บทที่6.ความลับที่ปิดบังไว้ 1

บทที่6.ความลับที่ปิดบังไว้

ปลายเล็บกดลงบนผิวเนื้อหลังมือ “อุ้ย!” หญิงสาวสะดุ้ง มันไม่ใช่แค่เพียงความฝัน ที่เกิดอยู่ตรงหน้านี่ ของจริง เหตุการณ์จริงๆ ที่เธอกำลังเผชิญหน้า

ในความมลังเมลือง...ความทรงจำที่ไม่ใคร่ปะติดปะต่อเท่าไหร่ เนื่องจากสติสัมปชัญญะของตนเองไม่เต็มร้อย...โครงหน้าผู้ชายในความทรงจำ ผู้ชายที่เป็น ‘ครั้งแรก’ ของตนเอง เขาเป็นผู้ชายคนเดียวที่ใกล้ชิดเธอมากที่สุด มากขนาดทิ้งเด็กชายหน้าตาน่ารักคนหนึ่งไว้ในท้องของเธอ

แพขนตากะพริบถี่ๆ พยายามเพ่งมองเพื่อจับเค้าหน้าชัดๆ

อลิชาภาวนาในใจ เธอวิงวอนพระผู้เป็นเจ้า อย่าให้เธอต้องมาเจอะเจอ ‘คน คนนั้น’ อีกเลย

แต่...คำภาวนาของเธอไร้ผล...เพราะยิ่งเห็นยิ่งย้ำเตือน โครงหน้านี้ที่เธอไม่มีวันลืม...ไม่มีทางลืมชั่วชีวิต…

เสียงถอนลมหายใจแรงๆ อลิชากำลังชั่งใจ เธอจะถอยเสียงตั้งแต่ตอนนี้ หรือจะสู้ต่อ โดยไม่แคร์คน คนนั้น

“ลูกกระจอกอย่างเรา มีโอกาสได้เจอบิ้กบอสก็แค่วันนี้แหละเธอ”

เสียงเพื่อนร่วมงานกระซิบกระซาบกันใกล้ๆ

“ใช่! เจ้าชายบนหอคอย...อัศวินผู้คุ้มครองปวงประชา เข้าถึงตัวง่ายๆ ได้เหรอ”

อลิชาคิดตาม...จริงสินะ...ผู้บริหารระดับสูงอย่างเขา โอกาสที่จะได้พบเจอเป็นไปได้ยาก...เมื่อเขานั่งอยู่บนหอคอยงาช้าง ในขณะที่เธอและคนอื่นๆ อยู่บนพื้นหญ้า

มือเรียวกำแน่น...เธอลองเสี่ยงได้นี่ อีกอย่างเวลานานเป็นปีๆ ผู้ชายคนนั้นไม่น่าจะจำเธอได้...

หญิงสาวก้มหน้าลง เธอฟังคำปราศรัยของ ‘คนในอดีต’ วิสัยทัศน์ของเขากับความมุ่งมั่น สมกับเป็นผู้นำองค์กร อลิชาพยายามทำตัวให้เล็กลีบที่สุดเพื่อไม่ให้สะดุดตา...เธอทำสำเร็จ เมื่อแมทธิวกล่าวถึงบทสุดท้าย

“ยินดีต้อนรับทุกคน พวกคุณทั้งหมดคือส่วนหนึ่งของไบเล่ย์เทรด...เราจะก้าวไปข้างหน้า และยิ่งใหญ่ไปพร้อมๆ กัน”

เสียงเฮดังลั่น ผสมกับเสียงปรบมือที่แสนยาวนาน...นับว่าแมทธิวประสบความสำเร็จในการกล่าวปลุกกำลังใจ เขาใช้จิตวิทยาได้เป็นอย่างดี

“บิ้กบอสหล่อขนาดนี้ ฉันยินดีทำงานแบบถวายตัวเลย”

เสียงกระเซ้าที่แมทธิวไม่มีทางได้ยินจากพนักงานสาวๆ เขาเป็นขวัญใจของพวกหล่อน แค่เพียงเดินผ่านก็แทบจะหลอมละลาย

ชายหนุ่มเดินลงจากเวที เขาปรายตามองผู้หญิงคนนั้น พร้อมกับรอยยิ้มสมใจ... เราได้เจอกันแน่!

อลิชาถอนใจเฮือกใหญ่ ช่วงเวลาที่น่าอึดอัดจบลง พร้อมกับความหวัง...เธอเดินไปต่อแถว เพื่อรับเครื่องแบบพนักงาน อักษรย่อ BL เด่นชัดกลางอกเสื้อจากนี้ไป อนาคตของเธอและบุตรชายอยู่ในกำมือตนเอง ขอเพียงแค่...อย่าได้เวียนไปเจอกับเขาผู้นั้น แค่นั้นความหวังของเธอคงไม่มีอะไรผิดพลาด...

แต่...มันจะเรียบง่ายปานนั้นเชียวหรือ...

“ไอ้เสือ คุณแอบไม่มีลูกตอนไหนวะ?”

แมทธิวเดินเข้ามาตบลงบนบ่ากว้างของไทธัช เขาทักเพื่อนเสียงร่าเริง เมื่อในอ้อมแขนของไทธัชมีเด็กชายหน้าตาน่าชัง

“เห้ย! ไม่ใช่ลูกผม ลูกเด็กที่บ้าน คุณอิงเขาพามาฉีดยา...” ไทธัชกล่าวแก้ ก้มมองเด็กน้อยที่หลับคอพับบนบ่า ด้วยสายตาเอื้อเอ็นดู

“ลูกเด็กที่บ้าน...คือ?” หนุ่มโสดสนิทไม่เข้าใจ

“ลูกคนงานที่บ้านน่ะ เลี้ยงมาตั้งแต่แรกคลอด คุณอิงเลยคิดว่าเป็นลูกตัวเองด้วย”

เขาและน้ำอิงพยายามแล้ว พยายามอีก ไม่ว่าจะเป็นการปรึกษาแพทย์ หรือการเข้าคอร์สเพื่อการมีบุตร แต่...สิ่งที่หวังไม่เคยเยี่ยมกรายมาเลย เด็กชายในอ้อมแขนเลยพลอยได้รับความรักจากน้ำอิงไปด้วย เพราะการมีเขาทำให้น้ำอิงที่ซึมเซาเพราะเสียใจรู้สึกดีขึ้น

“อ๋อ...นึกว่าลูกคุณ แต่ว่าเถอะ เด็กนี่หน้าคุ้นๆ ว่ะ” แมทธิวชะโงกหน้ามอง โครงหน้าของเด็กชายคุ้นตาจนสะดุด

“โปสต์การ์ดที่ผมส่งให้ไง...ตอนปีใหม่นั่นล่ะ... ฝีมือคุณอิงเขา...เฉพาะรูปนั้นน่ะ ทำเงินได้หลายสตางค์เชียวแหละ”

งานพาร์ทไทม์ที่น้ำอิงทำ สร้างรายได้ไม่น้อย ยิ่งรูปเด็กชายรณฤทธิ์ด้วยแล้ว มีแม่บ้านจำนวนไม่น้อยติดใจกับความน่ารักน่าชังยามเผลอตัว หลายภาพขายดีจนเกลี้ยงแผง แค่เพียงวันแรกๆ ที่วางจำหน่าย

แมทธิวพยักใบหน้าหงึกหงัก เขานึกภาพนั้นออกทันที เพราะติดใจแววตาจัดจ้าของเด็กน้อย ไม่คิดว่าจะเป็นคนใกล้ตัวแค่นี้เอง

“สวัสดีค่ะคุณแมท ไม่เจอกันนานเลยนะคะ” น้ำอิงเดินเข้ามาสมทบ ในมือเธอมีถุงยาติดมาด้วย

“เรียบร้อยแล้วใช่มั้ย?” ไทธัชเอ่ยถามภรรยา

“ค่ะ...จะกลับเลยมั้ยคะ ตาหนูดูเหมือนจะง่วง”

หญิงสาวมองเลยไปยังเด็กน้อย ซึ่งหลับสนิทเพราะฤทธิ์ยา

“ดีเหมือนกัน คุณจะได้พักด้วย” สองสามี-ภรรยาพูดคุยกัน ลืมแมทธิวเสียสนิท

จนกระทั่งเขาโวยวายขึ้นมานั่นแหละ “อะไร! นานๆ เจอกันที จะทิ้งผมแล้วหรือหะ”

“เซ็งคนโสดไม่มีที่ไปจังว่ะ...ตามมาสิ ผมไม่ดื่มนอกบ้าน...ถ้าหาเพื่อนดื่มล่ะก็ เชิญที่บ้านผมเลย”

ไทธัชชวนพร้อมกับยิ้ม...เขารู้ดีว่าหากวันไหนที่แมทธิวไม่มีคนข้างกาย คือวันที่เขากำลังต้องการความเป็นส่วนตัว ดังนั้น... บ้านของเขาน่าจะเป็นสถานที่ที่เหมาะที่สุด

“เอาไงเอากันสิ...เบื่อๆ เหมือนกัน”

อาจจะเป็นเพราะถึงจุดอิ่มตัวแล้วก็เป็นได้ หลังๆ มานี่ แมทธิวแทบไม่ออกไปปาร์ตี้ เขาขลุกอยู่ในบ้านและดื่มคนเดียวเงียบๆ มากกว่า

“หาเมียสักคนสิเพื่อน รับรองได้ หายเหงา” เพื่อนหนุ่มเอียงหน้ากระซิบแซว

“ไม่ล่ะ แค่คิดก็สยอง...” ชายหนุ่มส่ายใบหน้าแรงๆ ในความคิดของแมทธิว ไม่มีคำว่า ‘ครอบครัว’ เขาไม่อยากซ้ำรอยเดิมเหมือนบิดา ชีวิตแต่งงานพังไม่เป็นท่า กลายเป็นชายแก่ที่แสวงหาความรักไม่หยุด ไม่หย่อน แม้กระทั่งเวลานี้...

“สยองอะไร คุณกลัวงั้นรึ?”

ไทธัชกระเซ้า ผู้หญิงที่ขยาดกับการมีสามีคือ ‘เจ้าสาวกลัวฝน’ แล้วผู้ชายที่ไม่ต้องการแต่งงานเล่า สรรพนามควรเรียกว่าอะไรดี

“ไม่ได้กลัวโว้ย! แค่ไม่อยากรับผิดชอบใคร ผมไม่มีเวลาขนาดนั้น แค่จ่ายแล้วจบ ง่ายกว่า”

แมทธิวอธิบาย...งานของเขามีมากจนล้นมือ เขาไม่มีเวลาเทคแคร์ใคร...ไม่พร้อมที่จะต้องมาปรับอารมณ์เรียนรู้ใครอีกคน เขาชอบแบบอิสระ...ลั๊ลลาไปเรื่อยๆ มากกว่า ไม่จำเจ และไม่ต้องแคร์

น้ำอิงแอบเบ้ปาก...ผู้ชายกระด้างแบบนี้ ตกม้าตายมาเยอะแล้ว ทำเป็นปากดี ตินั่น ตินี่ พอเจอคนที่เป็นคู่จริงๆ ที่พูดไปทั้งหมดนั่น เขาเหล่านั้นทำตรงกันข้าม...เธอเดาอนาคตเพื่อนสามีได้เลย แบบนี้หวงของชัวร์ ถ้าเจอคนที่ใช่ เขาจะเป็นผู้ชายที่รักหมดหัวใจ และพร้อมจะทุ่มเททุกอย่างให้คนที่ตัวเองรัก

“ไม่ต้องรีบหรอกค่ะคุณแมท...ของแบบนี้ ถึงเวลาก็มาเอง ความรักมักจะมาตอนที่เราไม่รู้ตัวตลอดค่ะ”

น้ำอิงเปรย เธอตบก้นเด็กชายเบาๆ เมื่อเขาขยับตัวครางเสียงอ้อแอ้

“เท่าไหร่แล้วล่ะนั่น...เลี้ยงแต่ลูกคนอื่น ทำไมไม่ทำเองวะไท?” แมทธิวชำเลืองมองเด็กชายตัวอ้วนกลม เขาเปรยถามเพื่อน เพราะชายหนุ่มทิ้งรถยนต์ของตัวเองไว้ที่ห้างสรรพสินค้า เขากระโจนขึ้นรถยนต์ของเพื่อนมา โดยอ้างว่าขี้เกียจขับ...