เจ็บซ้ำ

“ไท่จือชอบกลิ่นหอมของดอกเหมยกุ้ยฮวา”

ลี่หลันเล่อยิ้มหวานเมื่อได้ยินเมิ่งเม่ยพูดแบบนั้น สวรรค์ลิขิตไว้แล้วแม้แต่ดอกไม้ต้าหมิงคุนยังชมชอบเหมือนกันกับหลันเล่อ

“ข้าเองก็ชอบดอกเหมยกุ้ยฮวา”เมิ่งเม่ยยิ้ม

“เจ้าก็ นำน้ำอบกลิ่นดอกเหมยกุ้ยฮวาอบอาภรณ์ของเจ้าแล้วสวมมันไปพบไท่จือจะดีไหม”

ลี่หลันเล่อยิ้มเอียงอาย

“ข้าไม่กล้าเกรงว่าไท่จือจะไม่อยากพบข้า”

“ในครั้งแรกเจ้าก็ไม่กล้าแล้วเช่นไรจะชนะใจไท่จือ ข้ารึอุตส่าห์บอกกับไท่จือว่าเย็นนี้มีคน .. อยากพบไท่จือน่านะ คุณหนูลี่เจ้าไปพบไท่จือข้าจะได้ไม่ผิดคำพูด”

“ก็ได้ แต่ยามค่ำมืดออกไปพบบุรุษไม่น่าอายไปหน่อยหรือ”

“คุณหนูลี่เจ้าน่ะชอบไท่จือมิใช่หรือ”

ลี่หลันเล่อพยักหน้าหงึกหงัก

“เจ้าชอบไท่จือก็ไม่เห็นว่าจะน่าอายตรงไหนคุณหนูลี่เปิดเผยจริงใจอยู่แล้วมิใช่หรือ”

ค่ำคื่นมืดมิดอาภรณ์สีม่วงอ่อนพร้อมกับกลิ่นดอกเหมยกุ้ยฮวา เยื้องย่างเข้ามายังที่นัดหมายร่างตะคุ่มของต้าหมิงคุนเลิกคิ้วสูง

“เจ้า ไปห่างๆ ข้า”

ต้าหมิงคุนผลักร่างบางของลี่หลันเล่อลงไปกองกับพื้น

“บังอาจนัก ข้าแพ้กลิ่นดอกเหมยกุ้ยฮวา”

ร่างสูงเซถลาถอยหลังล้มลงไปบนพื้นทันที

“ช่วยด้วยใครก็ได้ช่วยด้วย”

จื่อจื่อวิ่งออก