บทที่25 ช่วยเหลือชาวบ้าน

หลังจากที่เธอเตรียมทุกอย่างเสร็จก็เดินออกมาจากโกดัง

“ นายหญิงมาแล้วหรือเจ้าคะ พี่ลี่อินพาคุณหนูน้อยไปนอนเล่นในห้องนั่งเล่นแล้วเจ้าคะ ” ลี่ซือกล่าวบอก

“ ขอบใจพวกเจ้ามาก ” เยว่อิงพยักหน้าแล้วกล่าวขอบคุณพวกนาง

“ เฟยหลง เดี๋ยวถ้าหัวหน้าหมู่บ้านพาพวกชาวบ้านมาแล้วเจ้าก็จัดแจงให้เรียบร้อยข้าเตรียมพื้นที่ต่างๆให้แล้ว หากใครไม่ฟังหรือก่อเรื่องเจ้าก็สามารถไล่ออกจากบ้านเราไปได้เลย” เยว่อิงกล่าว

“ ได้ขอรับนายหญิง ” 

เยว่อิงทำเพียงพยักหน้ารับ แล้วเดินไปห้องนั่งเล่นกับลี่ซือเพื่อไปหาลูกสาว

“ แอ๊ แอ๊ ” 

“ คุณหนูน้อยช่างคุยยิ่งนักเจ้าค่ะ ” ลี่อินกล่าว เยว่อิงก็ทำเพียงแค่พยักหน้ารับอย่างเห็นด้วย

“ ซินอี๋น้อยของแม่ คงอยู่แต่ในบ้านจนเบื่อแล้วใช่หรือไม่ ”

“ แอ้ บรู้วๆ ” บุตรสาวของเธอนอกจากจะตอบแล้วยังเป่าปากจนน้ำลายกระจาย

“ เอาไว้ให้อากาศเพิ่มขึ้นอีกสักหน่อยแม่จะพาเจ้าออกไปข้างนอกแล้วกัน ” เนื่องจากอากาศตอนนี้หนาวเย็นเกินไป เธอไม่อาจให้ลูกออกไปข้างนอกได้

“ แอ้ๆ ”

เล่นกับบุตรสาวไปได้สักพัก เยว่อิงก็เห็นว่าซาลาเปาน้อยของนางเกิดงอแงขึ้นมา เธอจึงเปิดแพมเพิสของซาลาเปาน้อยดูเมื่อเห็นว่าอึราด เธอก็รีบถอดแพมเพิสแล้วใช้ผ้าเปียกเช็ดก้นจนสะอาดแล้วซับด้วยกระดาษทิชชูที่มีสูตรอ่อนโยนจากนั้นก็ใส่แพมเพิสตัวใหม่ให้ซาลาเปาน้อยใหม่ทันที

เมื่อเยว่อินเห็นว่าได้เวลากินข้าวกลางวันแล้ว แล้วบุตรสาวก็ได้เวลานอนกลางวันแล้วเหมือนกันเยว่อิงจึงเข้าครัวเริ่มเตรียมอาหารกลางวัน เพราะช่วงนี้อากาศหนาวเย็นเยว่อิงชอบกินอาหารที่มีความร้อนเพื่อช่วยให้ร่างกายอบอุ่นจึงเลยตัดสินใจเองว่าช่วงนี้จะทำอาหารกินเองไปก่อน แล้วให้ลี่ซือไปช่วยงานส่วนอื่นของลี่อินสักพัก เมื่อคิดได้ก็ลงมือเตรียมอาหารกลางวันทันทีวันนี้เยว่อิงจะทำเป็นซุปหมาล่าที่ใส่เนื้อกับผักต่างๆทุกอย่างพร้อมทานเลย

เยว่อิงทำอาหารกลางวันไม่นานก็เสร็จแถมกลิ่นอาหารยังส่งกลิ่นหอมตลบอบอวนไปทั่วบ้านอีกด้วย ลี่ซือกับลี่อินที่นำคุณหนูน้อยนอนหลับเรียบร้อยก็รีบเดินเข้าไปในครัวเพื่อดูว่านายหญิงทำสิ่งใดถึงได้มีกลิ่นหอมฟุ้งไปทั่วบ้านเช่นนี้ ส่วนเฟยหลงตอนนี้กำลังเดินนำทางหัวหน้าหมู่บ้านที่พาพวกชาวบ้านมาไปยังสิ่งที่นายหญิงเรียกว่าโกดัง แต่ขณะที่กำลังเดินผ่านตัวบ้านก็โดนกลิ่นอาหารที่มีกลิ่นเนื้อลอยตามลมมาตีเข้าจมูกอย่างจัง ทำให้ต่างคนต่างเกิดอาการกลืนน้ำลายลงคอ บางคนที่มีอาการหิวมากก็มีเสียงท้องร้องขึ้นมา

โครก คราก

เฟยหลงที่เดินนำทางอยู่ก็ได้ยินเสียงท้องชาวบ้านร้องแข่งกันระงม แต่ก็ทำเป็นไม่ได้ยินแล้วรีบเดินพาไปยังโกดัง ทั้งหัวหน้าหมู่บ้านและชาวบ้านก็เลยรีบเดินตามอย่างเงียบๆไม่มีใครก่อความวุ่นวายให้ลำบากใจ

“ นายหญิงได้จัดที่ทางให้พวกเจ้าทุกคนแล้ว เลือกที่ใครที่มันได้เลย ขอแค่อย่าก่อเรื่องก่อราวขึ้นภายในนี้แค่นั้นก็พอ หากใครก่อเรื่องข้าก็ไม่สามารถจะให้คนพวกนั้นอยู่ต่อได้ ”

เฟยหลงกล่าวบอกเสียงนิ่ง

“ เจ้าค่ะ/ขอรับ แค่ให้พวกเรามาอยู่แบบนี้ก็ถือว่าเป็นบุญคุณมากแล้ว พวกเราไม่มีทางก่อเรื่องหรอก ” ชาวบ้านกล่าว

“ เช่นนั้นก็ดี หากใครหิวแล้วนำธัญพืชต่างๆมาก็สามารถประกอบอาหารเองได้ ครัวอยู่ด้านหน้าส่วนห้องน้ำอยู่ด้านหลังโกดังขอให้ทุกคนช่วยกันรักษาความสะอาดด้วย งั้นข้าขอตัวก่อน ” เฟยหลงกล่าวจบก็เดินกลับเข้าไปยังตัวบ้านเพื่อกินข้าวเที่ยงทันที

ภายในบ้าน

“ อ้าวเฟยหลง มาแล้วหรือ เป็นอย่างไรบ้าง ” เยว่อิงเอ่ยถามเมื่อเห็นหน้าเฟยหลง

“ ข้าพาพวกชาวบ้านไปยังโกดังเรียบร้อยแล้วขอรับ คาดว่าคงไม่มีปัญหาอะไรเกิดขึ้น ”

“ แล้วมีชาวบ้านประมาณกี่คนหรือ ”

“ เท่าที่ข้าสังเกตเห็นก็ประมาณ 30-40 คนได้ขอรับ ชาวบ้านบางส่วนบ้านยังแข็งแรงอยู่เลยสามารถอยู่ต่อได้หนึ่งในนั้นก็มีครอบครัวของนางจางด้วยขอรับ  ”

“ เช่นนั้นก็ดีแล้ว ข้าก็ไม่ใคร่ที่จะให้คนบ้านนั้นมาอยู่ที่นี่เหมือนกัน ” เยว่อิงพยักหน้ายินดีในคำตอบ

“ เดี๋ยวมื้อเย็นให้ลี่ซือปรุงอาหารแจกจ่ายชาวบ้านเสียหน่อย พวกเขาน่าจะมีอาหารติดตัวกันมาไม่มาก ลี่อินเจ้าก็ไปช่วยนางด้วยนะ  ” เยว่อิงกล่าวอย่างใจกว้าง

“ ได้เจ้าค่ะนายหญิง/เจ้าค่ะนายหญิง ”

“ ส่วนเฟยหลง เจ้าก็คอยดูแลสอดส่องพวกชาวบ้านก็แล้วกัน หากมีใครเจ็บไข้ได้ป่วยก็ให้มาแจ้งข้า ”

“ ได้ขอรับนายหญิง ”

หลังจากไม่มีอะไรต่อ ก็ปล่อยให้เฟยหลงได้กินมื้อกลางวันต่ออย่างเอร็ดอร่อย

ภายในบ้านจาง

“ ท่านแม่เจ้าคะ แม้อาหารที่เราตุนไว้จะเพียงพอแต่พวกข้าก็เบื่อผักดอกพวกนี้แล้วนะเจ้าคะ ” สะใภ้ใหญ่กล่าวออกมาอย่างเบื่อหน่าย

“ จริงขอรับท่านแม่ ข้าอยากกินผักสดๆแถมยังอยากกินเนื้ออีกด้วย ” บุตรชายคนโตเอ่ยอย่างเอาแต่ใจ

“ แล้วเจ้าจะให้แม่ทำอย่างไรเล่า แค่บ้านเราไม่พังลงมาเหมือนพวกชาวบ้านก็ดีแค่ไหนแล้ว ” นางจางกล่าวอย่างหมดหนทางกับบุตรชาย

“ ท่านแม่ก็ไปเอาที่นังเยว่อิงสิขอรับ บ้านนางออกจะร่ำรวย แถมยังค้าขายผักที่ปลูกอีก ข้าว่านางต้องมีแน่ ” 

ทันทีที่นางจางได้ยินบุตรชายกล่าวจบ ดวงตานางก็สว่างวาบ

“ ได้ บ้านเราจะต้องได้กินเนื้อแน่ ”  นางจางพูดออกมา

“ เจ้ายังจะกล้าไปหาเรื่องนางอีกหรือ ไม่กลัวนางเรียกเงินตามในสัญญาหรืออย่างไร ” 

“ ตาแก่ เจ้าหุบปากไป นังตัวไร้ประโยชน์มันกล้าหรืออย่างน้อยก็ก็เคยเป็นแม่ผัวของนางนะ ”

ผู้เฒ่าสามีนางจางไม่ได้ตอบอะไรออกไปอีก นอกจากส่ายหัวด้วยความเอือมระอา

“ ท่านแม่เจ้าคะ พวกเราจะไปบ้านของนังเยว่อิงกันเลยหรือไม่เจ้าคะ ” สะใภ้ใหญ่กล่าวถาม

“ ไปเลยสิ จะได้เนื้อกลับมาทันทำมื้อเย็นให้ต้าเกินกิน ” 

ทันทีที่ทุกคนออกจากบ้าน ก็ได้แต่ตัวสั่นด้วยความหนาว แต่ความหนาวก็ไม่สามารถหยุดความโลภของพวกนางได้

บ้านท้ายหมู่บ้าน

ปัง ปัง ปัง!

ทุกคนในบ้าน รวมถึงหัวหน้าหมู่บ้านและชาวบ้านที่อยู่ในโกดังก็ได้ยิน ทุกคนจึงเงียบและทำทีเป็นรอฟัง

“ นังเยว่อิง เปิดประตูให้ข้ากับท่านแม่สิ พวกข้าหนาวจะตายอยู่แล้ว ” เสียงสะใภ้ใหญ่ตะโกนข้ามรั้วบ้านมา

“ เหตุใดข้าต้องเปิดประตูให้พวกท่าน ที่พวกท่านมาวันนี้มีอะไรกับข้าหรือ ” เยว่อิงตัดบทถาม

“ ตอนนี้ที่บ้านพวกข้าลำบากยิ่งนัก เจ้าช่วยพวกข้าหน่อยได้หรือไม่ ”

“ พวกท่านจะให้ข้าช่วยอย่างไรเล่า ”

“ เจ้าก็แค่ให้ผักสดๆ กับเนื้อแก่พวกข้าสักนิดสักหน่อยก็พอแล้ว ถือว่ากตัญญูแก่ท่านแม่กับท่านพ่อก็ได้ ” เยว่อิงได้ยินสะใภ้ใหญ่พูดจบก็อดที่ยิ้มหยันไม่ได้

“ แล้วบุตรชายของนางเล่าเหตุใดไม่กตัญญูเอง เหตุใดต้องเป็นข้าที่กตัญญูพวกเราก็ตัดขาดกันมานานแล้ว บุตรชายคนโตก็เป็นสามีท่านไม่ใช่หรือเจ้าคะพี่สะใภ้ใหญ่เหตุใดไม่บอกเขาเล่าว่าท่านพ่อท่านแม่อยากกินเนื้ออยากกินผัก ไหนจะบุตรชายคนเล็กที่มีเมียใหม่เป็นถึงลูกคุณหนูร่ำรวยอีกต่างหาก ”

ทันทีที่เยว่อิงกล่าวจบทั้งนางจางและสะใภ้ใหญ่ต่างก็หน้าม้าน อับอายแทบจะแทรกแผ่นดินหนี

“ นี่นังตัวไร้ประโยชน์ พวกข้าก็พูดกับเจ้าดีๆแล้วนะ ตกลงเจ้าเอายังไง ห๋า! ” นางจางกระฟัดกระเฟียดถาม

“ ข้าต้องเอาอย่างไรเล่าเจ้าคะ เป็นพวกท่านไม่ใข่หรือที่เป็นฝ่ายมารบกวนพวกข้า ” เยว่อิงกล่าวตอบอย่างใจเย็น

“เจ้าจะให้ไปให้ หากไม่ให้ข้าจะทุบประตูบ้านเจ้าให้พังเสียตอนนี้ ”

“ ก็ลองดูสิเจ้าคะ หากพวกท่านกล้าแม้แต่นิด ข้าก็จะไม่ไว้หน้าพวกท่านแล้ว เห็นทีครานี้ข้าต้องทำตามสัญญาแล้วกระมัง ”

“ ท่านแม่เจ้าคะ นะ… นางขู่ ถ้าพวกเราเสียเงินเล่าเจ้าคะ ” สะใภ้ใหญ่กระซิบกับนางจาง

“ หึ! นางกล้าหรือ ข้าไม่สนใจ พังประตูเสีย ” นางจางไม่สนใจวันนี้นางต้องได้เนื้อกับไปให้บุตรชายของนางกิน

“ หัวหน้าหมู่บ้านเจ้าคะ ข้าต้องการเรียกร้องเงินตามสัญญาเจ้าค่ะ “ เยว่อิงที่เห็นหัวหน้าหมู่บ้านยืนไม่ห่างจากนางก็กล่าวบอก หัวหน้าหมู่บ้านก็พยักหน้าเห็นด้วย

“ ได้ พวกเจ้าเปิดประตูเถิด จะได้ตกลงเรื่องเรียกร้องเงินตามสัญญากัน ” หัวหน้าหมู่บ้านกล่าว

แอ๊ด…

“ หะ… หัวหน้าหมู่บ้าน … ” นางจางกล่าวพึมพำอย่างตกใจ

“ ท่านแม่… ” สะใภ้ใหญ่ก็ตกใจไม่แพ้กัน

“ ข้าเตือนพวกท่านไปหลายรอบแล้วแต่พวกท่านไปฟัง วันนี้ข้าต้องการที่จะเรียกร้องเงินตามสัญญา ”

“ ไม่! ข้าไม่มี ข้าไม่ให้! ” นางจางโวยวาย

“ ไม่มี แล้วเหตุใดพวกเจ้าไม่อยู่เฉยๆ ออกมาหาเรื่องนางอีกทำไม ” หัวหน้าหมู่บ้านกล่าวถาม

“ ก็พวกข้าแค่อยากกินเนื้อ ก็เห็นว่านางร่ำรวยแล้วอีกอย่างข้าก็เคยเป็นแม่สามีของนาง จะใจร้ายใส่ข้าได้ขนาดนี้เลยหรือ ” นางจางแสร้งเอ่ยเสียงเศร้า

“ แต่ข้าคิดว่าพวกเจ้าคงจะไม่ลืมว่าพวกเจ้าเป็นคนขอหย่านางแทนฮุ่ยหมิ่นเอง ตัดจาดก็ตัดขาดกันแล้ว เหตุใดพวกเจ้ายังมาตามรังควานนางอีก ” 

“ ขะ… ข้า ข้า ” นางจางอ้ำอึ้ง