บทที่6.ความลับที่ปิดบังไว้ 2

“พยายามแล้ว...แต่ไม่ประสบความสำเร็จ คุณอิงเลยซ้อมเลี้ยงลูกอลิสไปพลางๆ ก่อน พอถึงเวลาจะได้คล่อง”

แมทธิวขมวดคิ้ว...ชื่อที่ผ่านปากเพื่อนมาคุ้นหูอีกแล้ว

‘อลิสในแดนมหัศจรรย์’ แม่สาวสุดร้อนแรงที่เขาลืมไม่ลง

“เหรอ...นึกว่าไร้น้ำยา แต่งงานมา3ปีแล้วนี่หว่า” ชายหนุ่มกระเซ้า พร้อมกับหัวเราะลงลูกคอ

“อิงไม่แข็งแรงค่ะ ไม่เกี่ยวกับคุณไท ช่วงนี้ก็เลยต้องบำรุงตัวเองไปก่อน...ไม่นานก็คงสมหวัง”

น้ำอิงแก้ตัวให้สามี ไทธัชไม่ได้ผิดปกติ เธอต่างหากที่ยังไม่สมบูรณ์

“ว่าแต่ผม...คุณเถอะ ไมได้ไปไข่ทิ้งไว้นะ...เห็นควงสาวไปทั่ว” ไทธัชเหน็บเพื่อนแรงๆ เมื่อแมทธิวมีความสัมพันธ์ทางกายกับผู้หญิงเป็นร้อย แต่กลับไม่มีข่าวฉาวให้เห็นสักครั้ง

“เจาะหมวกเหล็กผมออกมาได้ ก็ต้องยอมรับล่ะ”

ชายหนุ่มหัวเราะก๊าก! เขาพกคอนดอมคราวละไม่ต่ำกว่าสามกล่อง...มีอุปกรณ์สกัดดาวรุ่งขนาดนั้น...ไม่มีทางที่เมล็ดพันธุ์ของเขาจะงอกเงย...

ไทธัชหัวเราะหึๆ เขาส่ายใบหน้า ระอากับความโผงผางของเพื่อน...แมทธิวนิ่งเงียบ เขาเผลอตัวคิดอะไรเพลินๆ จนกระทั่ง...

กำแพงรั้วสีขาวตระหง่านเบื้องหน้า ประตูรั้วเหล็กถูกดันให้เปิดออกด้วยมือคนงานเก่าแก่ ชายสูงวัยค้อมตัวให้เมื่อรถยนต์ของเจ้านายแล่นผ่าน

“บ้านคุณนี่มาทีไร รู้สึกขนลุกทุกที...มีรังสีอำมหิตแผ่มาจากบ้านหลังใหญ่สุดนั่นสินะ”

ครอบครัวของน้ำอิงอดีตเป็นเจ้าใหญ่ นายโต ดังนั้นจึงมีแต่คนเจ้าระเบียบ...ซึ่งแมทธิวไม่คุ้น...เขาทำตัวสบายๆ จนชิน...ไร้กรอบ ไร้คนบังคับ...

“ไม่ขนาดนั้นหรอก ท่านแค่เป็นห่วง” สามปีที่ไทธัชอยู่ในสายตาบุพการีของน้ำอิง ชายหนุ่มคุ้นชิน จนไม่รู้สึกอะไรอีกต่อไป เมื่อสิ่งที่พวกคนเหล่านั้นทำ เพราะเป็นห่วงและหวังดี

“อายุเยอะขึ้นทุกวัน ไม่แรงเหมือนเมื่อก่อนแล้วค่ะ”

น้ำอิงเปรยเบาๆ บิดา-มารดา ไม่ได้คุมเข้มเหมือนใหม่ๆ กฎระเบียบลดลงกว่าเก่าเยอะ

แมทธิวดันประตูให้เปิด เขาก้าวลงจากรถยนต์ เอื้อมมือไปเปิดประตูให้น้ำอิง หญิงสาวขยับตัวก่อนจะนิ่วหน้า เมื่อขารู้สึกชาเพราะรับน้ำหนักตัวเด็กชายมาตลอดทาง...หญิงสาวเตรียมจะร้องเรียกสามี แต่ไทธัชหิ้วตะกร้าของใช้เด็กเดินนำเข้าไปในบ้านเสียแล้ว

“ช่วยอิงนิดได้มั้ยคะ” หญิงสาวร้องขอความช่วยเหลือจากคนที่เหลือ

“หือ...” แมทธิวเลิกหัวคิ้วขึ้นสูง ร่างอ้วนกลมของเด็กชายที่หลับสนิท น้ำอิงยื่นส่งให้ แมทธิวรับไว้ตามสัญชาตญาณ “อะไรๆ ผมอุ้มเด็กไม่เป็นนะคุณอิง...” ชายหนุ่มโวยเสียงหลง เหงื่อที่หน้าผาก ไหลซึมเมื่อปลายนิ้วแตะผิวเนื้อนุ่มนิ่มของเด็กอ่อน

“อยู่เฉยๆ ค่ะ ขาอิงชา...ให้อิงลงก่อนเดี๋ยวอิงอุ้มเอง”

หญิงสาวรีบกระถดตัวลงจากรถยนต์ สะบัดปลายเท้าแรงๆ ก่อนจะสอดมือรวบเด็กชายมาอุ้มไว้เหมือนเดิม...

ความรู้สึกชาวาบ! ตอนที่เด็กน้อยถูกฉกออกไปจากอ้อมแขน แมทธิวตระหนก...เขารู้สึกผูกพันกับเด็กนั่น ขึ้นมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย

“หัดอุ้มไว้บ้างค่ะ มีเป็นของตัวเองจะได้ไม่เงอะๆ งะๆ”

หญิงสาวเปรย ขณะที่เดินนำหน้า มีแมทธิวเดินตามไปแบบงงๆ

“ไม่มีวันนั้นหรอก” ชายหนุ่มพึมพำ อนาคตของเขาไม่มีวันเช่นนั้นแน่ เมื่อตั้งใจไว้แล้ว เขาจะไม่หาห่วงมาผูกคอ ไม่อยากให้ใครอีกคน รู้สึกเจ็บปวดเหมือนเช่นตนเอง...

“ฟักๆ มาเอาตาหนูไป...เรียกแป๋มให้ด้วยนะอิงจะลงครัว จะทำกับแกล้มให้คุณไท”

ฟักทองวิ่งเข้ามารับเด็กชายจากมือนายสาว เสียงน้ำอิงสั่งงานดังแจ๋วๆ ตอนที่แมทธิวเดินเลี่ยงออกไปทางส่วนหลังบ้าน ระเบียงกว้างใต้ร่มเงาต้นไม้ใหญ่ ทางปีกซ้ายของตัวบ้าน

“อลิสกลับมาแล้วค่ะ ให้อลิสทำดีกว่า เดี๋ยวฟักบอกให้เองค่ะคุณอิง...”

อลิชาเลิกงานก็ตรงกลับบ้านเลย หญิงสาวไม่เคยเถลไถล เพราะเป็นห่วงบุตรชาย อยากแบ่งเบาการดูแลรณฤทธิ์ เพราะเกรงใจเจ้านายสาว

“อ้าว...ทำไมกลับไวจังเลย...ไม่คิดจะไปเดินเที่ยวบ้างเหรอไง” น้ำอิงบ่นเบาๆ ส่งเด็กชายที่หลับปุ๋ยให้กับคนงานในบ้าน

“ขานั้น...รู้จักทางแค่บ้าน มหาวิทยาลัย’ แล้วก็ที่ทำงานค่ะ”

ฟักทองกระชับอ้อมแขนในแน่นขึ้น เดินยอบตัวผ่านนายสาว ลัดเลาะไปทางหลังบ้าน เพื่อบอกกล่าวกับอลิชา

“อลิสๆ ทำกับแกล้มให้คุณไทหน่อย วันนี้มีแขก” ฟักทองชะโงกหน้าผ่านบานหน้าต่างที่เปิดอ้า

“จ้ะๆ พี่ฟัก อลิสจะไปเดี๋ยวนี้แหละ ตาหนูเป็นไงบ้างคะ”

หญิงสาวรับคำ วางหวีที่กำลังสางผม ชะเง้อมองหาบุตรชาย

“หลับปุ๋ยนี่ไง ตื่นมาคงแผลงฤทธิ์...พี่ฟักเอาไปนอนดีๆ ก่อน เดี๋ยวเข้าไปช่วยอีกแรง”

ฟักทองเจรจาเสียงแผ่วๆ รีบเดินเร็วๆ พาเด็กชายไปนอนที่เตียงของอลิชา...

อลิชาอมยิ้ม เดินห่างออกมาแบบหมดห่วง เธอต้องแข่งกับเวลาไม่อยากให้เจ้านายรอ...

เบียร์ในแก้วพร่องเกือบหมด กับแกล้มชุดแรกก็ลำเลียงออกมาเสิร์ฟ กลิ่นชวนกินเตะจมูก จนคนที่นั่งนิ่งๆ มาเกือบสิบนาที ยังรีบขยับตัว

“คุณอิงล่ะ?” ไทธัชเอ่ยถาม เขาตักยำรสเด็ดใส่ปาก

“เดี๋ยวคงมาค่ะ...” แป๋มตอบแบบสำรวม ชำเลืองมองใบหน้าคมคายของเพื่อนเจ้านายด้วยสายหยาดเยิ้ม

“ไปเถอะ มีอะไรจะเรียก” เจ้านายหนุ่มเห็นเขาพอดี เขาหวังดีจึงรีบออกปากไล่ ไม่อยากให้คนของตนเองมาหลงคารมพ่อปลาไหล อย่างคนใกล้ตัว

“ค่ะ” แป๋ม ถอยหลังกลับแบบเสียดาย พยายามส่งสายตาให้แมทธิว แต่ชายหนุ่มผู้นั้นไม่เหลือบแล แม้แต่หางตา

ลับร่างคนงานสาว... “เสน่ห์คุณนี่เหลือเฟือจริงๆ ขนาดแป๋มที่ไม่ใคร่สนใจใคร ยังเผลอตัว ทอดสะพานให้”

เจ้าของบ้านหนุ่มกระเซ้าเล่นๆ

“มันช่วยไม่ได้นะ คนมันหล่อ” แมทธิวตอบ เขาไหวไหล่ก่อนจะเอื้อมมือตักกับแกล้มรสเด็ดใส่ปาก “บ๊ะ! ฝีมือเมียคุณ เด็ดขึ้นนะ...รสมือแบบนี้เปิดร้านได้สบายเลย” แมทธิวชมเปาะ รสจัดจ้านของอาหารในจานตรงหน้า...ขนาดเขาซึ่งเป็นคนผ่านร้านชั้นนำมาเยอะยังต้องซูฮก

“ไม่ใช่คุณอิงหรอก แม่ของตาหนูน่ะ คนบ้านนี้ติดใจรสมืออลิสทุกคน แม้แต่คนบ้านใหญ่ยังยกนิ้วให้”

ไทธัชคุยให้ฟัง นับตั้งแต่อลิชาเหยียบย่างเขามาในบ้าน อาหารการกินของเขาก็อุดมสมบูรณ์ขึ้น น้ำอิงไม่ต้องมานั่งเครียดเรื่องอาหารในแต่ละมื้อ เมื่อมีแม่ครัวฝีมือดีเป็นคนปรุงประจำบ้าน เผื่อแผ่ไปยังบ้านใกล้เคียง ขนาดแม่ครัวเก่าแก่ประจำตระกูลยังต้องยอมหลบให้ หากเมนูนั้น อลิชาเป็นคนทำ หล่อนมีรสมือเป็นสมบัติติดตัว ไม่ได้ร่ำเรียนที่ไหนแต่กลับเก่งพอกับเชฟตามโรงแรมห้าดาว

“ขนาดนั้นเชียว บ้านใหญ่นั่น ฝีมือแม่ครัวก็ไม่ใช่ย่อยนะ คนนี้เด็ดกว่าอีกเหรอ?”

“อืม...”

หนุ่มเจ้าของบ้านพยักใบหน้ารับ เขาตักกับแกล้มรสเด็ดขึ้นใส่ปาก ก่อนจะพลิ้มเปลือกตาปิดลงทำท่าเคลิ้มฝัน จนคนที่เดินมาสมทบยังอดหมั่นไส้เล็กๆ ไม่ได้ กับทีท่าสุดเว่อร์วังของสามี

“แบบนี้ถ้าอลิสมีครอบครัว...คุณไทคงไม่ได้ทานอาหารอร่อยๆ อีกแล้วล่ะค่ะ”