บทที่30 หาซื้อหน้าร้าน

หลังจากที่ผ่านมาหลายสัปดาห์แล้วหน้าหนาวก็ได้ผ่านพ้นไปเป็นที่เรียบร้อย และเยว่อิงก็ได้รับของรางวัลตอบแทนที่ช่วยดูแลชาวบ้านภายในหมู่บ้านจากเจ้าเมืองมาได้2-3วันที่แล้ว ซึ่งก็มีผ้าไหมที่มีเนื้อผ้าอย่างดีประมาณ2หีบ ทองคำเครื่องประดับอีก3หีบ ซึ่งก็ถือว่าเป็นของตอบแทนที่จำนวนมากโขอยู่เหมือนกันถ้าคนที่ได้รับเป็นชาวบ้านปกติทั่วไป แต่กับนางสิ่งของเท่านี้เห็นทีจะไม่เพียงพอให้เก็บเป็นสมบัติของลูกสาวนางในอนาคต

ตอนนี้เยว่อิงได้เริ่มสอนลี่ซือกับลี่อินทำขนมที่นางได้เลือกเอาไว้ไปขายที่ร้านที่นางคิดจะเปิดขายในอนาคต ซึ่งขนมชนิดแรกก็คือ ขนมบัวลอย ขนมกล้วยบวชชี ขนมถ้วยอัญชัญ วุ้นกะทิใบเตย ลอดช่องอัญชัญ ทับทิมกรอบ ซึ่งระยะที่อยู่ภายในบ้านตอนหน้าหนาวนางได้สอนทั้งสองคนไปจนหมด ซึ่งทั้งสอนคนก็ไม่ทำให้นางต้องผิดหวังเพราะนอกจากพวกนางจะจำสูตรได้ไวแล้วยังทำรสชาติได้ออกมาดีอีกด้วย แต่พวกนางทั้งสองทำขนมที่นางได้สอนไปสลับเมนูไปมาอยู่เป็นสัปดาห์สองสัปดาห์ โดยที่มีนาง และเฟยหลงเป็นคนช่วยกันชิม(จนเอียน)

“ วันนี้ข้าจะเข้าไปในตัวเมืองเสียหน่อย จะดูหาที่ทำเลเปิดร้านขนมสักหน่อยน่ะ ” เยว่อิงกล่าว

“ ได้ขอรับ เดี๋ยวบ่าวจะไปเตรียมรถมาออกมาให้ตอนนี้เลยขอรับ ” เฟยหลงกล่าวพร้อมกับรีบออกไปเตรียมรถม้าให้นาง

“ พวกเจ้าสองคนอยู่บ้านกันดีๆ ดูเจ้าซาลาเปาน้อยของข้าให้ดีเล่า ” 

“ ได้เจ้าค่ะนายหญิง / เจ้าค่ะนายหญิง ” ทั้งสองเอ่ยขานรับ

“ นายหญิงขอรับ บ่าวเตรียมรถม้าเรียบร้อยแล้ว ไปเลยหรือไม่ขอรับ ” เฟยหลงบอกกล่าว และเอ่ยถามแก่เยว่อิง

“ อืม ไปกันเลยเถอะ งั้นข้าไปก่อนนะ ” หลังจากนั้นเยว่อิงก็ก้าวเท้าขึ้นไปบนรถม้าที่นางสั่งให้เฟยหลงไปสั่งทำพิเศษโดยเฉพาะ

เมื่อนั่งรถมาได้ครึ่งชั่วยามก็ถึงตัวเมือง นางจึงให้เฟยหลงบังคับไปเรื่อยๆ เพื่อดูอาคารทำเลที่ปล่อยเช่า เมื่อนั่งรถม้าผ่านไปสักพักก็ได้เข้ามาตัวย่านการค้าร้านขายของตลาดที่มีคนพลุกพล่านเยว่อิงจึงให้เฟยหลงหาที่จอดรถม้าเพื่อนางจะได้เดินดูอาคาร

.

หลังจากที่เดินดูอาคาร ร้านค้าขายของต่างๆนางก็ได้เจออาคารที่ปล่อยขายอยู่ที่หนึ่งซึ่งยังถือว่ามีลักษณะที่ดีมากนางจึงตรงเข้าไปภายในอาคารทันที

“ เอ่อ… ข้าจะมาติดต่อซื้อร้านแห่งนี้น่ะเจ้าค่ะ ” เยว่อิงกล่าวกับผู้ชายคนหนึ่งที่อยู่ในร้าน

“ โอ้ ข้าเป็นคนเฝ้าร้านแห่งนี้เป็นตัวแทนเจ้าของน่ะ ถ้าเจ้าจะติดต่อซื้อร้านแห่งนี้ก็สามารถเดินดูภายในตัวร้านก่อนได้เลย ” 

“ ได้เจ้าค่ะ เถ้าแก่… ”

“ เรียกข้าว่า ปู่ฝูก็แล้วกัน ” ท่านปู่ฝูบอกกล่าวชื่อแก่นาง

“ ถ้าอย่างนั้นท่านปู่ฝูก็เรียกข้าว่าเยว่อิงก็ได้เจ้าค่ะ ”

“ ได้ๆ อย่างนั้นปู่จะพาเจ้าลองเดินดูภายในตัวร้านก่อนแล้วกัน ส่วนเจ้าจะตัดสินใจอย่างไรก็ค่อยมาว่ากันอีกที ” ท่านปู่ฝูกล่าวบอกกับนางอย่างเอื้อเอ็นดู

“ ได้เจ้าค่ะท่านปู่ ”

หลังจากพูดคุยกันจบ ท่านปู่ฝูก็เดินนำพาเยว่อิงสำรวจภายในและภายนอกของตัวร้านทั้งสองชั้น  เมื่อเดินดูร้านไปเรื่อยๆเยว่อิงก็ยิ่งถูกใจมากกว่าเดิม ตัวร้านมีการจัดระเบียบแต่ละโซนเป็นอย่างดีแล้ว ตัวร้านยังสะอาดเพราะได้รับการดูแลแล้วมาเป็นอย่างดี

.

.

เมื่อท่านปู่ฝูพาเยว่อิงเดินดูร้านจนครบทุกซอกทุกมุมแล้ว ก็เอ่ยกับเยว่อิงว่า

“ เป็นอย่างไรบ้าง เจ้าถูกใจร้านนี้หรือไม่ ” 

“ ข้าถูกใจร้านนี้เจ้าค่ะท่านปู่ แค่มองข้าก็รับรู้ได้ว่าทั้งภายในและภายนอกของร้านนี้ได้รับการดูแลเป็นอย่างดี ไม่มีส่วนไหนที่เสียหายหนักๆเลยเจ้าค่ะ จะมีก็แค่ทรุดโทรมตามกาลเวลา ” เยว่อิงกล่าวอธิบายตามความเข้าใจ เท่าที่เห็น

“ อืม เจ้าของร้านนี้จริงๆเป็นท่านพ่อของปู่เอง แต่ท่านป่วยเพราะโรคชราอย่างหนักน่ะปู่เองก็ไม่ได้อยากจะขายร้านนี้นักเพราะมันเป็นร้านที่ทั้งท่านพ่อแล้วก็ปู่รักและคอยดูแลมันมาอย่างดี ร้านแห่งนี้ถูกสร้างด้วยความรักหยาดเหงื่อของพวกเรา แต่ถ้าหากเก็บเอาไว้ก็คงจะไม่ได้ใช้สิ่งใดเลยได้แต่ตัดใจคิดว่านำมาขายให้ผู้อื่นที่สนใจคงจะเกิดประโยชน์เสียกว่า ” ท่านปู่ฝูอธิบาย

“ ท่านปู่อย่าเสียใจไปเลยนะเจ้าคะ ข้าสนใจร้านนี้มากหากซื้อร้านนี้ต่อท่านปู่ไปแล้วข้าจะดูแลรักษาอย่างดีเหมือนที่ท่านปู่เคยดูแลไว้อย่างดี ”

“ ปู่ได้ยินเช่นนั้นก็ดีใจ แค่เจ้าได้ใช้ประโยชน์จากร้านนี้เท่านั้นปู่ก็พอใจแล้วล่ะ เอาเป็นว่าพรุ่งนี้ยามซื่อ (09:00-10:59 น.) เราค่อยมาทำสัญญาซื้อขายร้านนี้ที่ว่าการจวนเจ้าเมืองก็แล้วกัน ” เมื่อพูดคุยท่านปู่ก็ได้ตกลงวันเวลาที่จะทำสัญญาซื้อขายทันที

“ ได้เจ้าค่ะ ถ้าอย่างนั้นข้าขอตัวไปเดินซื้อของก่อนนะเจ้าคะท่านปู่ ”

“ ได้ๆ เดินทางปลอดภัยนะเจ้า ”

“ เจ้าค่ะท่านปู่ ข้าลาเจ้าค่ะ ”

เมื่อเอ่ยลาท่านปู่จบ นางก็เดินออกจากตัวร้านไปยังตัวตลาดเพื่อดูของขายต่างๆ เพื่อจะได้ซื้อกลับไปฝากพวกบ่าวทั้งสองคน แล้วก็เฟยหลงที่รออยู่ที่รถม้าด้วย

เมื่อเยว่อิงเดินกลับมาถึงยังโซนตลาดที่มีคนพลุกพล่าน ก็เดินกวาดตามองดูร้านขายของต่างๆ แต่เท่าที่นางเห็นจะมีร้านขายพวกเครื่องประดับต่างๆเป็นหลัก พวกพืชผักผลไม้ที่สดๆแทบจะไม่มีให้นางได้เห็นเลย ถึงจะมาแต่ละร้านก็แห้งเหี่ยวเพราะผ่านกานขนส่งมาอย่างยาวนาน เยว่อิงจึงเดินไปร้านขายถังหูลู่เพราะนางอยากกินนางไม่เคยกินถังหูลู่แบบดั้งเดิมของยุคสมัยนี้มาก่อน

เมื่อเยว่อิงซื้อถึงหูลู่มาแล้วทั้งหมด10ไม้ นางก็เดินถือกิน1ไม้ แล้วก็เดินซื้อเครื่องประดับที่นางคิดว่าสวยให้ตัวเอง แล้วก็ซื้อไปฝากลี่อินและลี่ซือ ส่วนเฟยหลงนางซื้อจี้ห้อยเอวให้ หลังจากนั้นนางก็เดินไปร้านผ้าต่างๆก็ไม่เห็นว่าจะมีผ้าร้านไหนจะดีกว่าผ้าในมิติของนาง เยว่อิงจึงทำเพียงแค่เดินดูร้านต่างๆแต่ไม่ได้ซื้ออะไรติดมือกลับไป

.

.

ยามอู่ (11:00-12:59 น.)

หลังจากที่เดินดูของต่างๆจนทั่วแล้ว เยว่อิงจึงตัดสินใจเดินกลับรถม้าเพื่อที่จะกลับบ้าน

“ นายหญิงมาแล้วหรือขอรับ ” เฟยหลงไม่ได้พูดเปล่า แต่รีบลงจากรถม้ามาช่วยนางหิ้วของ

“ อืม พวกเรารีบกลับบ้านกันเถอะ ข้าชักจะคิดถึงเจ้าซาลาเปาตัวน้อยเสียแล้ว ” 

“ ได้ขอรับ ”

หลังจากเยว่อิงขึ้นรถม้าเรียบร้อยแล้ว เฟยหลงก็นำของที่ถือแทนนางมาเก็บ แล้วปีนขึ้นไปบังคับรถม้าเตรียมกลับหมู่บ้านทันที

หลังจากที่เยว่อิงนั่งรถม้ามาได้ครึ่งชั่วยามก็ถึงหมู่บ้านหยู่เปิง ซึ่งก็คือหมู่บ้านของนางนั้นเอง เฟยหลงบังคับมาได้ไม่นานก็ถึงท้ายหมู่บ้าน

“ ลี่อิน! ลี่ซือ! เปิดประตูให้ข้าหน่อย! ” เฟยหลงตะโกนเรียก

“ นายหญิงกลับมาแล้ว ” ลี่ซือตะโกนกล่าวพร้อมกับวิ่งออกมาเปิดประตูรั้วให้เกวียนเข้าได้

จากนั้นเฟยหลงก็บังคับเกวียนเข้าไปยังภายในรั้วบ้าน ลี่ซือรีบปิดประตูรั้วแล้ววิ่งตามเข้ามาช่วยเยว่อิงหิ้วของต่างๆเข้าบ้าน

“ ข้าซื้อถังหู่ลู่ กับเครื่องประดับมาฝากพวกเจ้าทั้งสองคนด้วย เจ้าด้วยนะเฟยหลงนำไปแบ่งกันเสีย แต่ของเจ้าน่ะเฟยหลงข้าเลือกซื้อเครื่องประดับเป็นจี้ห้อยเอวมาให้ ”

“ ขอบคุณเจ้าค่ะ/ขอบคุณเจ้าค่ะ/ขอบคุณขอรับนายหญิง ” ทั้งสามคนกล่าวขอบคุณ

“ พวกเจ้าเป็นคนของข้าข้าย่อมดูแลพวกเจ้าอย่างดีอยู่แล้ว พวกเจ้าอย่าได้คิดเป็นอะไรไป ” เยว่อิงบอกกับพวกเขาทั้งสามคนออกไป เพราะเมื่อใดที่พวกเขายังคงภักดีกับนางอยู่นางย่อมดูแลพวกเขาอย่างดีเป็นการตอบแทน แต่เมื่อใดที่พวกเขาทรยศนางก็ไม่คิดปล่อยพวกเขาเอาไว้เหมือนกัน

“ เจ้าค่ะ/เจ้าค่ะนายหญิง/บ่าวทราบขอรับ ” 

ทั้งสามคนกล่าวอย่างทราบซึ้ง พร้อมกับคิดว่าจะตอบแทนนางด้วยความจงรักภักดีสืบไป