บทที่28 เกี๊ยวน้ำกุ้ง

เวลาผ่านร่วงเลยไปจนถึงยามเซิน (15:00-16:59 น.) เยว่อิงที่นอนหลับพักผ่อนเอาแรงภายในมิติก็รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาจึงได้อลุกไปล้างหน้าล้างตาเพื่อออกจากมิติ

หลังจากที่เยว่อิงออกจากมิติเตรียมจะเข้าห้องครัว ก็เห็นลี่ซือกับลี่อินพากันนอนหลับอยู่ข้างๆที่นอนลูกสาว เมื่อเห็นแบบนั้นนางจึงไม่ได้ปลุกทั้งสองคนแล้วเดินผ่านเข้าไปยังห้องครัวทันที วันนี้เยว่อิงจะทำข้าวผัดไข่เมนูง่ายๆ เมื่อคิดเมนูได้แล้วจึงเรียกวัตถุดิบทุกอย่างที่ต้องใช้ออกจากมิติ

เมื่อเตรียมทุกอย่างเรียบร้อยแล้วนางก็ลงมือทำอาหารมื้อเย็นทันที ขั้นตอนแรกเลยเยว่อิงตั้งกระทะขนาดใหญ่แล้วใส่น้ำมันพืชลงไป พอร้อนใส่กระเทียมลงไปผัดจนหอม ใส่ไข่จำนวนหนึ่งลงไปยีให้พอสุก จากนั้นใส่ข้าวลงไปคลุกเคล้าพอเข้ากัน ปรุงรสด้วยซอสปรุงรส ซีอิ๊วขาว และน้ำตาลทราย ใส่ต้นหอมผัดพอเข้ากัน เมื่อเห็นว่าข้าวผัดไข่ที่เสร็จแล้วออกมาเป็นสีเหลืองทองเงาน้ำมันส่งกลิ่นหอมยั่วยวนน้ำลายเยว่อิงจึงดับไฟแล้วพักไว้ให้หายร้อน จากนั้นเยว่อิงจึงตักใส่หม้อใบใหญ่ไว้รอลี่อินกับลี่ซือมาหิ้วออกไปแจกจ่ายชาวบ้าน

“ ขอโทษเจ้าค่ะนายหญิงที่พวกเรานอนหลับยาวจนมาทำอาหารมื้อเย็นไม่ทัน ” ลี่ซือกับลี่อินรูัสึกผิด

“ ไม่เป็นอันใดหรอก พวกเจ้าอย่าคิดมากไป วันนี้พวกเราก็เหนื่อยกันมาเยอะแล้ว แค่อาหารเย็นมื้อเดียวข้าทำได้สบายมาก ” เยว่อิงกล่าวออกมาเพื่อให้พวกนางสบายใจ

“ เจ้าค่ะนายหญิง ”

“ เดี๋ยวพวกเจ้าช่วยข้ายกอาหารมื้อเย็นออกไปแจกจ่ายชาวบ้านก็พอ ส่วนยาของพวกชาวบ้านที่บาดเจ็บข้าก็จัดเป็นชุดๆแยกไว้ให้หมดแล้ว ”

“ เจ้าค่ะนายหญิง แต่ว่าอาหารมื้อเย็นนี้นายหญิงทำสิ่งใดหรือเจ้าคะ ” ลี่ซือถามอย่างสงสัย

“ ข้าทำข้าวผัดไข่น่ะ พวกเจ้าก็ตักแบ่งไปกินกันสิ ”

“ จริงหรือเจ้าค่ะ ” ลี่ซือถามออกมาอย่างตื่นเต้นเพราะอยากกินมาก

“ แล้วข้าจะไปโกหกเจ้าด้วยเหตุอันใดเล่า หากจะกินพวกเจ้าก็รีบกินเสีย ไปเรียกเฟยหลงมากินด้วย แล้วค่อยนำอาหารออกไปแจกให้ชาวบ้าน ”

หลังจากพูดจบเยว่อิงก็นตักข้าวผัดไข่ใส่จานให้ตัวเองแล้วนำไปนั่งกินที่โต๊ะอาหาร เพราะตั้งแต่มื้อเช้านางก็ยังไม่ได้กินสิ่งใดเข้าไปเลย

“ เจ้าค่ะ/เจ้าค่ะนายหญิง ”

หลังจากที่ลี่ซือลี่อิน และเฟยหลงพากันกินข้าวเย็นอิ่มแล้ว ก็ช่วยกันยกหม้ออาหารออกไปยังโกดังเพื่อไปแจกให้พวกชาวบ้าน

“ มาจ้า อาหารมื้อเย็นของพวกท่านมาแล้ว ข้าขอให้พวกท่านเข้าแถวทุกอย่างเหมือนเดิมนะเจ้าคะ ” ลี่ซือตะโกนบอกชาวบ้าน

จากนั้นทั้งคู่ก็ช่วยกันแจกอาหารเย็นแก่ชาวบ้านจนเสร็จ

.

.

1 สัปดาห์ผ่านไป

นี่ก็1สัปดาห์แล้วที่ชาวบ้านมาอยู่อาศัยภายในบ้านของพวกนางหลังจากที่เกิดพายุหิมะ ตอนนี้พายุหิมะก็หมดลงไปแล้วแต่ยังมีเพียงแค่อากาศที่หนาวเย็น ตอนนี้พวกชาวบ้านกับเฟยหลงก็ออกไปซ่อมแซมบ้านที่พังให้พอพ้นหน้าหนาวนี้ไปได้ เมื่อหน้าหนาวหมดลงก็หาเงินมาซ่อมแซมกันเอง

“ นายหญิงเจ้าคะ เข้าบ้านเถอะเจ้าค่ะข้างนอกอากาศหนาว เดี๋ยวจะไม่สบายเอา ” ลี่อินกล่าวเรียกเยว่อิงที่ยืนเหม่ออยู่ข้างนอกตัวบ้าน

“ อืม ” เยว่อิงพยักหน้ารับ แล้วก็เดินนำเข้าบ้าน

ทันทีที่เข้าตัวบ้านเยว่อิงที่เดินนำลี่อินก็เดินเข้าห้องบุตรสาว ที่มีลี่ซือเอาซาลาเปาตัวน้อยนอนหลับอยู่

“ ซาลาเปาน้อยหลับแล้วหรือลี่ซือ ” เยว่อิงเอ่ยถาม

“ หลับไปเมื่อสักครู่นี้เองเจ้าค่ะ นายหญิงมีอะไรหรือเจ้าคะ ”

“ ไม่มีอะไรหรอก ข้าก็เพียงแค่ถามดู ”

“ เจ้าค่ะ ”

“ ไหนๆตอนนี้ซาลาเปาตัวน้อยก็หลับไปแล้ว พวกเรามาหาอะไรทำกันดีกว่า ”

“ อะไรหรือเจ้าคะนายหญิง ” ลี่อินเอ่ยถาม

“ อืม… ทำเกี๊ยวน้ำกุ้งดีหรือไม่ ข้าเบื่อที่จะอยู่เฉยๆเสียแล้ว ” เยว่อิงเอ่ยพร้อมทำสีหน้าเบื่อหน่าย

“ ดีเจ้าค่ะ/ดีมากเลยเจ้าค่ะ ” ลี่ซือกับลี่อินรีบกล่าว เพราะพวกนางก็เบื่อที่จะอยู่เฉยๆเหมือนกัน

“ เช่นนั้นพวกเราก็ไปห้องครัวกันเถอะ ” 

ทั้งสามคนเดินออกจากห้องเด็กน้อย แต่ไม่ลืมที่จะปิดประตูห้องให้เด็กน้อยด้วยเพราะกลัวจะไปรบกวนการนอนของเด็กน้อยในห้อง

เมื่อทั้งสามคนเข้ามายังห้องครัวแล้ว วัตถุดิบทุกอย่างเยว่อิงนำออกมาจากมิติเมื่อเตรียมของทุกอย่างครบแล้ว พวกนางจึงช่วยกันนำกุ้งไปแกะแล้วล้างให้สะอาดให้เรียบร้อย เตรียมไว้ หมักกุ้งด้วย ซอสหอยนางรม น้ำมันงา และพริกไทย คลุกให้เข้ากัน จากนั้น นำแผ่นเกี๊ยวมาห่อกุ้ง ทำการตั้งหม้อต้มน้ำให้เดือด จากนั้นนำเกี๊ยวกุ้ง ที่พวกนางช่วยกันห่อไว้แล้วลงไปต้มจนสุก เมื่อเกี๊ยวลอยขึ้นมา ปล่อยไว้ประมาณ 1-2 นาที

ตักขึ้นเกี๊ยวกุ้งที่สุกแล้วใส่กะละมังสแตนเลส แล้วใส่น้ำมันลงไปเล็กน้อยเพื่อป้องกันไม่เกี๊ยวติดกัน ส่วนการต้มน้ำซุปนั้นเยว่อิงทำการตั้งหม้อใส่น้ำสะอาด ใส่เกลือนิดหน่อย ซุปหมูก้อน รากผักชี แครอท แล้วต้มให้เดือด

หลังจากไม่นานพวกนางก็ช่วยกันทำจนเสร็จกลิ่นหอมโชยไปทั่วห้องครัว 

“ อื้อหือ น่ากินมากเลยเจ้าค่ะนายหญิง ” ลี่ซือพูดพร้อมกับกลืนน้ำลายดังอึก

“ ใช่เจ้าค่ะ ข้าชักอยากลิ้มลองเกี๊ยวน้ำที่พวกเราช่วยกันทำแล้วเจ้าค่ะ ” ลี่อินกล่าวพร้อมกับจ้องเกี๊ยวน้ำไม่วางตา

“ ฮ่าๆ ถ้าอย่างนั้นก็ตักใส่ถามแล้วไปนั่งกินกันเลยเถอะ ” หลังจากนั้นพวกนางก็ตั๊กเกี๊ยวคนละ6-7ตัวใส่ชาม แล้วตักน้ำซุปใส่ชามตามด้วยผักที่ต้มไว้พร้อมกับใส่กระเทียมเจียว พริกไทย โรยหน้าด้วยผักชี แล้วเลือกปรุงรสตามใจของใครของมัน

ส่วนเกี๊ยวน้ำกุ้งนี้พวกนางก็ช่วยกันห่อไว้เต็มหม้อ เพราะต้องแบ่งให้พวกชาวบ้านกินด้วย เนื่องจากตอนนี้บ้านของชาวบ้านบางส่วนยังเสร็จเพียงไม่กี่หลังจึงยังมีชาวบ้านบางส่วนที่ยังคงต้องอาศัยอยู่ที่บ้านของนางอยู่

เมื่อทั้งสามคนกินเกี๊ยวน้ำกุ้งเสร็จแล้ว ลี่ซือกับลี่อินก็ช่วยกันยกไว้ที่โกดัง ส่วนเยว่อิงก็เข้าไปยังห้องนั่งเล่นหาแล้วนำหนังสือที่นางเคยซื้อไว้ออกมานั่งอ่านคร่าเวลา

อ่านหนังสือไปได้ประมาณครึ่งเล่ม พวกลี่อินลี่ซือก็เดินกลับเข้ามายังตัวบ้าน 

“ นายหญิงกำลังอ่านสิ่งใดอยู่หรือเจ้าคะ ” ลี่ซือกล่าวถามพร้อมทำสีหน้าสงสัย

“ แล้วเจ้าจะไปกวนนายหญิงทำไมเล่าลี่ซือ เจ้าไม่เห็นหรือว่านายหญิงกำลังตั้งใจอ่านสิ่งนั้นอยู่ ”

“ ไม่เป็นอันใดหรอก พวกเจ้าไม่ต้องทะเลาะกัน ” เยว่อิงกล่าวห้ามทัพ

“ ข้าขอโทษเจ้าค่ะนายหญิงที่เสียมารยาท ” ลี่ซือกล่าวอย่างสำนึกผิดกับสิ่งที่ทำไปเมื่อครู่

“ หากเจ้ารู้ว่าผิดแล้วรู้จักขอโทษก็ดีแล้ว แต่ข้าไม่โกรธเจ้าหรอก แค่ไม่ทำอีกก็พอรู้หรือไม่ ” เยว่อิงเอ่ยพร้อมกับสอนนางไปในตัว

“ ข้าเข้าใจแล้วเจ้าค่ะนายหญิง ”

“ แล้วนี่พวกเจ้าแจกข้าวให้ชาวบ้านเสร็จแล้วหรือ ” 

“ เสร็จแล้วเจ้าค่ะ ส่วนพวกที่ไปซ่อมบ้านด้านนอกพวกข้าก็แบ่งแล้วนำไปให้เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ ” ลี่อินกล่าว

“ เช่นนั้นก็ดีแล้ว แต่เดี๋ยววันนี้พวกเจ้านำผัก เนื้อ แล้วก็ไข่ ไปไว้ที่โรงครัวด้านหน้าโกดังแล้ว ให้พวกชาวบ้านจัดการเลือกคนคอยทำอาหารในแต่ละวันกินกันเองก็พอ ต่อไปพวกเจ้าไม่ต้องทำแล้ว ” 

“ ทำไมหรือเจ้าคะ ” ลี่ซือถาม

“ เพราะที่ผ่านมาพวกเราทำเยอะแล้วอย่างไรเล่า พวกเราคอยแต่ดูแลทำนู้นทำนี่ให้แก่พวกเขาพวกเขาอาจจะเคยตัวกับความเคยชินนี้ก็ได้ ดังนั้น ให้พวกชาวบ้านได้ดูแลกันเองบ้างก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร เพียงแต่พวกเรายังเป็นคนคอยดูแลพวกวัตถุดิบอาหารให้พวกเขา ” เยว่อิงอธิบาย

“ ข้าเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ/เป็นเช่นนี้นี่เอง ข้าเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ ” พวกนางเอ่ยตอบ