ด้วยรักหรือสิ่งใด

“เมิ่งเม่ยเข้าครัวทำเครื่องเสวยตั้งใจให้ไท่จือได้ลิ้มรสแต่บอกว่ามีธุระสำคัญ เมิ่งเม่ยกับคิดถึงคุณหนูลี่หวังดีกับนางให้นางได้ชิมของอร่อยคาดไม่ถึงว่าทั้งสองคนกำลังเริงรักไม่อายฟ้าดินต่อหน้าข้าเมิ่งเม่ยไท่จือทำทีเกลียดชังนางลับหลังกับกอดจูบนาง แม้แต่เมิ่งเม่ยไท่จือยังไม่เคยทำเช่นนี้จะให้เชื่อว่าไม่มีใจให้นางได้อย่างไรกัน”

“ข้า”

กดริมฝีปากเข้าที่ปากบางของเมิ่งเม่ยแทนคำแก้ตัว แต่กลับถูกผลักไสในทันทีเช่นกัน

“อย่ามาแตะต้องตัวเม่งเมีย ข้าก็แค่ตัวสำรองของคุณหนูลี่ ไท่จือคงรู้สึกว่าถูกขัดจังหวะที่กำลังพลอดรักกับนางจึงมาลงที่เมิ่งเม่ยข้าน้อยเมิ่งเม่ยไม่อาจรับ”

ปาดน้ำตาที่ไหลริน ต้าหมิงคุนถอนหายใจยาว

“ข้าขอโทษต่อไปข้าไม่ข้องแวะกับนางอีกแล้ว”

“หลายคนคงสมน้ำหน้าเมิ่งเม่ย ที่เป็นเพียงนางรองของ คุณหนูลี่ผู้สูงศักดิ์”

โอบรอบร่างบางอย่างปลอบโยน

ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้เบาๆ

“สำหรับข้าเจ้าเป็นหนึ่งเสมอ”

หลันเล่อปาดน้ำตา หลบมุมอยู่ที่พุ่มไม้หนาทึบ

“สำหรับข้า ท่านเองก็เป็นหนึ่งเช่นกันต้าหมิงคุนไท่จือ”

สะอื้นไห้ทั้งเจ็บทั้งอับอายเจ็บที่ไม่อาจตัดใจจากต้าหมิงคุนทั้งๆที่เห็นว่าเขามีเพียงเมิ่งเม่ย อายที่ถูกเขากระ