บทที่6.ความลับที่ปิดบังไว้ 3

คำพูดของน้ำอิงทำให้แมทธิวสะดุด มันฟังแปลกๆ พิกล หล่อนมี ‘ลูก’ แสดงว่าผ่านการมีสามีมาแล้ว แต่ทำไมที่น้ำอิงพูดมานั้น เหมือนกับว่าแม่สาวนาม ‘อลิส’ คนนั้น ยังไร้คนข้างกาย ไม่หรอกน่า หล่อนมีลูกแล้ว!! เป็นความกังขาที่เกิดขึ้นในสมองสั่งการของแมทธิว

“อลิสไม่มีทางไปจากที่นี่หรอกน่าคุณอิง...เธอไม่เคยสนใจเพศตรงข้าม...คุณก็เห็น”

คำพูดของเพื่อนรักยิ่งย้ำให้แมทธิวสับสน

“แม่ครัวบ้านคุณไม่มีสามี แต่มีลูกงั้นเหรอ?” ชายหนุ่มยอมเสียมารยาท เขาโพล่งออกมาเสียงดัง

สองสามี-ภรรยาชะงัก คงเพราะลืมตัว จนเผลอพูดความลับของอลิชาออกมาให้คนนอกร่วมรับรู้

“อย่าไปสนใจเลยว่ะแมท...เรื่องของคนงาน...ผมแค่ชี้แจงให้คุณอิงสบายใจ...หากเราดูแลดี ไม่มีใครอยากไปไหนหรอก”

“ใช่ค่ะๆ อย่าสนใจเรื่องกวนใจของคนทำงานบ้านเลยค่ะ ว่าแต่คุณแมทเถอะ หมู่นี่เงียบฉี่ เบื่อสาวๆ แล้วเหรอคะ?”

แมทธิวมีคู่ควงมากหน้าหลายตา เขาใช้ชีวิตหนุ่มโสดคุ้มค่าที่สุด แม้จะต้องจ่ายหนักไปสักหน่อย เมื่อนิยามของเขา ไม่มีการสานต่อ หากเต็มใจที่จะคบกับแมทธิว ก็ต้องเตรียมใจไว้ในวันที่ลาจาก เมื่อชายหนุ่มพร้อมจะถอยหนี หากคู่ควงคนไหนคิดจะจริงจังกับเขา เขายินดีจ่ายแบบไม่เกี่ยงราคา...แต่ไม่คิดจะเดินหน้าต่อ ขอจบลงแค่คนเคยรู้จักกันก็พอ

หนุ่มสุดฮอตไหวไหล่ “เบื่อ!” เขาตอบภรรยาเพื่อน คว้าแก้วบรั่นดีขึ้นมากระดกดื่ม

“เบื่อ?” น้ำอิงขมวดคิ้ว เธอไม่เข้าใจ

“มันเยอะเกินเลยเบื่อ...เหรอ!” ไทธัชหัวเราะร่วน สาวล้อมหน้าล้อมหลัง จนเพื่อนหนุ่มเกิดความเซ็ง

“แบบนั้นแหละ...น่ารำคาญ มีแต่จ้องจะจับ” หลายคนเสนอตัวให้ฟรี! แต่หวังผลมากกว่านั้น เพียงแต่แมทธิวรู้ทัน...เขาไม่เคยพลาด...

“แหม! พ่อหนุ่มเนื้อหอม...อยากหล่อ รวยทำไมล่ะวะ!”

ในนาทีนี้ผู้ชายโสด และภาษีดีที่สุด คงไม่มีใครเกินหน้าแมทธิว ไบเล่ย์

“ช่วยไม่ได้ อยู่เฉยก็รวยเอง บอกตรงๆ นะ ผมดีเกินไป จนไม่มีผู้หญิงคนไหนคู่ควร” หนุ่มสุดฮอตไหวไหล่ เขาชะงักไปนิด เมื่อใครบางคนเดินเข้ามาในสายตา

เปลือกตากะพริบถี่ๆ ความทรงจำในอดีตพุ่งชนหัวใจจังเบอร์! เงาร่างผู้หญิงสุดร้อนแรง ผู้หญิงที่ทำให้เขาแทบคลั่งในค่ำคืนสุดหฤหรรษ์ บทรักร้อนฉ่าทะลุปรอทแตก! เป็นเกมรักครั้งเดียวที่ดุเดือดกับผู้หญิงที่ ‘จ่าย’ สตางค์ซื้อมา...

อลิชาก้มหน้าต่ำ เธอไม่ได้สนใจแขกของเจ้านาย เพียงแค่ทำหน้าที่ตนเองให้จบๆ จะได้ไปดูแลลูกน้อยที่นอนหลับรออยู่ในห้อง

“อะไรเหรออลิส?”

น้ำอิงเบี่ยงตัวหลบทางให้ เธอมองชามแก้วใบใหญ่ที่หญิงสาวใต้บังคับบัญชาประคองเข้ามา

“ยำวุ้นเส้นค่ะคุณอิง...” หญิงสาวเงยหน้าตอบ เธอรีบหลุบเปลือกตาลง...หางตามองเห็นใครบางคนที่เค้าหน้าคุ้นตาจนใจหายแวบ!

แมทธิวจ้องหญิงสาวแบบจริงจัง...จน... “คุณรู้จักอลิสเหรอวะแมท...มองเหมือนจะให้เห็นถึงไส้ ถึงพุง”

ไทธัชพูดดักคอ น้ำอิงจึงหันมาให้ความสนใจเพื่อนของสามี

อลิชากัดอุ้งปากจนชา เธอเม้มปากแน่น พยายามก้มหน้าหลบสายตาคนมาใหม่

“เหมือนเคยเห็น” ชายหนุ่มเปรย แต่คนร้อนตัวถึงกับสะดุ้ง! เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะจำเธอได้ ในครั้งแรกที่เจอกันจังๆ

“เป็นไปได้ อาจจะเคยผ่านตา” ย้ำวุ้นเส้นรสเด็ด ไทธัชตักใส่ปากก่อนจะเปรยเมื่อคิดออก

“ใช่ค่ะ อิงว่านะ... คุณแมทอาจจะเดินสวนกับอลิสก็ได้ อลิสทำงานที่ไบเล่ย์นี่”

น้ำอิงรีบกล่าวเสริม สองสามี-ภรรยาไม่รู้ความนัยระหว่างแมทธิวกับอลิชา

“คงงั้น!” ชายหนุ่มรีบรับสมอ้าง รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นมุมปาก

เขาลืมหล่อนไปเสียสนิท เพราะช่วงเริ่มต้นขยายกิจการงานล้นมือ จนลืมไปเลยว่าผู้หญิงที่ติดอยู่ในความทรงจำ เดินผ่านกลับมาอีกครั้งในชีวิต หล่อนหายไปเหมือนไม่มีตัวตน ไม่ว่าจะเสนอค่าตอบแทนมากเท่าไหร่ สิ่งที่ได้รับคือคำปฏิเสธ จู่ๆ หล่อนก็โผล่มาให้เห็นหน้าตาเฉย แถมท้าย...หล่อนอยู่ใกล้เขาแค่เส้นผมบังตา...

“อลิสขอตัวนะคะคุณอิง” หญิงสาวรีบหาทางเลี่ยง

แมทธิวไม่ได้รั้งไว้ เขาชำเลืองมองหล่อนทางหางตา แสร้งทำเป็นหัวเราะต่อกระสิกกับมุกฝืดๆ ของเพื่อน เมื่อความคิดในสมองของเขาส่วนใหญ่ อยู่ที่ผู้หญิงคนนั้น...อลิสเหรอ อลิสในแดนมหัศจรรย์ เขาครางชื่อหล่อนในลำคอแผ่วๆ หลุบเปลือกตาลง ฝันถึงค่ำคืนร้อนแรง...อีกครั้ง...

มือเรียวยกทาบแผ่นอก พ่นลมหายใจแรงๆ เพราะรีบสาวเท้าเดินเร็วๆ จนเกือบสะดุดล้ม

“เวรกรรมอะไรน่ะอลิสเอ๋ย...ตานั่นโผล่มาได้ยังไงนะ”

ที่ไบเล่ย์ เธอหลบแมทธิวแทบเป็น แทบตาย เขากลับโผล่หน้ามาให้เธอเห็น แบบเลี่ยงไม่ได้

ใบหน้าเล็กๆ สะบัดไปมา เธอสลัดความกังวลทิ้ง ไม่มีอะไรน่ากลัว หากเธอไม่กระโตกกระตาก...ผู้ชายที่หลงตัวเองอย่างเขา ไม่สนใจคนระดับล่างแบบเธอหรอก ต่อให้เขาจำเธอได้... เขาก็ไม่ยี่หระและไม่คิดจะแล เมื่อมีสาวสวยล้อมหน้าล้อมหลัง...ไม่จำเป็นต้องมาสนใจ ‘ทางผ่าน’ ที่เคยเหยียบย่ำมาแล้ว

หลังจากทำใจจนรู้สึกดีขึ้น อลิชาเดินเลาะกลับไปที่ห้องพักตัวเอง

“ตื่นหรือยังคนเก่ง” หญิงสาวร้องทัก ฟักทองเลยเอ่ยขอตัว

“พี่ฟักไปอาบน้ำอาบท่าดีกว่า เดี๋ยวมาหาใหม่นะครับ” เด็กชายที่ตื่นขึ้นมาแล้ว กำลังนอนเล่นของเล่นสีสดใสในมือ รณฤทธิ์ยิ้มแผล่ “แหมะ แหมะ...หม่ำๆ” น่าจะเป็นคำพูดติดปากของเด็กที่กำลังอยู่ในช่วงวัยนี้ ร่างอ้วนกลมดันตัวยักแย่ยักยันลุกขึ้นนั่ง พร้อมกับชูมือป้อมๆ ส่งให้มารดา

“หิวเหรอคะ...ป่ะ แม่หาอะไรให้ทาน” มัวแต่ยุ่งกับภารกิจของเจ้านาย อลิชาลืมเรื่องอาหารของลูกน้อยเสียสนิท

มือเรียวรวบกอดร่างอ้วนกลมที่น่าจะเกินพิกัดไปสักนิด สำหรับเด็กวัยเดียวกัน ปลายจมูกกดลงข้างแก้มยุ้ย จนเจ้าตัวดิ้นขลุกขลัก

ลูกคือของขวัญที่ทำให้เธออยากมีชีวิตอยู่ เขาคือแรงใจทั้งหมดที่อลิชามี รณฤทธิ์เป็นดังหัวใจทั้งดวงของเธอ

เก้าอี้สำหรับเด็กนั่ง หญิงสาวลากมาไว้ใกล้ๆ โต๊ะ จับเด็กชายนั่งบนนั้น พร้อมกับยัดของเล่นใส่มือ เธอชำเลืองมองบุตรชายบ่อยๆ ขณะที่สาละวนอยู่หน้าเตาไฟ เพื่อปรุงอาหารมื้อเย็นให้ลูกน้อย

กลิ่นหอมกรุ่นลอยฟ่อง จนคนที่เดินผ่านยังต้องชะงัก ปีกจมูกไหวเพยิบพะยาบ เมื่อเผลอตัวสูดกลิ่นหอมๆ นั่นเข้าไปเต็มปอด

ปลายเท้าใต้รองเท้าหนังมันวับ ขยับเดินตามกลิ่นไปแบบอัตโนมัติ...ครัวเล็กๆ ด้านหลังบ้าน บรรยากาศร่มรื่น เต็มไปด้วยต้นไม้ใบหญ้า...แมทธิวเอียงหูฟัง เขาได้ยินเสียงหัวเราะ มีสองเสียงผสมกัน เป็นเสียง ‘เด็ก’ กับ ‘ผู้หญิง’ ช่องประตูที่เปิดกว้าง แมทธิวชะเง้อมอง เขายิ้มกริ่ม เมื่อคนที่อยู่ภายใน คือคนคุ้นเคย...หล่อนนั่นเอง...