บทที่21 การกลับมา

เช้าวันต่อมาหลังจากค่ำคืนแห่งความอบอุ่นผ่านพ้นไป ก็กลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริงทุกคนต่างช่วยกันขนผักใส่ตะกร้านำไปขึ้นรถม้าเพื่อเตรียมไปขาย ส่วนที่ผักที่ทางเหลาอาหารอื่นๆสั่งนั้น ทางเหลาแต่ละแห่งนั้นเธอได้ทำข้อตกลงว่าให้ทางเหลานำรถม้ามารับพวกผักที่นี่เอง จึงได้แต่ทำการขนตะกร้าผักขึ้นรถม้ากลับไปตั้งแต่ยามอิ๋น [03:00-04:59น.] แล้ว

เมื่อถึงยามเฉิน[07:00-08:59น.] ก็เสร็จสิ้นงานทุกอย่างเรียบร้อย แล้วช่วงนี้เธอก็ว่างเป็นอย่างมากเธอเลยได้แต่ใช้ชีวิตอยู่แต่ภายในรั้วบ้านเล่นกับซาลาเปาน้อย โดยที่ไม่ได้รู้เลยว่าตอนนี้สามีที่เธอไม่ต้องการได้กลับมาเสียแล้ว

ทางด้านบ้านจาง

“ ฮุ่ยหมิ่นกลับมาแล้วหรือลูก? ทำไมจะกลับไม่บอกแม่ก่อนเล่า ” นางจางเอ่ยถามลูกชายคนเล็กด้วยความคิดถึงคนึงหา

“ ข้ากลับมาแล้วขอรับท่านแม่ พอดีข้าได้วันลาพักผ่อน3สัปดาห์น่ะขอรับเลยไม่ได้แจ้งท่านล่วงหน้า ” ฮุ่ยหมิ่นเอ่ยตอบผู้เป็นแม่อย่างนอบน้อม เขาเป็นคนที่กตัญญูต่อพ่อกับแม่มากไม่ว่าที่ผ่านมาภรรยาจะโดนด่าทอทุบตีมากแค่ไหนก็ไม่เคยคิดจะปริปากพูดสักคำ แต่ในทางกลับกันเยว่อิงกับมองว่าจางฮุ่ยหมิ่นคือผู้ที่เห็นแก่ตัวรักแต่ตัวเองไม่คิดปกป้องภรรยาแม้แต่น้อยทั้งที่ปากก็คอยพูดพร่ำแต่คำว่ารัก

“ โอ้อย่างนั้นหรือ? ดีดีดี ” โจวข่ายสามีนางจางหรือก็คือพ่อของฮุ่ยหมิ่นเอ่ยพูดออกมาด้วยความยินดี

“ แล้วภรรยาของข้าเล่าขอรับท่านพ่อท่านแม่? ” ฮุ่ยหมิ่นกวาดตามองหาภรรยาเมื่อไม่เห็นจึงได้หันมาไถ่ถามผู้เป็นแม่

“ หึ! นังตัวไร้ประโยนช์นั่นน่ะหรือ ป่านนี้ไม่ใช้ชีวิตเสวยสุขบนกองเงินกองทองกับผัวใหม่ของนางแล้วรึ” นางจางยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกโมโห

“ อะไรนะขอรับ นี่มันเกิดอะไรขึ้นตอนที่ข้าไม่อยู่กันแน่? ” ฮุ่ยหมิ่นถามออกมาอย่างตกใจ

“ ก็นางเยว่อิงมันเห็นแก่ตัวไม่คิดกตัญญูต่อข้ากับตาแก่น่ะสิ ข้าจึงได้ขอท่านผู้นำยื่นใบหย่าแทนเจ้าไปแล้ว ลูกคงไม่ถือโทษโกรธแม่กระมังที่ทำเช่นนี้? ” นางจางพูดออกมาอย่างไม่รู้สึกผิดเลยแม้แต่น้อย

“ แต่นี่… ” 

ฮุ่ยหมิ่นได้แต่อ้ำอึ้งไม่สามารถหาคำพูดอะไรออกมาได้ เพราะอีกใจหนึ่งก็ยินดีที่ไม่ต้องพูดเรื่องหย่าร้างกับภรรยาด้วยตัวเอง แต่อีกใจก็ไม่อาจยอมรับได้ว่าที่ท่านแม่พูดว่านางมีผัวใหม่แถมยังมีชีวิตที่ดีนั้นจะจริง จึงได้แต่คิดว่าค่อยหาโอกาสไปดูด้วยตาตัวเอง

“ แม่คงจะทำให้เจ้าโกรธแล้วกระมัง ” นางจางแสร้งตีหน้าเศร้า

“ ไม่เลยขอรับ ข้าไม่คิดถือโทษโกรธท่านพ่อกับท่านแม่เลย หย่าร้างเช่นนี้ก็ดีแล้ว ” ฮุ่ยหมิ่นพูดอย่างเฉยเมยไม่ได้แสดงอาการยินดียินดีร้ายอะไรออกมากับเรื่องที่ได้รับรู้ ราวกับว่าเรื่องที่เขาได้รับรู้มานั้นไม่ใช่เรื่องของตัวเองอย่างนั้นล่ะ

“ เช่นนั้นก็ดีแล้ว ” โจวข่ายพูดตอบลูกชายคนเล็ก

“ ลูกเพิ่งกลับมา เข้าไปพักผ่อนก่อนเถิด เอาไว้เย็นนี้แม่จะทำอาหารดีๆให้เจ้ากิน ” แต่ยังไม่ทันที่จะได้เข้าห้องก็เห็นเกวียนหรูหราแปลกตาบังคับเข้าไปยังท้ายหมู่บ้าน

“ นั่นเกวียนใครหรือขอรับ? รถม้าหรูหราดูเหมือนเป็นพวกร่ำรวยเงินทอง แต่คนมีเงินตำลึงมากมายคงไม่น่ามาอยู่ที่ท้ายหมู่บ้านได้ ” ฮุ่ยหมิ่นกล่าวถามด้วยความสงสัยใคร่รู้

“ จะของใครเสียอีกเล่า ก็ของเมียเก่าเจ้าอย่างไรเล่า นางไปเจอสมุนหายากขายได้เงินตำลึงมากมายแถมตอนนี้นางยังสามารถปลูกผักไปขายจนร่ำรวยอีกด้วย ” นางจางพูดอย่างริษยา ได้แต่คิดว่าทั้งที่ไล่นางออกไปแท้ๆแล้วเหตุใดชีวิตของเยว่อิงถึงได้มีแต่เรื่องดีๆกัน

“ เป็นเช่นนั้นหรอกหรือขอรับ? ” ฮุ่ยหมิ่นมีสายตาแวววับภายในตากลิ้งกลอกในหัวเต็มไปด้วยความโลภ แต่ยังไม่ทันที่จะได้คิดอะไรต่อเสียงพี่ชายก็ดังขึ้นมาขัดเสียก่อน

“ น้องเล็กนี่เจ้ากลับมาแล้วหรือ? ดูท่าคงจะสบายดีกระมัง ” ต้าเกินพี่ใหญ่กล่าวถามด้วยสีหน้าแปลกใจ

“ ขอรับ ข้ากลับมาแล้ว ” ฮุ่ยหมิ่ยเอ่ยตอบพี่ชายด้วยน้ำเสียงปกติ

“ อืม ” จางต้าเกินพยักหน้ารับน้องชาย

“ แล้วนี่เจ้าไปทำอันใดมา เหตุใดถึงได้มีสีหน้าหงุดหงิดเช่นนั้นเล่า ไหนจะสภาพอย่างกับไปฟัดกับหมาที่ไหนอย่างนั้นล่ะ?! ” นางจางกล่าวถามบุตรชายคนโต เพราะสังเกตเห็นสภาพของลูกชายตั้งแต่แรกที่เดินเข้าบ้านมาแล้ว

“ หึ! จะเรื่องอะไรล่ะท่านแม่ ถ้าไม่ใช่เรื่องของไอ้ผัวใหม่ของนังเยว่อิงน่ะ ” ยิ่งคิดถึงเรื่องที่ผ่านมาเมื่อครู่จางต้าเกินก็ยิ่งหงุดหงิด

“ ทำไมรึ? พวกมันกล้าทำอันใดเจ้า รีบบอกแม่มา ” นางจางกล่างถามด้วยสีหน้าร้อนรน

“ ข้าแค่จะขออาศัยเกวียนพวกมันกลับมาด้วย แต่พอพวกมันรู้ว่าข้าเป็นใครก็ถีบข้าตกรถม้ามาเลยขอรับ… ท่านแม่ท่านต้องจัดการพวกมันให้ข้านะขอรับ! ” 

“ ได้! เช่นนั้นก็ไปบุกบ้านนังตัวไร้ประโยชน์นั่นกัน พวกมันช่างกล้านักที่คิดจะมาทำร้ายบุตรชายของข้า ” 

แต่ยังไม่ทันทีพวกเขาทั้งหมดจะไปก็มีเสียงสะใภ้ใหญ่ดังออกมาเสียก่อน

“ อ้าว พวกท่านจะพากันไปไหนหรือเจ้าคะ ว๊าย! แล้วเหตุใดท่านพี่ถึงได้เนื้อตัวมอมแมมแบบนี้ล่ะเจ้าคะ ใครกล้าทำท่านพี่แบบนี้?” สะใภ้ใหญ่กล่าวถามออกมาอย่างเป็นห่วงสามี

“ จะใครเสียอีกเล่าถ้าไม่ใช่ไอ้พวกตัวไร้ประโยชน์ พวกมันช่างกล้านัก! ” นางจางกล่าวออกมาพร้อมกับมีท่าทางฉุนเฉียว

“ นี่พวกมันกล้าถึงขั้นทำร้ายท่านพี่ขนาดนี้เลยหรือเจ้าค่ะ ข้าไม่ยอมนะเจ้าคะ ข้าจะไปจัดการพวกมัน ”  ทันทีที่สะใภ้ใหญ่พูดจบทุกคนก็เห็นด้วย

หลังจากนั้นพวกคนบ้านจางก็พากันยกไปยังบ้านของเยว่อิงทันที รวมถึงจางฮุ่ยหมิ่นด้วย