โง่งม

ต้าหมิงคุนยอมรับผิดเพราะไม่อยากให้ลี่หลันเล่อต้องอยู่กับความแค้นเคือง ลี่หลันเล่อหลับตาไล่ความเจ็บช้ำ เข้าใจว่าต้าหมิงคุนพยายามจะปกป้องเมิ่งเม่ยกลัวว่าลี่หลันเล่อจะทำร้ายเมิ่งเม่ย

“ไม่ว่า เรื่องราวจะผ่านไปนานแค่ไหนฝ่าบาทก็ยังปกป้องนาง มองข้าเพียงคนที่ร้ายกาจเช่นเดิม”

ต้าหมิงคุน เงยหน้าที่เต็มไปด้วยรอยน้ำตา

“ลี่หลันเล่อตลอดเวลาสิบแปดปีข้ารู้สึกผิดกับเจ้ามาตลอด ข้าเฝ้ารอคอยให้เจ้ากลับมาเพื่อข้าจะได้ขอโทษเจ้า ลี่หลันเล่อข้าไม่อยากให้เจ้าต้องระทมทุกข์อีกต่อไป ขอเพียงเจ้ามีความสุขแม้ชีวิตข้าก็ให้เจ้าได้”

มีดสั้นที่หลันตี้มอบให้ ถูกดึงออกมาตรงหน้า

“ฆ่าข้าเสียหากมันจะทำให้เจ้าหายแค้น”

ลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับลี่หลันเล่อ

“ฝ่าบาทคิดว่าเพียงแค่ชีวิตของฝ่าบาทจะพอลบล้างสิ่งที่ลี่หลันเล่อต้องพบเจอหรือไร”

ลดมือที่ถือมีดลงข้างลำตัว

“แล้วจะให้ข้าทำเช่นไร เจ้าจึงจะพอใจ”

ลี่หลันเล่อสะอื้นเบาๆสับสนในใจจะทำอย่างไร จะฆ่าหรือก็ง่ายดายเกินไปจะเกลียดหรือก็ไม่อาจเกลียด ในเมื่อหัวใจกลับไม่อาจสลัดเขาออกไปได้ ต้าหมิงคุนขยับเข้าหา

“ที่ข้าประสงค์ในตอนนี้คือ..อยากเห็นท่านทั้งสอง ต้องพบกับความเจ็บปวด เช่นเดียวกับข้