บทที่4.กาลเวลาจะช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้นเอง 1

บทที่4.กาลเวลาจะช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้นเอง

อลิชาตื่นตามเวลา เธอปรือเปลือกตาขึ้นมอง สิ่งที่สายตาจับภาพได้... เป็นภาพที่ไม่คุ้นชิน เพดานห้องเธอเป็นไม้อัดเก่าๆ ผุๆ แต่ที่เห็นนี่ คือโคมไฟห้อยระย้า แสงสะท้อนของมันสวยเหมือนเกล็ดเพชรยามล้อเล่นกับแสงไฟ...หญิงสาวผวา!! แล้วเธอก็ต้องตกใจแทบสิ้นสติอีกครั้ง... ข้างกายของเธอมีผู้ชายรูปร่างกำยำนอนแนบชิด เท่าที่สำรวจคร่าวๆ เขา ‘เปลือย’ เมื่อชายผ้าที่พาดไว้หมิ่นๆ ช่วงเอว มันปิดไม่มิด แก้มก้นผู้ชายที่ชาตินี้อลิชาคงไม่มีวันได้เห็น เมื่อเธอตั้งใจจะอยู่คนเดียว ไม่อยากสร้างภาระให้กับใคร หญิงสาวยกมือขยี้ดวงตาแรงๆ ก่อนจะสูดปากคราง เมื่อร่างกายประท้วงการออกแรง เนื้อตัวของเธอร้าวระบม เหมือนทำงานหนักมาทั้งวัน เธอแน่ใจว่าตนเองหลับสนิท หลังดื่มนมอุ่นๆ ที่ฉลวยยกมาให้หน้าห้อง...

เอะ!

หญิงสาวรวบผ้าห่มแนบลำตัวมากขึ้น ใบหน้าซีดเผือดเมื่อพอจะเดาเหตุการณ์ออก

อลิชาไม่กล้าแม้แต่จะก้มมองตัวเอง ร่างกายเธอร้าวระบม แถมว่างเปล่า เหมือนกับว่าใต้ผ้าห่มนี่ เธอไม่ได้สวมอะไรเลย

น้ำตาหยดเล็กๆ ไหลพรู มันเจ็บแปลบเหมือนจะขาดใจ เมื่อคนที่ไว้ใจ หักหลัง ทำลายเธอจนยับเยิน...

รอยยิ้มหยันๆ แต้มมุมปาก ฉลวยให้เธอทดแทนบุญคุณของท่าน ด้วยความสาวที่เก็บไว้อย่างดี นับเป็นความปรานีอย่างหาที่สุดไม่ได้ จากคนที่เธอเคารพไม่ต่างอะไรกับบุพการี

เธอลากขาลงจากเตียงอย่างทุลักทุเล พยายามจรดปลายเท้าก้าวเดินให้เบาที่สุด เมื่อยังไม่อยากเผชิญหน้ากับผู้ชายใจร้ายที่พร่าพรหมจรรย์ของตนเองไป อลิชาหอบเสื้อผ้าผู้หญิงที่หล่นเกลื่อนพื้นขึ้นมาแนบอก เธอเดินไป ยกมือปาดน้ำตาไป เพราะน้ำตาไหลหล่นไม่หยุด เป็นครั้งแรกที่หญิงสาวร่ำไห้อย่างหนัก มันเป็นก้อนสะอื้นที่ตีตื้นออกมาจากก้นบึ้งหัวใจ แต่ไร้เสียง...

หลังอาบน้ำล้างคราบไคลออกไปลวกๆ อลิชาแต่งตัวเรียบร้อย เธอยิ้มหยันให้ผู้หญิงหน้าโง่ที่สะท้อนผ่านกระจกเงา...

เหตุการณ์วันนี้ คนในครอบครัวเธอต้องมีเอี่ยว ไม่ว่าจะป้าฉลวย หรืออลินดา เมื่อชุดเดรสชุดนี้ เธอเคยเห็นอลินดาสวมใส่หลายครั้ง...

อลิชารีบออกจากห้องสุดหรู... ทั้งที่อยากฆ่าผู้ชายใจร้ายคนนี้เสียให้ตายคามือ แต่มันป่วยการเปล่า...เพราะเขาเองก็คงเป็น ‘เหยื่อ’ เหมือนตนเอง ผู้ชายคนนั้นผิดตรงที่เขาย่ำยีเธอโดยที่เธอไม่เต็มใจ แต่โทษเขาทั้งหมดก็ไม่ได้ เมื่อสาเหตุหลักมาจากคนในครอบครัวของเธอเอง ความทรงจำแสนรางเลือนที่อลิชาพยายามนึก ทำให้เธอรู้สึกอดสู ตนเองการเป็นผู้หญิงร้อนรักได้อย่างไร มันมีอะไรแอบแฝงอยู่เบื้องหลังแน่ๆ

หญิงสาวโผเผกลับรังนอนเหมือนนกปีกหัก แต่กลางใจนั้นมีกองเพลิงลุกไหม้ ทั้งไฟแค้น ไฟโศกปะปนกันแทบแยกไม่ออก

การเดินทางแสนยาวนานในความรู้สึกของอลิชาสิ้นสุดลง เธอก้าวลงจากรถประจำทาง เดินก้มหน้าผ่านร้านรวงที่ตั้งขายข้างทาง ตอนที่แดดยามเช้าโผล่พ้นขอบฟ้าพอดี...

“หนูอลิส ไปไหนมาแต่เข้าเลยจ้ะ แต่งตัวสวยเสียด้วยสิ” เพราะแสงตะวันยังไม่ชัดเจนพอ ความร่วงโรยในสีหน้าของอลิชาจึงยังไม่มีใครมองเห็น

หญิงสาวส่ายใบหน้าตอบ รีบเดินจ้ำอ้าว... โดยไม่ได้ปริปากตอบคำถามใคร เธอกลัวว่า... หากปริปากพูด เสียงที่พวกเขาเหล่านั้นได้ยินจะเป็นเสียงสะอื้นแทน...

ประตูรั้วไม้สีขาวโดดเด่นอยู่ตรงหน้า อลิชาสูดลมหายใจลึกๆ เธอรวบรวมความกล้า เพราะทันทีที่เหยียบย่างเข้าไปด้านใน เธอจะต้องเค้นเอาความจริงจากปากฉลวยให้ได้ ป้าของเธอ... ทำแบบนี้กับเธอได้ยังไง...มันเหมือนกับว่าฉลวยต้องการฆ่าเธอให้ตายทั้งเป็น!!

ตึงๆ

เสียงเคาะประตูแรงๆ เพราะความคับแค้นที่อัดแน่นในใจ...

ติ๋มที่เพิ่งเดินผ่านรั้วด้านนอกเข้ามายังได้ยิน สาวใช้สูงวัย เดินไปชะเง้อมอง...หล่อนจะขมวดคิ้วเมื่อเห็นร่างบางคุ้นตายืนหน้าเคร่งอยู่หน้าห้องนอนนายจ้าง

“หนูอลิสจะไปไหน? แต่งตัวเสียสวยเชียว” นางพึมพำ มองหาซอกหลืบที่จะได้ตั้งตาแอบฟังได้ถนัดๆ เมื่อมองเห็นเค้าลางความวุ่นวายแบบรำไร

ฉลวยสะดุ้งตื่น!! จากการถูกกระชากจากห้วงฝัน หล่อนแหกปากตะโกนเสียงดัง “ใคร!! มาเคาะประตูห้องฉันแต่เช้า อยากตายเหรอไงหะ”

อลิชายกมือปาดน้ำตาที่อาบใบหน้า เธอตอบเสียงเครือ “อลิสเองค่ะป้า...อลิสมีเรื่องจะถาม” เธอยังไม่หยุดเคาะ มือเรียวทุบประตูจนผิวเนื้อแดงก่ำ

“พอๆ หยุดเคาะได้แล้ว มีอะไรล่ะ มาเคาะเรียกฉันแต่เช้า”

ฉลวยตวาดข่ม นางคว้าชุดคลุมมาสวมทับชุดนอน เดินไปเปิดประตูห้องให้หลานสาว ด้วยสีหน้าเฉยเมย

สาวใหญ่สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเห็นหลานสาวในไส้เต็มตา ขอบตาของอลิชาแดงก่ำ ริมฝีปากเจ่อบวม ผิวกายที่โผล่พ้นเสื้อผ้าเต็มไปด้วยริ้วรอยเล็กๆ ผู้ชายคนนั้นตะกรุมตะกรามไม่ได้ออมแรงสักนิด ย่ำยีเสียจนอลิชายับเยินดูไม่ได้

“ป้าทำอะไรกับอลิสคะ!” เสียงแหบแห้งเอ่ยถาม มันเต็มไปด้วยความเจ็บช้ำที่ปะปนมากับกระแสเสียงนั่น

ฉลวยถอนใจแรงๆ นางเดินผ่านหน้าหลานสาวไปแบบกระชั้นชิด

“ลงไปคุยกันข้างล่าง อย่ามาทำท่าทางกำเริบใส่ฉันนะยะ”

ฉลวยไม่วายข่ม แม้ตัวเองจะผิดเต็มประตู แต่เพื่อความอยู่รอดของตนเอง...ให้เลวร้ายกว่านี้ นางก็จะทำ เมื่ออลิสชาเป็นแค่ ‘หลาน’ เป็นกาฝากของบ้าน หล่อนสมควรตอบแทนบุญคุณ ถึงมันจะเยอะไปสักหน่อย เรื่องแค่นี้เอง...ไม่นานหล่อนก็จะเหมือนเดิม...

หญิงสาวเดินตามติด เธอต้องรู้ความจริงให้ได้

“ฉันไม่อธิบายหรอกนะว่าที่ฉันทำแบบนั้นกับหล่อนเพราะอะไร! แต่ขอให้หล่อนรู้ไว้แม่อลิส... ข้าวปลาที่หล่อนกลืนลงท้องไปน่ะ... เป็นสิ่งที่ฉันใช้เงินซื้อหามาทั้งนั้น และเมื่อฉันเข้าตาจน หล่อนจะตอบแทนฉันมั่งไม่ได้เหรอไงยะ?”

อลิชาอึ้ง คำอธิบายแสนง่าย แต่มันคือความหายนะของเธอ

“ป้าเอาอลิสไปขาย เพื่อเงินงั้นเหรอคะ?” หญิงสาวถามกลับเสียงสั่น

“หึ!” ฉลวยปรายตามอง “แหงสิ อีคุณนายนั่นมันหาลูกค้ามาให้ ฉันเป็นหนี้มันเป็นแสน ไม่เอาหล่อนไปขาย คนที่ตายก็คือฉันนี่” นางยกมือตบอกตุ๊บๆ สีหน้าเคร่งเครียดเมื่อเอ่ยถึงหนี้สิน

“ป้าก็เลยให้อลิสตอบแทนคุณป้า ด้วยร่างกายของอลิสงั้นเหรอคะ?” เป็นอีกครั้งที่อลิชาย้อนถาม มันเหมือนเธอคิดอะไรไม่ออก

“มันสึกหรอเหรอยะ หล่อนถึงได้มานั่งเสียดมเสียดาย” ฉลวยตวาดแหว ถลึงตาใส่อลิชาซ้ำ

“จะมีครั้งต่อไปอีกหรือเปล่าคะ...” หญิงสาวกลั้นใจถาม เธอโดนย่ำยีเพราะผู้อุปการคุณกำลังเดือดร้อน แต่เธอไม่ต้องการเจอเหตุการณ์แบบนี้ซ้ำ

“ทำไม!” สาวใหญ่ถามกลับเสียงแข็ง

“ในเมื่ออลิสตอบแทนคุณป้าไปแล้ว ครั้งหน้าป้าคงไม่แก้ปัญหาของป้าด้วยการ ‘ขาย’ อลิสอีกใช่มั้ยคะ?” คำถามแสนซื่อ แต่ฟังแล้วเจ็บร้าวไปทั้งใจ อนาคตของเธอจะไว้ใจใครได้อีก

“มันก็ไม่แน่...” คำตอบที่อลิชาได้ยิน มันทำให้เธอต้องใคร่ครวญใหม่ หากเธอจะยังอยู่ใต้ร่มเงาของ ‘ฉัตรสุวรรณ’ ความปลอดภัยในชีวิตคงไม่มี

หญิงสาวคลานเข่า คอตกกลับห้องพัก น้ำตาไหลรินเหมือนดั่งน้ำฝน กระบอกตาปวดแปลบเพราะวันนี้ทั้งวัน เธอเสียน้ำตาไปจนนับไม่ถ้วน

“เกิดอะไรขึ้น?” ติ๋มเดินมาดักหน้า สาวใช้วัยดึกร้องถามเสียงตกใจ เมื่อหล่อนมองเห็นสภาพของอลิชาเต็มตา “ใครทำอะไรหนูอริส...อีคุณนายนั่นทำอะไรหนู” สิ่งที่ติ๋มได้ยินมันไม่ปะติดปะต่อ เท่าที่พอจะคาดเดาได้ มีบางอย่างเกิดขึ้นหลังจากที่ตนเองกลับไปบ้าน สองแม่-ลูก นั่นทำบางอย่างกับหญิงสาวตรงหน้า