระนางอย่าได้แค้นเคืองอีกเลยท่านไม่มีอะไรที่จะไปต่อกรกับฮองเฮา”สะบัดมือฟาดลงใบหน้าของนางกำนัลข้างกาย“ข้ามีทุกอย่างเหนือกว่านางเหนือกว่านางมาตลอด ยกจอกยาขึ้นกระดกรวดเดียวหมดถ้วยแม้รสชาติของยาในถ้วยจะขมเพียงใดแต่เมิ่งเม่ยกลับรู้สึกว่าแม้จะฝืนใจเพียงใดก็ต้องทำหยางซานชิงกระตุกบังเหียนม้าให้หยุดอยู่ตรงนั้นไม่ยอมขยับกายป้ายหลุมศพ เห็นเด่นชัดแต่ไกล“ลี่หลันเล่อ พร่ำเพ้อคะนึงหา”ด้านหน้ามีช่อดอกเหมยกุ้ยฮวาเก่าใหม่วางเรียงรายบนเนินดินจนแทบจะมองไม่เห็นพื้นดินเบื้องล่างรอบเนินดินกลับพบดอกเหมยกุ้ยฮวางอกงามชูดอกสีแดงสดแข่งกันอวดโฉมงดงาม“ฝ่าบาทใกล้จะถึงวังหลวงแคว้นหานแล้วที่นี่เนินเหมยกุ้ยฮวามักจะไม่ให้ใครย่างกรายเข้ามา”“ทำไมกัน”“ว่ากันว่าบริเวณนี้และอีกกว่าสิบลี้ไม่ให้ผู้คนสัญจรเพราะเป็นที่ฝังศพของ..คุณหนูลี่ ต้าหมิงคุนฮ่องเต้อยากให้นางอยู่อย่างสงบห้ามใครย่างกรายอีกทั้งต้าหมิงคุนเมื่อมีโอกาสมักจะมาที่นี่เป็นประจำจึงต้องกันไว้เพื่อความปลอดภัย”หยางซานชิงเอื้อมมือหยิบดอกเหมยกุ้ยฮาขึ้นมาดอมดม“ต้องใช้ดอกเหมยกุ้ยฮวา มากมายเพียงใดในการนี้”“ว่ากันว่าดินแดนทางเหนือของแคว้นหานมีทุ่งดอกเหมยกุ้ยฮวา