บทที่20 พาเข้ามิติ

“ เอาล่ะ เดี๋ยวอีกสัก2-3 วันเจ้าก็นำผักพวกนี้ไปขายเถอะ ผักสดๆพวกนี้คงขายได้แพงนัก ” เธอเอ่ยบอกกับเฟยหลง

ในแคว้นเว่ยนี้พื้นที่เพาะปลูกนั้นปลูกได้ยากยิ่ง การจะกินผักที่สดนั้นแทบเป็นไปไม่ได้เลย เธอจึงไม่แปลกใจที่เฟยหลงจะตกใจเรื่องที่ปลูกผักออกมาได้แถมยังภายในไม่กี่วันอีกด้วย

หลังจากผ่านมาหลายสัปดาห์ตอนนี้รั้วก็ล้อมเสร็จเป็นที่เรียบร้อย ไหนจะกิจการขายผักของเธออีกเรียกว่าทำเงินให้เธอเป็นอย่างมาก เนื่องจากมีเหลาอาหารมาติดต่อขอซื้อผักสดกับเธอเป็นจำนวนหนึ่ง ซึ่งเธอก็ตอบรับหมด เพียงแต่เธอให้เฟยหลงทำการขุดพรวนดินเพื่อปลูกผักเพิ่มเป็นจำนวนมาก

“ พวกเจ้าทั้งสามคนเป็นคนที่ข้าไว้ใจข้าถือว่าพวกเจ้าเป็นคนในครอบครัวของข้า…”

เธอเอ่ยพูดกับพวกเขาด้วยความรู้สึกจากใจจริงๆ เนื่องด้วยตั้งแต่เธอมาอยู่ที่นี่ก็มีเพียงคนพวกนี้ที่คอยอยู่กับเธอมานานที่สุด ถึงจะเพราะเธอซื้อตัวพวกเขามาก็เถอะ แต่สิ่งที่เยว่อิงพูดมานั้นทำให้คนทั้งสามคนนั้นรู้สึกซาบซึ้งอย่างสุดหัวใจ พวกเขาทั้งสามคนก็รักและจงรักภักดีต่อเยว่อิงมาตลอด หากแต่ว่าเธอก็สามารถรับรู้ได้

“ ข้ามีความลับบางอย่างที่ไม่ต้องการให้คนภายนอกรู้ อยากจะปิดบังแต่ก็ไม่อาจปิดบังแก่พวกเจ้าไปได้ตลอด ข้าสามารถเชื่อใจพวกเจ้าได้จริงๆใช่หรือไม่? ”

เยว่อิงเอ่ยถาม สิ่งที่เธอจะทำต่อไปต้องอาศัยความเชื่อใจและความไว้วางใจต่อพวกเขาจริงๆ

“ พวกข้าจงรักภักดีต่อนายหญิงและคุณหนูน้อยไม่คิดเปลี่ยนใจเจ้าค่ะ ขอให้คุณหนูเชื่อใจพวกบ่าวได้ ” ลี่อินตอบอย่างสัจจริง

“ ข้าก็พร้อมถวายชีวิตของข้าต่อนายหญิงและคุณหนูน้อยตั้งแต่วันแรกที่คุณหนูซื้อบ่าวมาแล้วเจ้าค่ะ ไม่ว่าเกิดสิ่งใดขึ้นข้าก็จะไม่มีวันทรยศหรือหักหลังนายหญิงกับคุณหนูน้อยอย่างแน่นอนเจ้าค่ะ ” ลี่ซือรีบพูดความรู้สึกของเธอออกมากับนายหญิง

“ ถึงข้าจะไม่สามารถจดจำสิ่งใดในอดีตได้ นับตั้งแต่นายหญิงยื่นมือเข้ามาช่วยข้าให้ออกจากขุมนรกแห่งนั้น ข้าก็จดจำและพร้อมจงรักภักดี ต่อให้ตายก็ไม่ยอมทรยศต่อนายหญิงแน่นอนขอรับ” เฟยหลงในวันนั้นความหวังช่างริบหรี่มีแต่ความมืดหม่นแต่ใครจะคาดคิดว่าจะมีหญิงสาวมาขอรับซื้อตัวของเขาออกมา แถมยังดูแล ไม่ทำร้ายพวกเขาเหมือนเจ้านายคนอื่นๆได้กินอาหารอย่างดีแถมครบทั้งสามมื้อ เขารู้สึกมาตลอดว่านายหญิงมีความลับบางอย่างแต่ก็ไม่อาจพูดออกมาได้

“ ข้าขอบใจพวกเจ้าทุกคนที่จงรักภักดีต่อข้า ข้ารับรู้ได้ว่าพวกเจ้าทุกคนคิดอย่างไรกับข้า ในเมื่อพวกเจ้าเป็นครอบครัวของข้าข้าก็ไม่อาจปิดบังพวกเจ้า ยื่นมือพวกเจ้ามาเถอะ”

หลังจากนั้นเยว่อิงก็พาทั้งสามคนเข้ามิติ แต่สิ่งที่เยว่อิงไม่รู้ก็คือทุกคนที่เยว่อิงเข้ามาในมิติต่อให้จะคิดร้ายแค่ไหนสุดท้ายก็จะต้องกลายเป็นคนที่จงรักภักดีต่อเยว่อิง หรือคนที่จงรักภักดีอยู่แล้วก็จะยิ่งจงรักภักดีต่อเยว่อิงมาขึ้นไปอีก

“ โอ้! ที่นี่สวยมากเจ้าค่ะนายหญิง/ขอรับนายหญิง ” ทันทีที่เธอพาทุกคนเข้ามายังมิติทุกคนก็ตะลึงงันกับความสวยงามของที่แห่งนี้

“ นี่แหละคือความลับของข้า ” 

“ นายหญิงไม่ต้องห่วงนะเจ้าคะ พวกเราจะช่วยนายหญิงเก็บความลับที่วิเศษแห่งนี้ไว้ ” ซึ่งทันทีที่ลี่ซือกล่าว ทุกคนก็พยักหน้าเห็นด้วย

“ แล้วที่แห่งนี้มันสามารถทำอะไรได้บ้างหรือขอรับ? ” เฟยหลงกล่าวถามอย่างสงสัย

“ ภายในมิตินี้สามารถปรับระยะเวลาให้ต่างจากภายนอกได้ สามารถเลี้ยงสัตว์หรือปลูกผักผลไม้ต่างๆได้ มีไฟฟ้าและน้ำทุกอย่างได้ ”

“ ไฟฟ้า คือสิ่งใดหรือขอรับ? ” เฟยหลงกล่าวถามอย่างงงงวย ซึ่งทั้งสองคนที่ได้ฟังก็ต่างพากันสงสัยเช่นเดียวกัน

“ ไฟฟ้า ก็คือที่กระจายความสว่างคล้ายๆกับเทียนที่จุดตอนกลางคืนแต่เพียงแค่สว่างกว่ากระมังมอีกทั้งยังสามารถใช้ทำอะไรได้อย่างสะดวกอีกด้วย ” 

“ อ้อ! เป็นเช่นนั้น ”  ทุกคนก็พยักหน้าเข้าใจแล้วก็ทึ่งกับความสามารถของสื่งที่เรียกว่าไฟฟ้าที่นายหญิงกล่าว

“ พวกเจ้าอยากกินผักผลไม้อะไรหรืออยากไปเที่ยวดูสัตว์เลี้ยงของข้าก็ไปได้เลยนะ วันนี้ถือว่าข้าให้พวกเจ้าพักผ่อนก็แล้วกัน ” เธอเอ่ยออกมาอย่างใจกว้าง

“ ขอบคุณขอรับ/เจ้าค่ะนายหญิง ”

หลังจากที่แยกจากทุกคนเธอก็ออกจากมิตินำบ้านที่สั่งทำในมิติออกมาวางด้านนอกริมรั้วที่สร้างใหม่ แล้วก็ทำการหว่านพืชต้นหญ้านวลน้อยแล้วค่อยพรมน้ำวิเศษจากภายในมิติทำให้ตอนนี้หญ้านวลน้อยที่เพิ่งจะหว่านโตขึ้นอย่างรวดเร็ว ทำให้เขียวชะอุ่มร่มรื่นและดูสวยงาม ทำให้ตอนนี้ภายในรั้วบ้านของเยว่อิงนั้นดูร่มรื่นน่าอยู่ต่างจากภายนอกมาก เธอทำการนำดอกไม้สสีสัน ดอกไม้พุ่มต่างๆออกมาจัดสวนอย่างสวยงามน่าดูมากยิ่งขึ้น ไหนจะนำศาลาไม้ และชิงช้าออกมาวางเป็นที่นั่งพักผ่อนหย่อนใจได้อย่างดีอีกด้วย

เมื่อจัดภายนอกเสร็จเธอก็เข้ามาภายในบ้านนำเตียงฟูกที่นอน ตู้โต๊ะ โซฟา ไหนจะของทำครัวต่างๆออกมาวางอย่างเป็นระเบียบ

เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรแล้วเธอก็เดินไปยังบ้านที่อยู่ปัจจุบัน เดินเข้าห้องไปอุ้มเจ้าตัวน้อยที่ยังนอนหลับตาพริ้มอยู่ แล้วทำการเข้ามิติ

เยว่อิงนำซาลาเปาตัวน้อยไปนอนใต้ต้นไม้ร่มรื่นที่เดิม พอวางลงที่นอนนิ่มๆอากาศที่เย็นสบายเจ้าตัวน้อยก็เริ่มนอนกางแขนกางขาออกอย่างสบายใจทำให้เธอได้แต่ส่ายหัวอย่างเอ็นดู

“ นายหญิงเจ้าคะ ที่นี่ร่มรื่นต่างจากข้างนอกมากเลยเจ้าค่ะ ” เยว่อิงก็ไม่รู้ว่าลี่ซือเดินมาตอนไหนรู้ตัวอีกทีนางก็ได้ยินเสียงลี่ซือกล่าวแล้ว

“ ใช่ ถ้าอย่างนั้นวันนี้ข้าจะทำหม้อไฟให้พวกเจ้าลองชิมก็แล้วกัน ” พอเห็นลี่ซือทำหน้าสงสัย เตรียมจะถามเยว่อิงก็รีบเอ่ยทันที

“ เจ้าไม่ต้องสงสัยแล้ว เอาไว้มื้อเย็นเดี๋ยวพวกเจ้าก็จะได้เห็นเอง ”

“ เจ้าค่ะคุณหนู ”

.

.

หลังจากได้เวลาทานมื้อเย็นเธอก็เตรียมตัวเข้าครัวเพื่อจะทำหม้อไฟให้ทุกคนได้ลองชิม เธอจึงให้ลี่อินเป็นลูกมือคอยช่วยจัดเตรียมวางเรียงให้สวยงาม เมื่อเตรียมเสร็จแล้วก็นำไปวางที่โต๊ะกินข้าวที่มีทั้งสองคนนั่งรออยู่ ทั้งสองก็ตกตะลึงกับของมากมายแต่ที่ตกใจมากกว่านั้นคือเนื้อทั้งหมดดยังไม่ได้ผ่านการปรุงให้สุกเลยสักอย่าง แล้วอย่างนี้จะกินกันได้อย่างไร?

“ เอ่อ… นายหญิงเจ้าคะ คือพวกเราต้องกินเนื้อทั้งที่ยังดิบๆแบบนี้เลยหรือเจ้าคะ? ” ลี่ซือเอ่ยถามอย่างอ้ำอึ้ง

เยว่อิงไม่ได้ตอบอะไรรอลี่อินยกหม้อที่มีน้ำเดือดปุดๆออกมาถึงจะเริ่มสาธิตวิธีการกินให้กับทุกคน

“ พวกเจ้าต้องใส้ผัก หรือเส้นพวกนี้เสียก่อน หากพวกเจ้าอยากกินเนื้อสัตว์แบบไหนก็ค่อยคีบแล้วนำไปแกว่งในหม้อน้ำหม้อน้ำซุปเช่นนี้ เมื่อสุกก็นำมาจิ้มน้ำจิ้มแล้วถึงค่อยกิน ทีนี้พวกเจ้าพอเข้าใจกันแล้วใช่หรือไม่?” เธอกล่าวอธิบายอย่างใจเย็น

หลังจากที่เยว่อิงอธิบายจบทุกคนก็ลงมือกินตามที่เธอสอน แม้จะเป็นวิธีการกินที่แปลกใหม่แต่ทั้งสามคนก็ต่างพากันกินอย่างเอร็ดอร่อย สุดท้ายมื้อเย็นนี้ก็จบด้วยทุกคนนอนแผ่หลาอย่างอิ่มหนำสำราญ หากไม่เชื่อคงต้องดูท้องที่ป่องของทั้งสามคนเสียแล้ว