บทที่27 รักษา

หลังจากที่แจกอาหารมื้อเย็นจบ เยว่อิงก็ให้ลี่อินกับลี่ซือนำหม้ออะไรต่างๆไปล้างเก็บให้สะอาด ส่วนพวกชามช้อนที่ชาวบ้านใช้กินชาวบ้านต่างก็ล้างเก็บคว่ำกันเรียบร้อยหมดแล้ว

“ งั้นวันนี้ข้าต้องขอตัวก่อน ” หัวหน้าหมู่บ้านกล่าว

“ ได้เจ้าค่ะ เดี๋ยวก็จะมืดค่ำแล้ว ท่านเดินทางกลับบ้านดีๆนะเจ้าคะ ” ระยะทางมันก็ไม่ได้ไกลมากนักแต่ก็ไม่ได้ใกล้ หากปกติก็ไม่มีสิ่งใดหรอกแต่นี่ทั้งลมหนาวทั้งหิมะด้วย

หลังจากหัวหน้าหมู่บ้านกลับบ้าน เก็บล้างอะไรเรียบร้อยพวกนางก็เดินตรงกลับเข้าบ้านกันทันที ปล่อยให้พวกชาวบ้านได้พักผ่อนกันไป แต่เยว่อิงไม่ได้รู้เลยว่าตอนนี้หลังจากที่ชาวบ้านได้กินอิ่มนอนอุ่นกันก็พากันซาบซึ้งกันเป็นอย่างมาก เพราะแค่ให้ที่พักอาศัยแก่พวกเขาก็ถือว่าดีมากแล้วแต่นี่นางถึงกับจัดที่ทางมีที่นอนที่สบายมีอาหารแจกที่แสนจะอร่อยแก่พวกเขาอีกด้วย พวกเขาทุกคนล้วนจดจำกันเอาไว้หมดแล้ว พอหมดเรื่องเครียดไม่ต้องอยู่อย่างระแวดระวังก็ต่างพากับหลับไปอย่างสบายใจ

แต่กลางดึกก็มีพายุโหมกระหน่ำเสียงดังจนทุกคนพากันรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจแต่กระนั้นพวกเขาก็ยังคงวางใจให้สบายได้เพราะตอนนี้พวกเขาได้อยู่ในที่ที่แข็งแรงปลอดภัยแล้ว ต่างจากผู้คนที่อยู่ด้านนอก ป่านนี้จะเป็นอย่างไรกันบ้างก็ไม่รู้

รุ่งเช้าหลังจากที่พายุหิมะสงบทุกอย่างก็วุ่นวายเป็นอย่างมาก เนื่องจากมีคนได้รับปาดเจ็บหนักยามที่กำลังหนีออกจากบ้าน ซึ่งหลังจากที่หลังคาถล่มภายในหมู่บ้านก็มีประมาณเกือบ10คนเห็นจะได้ และยังมีคนบาดเจ็บเล็กน้อยอีกประมาณ5-6 คนอีกด้วย

เช้านี้เยว่อิงให้ลี่ซือทำข้าวต้มหมู่สับแจกจ่ายแก่พวกชาวบ้านเช่นเดิม แต่นางกับหัวหน้าหมู่บ้านก็เดินมาสีหน้าเคร่งเครียดบอกว่าฝากพวกชาวบ้านพวกนี้ก่อนสักวันเพราะเขาจะนำคนที่ได้รับบาดเจ็บไปโรงหมอ

“ หัวหน้าหมู่บ้านเจ้าคะ แล้วท่านจะพาพวกเขาไปโรงหมออย่างไรเจ้าคะเมื่อคืนเกิดพายุลงอย่างหนักขนาดนี้ข้าคาดว่าคงมีชาวบ้านอีกหลายคนพากันไปเต็มโรงหมอแน่นอนเลยเจ้าค่ะ ”

ที่เยว่อิงพูดออกมานั้นเป็นเรื่องจริง ตอนนี้โรงหมอแทบทุกแห่งเต็มไปด้วยชาวบ้านที่ได้รับบาดเจ็บร้องโอดโอยเต็มโรงหมอ ไหนจะมีคนที่ยังไม่ได้รับการรักษาอยู่อีกหลายคน

“ เห้อ ข้าก็ไม่รู้จะทำเช่นไรแล้ว ข้าไม่อาจปล่อยทิ้งชาวบ้านพวกนี้ได้จริงๆ ”

“ งั้นเอาอย่างนี้มั้ยเจ้าคะ ท่านพาพวกเขามาที่บ้านข้า หากใครบาดเจ็บหนักก็ให้หามพวกเขามาให้ข้าได้เป็นคนรักษาพวกเขาเอง ” 

ทันทีที่เยว่อิงกล่าวจบ หัวหน้าหมู่บ้านก็ถามอย่างแปลกใจ เพราะนางเป็นหญิงสาวจากหมู่บ้านอื่นที่ไม่มีครอบครัวหลงเหลือแล้วที่ได้แต่งเข้ามาอยู่ภายในบ้านจาง

“เจ้ารักษาคนได้อย่างนั้นหรือ ”

“ ใช่เจ้าค่ะ ข้าก็พอจะรู้วิชาแพทย์มาบ้าง ” นางเคยเป็นถึงหมอที่รักษาคนไข้มาตั้งมากมายในยุคอนาคตเลยนะ แล้วไหนจะเครื่องมือแพทย์ในอนาคตต่างๆนางก็นำมาด้วยหมด ไม่มีสิ่งใดให้ห่วงอีกต่อไปแล้ว

“ ได้ๆ เดี๋ยวข้าให้พวกชาวบ้านไปช่วยกันหามคนเจ็บมาที่นี่ ”

“ ได้เจ้าค่ะ ”

หลังจากนั้นหัวหน้าหมู่บ้านก็ขอแรงพวกชาวบ้านผู้ชายไปหามคนเจ็บที่อยู่ด้านภายนอกเพื่อมารักษาที่นี่

เมื่อหัวหน้าหมู่บ้านกับชาวบ้านผู้ชายหามคนเจ็บมากันถึงแล้ว เยว่อิงก็เดินนำพวกเขาเข้าไปยังห้องรักษาที่นางสั่งทำด้านในตัวบ้าน ทุกคนที่เข้ามาก็ตกตะลึงภายในบ้านที่หรูหรา มองข้างนอกว่าสวยงามแล้วด้านในยิ่งสวยงามมากกว่าหลายเท่าแถมยังจัดทุกอย่างอย่างเป็นระเบียบอีกด้วย แต่ก็ไม่มีเวลาให้พวกเขาได้สนใจมากนั้นรีบพากันหามคนเจ็บตามเยว่อิงไปยังห้องๆหนึ่ง ที่มีรูปลักษ์แปลกตาแล้ววางคนเจ็บนอนลงบนเตียงนอนทันที

“ ข้าจะรักษาคนที่เจ็บหนักที่สุดก่อนไล่ไปถึงคนที่เจ็บน้อยที่สุด เอาหล่ะ พวกท่านดูคนที่อาการบาดเจ็บหนักที่สุดมาวางลงบนเตียงนอนห้องตรงข้ามนี้ได้เลย ” 

หลังจากได้ได้ยินเยว่อิงกล่าว พวกเขาก็รีบนำคนที่มีอาการบาดเจ็บหนักที่สุดหามเข้าไปยังห้องตรงข้ามแล้ววางลงบนเตียงทันที

เยว่อิงเรียกลี่อินที่มีความกระฉับกระเฉงมาเพื่อคอยช่วยหยิบจับอุปกรณ์การรักษาให้แก่นาง

“ พวกท่านออกไปรอที่ด้านนอกก่อนนะเจ้าคะ ข้าจะเริ่มทำการรักษาทันที ” เยว่อิงกล่าวจบทุกคนก็เดินออกจากห้องไป เหลือเพียงแค่เยว่อิง ลี่อิน แล้วก็คนเจ็บที่ทนความเจ็บไม่ไหวแล้วสลบไป

“ เอาล่ะ ข้าจะเริ่มรักษาแล้ว เจ้ากลัวหรือไม่ลี่อิน ” เยว่อินเอ่ยถามลี่อิน

“ ข้ากังวลนิดหน่อยเจ้าค่ะนายหญิง ข้ากลัวช่วยนายหญิงได้ไม่ดี ” ลี่อินกล่าวด้วยความกังวล มือเท้าเย็บเยียบ

“ ไม่ต้องเกร็งหรือกลัวอะไร เจ้าทำใจให้สบาย แล้วคอยฟังคำสั่งข้าก็พอ ”

“ เจ้าค่ะ ”

หลังจากนั้นเยว่อิงก็ทำการฉีดยาสลบให้คนเจ็บก่อนเพราะกลัวว่าเขาอาจจะตื่นมากลางคันตอนที่นางกำลังรักษาอยู่ แล้วก็เริ่มรักษาทันทีโดยมีลี่อินคอยหยิบจับอุปกรณ์ต่างๆตามที่นางสั่ง พวกนางทำอย่างนี้เรื่อยๆตั้งแต่คนที่บาดเจ็บคนแรกจนถึงคนสุดท้าย

หลังจากที่นางรักษาคนที่บาดเจ็บหมดทุกคนก็รู้สึกอ่อนล้าเป็นอย่างมาก นางให้ชาวบ้านผู้ชายหามคนที่รักษาเสร็จหมดแล้วกลับไปยังห้องเดิม แล้วให้ลี่ซือทำข้าวต้มแจกเช่นเคย ไม่ลืมที่จะนำมาให้คนที่บาดเจ็บด้วยเพราะพวกเขาต้องกินยาตามที่นางจัดเอาไว้ให้ ส่วนคนที่บาดเจ็บเป็นแผลเล็กน้อยนางในลี่ซือกับเฟยหลงจัดการทำแผลเรียบร้อยไปตั้งนานแล้ว เมื่อเยว่อิงสั่งงานเรียบร้อย จัดยาเป็นชุดๆแยกไว้แล้วก็ขอตัวไปนอนพักผ่อนเพราะวันนี้นางใช้เรี่ยวแรงหมดไปกับการรักษาแล้วจริงๆ

เมื่อนายหญิงไปพักผ่อนลี่ซือกับลี่อินก็เริ่มเตรียมแจกข้าวต้มกุ้งให้ชาวบ้าน ไม่ลืมตักแบ่งใส่ชามแล้วก็นำยาที่นายหญิงแบ่งเป็นชุดๆให้เฟยหลงนำไปให้แก่คนที่บาดเจ็บตามที่นายหญิงสั่ง

“ ข้าวต้มกุ้งอาหารมื้อกลางวันมาแล้วเจ้าค่ะ เชิญพวกท่านเข้าแถวมารอรับกันได้เลย ” ลี่ซือตะโกนบอกชาวบ้าน

เมื่อเห็นชาวบ้านเข้าแถวเป็นระเบียบก็เริ่มแจกทันที

“ หากใครไม่อิ่มสามารถมาขอเพิ่มได้เลยนะเจ้าคะ ” ลี่อินเป็นคนตักข้าวต้มกุ้งใส่ชาม ส่วนลี่ซือเป็นคนแจก นางก็คอยบอกกล่าวพูดคุยกับชาวบ้าน

“ ขอบใจมากนะนังหนู ” ผู้เฒ่าท่านหนึ่งเอ่ยเมื่อได้รับชามข้าวต้มกุ้งที่มีกุ้งตัวใหญ่ๆนอนกองอยู่ในชาม มองดูน่ากิน

“ ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ กินให้อร่อยนะเจ้าคะ ไม่พอมาขอเพิ่มได้เจ้าค่ะ ” ลี่ซือเอ่ยพร้อมกับสีหน้ายิ้มแย้ม

หลังจากนั้นพวกนางก็ช่วยกันแจกข้าวต้มกุ้งจนหมดหม้อ ก็เตรียมเก็บของไปล้างคว่ำไว้อย่างทุกครั้ง 

“ ลี่ซือเจ้าเข้าไปคอยดูคุณหนูน้อยเถิด เดี๋ยวพวกข้าจะคอยช่วยกันดูเก็บชามข้าวของพวกคนป่วยไปล้างเก็บให้เรียบร้อยเอง ” เฟยหลงกล่าว

“ อ่า เอาเช่นนั้นก็ได้ ข้าก็กลัวคุณหนูน้อยจะตื่นมาแล้วไม่เจอใครเหมือนกัน ” ลี่ซือก็รีบล้างไม้ล้างมือ แล้วเดินไปยังห้องคุณหนูน้อยทันที

หลังจากลี่ซือเดินออกไป ก็เหลือเพียงลี่อินกับเฟยหลง

“ เจ้ารอล้างชามข้าวอยู่ที่นี่แหละ เดี๋ยวข้าจะไปยกออกมาเอง ” เฟยหลงกล่าวกับลี่อิน

“ ได้ เช่นนั้นเจ้ารีบเข้าไปเอามาเถอะ ”

รอไม่นานเฟยหลงก็นำชามข้าวต้มกุ้งออกมาจนครบทุกใบ ลี่อินจึงรีบลงมือล้างชามทันทีเพราะอากาศหนาวเย็นทำให้น้ำเย็นไปด้วยจริงๆ หากมัวแต่อ้อยอิ่งล้างชามนานๆเห็นทีมือของพวกเขาคงจะแตกได้กระมัง

หลังจากที่ทำงานทุกอย่างกันเรียบร้อยพวกเขาก็แยกย้ายกันพักผ่อนเสียหน่อย รอเตรียมอาหารมื้อเย็นแจกจ่ายชาวบ้าน กับให้พวกคนที่บาดเจ็บอีกมื้อ