บทที่26 เรียกร้องเงิน

“ ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ไม่ว่าอย่างไรเจ้าก็เป็นฝ่ายผิด เพราะฉะนั้นตามสัญญาเยว่อิงสามารถเรียกร้องเงินจากเจ้าได้ถึง2,000ตำลึงทอง ” 

ทันทีที่หัวหน้าหมู่บ้านพูดจบ ทุกคนที่ได้ยินก็ตกใจ รวมถึงนางจางและสะใภ้ใหญ่ที่ตกใจจนเข่าทรุด นอกจากจะไม่ได้เนื้อยังต้องเสียเงินไปอีกมากโข

“ ข้าไม่มี! ” นางจางตอบอย่างสิ้นสติ

“หากท่านไม่มีจ่าย ข้าคงต้องไปฟ้องร้องที่ศาลแล้วกระมัง ” ทันทีที่นางจางได้ยินเยว่อิงพูดจบก็ตกใจ รีบเอ่ยอย่างลนลาน

“ แต่ข้าไม่มี! เจ้ากล้าหรือ! ” นางจางกล่าวถามออกมาอย่างร้อนลน

“ กล้าหรือไม่กล้า ท่านอยากลองดูหรือไม่ ” 

“ เจ้า! เจ้า! เจ้ากล้าหรือ อย่างน้อยข้าก็เคยเป็นแม่ผัวของเจ้านะ ”

“ ข้าไม่สนหรอกว่าท่านจะเคยเป็นแม่ผัวของข้าหรือไม่ ในเมื่อข้าให้โอกาสพวกท่านมาหลายรอบแล้วแต่พวกท่านก็ยังไม่หยุดที่จะรังควานข้า หากครั้งนี้ข้าปล่อยพวกท่านไปอีกเห็นทีครั้งต่อไปพวกท่านคงจะมาอีกกระมัง ”

“ หน็อย! เจ้านี่มันอกตัญญูเสียจริง ”

“ สรุปท่านจะจ่ายหรือไม่จ่าย หากไม่จ่ายข้าก็จะไปฟ้องร้องที่ศาลเอง ข้าไม่รู้ด้วยหรอกนะหากพวกท่านจะโดนเฆี่ยนตีสักกี่ครั้ง ”

ทันทีที่เยว่อิงกล่าวออกมา นางจางที่ได้ยินก็สั่นกลัวละล่ำละลักกล่าวตอบ

“ ตะ… แต่ ข้ามีไม่ถึงหรอก บุตรชายของข้าส่งมาข้ามีตำลึงเก็บเพียงไม่กี่ตำลึงทองเท่านั้น ” นางจางกล่าวออกมา

“ ได้ตอนนี้ท่านมีเท่าไหร่เอามาให้หมด ส่วนที่เหลือก็ผ่อนจ่ายจนกว่าจะครบ พวกท่านจะได้รู้ซึ้งเสียทีว่าอย่าได้มายุ่งวุ่นวายกับพวกข้าอีก ” เยว่อิงกล่าวออกมาอย่างไม่มีความเห็นใจ

“ ดะ ได้ ” นางจางกล่าวตอบอย่างเสียใจ

“ แต่ท่านแม่… ” สะใภ้ใหญ่รู้สึกไม่ยินยอมที่ต้องเสียเงินมากมายขนาดนั้นไป

“ เจ้ายังไม่รีบวิ่งกลับบ้านไปเอาเงินมาอีก เจ้าอยากให้พวกเราถูกจับไปเฆี่ยนตีจนตายหรืออย่างไร ห๊ะ! ”

“ จะ เจ้าค่ะ… ” พูดจบสะใภ้ใหญ่ก็รีบวิ่งกลับไปที่บ้านด้วยความร้อนลน

หลังจากที่สะใภ้ใหญ่กลับไปเอาเงินมาแล้ว ก็รีบนำเงินมายื่นให้แก่นางจาง

“ นี่เจ้าค่ะท่านแม่ ” สะใภ้กล่าว

หลังจากที่นางจางรับเงินมาแล้วก็นับได้ทั้งหมดเป็นเงิน230ตำลึงทอง แล้วยื่นให้แก่เยว่อิงด้วยความเจ็บใจ

“ ทั้งหมด 230 ตำลึงทอง ท่านหัวหน้าหมู่บ้านช่วยลงสัญญากู้ยืมเงินให้ข้าด้วยนะเจ้าคะ ”

“ ได้ ” หัวหน้าหมู่บ้านพยักหน้ารับรอเขียนสัญญา

“ พวกท่านจะหาเงินมาจ่ายให้ข้าได้เดือนละเท่าไหร่หรือ? ” เยว่อิงเอ่ยถามอย่างจริงจัง

“ ข้า ข้า… ให้ได้แค่เดือนละ 5 ตำลึงเงิน! ”

“ ข้าว่ามันน้อยไปหรือไม่? บุตรชายคนเล็กท่านส่งเงินมาให้ตกเดือนละ 65 ตำลึงเงินกระมัง ยังไม่รวมบุตรชายคนโต แต่ท่านจะจ่ายให้ข้าได้แค่เดือนละ5ตำลึงเงิน? ”

“ แล้วเจ้าจะเอาเท่าไหร่! เจ้าอยากให้พวกข้าตายกันจริงๆใช่หรือไม่ ” นางจางตะโกนโวยวายอย่างไม่ยอม 

“ พวกท่านต้องจ่ายให้ข้าเดือนละ 20 ตำลึงเงิน ตกลงตามนี้ เชิญหัวหน้าหมู่บ้านจดลงไปในสัญญาได้เลยเจ้าค่ะ หากมีการขาดจ่ายเกิด3เดือน ถือว่าการจ่ายเงินตำลึงทั้งหมดเป็นโมฆะ ต้องเริ่มจ่ายใหม่ ” 

ทันทีที่เยว่อิงพูดจบ หัวหน้าหมู่บ้านก็ลงมือเขียนตามลงไปในสัญญา

“ นะ… นี่ นี่ เจ้า จะฆ่าพวกข้าหรือ ” นางจางพึมพำอย่างเจ็บปวดแต่ไม่อาจทำสิ่งใดได้ การสูญเสียเงินจำนวนมากให้แก่นังตัวไร้ประโยชน์นี่ไม่เท่ากับการเฉือนเนื้อของนางหรือ?

หลังจากรอหัวหน้าหมู่บ้านเขียนสัญญากู้ยืมเงินเสร็จสิ้น

“ เชิญพวกเจ้าทุกคนประทับนิ้วมือลงในสัญญาได้ ” 

หลังจากทุกคนประทับรายนิ้วเมือแล้ว ก็แบ่งสัญญาทั้ง3แผ่นเก็บไว้กับตัวหนึ่งแผ่น ให้เยว่อิง กับนางจางอีกคนละหนึ่งแผ่น

เมื่อเยว่อิงรับถุงเงินจากนางจาง (หลังจากที่ยื้อแย่งกับนางจางอยู่พอสมควร) แล้วก็หันมารับหนังสือสัญญากู้ยืมเงินจากหัวหน้าหมู่บ้านแล้วกู่ยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ

“ เชิญพวกท่านกลับบ้านไปได้แล้วเจ้าค่ะ อย่าลืมชำระเงินให้ตรงเวลาด้วยนะเจ้าคะ ” นางยิ้มออกมาอย่างยียวน นางจางเห็นแบบนั้นก็เป็นลมทรุดฮวบลงไป สะใภ้ใหญ่ทำได้แค่ลากนางจางกลับบ้านไปด้วยความยากลำบาก

หลังจากที่จบเรื่องวุ่นวายเรียบร้อยแล้ว

“ ขอบคุณท่านหัวหน้าหมู่บ้านมากนะเจ้าคะ ” เยว่อิงหันมาขอบคุณหัวหน้าหมู่บ้าน

“ ไม่เป็นไรๆ เป็นเรื่องที่ข้าต้องทำอยู่แล้ว ”

เยว่อิงก็ยิ้มตอบรับ แล้วเปลี่ยนหัวข้อสนทนาทันที

“ วันนี้พวกข้าจะทำมื้อเย็นเลี้ยงชาวบ้าน เชิญหัวหน้าหมู่บ้านอยู่กินด้วยกันก่อนนะเจ้าคะ แล้วค่อยตักไปฝากภรรยากับบุตรชายของท่าน ”

“ ขอบใจเจ้าแทนชาวบ้านมากๆเลยนะ ” เขากล่าวขอบคุณนางอย่างจริงใจ

“ ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ยังไงเราก็คนหมู่บ้านเดียวกัน ”

.

.

ลี่อินกับลี่ซือช่วยกันทำมื้อเย็นอย่างขยันขันแข็ง วันนี้พวกนางช่วยกันทำข้าวต้มหมูสับที่นายหญิงเคยสอนพวกนาง แถมยังมีเครื่องปรุงแปลกๆที่นายหญิงสอนให้พวกนางใช้ปรุงอีกด้วย หลังจากที่ทำข้าวต้มหมูสับเสร็จพวกนางก็ลองชิมดูแล้วก็ต้องตกใจเพราะมันอร่อยเหมือนที่นายหญิงเคยทำให้พวกนางกินเลย

“ ลี่ซือนี่มันอร่อยมาก! ” 

หลังจากที่ลี่อินลองชิมก็ต้องกล่าวชมด้วยความตกใจ เพราะนางรู้ว่าฝีมือของลี่ซือนั้นดีกว่านางมากโขแต่ไม่คิดว่าฝีมือของนางจะอร่อยขนาดนี้

“ เจ้าพูดจริงอย่างนั้นหรือ ”

“ จริงสิ ฝีมือของเจ้าอร่อยเหมือนที่นายหญิงเคยทำเลย ”

“ ไหนข้าขอชิมบ้างว่าเจ้าพูดเยินยอข้าเกินไปหรือไม่ ” หลังจากนั้นลี่ซือลองชิมฝีมือตัวเองก็ต้องทำตาโตด้วยความตกใจ

“ เป็นอย่างไร ข้าบอกแล้วใช่หรือไม่ว่ามันอร่อยมาก! ” ลี่อินกล่าวอย่างตื่นเต้น

แต่ยังไม่ทันที่ลี่ซือจะกล่าวอะไรเยว่อิงก็เดินเข้ามาภายในห้องครัวเสียก่อน

“ มีอะไรกันหรือ ข้าได้ยินเสียงพวกเจ้าดังออกไปถึงข้างนอก ” เยว่อิงเอ่ยถามอย่างสงสัย

“ พวกข้าแค่ตื่นเต้นเจ้าค่ะ ฝีมือการทำอาหารของลี่ซือพัฒนาขึ้นมากโขเลยเจ้าค่ะนายหญิง ” ลี่อินกล่าวเสียงตื่นเต้น

“ หืม เช่นนั้นก็ดีแล้ว ไม่เสียแรงที่ข้าสอนมากับมือ ” เยว่อิงกล่าวอย่างยินดี

“ เจ้าค่ะนายหญิง ” ลี่ซือตอบรับอย่างเขินอายต่อคำชื่นชม

“ แล้วเตรียมอาหารเสร็จแล้วใช่หรือไม่ ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็ยกออกไปกันเถอะ พวกเจ้าระวังกันด้วยนะ ” 

หลังจากนั้นพวกนางก็ช่วยกันยกหม้อข้าวต้มหมูสับที่มีฝาปิดครอบอยู่ แล้วก็ชามช้อนใหม่ๆออกมาจากมิติประมาณ50เซ็ต ออกไปยังโกดัง

“ อาหารมื้อเย็นมาแล้วเจ้าค่ะ ” เยว่อิงกล่าวออกมาทันทีที่ถึงภายในโกดัง

ชาวบ้านก็รีบลุกฮือพากันมายืนล้อมกันจนแน่นขนัด

“ ข้าขอให้พวกท่านเข้าแถวให้เป็นระเบียบก่อนแล้วกันนะเจ้าคะ ถึงจะเริ่มแจกอาหาร ” เยว่อิงกล่าวออกมา

ชาวบ้านทุกคนที่ได้ยินก็ต่างพากันกรูเข้าแถวอย่างสงบเรียบร้อย

“ เดี๋ยวข้ากับลี่ซือจะคอยตักอาหาร ส่วนเจ้าเฟยหลงกับลี่อินพวกเจ้าก็คอยยืนแจกอาหารแก่ชาวบ้านแล้วกัน รบกวนท่านหัวหน้าหมู่บ้านคอยดูแลความเรียบร้อยให้ด้วยนะเจ้าคะ ”

หลังจากนั้นก็เริ่มแจกอาหารมื้อเย็นกันไปเรื่อยๆ จนครบทุกคน

“ หากไม่อิ่มพวกท่านทุกคนสามารถมาขอเพิ่มได้นะเจ้าคะ วันนี้คนของข้าทำมาเยอะทีเดียว ” เยว่อิงพูดจบ คนที่ไม่อิ่มก็พากันกรูเข้ามาขอเติม ส่วนคนที่กินกันอิ่มแล้วก็ต่างพากันไปยืนล้างชามตรงอ่างน้ำทางไปห้องน้ำ

“ ส่วนอาหารที่ตักแบ่งไว้ให้ภรรยา กับบุตรชายของท่านหัวหน้าหมู่บ้านข้าเตรียมไว้ให้แล้วนะเจ้าคะ หากท่านจะกลับก็สามารถแจ้งแก่บ่าวชายของข้าได้เลย ” เยว่อิงกล่าวบอกกับหัวหน้าหมู่บ้านอย่างรวบรัด

“ ข้าขอบใจเจ้ามากนะ ข้าจะไม่ลืมน้ำใจของเจ้าเลย ”

“ อย่าคิดอันใดมากเลยเจ้าค่ะ เรื่องแค่นี้ไม่ถือเป็นเรื่องใหญ่อันใดมาก ”

“ ถึงอย่างนั้นข้าก็ต้องขอบคุณเจ้าที่ช่วยทุกคนในหมู่บ้านจริงๆ ”

“ เจ้าค่ะ ” เยว่อิงตอบรับพร้อมกับยิ้มออกมาอย่างจนใจ