บทที่29 ขนมหวาน

“ พวกเจ้าเข้าใจก็ดีแล้ว ” เยว่อิงกล่าว

“ เจ้าค่ะ/เจ้าค่ะ ”

หลังจากถึงยามเซิน (15:00-16:59 น.) เฟยหลงพร้อมกับชาวบ้านผู้ชายบางส่วนที่ยังซ่อมบ้านไม่เสร็จก็เดินเท้ากลับมาถึงบ้าน

“ เจ้ากลับมาแล้วก็ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสียก่อน ” เยว่อิงเอ่ยกับเฟยหลง

“ ขอรับนายหญิง ” 

รับปากจบ ก็เดินเข้าห้องของตนเองเพื่อไปอาบน้ำทันที

“ ส่วนพวกเจ้าไปนำตระกร้ามาเดี๋ยวข้าจะใส่ของให้พวกเจ้าไปไว้ที่โรงครัวในโกดังไว้ให้ชาวบ้านทำกินกัน ”

“ เจ้าค่ะ ”

หลังจากที่ลี่อินกับลี่ซือนำตระกร้ามาเรียบร้อยแล้วนางก็นำนำผักกะหล่ำปลี ผักกาดขาว มะเขือเทศ ไข่ไก่ แล้วก็เนื้อใส่ตระกร้าให้พวกนางนำไปให้แก่ชาวบ้าน

“ พวกเจ้าก็อย่าลืมบอกชาวบ้านให้พวกเขาคอยดูแลจัดเวรกันทำเองด้วยเล่า ”

“ พวกข้าไม่ลืมเจ้าค่ะนายหญิง/เจ้าค่ะ ”

พวกนางทำแบบนี้ทุกวัน ชาวบ้านก็ให้ความร่วมมือกันเป็นอย่างดี เนื่องจากพวกเขารู้ว่าแค่การที่พวกนางแจกอาหารมาตลอดนั้นก็มากพอแล้ว ไหนจะเตรียมวัตถุดิบให้แก่พวกเขาประกอบอาหารอีก แค่นี้ไม่เหนือบ่ากว่าแรงของพวกเขาหรอก

 ……

10 วันต่อมา

หลังจากที่ชาวบ้านและเฟยหลงไปช่วยกันซ่อมแซมบ้านกันจนเสร็จเรียบร้อยแล้ว  ชาวบ้านก็พากันแยกย้ายเก็บข้าวของกลับบ้านกัน

“ พวกข้าขอขอบใจพวกเจ้าที่คอยดูแลพวกข้ามาตลอดเวลาที่พวกข้ามาอาศัยที่นี่ ” ชาวบ้านทุกคนรวมกันร่วมกล่าวแสดงความขอบคุณ

“ ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ยังไงพวกเราก็เป็นคนในหมู่บ้านเดียวกัน ” สิ่งที่เยว่อิงพูดนั้นเป็นความจริง อย่างน้อยคนพวกนี้ก็ไม่เคยทำร้ายเธอตรงๆอย่างรุนแรง เธอก็ยินดีที่จะช่วยเท่าที่พอจะช่วยได้อยู่แล้วหากเรื่องนั้นจะไม่ทำให้เธอเดือดร้อน

“ ถึงอย่างนั้นพวกข้าก็ต้องขอบใจเจ้าจริงๆ พวกข้าไม่มีสิ่งของเงินทองมากมายจะตอบแทน แต่หากว่าเจ้าต้องการความช่วยเหลือเล็กๆน้อยๆเจ้าก็บอกพวกข้าได้ พวกข้าเต็มใจ ” ชาวบ้านบอกกับเธออย่างจริงใจ เพราะชาวบ้านก็เป็นแบบนี้หากใครที่ทำดีด้วยพวกเขาก็ทำดีกลับแบบไม่มีข้อสงสัย

“ ได้เจ้าค่ะ หากข้ามีสิ่งใดจะรบกวนพวกท่านข้าจะไปรบกวนพวกท่านถึงหน้าบ้านแน่นอนเจ้าค่ะ ” เยว่อิงตอบกลับอย่างยิ้มแย้ม

“ ได้ งั้นพวกข้าขอตัวกลับบ้านก่อนนะ ” 

“ ได้เจ้าค่ะ เดินทางกลับบ้านดีๆนะเจ้าคะ ”

“ ได้ๆ ”

หลังจากนั้นชาวบ้านก็พากันเดินกลับไปยังภายในหมู่บ้าน

.

.

“ เอาล่ะ วันนี้ข้าจะสอนพวกเจ้าทำขนม ขนมพวกนี้ข้าจะนำไปขายที่ร้าน ” เยว่อิงหันมาพูดกับลี่ซือและลี่อิน

“ ส่วนเจ้าเฟยหลง หากเจ้าสนใจการต่อสู้ก็ไปฝึกปรือฝีมือของเข้าเถิด ” 

ที่เยว่อิงพูดแบบนี้ก็เพราะนางเห็นว่าเวลาที่เฟยหลงว่าง เฟยหลงมักจะฝึกปรือวิชาการต่อสู้คนเดียวในสวนหลังบ้านตลอด

“ นายหญิง… ” เฟยหลงไม่รู้จะต้องพูดอะไร เพราะทุกครั้งเขาจะฝึกคนเดียวเงียบๆไม่ได้คาดคิดว่านายหญิงจะมาเห็น

“ เจ้าไม่ต้องคิดมาก เอาเป็นว่าข้าแค่ผ่านไปเห็นพอดี หากเจ้าสนใจในด้านนี้ข้าก็จะส่งเสริมเจ้าต่อไป ”

“ ขอบคุณขอรับนายหญิง ” เฟยหลงกล่าวขอบคุณอย่างซาบซึ้ง

“ อืมเจ้าไปฝึกให้ดีเถอะ ส่วนพวกเราก็ไปกันเถอะ ” เยว่อิงบอกกับเฟยหลง แล้วก็หันมาชักชวนลี่ซือกับลี่อินเข้าไปฝึกทำขนมภายในห้องครัว

ภายในห้องครัว

เมื่ออยู่ภายในห้องครัวเรียบร้อยแล้ว เยว่อิงก็เรียกวัตถุดิบจากภายในมิติออกมาพร้อมเตรียมเริ่มลงมือทำ

“ นายหญิงเจ้าคะไอลูกๆนี่คืออะไรหรือเจ้าคะ แล้วแป้งพวกนี้นำออกมาเยอะแยะจะทำอะไรหรือเจ้าคะ ” ลี่ซือกล่าวถามอย่างสงสัย

“ ลูกๆที่เจ้าถามก็คือมะพร้าวกะทิ ส่วนแป้งพวกนี้ข้าจะนำมาปั้นอย่างไรเล่า เมนูขนมที่ข้าจะสอนพวกเจ้าวันนี้ก็คือขนมบัวลอย จะเป็นเมนูขนมของทางร้านที่ข้าจะเริ่มเปิดตอนที่หมดหน้าหนาวน่ะ ” เยว่อิงค่อยๆอธิบายอย่างช้าๆให้พวกนางฟัง

“ เจ้าค่ะ พวกเราเริ่มทำกันเลยดีหรือไม่เจ้าคะ ข้าน้ำลายสออยากจะชิมเสียแล้ว ” ลี่ซือกล่าวอย่างตลก

“ จริงเจ้าค่ะนายหญิง ” ลี่อินกล่าวอย่างเห็นด้วย

“ ได้งั้นพวกเราเริ่มลงมือทำกันเลย ”

หลังจากนั้นนางก็เตรียมสัดส่วนวัตถุดิบจนครบ

“ขั้นตอนแรกให้พวกเจ้านำเผือก มันม่วง และฟักทองไปนึ่งจนสุก จากนั้นให้นำแป้งข้าวเหนียว และแป้งสาคูมาร่อนผสมกัน จากนั้นแบ่งแป้งที่ผสมแล้วเป็น 4 ส่วนตามสีที่ข้าเตรียมเอาไว้ แล้วก็เตรียมน้ำใบเตยหอมเข้มข้น ด้วยการหั่นใบเตยหอมเป็นชิ้นเล็ก ๆ นำไปตำกับน้ำเปล่าเล็กน้อย ตำใบเตยหอมให้ละเอียด แล้วนำไปกรองเพื่อให้ได้น้ำใบเตย นำเผือกที่นึ่งสุกแล้วมาบี้ให้ละเอียด จากนั้นค่อย ๆ เทแป้งที่เตรียมไว้ใส่ลงไป นวดแป้งกับเนื้อเผือกให้เข้ากัน โดยสัดส่วนให้ใช้ 2:1 ยกตัวอย่างเช่น เนื้อเผือก 1 ถ้วย ให้ใช้แป้งผสม 1/2 ถ้วยโดยประมาณ ในขณะนวดเนื้อเผือกกับแป้ง หากรู้สึกว่าแป้งแห้งไป สามารถเติมน้ำได้ทีละน้อย จนกว่าจะนวดได้ที่ นำเนื้อฟักทอง และเนื้อมันเทศ มานวดเช่นเดียวกัน นำแป้งส่วนสุดท้ายมาผสมกับน้ำใบเตยหอมเข้มข้น โดยค่อย ๆ เทน้ำใบเตยหอมลงไปในถ้วยแป้งที่เหลือ นวดแป้งกับน้ำใบเตยหอมให้เข้ากัน หากรู้สึกว่าแป้งแห้ง ให้เติมน้ำทีละน้อย จนกว่าจะนวดได้ที่เช่นเดียวกัน ปั้นแป้งที่นวดเสร็จแล้วเป็นก้อนกลม ๆ ขนาดเท่ากัน โรยแป้งมันบาง ๆ ให้ทั่ว เพื่อไม่ให้แป้งที่ปั้นแล้วติดกัน โดยปั้นแป้งสีเขียวแยกไว้ต่างหาก เนื่องจากแป้งสีเขียวเป็นเนื้อแป้งล้วน ๆ จำเป็นต้องใช้เวลาต้มให้นานกว่าแป้งสีอื่น หลังจากปั้นแป้งทั้งหมดเสร็จแล้ว ตั้งหม้อต้มน้ำให้เดือด และนำแป้งบัวลอยเผือก ฟักทองและมันเทศลงไปต้ม ในขณะต้มให้คนเรื่อย ๆ เพื่อไม่ให้เม็ดแป้งติดกัน ซึ่งถ้าเม็ดแป้งลอยขึ้นมาแสดงว่าสุกแล้ว นำกระชอนซ้อนเม็ดแป้งที่ลอยขึ้นมา ตักเม็ดแป้งใส่ในน้ำเย็นเพื่อน็อกไม่ให้เม็ดแป้งสุกจนเกินไปเมื่อต้มเม็ดแป้งสีต่าง ๆ สุกหมดแล้ว นำเม็ดแป้งสีเขียวลงไปต้ม ทำทุกขั้นตอนที่เหลือเช่นเดียวกัน ”

เยว่อิงค่อยๆอธิบายขั้นตอนการทำแป้งช้าๆ ทีละขั้นตอน

“ เอาล่ะ ขั้นตอนต่อไปจะเป็นการทำน้ำกะทิ พวกเจ้าพร้อมเริ่มทำกันต่อหรือยัง ”

“ พวกข้าพร้อมมากเจ้าค่ะ ” ลี่อินกล่าว พร้อมหับมีลี่ซือพยักหน้าหงึกหงักเห็นด้วย

หลังจากนั้นเยว่อิงก็เริ่มสอนขั้นตอนการทำน้ำกะทิต่อทันที

“ นำกะทิใส่หม้อตั้งไฟเพื่อทำให้ร้อน คนกะทิเรื่อย ๆ โดยที่ไม่ต้องให้กะทิเดือด แล้วต่อไปให้พวกเจ้าใส่เนื้อมะพร้าวลงไป ใส่น้ำตาลหรือน้ำเชื่อม และเกลือลงไปในปริมาณที่ข้าเตรียมเอาไว้ให้ เมื่อน้ำกะทิร้อนได้ที่ ให้นำเม็ดบัวลอยที่ลวกแล้วใส่ลงไป ตั้งหม้อขนมบัวลอยทิ้งไว้สักครู่ ปิดไฟยกลง และตักใส่ถ้วย แค่นี้ก็เสร็จเรียบร้อย ” เยว่อิงตักใส่ถ้วยแบ่งๆให้แก่พวกนาง รวมถึงเฟยหลงด้วย

“ อ่ะนี่ พวกเจ้าลองชิมดู  หากไม่พอก็ตักเพิ่มได้ทำแบบที่ข้าทำให้ดูเมื่อสักครู่น่ะ เจ้าใจหรือไม่ ”

“ เข้าใจเจ้าค่ะ/ข้าเข้าใจแล้วเจ้าค่ะนายหญิง ” พวกนางทั้งสองเอ่ยตอบพร้อมกับเคี้ยวบัวลอยจนแก้มพอง

“ พวกเจ้าอย่ามัวแต่พากันกินจนเพลิน แล้วลืมนำขนมบัวลอยไปให้เฟยหลงเล่า ”

“ เดี๋ยวข้านำไปให้เองเจ้าค่ะ ” ลี่อินรีบตอบ

“ อืม ” เยว่อิงพยักหน้ารับ

เมื่อไม่มีอะไรแล้วเยว่อิงก็เดินกลับเข้าไปในห้องนอนนำหนังสือขนมต่างๆของโลกที่เธอจากมามาเปิดอ่าน แล้วก็คิดว่าจะนำเมนูอะไรมาขายบ้างที่มีสูตรต่างๆไม่ยากมากพอที่จะสอนให้แก่พวกแม่ครัวของร้านในอนาคตได้ เมื่อเปิดอ่านไปมาก็ได้มาอยู่3-4 เมนูง่ายๆ แต่ถึงจะง่ายสำหรับนางแต่ภายในยุคนี้ใช่ว่าจะมีให้กิน แค่คิดก็มีแต่ภาพความรุ่งโรจน์ของนางในอนาคตวาบเข้ามาจนอดที่จะตื่นเต้นไม่ได้