มารักทำไมตอนนี้

“ฝ่าบาทพระนาง ไม่สบายหนักมาก อาการไม่สู้ดีตอนนี้หมอหลวงกำลังเร่งให้การรักษา”

นางกำนัลก้มหน้าหลบตาโกหกอ้อมๆแอ้มๆ ลี่หลันเล่อก้าวเข้ามาในห้อง

“หลันเล่ออาสาไปเยี่ยมนางเอง”

พูดด้วยท่าทีอ่อนหวาน

“เจ้าแน่ใจหรือว่าไม่เป็นไรข้าห่วงว่าเจ้าจะไปเยี่ยมนาง แน่ใจหรือว่ารับมือกับนางได้”

“ฝ่าบาทไปด้วยดีไหม”

“อืมมมม ข้าพาเจ้าไปเยี่ยมนางดีกว่า”

หลันเล่อคล้องแขนเข้าไปที่แขนของต้าหมิงคุนที่ก้าวเดินตามนางกำนัลไป

“ฮ่องเต้เสด็จจจจจจ”

เมิ่งเม่ยซ่อนยิ้มปรับสีหน้าให้เศร้าสร้อย

“แค่กๆๆๆ แค่กๆๆ ”

เสียงไอดังเล็ดลอดออกมาจากที่ตำหนัก

ขยับกายลงจากแท่นนอน เซถลาเข้าหาอ้อมแขนของต้าหมิงคุน หลันเล่อแทรกกายรับร่างเล็กของเมิ่งเม่ยไว้แต่กลับเซถลาไปด้วยกัน ต้าหมิงคุนรีบรวบเอวบางของหลันเล่อไว้ปล่อยให้เมิ่งเม่ยล่วงลงไปกองกับพื้น นางกำนัลรีบเข้ามาพยุง

“เป็นอะไรไหม เจ้าร่างกายบอบบางเช่นไรจะทานน้ำหนักไหว”

หลันเล่อช้อนตาขึ้นมองสายตาห่วงใยของต้าหมิงคุนที่ชัดเจนยิ่งกว่าสิ่งใด รู้สึกเจ็บแปลบที่ข้อเท้า

“พวกเจ้าพาพระนางไปที่แท่นนอน”

เมิ่งเม่ย ปล่อยน้ำตาไหลรินสะอื้นเบาๆ

ต้าหมิงคุนพยุงหลันเล่อนั่งบนเก้าอี้

“เจ็บ”

ต้าหมิงคุนคุกเข่าลงกับ