บทที่5.เมื่อคนในอดีตย้อนมาเจอกัน 1

บทที่5.เมื่อคนในอดีตย้อนมาเจอกัน

ผ่านไปสามปี อะไรๆ ในชีวิตของอลิชาเปลี่ยนไปเกือบหมด...วันนี้ วันที่เธอประสบความสำเร็จ...เรียนจบอย่างที่หวัง ได้ทำมาหากินอย่างเต็มที่ หญิงสาวมองไปรอบๆ ตัว แววตาสลดลง...ในขณะที่เพื่อนๆ มีญาติสนิทมาร่วมแสดงความยินดีกันหนาตา...ข้างกายเธอกลับว่างเปล่า...

“เอาน่าไอ้อลิส แกภูมิใจในตัวเองเถอะ พ่อกับแม่บนสวรรค์จะได้พลอยดีใจไปด้วย...แกเก่งจริงว่ะ”

หญิงสาวปลุกปลอบใจตนเอง บ่ายหน้าเดินออกจากรั้ววิทยาลัย’ หลังรับพระราชทานปริญญาบัติเสร็จเรียบร้อย

สองมือกอดความสำเร็จแนบอก ยิ้มเซียวๆ ให้คนรู้จักเมื่อเขาเหล่านั้นเดินผ่าน เสียงเฮฮาดังแว่วๆ อยู่ด้านหลัง...สองเท้าของเธอก้าวเดินอย่างมั่นคง เมื่อมีใครบางคนรออยู่ที่บ้านพัก คน คนนั้นคือคนสำคัญที่สุดของตัวเอง

รถประจำทางวิ่งมาจอดเทียบฟุตบาทพอดีกับที่อลิชาเดินมาถึง เธอกระโจนขึ้นรถทัน ก่อนที่สารถีคนขับจะเหยียบคันเร่ง พาพาหนะสาธารณะขึ้นไปผจญความแออัดบนท้องถนน กลิ่นควันจากท่อไอเสียไม่ได้ทำให้อลิชาหงุดหงิดเหมือนทุกวัน วันนี้เธออารมณ์ดีเสียใจหุบยิ้มไม่ได้ สีหน้าเรียบเฉยเป็นนิจ วันนี้กลับมีรอยยิ้มละไมแต้มอยู่บนเรียวปาก เป็นความภาคภูมิอย่างหาที่สุดไม่ได้ สำหรับคนอาภัพเช่นเธอ

“คุณแม่คนเก่งมาแล้ว ฮาร์ทเห็นไหมครับ” เสียงใครบางคนพูดอยู่เบื้องหน้า ในอ้อมแขนคนพูด มีเด็กชายวัย2ปีอยู่ตรงนั้น เด็กชายที่เป็นบุตรชายของอลิชา บุตรชายที่เกิดขึ้นบนความผิดพลาด แต่เธอไม่เคยคิดทำลายเขา เมื่อส่วนหนึ่งของเขา...คือเลือดเนื้อของตนเอง

“ไงตัวแสบ งอแงหรือป้าฟักเปล่าจ้ะวันนี้”

เด็กน้อยฉีกยิ้มจนน้ำลายยืด ดันตัวจนโค้ง พยามถลาไปหาบุพการี “แหมะ แหมะอับ...” เด็กชายรณฤทธิ์ สุริยะธนิน บุตรชายที่อลิชาเฝ้าถนอมกล่อมเกลี้ยงเลี้ยงดูมาอย่างดี กัดฟันสู้ แม้บางครั้งเลือดตาแทบกระเด็น เมื่อจำต้องเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวไม่มีแม้แต่ที่ซุกหัวนอน...

“ไม่เลยอลิส...หน้าเป็นมาก คงรู้ว่าแม่กำลังยุ่ง เลยไม่ค่อยกวน”

อลิชายังทำงานในหน้าที่เดิม สองสามี-ภรรยาให้ความช่วยเหลือประหนึ่งเธอเป็นญาติก็ไม่ปาน แม้แต่คนบ้านใหญ่ที่ออกโรงต่อต้าน ตอนที่รู้เรื่องใหม่ๆ ในเวลานี้ คนเฒ่าคนแก่เหล่านั้น หลงเด็กชายจนหัวปักหัวปำ ไม่มีใครเอ่ยปากไล่ มีแต่เรียกหาไม่มีพัก ฟักทองต้องอุ้มเด็กชายไปให้ ไม่ว่าจะบ้านใหญ่ของคุณตา คุณยายน้ำอิง หรือแม้แต่บิดา-มารดาของน้ำอิงเอง มีแต่เสียงบ่น ทำไมรณฤทธิ์ถึงไม่มาเกิดในท้องบุตรสาวของท่าน ดันทะลึ่งเป็นผีพุ่งไต้เข้าใส่ท้องของอลิชาแทน

“ส่งมาค่ะ พี่ฟักจะได้พักบ้าง...เดี๋ยวอลิสเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จจะไปรีบไปช่วยทำงานค่ะ”

หญิงสาวยื่นมือออกไปรับบุตรชาย ฟักทองส่ายหน้า “คุณอิงรออยู่ ไปหาเธอก่อนไป” ก่อนจะกล่าวเสียงใส เมื่อเจ้านายสาวมีของขวัญไว้มอบให้อลิชา ในวันที่เธอเรียนจบ

อลิชาโน้มใบหน้า กดจูบพวงแก้มยุ้ยๆ ของบุตรชาย “เดี๋ยวแม่มานะคะคนเก่ง” เด็กน้อยยื่นมือออกมาเหมือนจะไขว่คว้ามารดา น้ำลายไหลย้อยเพราะยิ้มจนเห็นฟันหมดทั้งปาก

“รีบไปเถอะจ้ะ เด็กดีคนนี้พี่ฟักรับหน้าที่ดูแลเอง”

ฟักทองรับหน้าที่ดูแลรณฤทธิ์ ซึ่งสาวใช้คนเก่งก็ยิ่งชอบ เพราะไม่ต้องทำงานบ้าน น้ำอิงหาคนมาช่วยเพิ่มอีกคน ทำให้อลิชาเกรงใจ และยิ่งเทิดทูนสองสามี-ภรรยาคู่นี้

เสียงกระแหนะกระแหนจากคนรอบตัว โดยเฉพาะคุณท่านบนตึกใหญ่ ทั้งสองท่านไม่ชอบขี้หน้าอลิชาเลย พูดจากระทบเปรียบเปรยตั้งแต่เริ่มตั้งครรภ์จนกระทั่งคลอด

“ลูกเสือ ลูกตะเข้ เลี้ยงไว้ก็มีแต่เปลืองข้าวเปลืองน้ำ วันไหนมันเนรคุณขึ้นมา จะเสียใจจนวันตาย”

หลังได้ยินคำเสียดสีนั่น อลิชายิ่งเจียมตัวหนัก แม้กระทั่งท้องแก่ใกล้คลอด เธอก็ไม่เคยหยุดงาน...รับใช้น้ำอิงกับไทธัชด้วยความภักดีสุดหัวใจ...ตอบแทนทั้งสองท่านที่เมตตาให้ที่พักพิง และยังเผื่อแผ่ความเมตตานั่นไปยังลูกน้อยของเธอด้วย...การเรียนที่อลิชาพากเพียรมาตลอด เธอไม่เคยคิดท้อ ไม่ว่าจะเหนื่อยแค่ไหน ใช้เวลาก่อนนอนทบทวนบทเรียน ใครจะเชื่อล่ะว่าเธอนั้น ก้าวมาถึงตรงจุดนี้ได้...

หญิงสาวนอบกายลง คลานเข่าเข้าไปนั่งพับเพียบหน้าโต๊ะทำงานของเจ้านายสาว

“มาแล้วเหรออลิส...” น้ำอิงลดแว่นตากรองแสงลงวางหน้าคอมพิวเตอร์ เธอกำลังรีทัชภาพสุดน่ารักของเด็กชายรณฤทธิ์

“ลุกมาดูนี่สิ...ลูกชายอิงหล่อมั้ยจ้ะ?”

จอคอมพิวเตอร์ขนาดใหญ่ น้ำอิงดันให้หมุน ชี้ให้อลิชาดูภาพที่อยู่บนหน้าจอ

อลิชายิ้มรับ ยืดตัวขึ้นมองภาพที่ค้างอยู่บนหน้าจอคอมพิวเตอร์

“ไปถ่ายกันตอนไหนคะนี่” หญิงสาวไม่ได้ห่างจากบุตรชายเลย แต่ทำไมภาพนี้เธอถึงไม่เคยเห็น

“วันที่อลิสไปสอบไง...คุณไทพาไปสวนสาธารณะ...แดดกำลังสวย แถมพ่อคนนี้ก็รู้มาก...ยิ้มแป้นใส่กล้องเฉยเลย”

เนื่องจากมีคนหลายคนผลัดเปลี่ยนมาให้เห็นหน้าไม่ได้ขาด รณฤทธิ์จึงเป็นเด็กกล้า ไม่ค่อยกลัวคนแปลกหน้า เพราะแค่ที่บ้าน เขาถูกอุ้มจากคนเกือบทั้งบ้าน ยิ่งบุคคลที่เคยตั้งป้อมรังเกียจตอนที่เธอท้อง...พอเด็กชายลืมตามาดูโลก เขากลับได้ความรักตอบแทนมาอย่างท่วมท้น เป็นความปลาบปลื้มอีกอย่างที่อลิชาไม่เคยลืม...