บทที่ 3

กู้ว่างเชินไม่เชื่อ เขาเดินตามหาฉู่เหมียนไปทั่วทุกหนแห่งที่เธออาจจะอยู่

สวนหลังบ้าน ห้องสมุด ห้องฉายหนัง... ไม่เพียงแต่จะไม่เห็นร่างของฉู่เหมียน แม้แต่ของใช้ของเธอก็ไม่เหลือ

ชั้นหนังสือในห้องสมุด ตำราวิชาแพทย์ที่ฉู่เหมียนชอบอ่านก็ว่างเปล่าเอี่ยมอ่อง

เดิมทีเขาแทบไม่กลับมาที่นี่อยู่แล้ว ตอนนี้ไม่มีฉู่เหมียน บ้านหลังนี้ก็เหมือนกับไม่เคยมีใครอยู่ ไม่มีแม้แต่ความอบอุ่น

กู้ว่างเชินเดินลงบันไดด้วยฝีเท้าหนักหน่วง เขาสังเกตเห็นว่าที่ว่างหลังโซฟาแปลก ๆ เหมือนมีอะไรหายไป เมื่อเขาเห็นภาพวาดที่เสียหายถูกโยนลงถังขยะ ลมหายใจของเขาก็ติดขัด

หลังจากฉู่เหมียนแต่งงานกับเขา เธอชอบอ้อนวอนให้เขาออกไปเดินเล่นกับเธอ แต่เพราะเขางานยุ่งมากและเกลียดเธอเป็นทุนเดิม จึงปฏิเสธครั้งแล้วครั้งเล่า

วันนั้นเป็นวันเกิดของฉู่เหมียน เธอมาหาเขาที่บริษัทและถามเขาว่า “อาเชิน ออกไปฉลองวันเกิดกับฉันหน่อยได้ไหม ถ้าคุณยุ่งมาก ขอแค่ครึ่งชั่วโมงก็ได้”

เขาเห็นว่าเธอน่าสงสารมาก จึงตกลงไปฉลองวันเกิดกับเธอ

เดิมทีเขาคิดว่าเธอจะขอให้เขาซื้อของขวัญให้ ไปทานข้าวกับเธอ หรือแม้แต่ขออะไรที่ไร้เหตุผล

แต่ใครจะรู้ว่าเธอแค่อยากให้เขาไปเดินเล่นกับเธอ และยังถามอย่างระมัดระวังอีกว่า “อาเชิน ขอจับมือคุณหน่อยได้ไหม?”

เธอรู้ว่าเขาทำงานยุ่ง จึงไม่ได้ทำให้เขาเหนื่อยมากนัก ไปหาซื้อภาพวาดจากร้านงานฝีมือ เพราะอยากวาดภาพร่วมกับเขา

เขาคิดว่ามันไร้สาระ จึงทำเพียงยืนดูอยู่ข้าง ๆ ระหว่างนั้นเขาก็รับโทรศัพท์จากลู่เจียวหลายสาย

ฉู่เหมียนไม่พูดอะไร พอกลับบ้านแล้วก็นำภาพวาดไปแขวนไว้ในห้องนั่งเล่น หน้าตาดูมีความสุขมาก

เพียงแต่หลังจากนั้น เธอก็ไม่เคยตื๊อให้เขาออกไปเดินเล่นกับเธออีกแล้ว และไม่เคยฉลองวันเกิดอีกเลย

กู้ว่างเชินกำลังจะเอื้อมมือไปหยิบภาพวาดขึ้นมา แต่หางตาของเขาเหลือบไปเห็นใบหย่าที่วางอยู่บนโต๊ะกาแฟ

หัวใจของกู้ว่างเชินเต้นรัวขึ้นอย่างรุนแรง เมื่อเห็นชื่อของเขาและเธอตรงตำแหน่งเซ็นชื่อ

กู้ว่างเชินกลืนน้ำลายลงคอ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตกใจ

ฉู่เหมียนตัดสินใจจะหย่ากับเขาจริง ๆ เหรอ!?

ติ๊ง…

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น กู้ว่างเชินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาทันที คิดว่าเป็นฉู่เหมียน แต่กลับพบว่าเป็นข้อความจากคนในครอบครัว

[อาเชิน งานเลี้ยงวันเกิดครบรอบเจ็ดสิบปีของย่าเตรียมพร้อมเกือบหมดแล้ว คงรู้อยู่ว่าย่าเป็นคนหน้าใหญ่ งานนี้อยากจัดให้ใหญ่โต บัตรเชิญก็ส่งออกไปหมดแล้ว ย่าขอสั่งเป็นพิเศษว่า เธอกับเหมียนเหมียนต้องมาร่วมงานให้ตรงเวลา ไม่งั้นเชิญรับผิดชอบกับผลที่ตามมาได้เลย!]

ใจของกู้ว่างเชินหงุดหงิดสุดจะบรรยาย

งานเลี้ยงวันเกิดนี้มาในเวลาที่ไม่ควรเลยจริง ๆ

...

ย่านใจกลางเมืองอวิ๋น บ้านตระกูลฉู่

คุณปู่ฉู่ซานในชุดเสื้อผ้าสไตล์จีน ยกแก้วบนโต๊ะอาหารชูขึ้นแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ขอแสดงความยินดีกับ

เหมียนเหมียนของเราที่หลุดพ้นจากทะเลแห่งความทุกข์!”

“เหมียนเหมียน ตอนนี้ไหน ๆ ก็กลับบ้านแล้ว มารับช่วงต่อบริษัทของพ่อเถอะ พ่ออยากเกษียณจะแย่แล้ว!"

ฉู่เทียนเหออ้อนวอนอย่างเอาแต่ใจให้ลูกสาวสืบทอดมรดกมูลค่าหลายพันล้าน

"ไม่ได้ เหมียนเหมียนต้องไปทำงานที่โรงพยาบาลกับย่าสิ ฝีมือทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยมของหลานจะสูญเปล่าเอานะถ้าไม่ได้ใช้ให้เป็นประโยชน์" เชียนหลี่จวินพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

“หรือไม่ก็ให้เหมียนเหมียนไปเรียนออกแบบเครื่องประดับกับแม่ดีกว่า!" เซิ่งฉิงยกมือขึ้นปิดหน้าแล้วหัวเราะอย่างร่าเริง

ฉู่เหมียนถือตะเกียบเอาไว้ ชามข้าวตรงหน้าเธอเต็มไปด้วยอาหารจานโปรด

เธอเฝ้ามองสมาชิกทุกคนบนโต๊ะอาหาร หัวใจของเธอรู้สึกเจ็บปวด

ตระกูลฉู่ก็ยังคงเป็นตระกูลฉู่เหมือนเดิม เต็มไปด้วยความกระตือรือร้นและความอบอุ่น บรรยากาศในบ้านอบอุ่นที่สุดแล้ว

ทั้ง ๆ ที่เธอเตยทำร้ายจิตใจพวกเขาจนบาดเจ็บสาหัส แต่พวกเขากลับไม่พูดถึงเรื่องนี้เลย

ในที่สุดเธอก็เข้าใจแล้ว มีเพียงครอบครัวเท่านั้นที่สามารถยอมรับตัวตนที่ไม่สมบูรณ์แบบของเธอได้อย่างไม่มีเงื่อนไข

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ฉู่เหมียนก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองช่างโง่ไม่สมกับเป็นสายเลือดของพวกเขาเลย

เธอจะไม่ทำร้ายคนที่รักเธออีกแล้วเพื่อคนที่ไม่รักเธอ

"ให้เหมียนเหมียนเรียนต่อหมอเถอะ!"

"ไม่ ไปทำธุรกิจดีกว่าเยอะ!"

"โอ๊ย เป็นดีไซน์เนอร์ก็มีอนาคตเหมือนกันนะ!"

จู่ ๆ ทั้งสามคนก็เริ่มโต้เถียงกัน ฉู่เหมียนและฉู่ซานมองหน้ากันด้วยความที่ไม่รู้จะทำอย่างไร

"เหมียนเหมียนเลือกสิ หนูอยากเลือกอะไร?!" เสียงทั้งสามดังขึ้นพร้อมกัน

ฉู่เหมียนกระตุกมุมปาก ประสาทของเธอตึงเครียดจนแทบจะหายใจไม่ออก

"หนู..." ฉู่เหมียนกัดริมฝีปากชมพูระเรื่อของเธอไว้แน่น มือก็กำตะเกียบแน่นเช่นกัน ไม่ว่าจะเลือกอย่างใดอย่างหนึ่ง ก็ทำให้อีกสองคนไม่พอใจอย่างเลี่ยงไม่ได้!

ปี๊บ…

จู่ ๆ เสียงแตรรถมอเตอร์ไซค์ดังขึ้นจากด้านนอกตัวบ้าน ฉู่เหมียนหัวเราะคิกคัก เสิ่นเหราเพื่อนสนิทของเธอมารับเธอแล้ว

เธอเช็ดมุมปากแล้วพูดว่า "ครอบครัวที่รักขา หนูขอออกไปเที่ยวก่อนนะคะ รอเที่ยวเล่นจนหนำใจเมื่อไหร่ แล้วจะกลับมาสานต่อความฝันของพวกคุณทีละคนเลย!”

เมื่อพูดจบฉู่เหมียนก็วิ่งออกไป ปล่อยให้คนบนโต๊ะโต้เถียงกันจนหน้าดำหน้าแดง

มรดกมูลค่าหลายพันล้านและการเป็นหมอเฉพาะทางล้วนไม่เลว แต่สำหรับฉู่เหมียนในตอนนี้ความสุขยังคงเป็นสิ่งสำคัญที่สุด

เธออยากทวงความเยาว์วัยที่เธอเสียไปตั้งสามปีกลับมาเสียก่อน!

เอสเคไนต์คลับ

เสียงเพลงดังกระหึ่ม แสงไฟสาดส่องไปยังกลางฟลอร์เต้นรำ

ฉู่เหมียนสวมชุดเดรสสั้นรัดรูปสีแดง รองเท้าส้นสูงสิบเซนติเมตร ขาเรียวยาวของเธอขาวผ่อง ชุดเดรสช่วยเน้นรูปร่างที่สมบูรณ์แบบของเธอให้ชัดเจนขึ้น

วันนี้เธอแต่งหน้าจัด ผมหยิกยาวสยายไปด้านหลัง ดวงตาสวยงามเย้ายวนใจ

แสงไฟส่องลงมาที่ตัวเธอ รอยสักรูปผีเสื้อบนแผ่นหลังช่างงดงามชวนมอง ทำให้คนเห็นอดไม่ได้ที่จะอยากจุมพิตสักครั้ง

เสิ่นเหรามองฉู่เหมียน ดวงตาฉายความเจ็บปวดแวบหนึ่ง

ถึงแม้ฉู่เหมียนจะแสดงออกว่าไม่สนใจ แต่เธอและฉู่เหมียนเป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เด็ก เธอย่อมเข้าใจหัวอกฉู่เหมียนดีที่สุด

ตอนนี้ฉู่เหมียนเจ็บปวดเกินจะทานทน แต่ทั้งหมดนี้เป็นผลมาจากสิ่งที่เธอเลือกเอง จึงไม่สามารถโทษใครได้ ได้แต่ใช้แอลกอฮอล์ทำให้ตัวเองมึนเมา

ไม่มีใครจะรักกู้ว่างเชินมากไปกว่าฉู่เหมียน

ไม่มีฉู่เหมียนสักคน กู้ว่างเชินจะไม่เสียใจจริง ๆ เหรอ?

สายตาของผู้ชายนับไม่ถ้วนในสถานที่นั้นต่างก็จ้องมองไปทางฉู่เหมียนด้วยความกระหาย พวกเขากลืนน้ำลายแล้วพูดว่า "คุณหนูฉู่นี่ทรวดทรงเย้ายวนดีจริง ๆ!"

"กู้ว่างเชินโชคดีจริง ๆ ที่มีภรรยาสวยขนาดนี้!"

เสียงเพลงขาดตอนลง ฉู่เหมียนโยนขวดเหล้าที่ดื่มหมดแล้วลงบนโซฟาล่างเวที ร่างกายของเธอสั่นเทิ้มเล็กน้อย พอดีกับตอนที่เธอได้ยินชื่อกู้ว่างเชิน

เธอเหลือบมองไปด้านล่างแล้วพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น "ค่ำคืนสุดเหวี่ยงแบบนี้ ชื่อกู้ว่างเชินทำให้ฉันรู้สึกขยะแขยงและรังเกียจจริง ๆ”

“คืนนี้ฉันเหมาร้านแล้ว! ใครอยากพูดถึงกู้ว่างเชินนักก็เชิญออกไปจากที่นี่เลย!"

ผู้คนในสถานที่นั้นต่างก็โห่ร้อง แสดงให้เห็นว่าพวกเขายินดีทำตามในสิ่งที่คุณหนูฉู่บอก

ไม่มีใครสังเกตเห็นว่าในมุมที่ไม่เด่นนัก ชายคนหนึ่งเกือบจะบีบแก้วเหล้าในมือแตก

"ฮ่าๆๆๆๆ คุณชายกู้ ตั้งแต่เมียนายขอหย่ากับนายแล้ว ดูเหมือนจะปล่อยตัวปล่อยใจได้ง่ายดีนะ?"

"ทำไมฉันไม่เคยสังเกตมาก่อนว่าเมียนายมีรอยสักด้วย? ดูเร้าใจดีชะมัด!"

สายตาของต้วนจิ่นเหนียนจ้องมองไปที่ฉู่เหมียนเขม็ง เขาเอาแต่เรียกเธอว่าเมียนายอยู่ตลอดเวลาแต่ไม่ละสายตาแม้แต่วินาทีเดียว

กู้ว่างเชินนิ่งเงียบ ฟังแล้วรู้สึกหงุดหงิดเป็นบ้า

แต่งงานกันมาสามปี ไม่ว่าจะต่อหน้าเขาหรือในงานสำคัญ เธอมักจะแต่งตัวสุภาพและวางตัวสง่างามอยู่เสมอ ไม่เคยแต่งตัวแบบนี้

เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหลังของฉู่เหมียนมีรอยสักด้วย

"คุณหนูฉู่บอกว่าเลิกรักก็คือเลิกรักเลย ตรงไปตรงมาดี" ดวงตาของต้วนจิ่นเหนียนฉายแววชื่นชม

กู้ว่างเชินดื่มเหล้าต่อไป สีหน้าเย็นชา ไม่พูดอะไร

นั่นก็แค่กลอุบายเล็ก ๆ น้อย ๆ ของฉู่เหมียนเท่านั้นแหละ ไม่เกินสามวันฉู่เหมียนจะต้องกลับมาตายรังที่เขาอย่างแน่นอน

กู้ว่างเชินอดไม่ได้ที่จะมองไปที่ฉู่เหมียน เพียงเสี้ยววินาที สายตาของเขาก็เย็นชาลง

ฉู่เหมียนกำลังซบพิงอยู่กับผู้ชายคนหนึ่ง ริมฝีปากบางของเธอขยับเข้าใกล้ใบหูของผู้ชายคนนั้น ไม่รู้ว่าได้ยินอะไร เธอก้มลงหัวเราะเบา ๆ จริตช่างเย้ายวนใจ

คนอื่นยื่นแก้วเหล้าให้เธอ เธอก็รับมาดื่มโดยไม่ปฏิเสธ ท่าทีและรอยยิ้มล้วนทำให้หัวใจเต้นแรง

กู้ว่างเชินกลืนน้ำลายลงคอ เมื่อเห็นว่าเรือนร่างของฉู่เหมียนแนบชิดกับร่างของผู้ชายคนนั้น

ทันใดนั้นก็มีคนโห่ร้องขึ้นมา เสียงดังก้องกังวาน “คุณหนูฉู่กับคุณชายหลินนี่เหมาะสมกันดีจริง ๆ!”

"คุณชายหลิน พวกเขาเชียร์ว่าเราเหมาะสมกัน ว่าแต่คุณแต่งงานหรือยังคะ?" ฉู่เหมียนเขย่าแก้วเหล้าในมือ ดวงตาของเธอหรี่ลงเล็กน้อย เหมือนจะเมาได้ที่

ชายคนนั้นถูกเธอทำให้ใจสั่น เขาถามกลับ "ผมยังโสดครับ คุณล่ะแต่งงานหรือยัง?"

"ฉันดูเหมือนคนเคยแต่งงานเหรอ บอกตามตรง ฉันเองก็โสดเหมือนกันค่ะ" มุมปากของฉู่เหมียนยกขึ้น รอยยิ้มของเธอช่างหวานล้ำ

กู้ว่างเชินฟังคำพูดของฉู่เหมียนแล้วกระดกดื่มเหล้าหมดแก้วในอึกเดียว

เขาอยากจะแกล้งทำเป็นไม่สนใจ แต่ไม่รู้ทำไม วันนี้เขาที่ปกติควรจะนั่งนิ่ง ๆ อยู่เฉย ๆ กลับกระวนกระวายใจขึ้นมา สายตาของเขาเผลอมองไปที่ฉู่เหมียนครั้งแล้วครั้งเล่า

"แล้วคุณกับกู้..." ชายคนนั้นพูดออกมา

ฉู่เหมียนยกนิ้วขึ้นแตะที่ริมฝีปากของชายคนนั้นทันที แล้วพูดว่า "อย่าพูดถึงคนนั้นเลยค่ะ น่าเบื่อจะตายไป"

กู้ว่างเชินกำแก้วในมือแน่นขึ้น ความโกรธผุดขึ้นในใจ

น่าเบื่อ?

ผู้หญิงคนนี้พูดจาหว่านล้อมสารพัดว่ารักเขา แต่ตอนนี้กลับหันหลังให้เขาแล้วไปเกาะแกะกับชายอื่น

ตอนนี้เธอไม่ใช่คนที่อยากแต่งงานกับเขาแล้วเหรอ?

ฉู่เหมียนแลบลิ้นเลียริมฝีปาก นิ้วของเธอคลายกระดุมเสื้อเชิ้ตของผู้ชายคนนั้นออก แล้วพูดด้วยน้ำเสียงยั่วยวน "กล้าทำอะไรที่มันเกินเลยกว่านี้ไหมคะ?"

"เกินเลยยังไงครับ?" ชายคนนั้นให้ความร่วมมือเป็นอย่างยิ่ง

"เปิดห้องไงคะ" ฉู่เหมียนพูดโดยไม่ลังเล

บรรยากาศแห่งความยั่วเย้าเพิ่มขึ้น ผู้คนในไนต์คลับต่างก็โห่ร้องและผสมโรงเชียร์ไปด้วย

มีแค่กู้ว่างเชินที่ใบหน้ามืดลงในทันที

ต้วนจิ่นเหนียนรู้สึกได้ถึงแรงกดดันที่แผ่มาจากเพื่อนข้างกายเขาในทันที

ชายคนนั้นหัวเราะแล้วพูดต่อว่า “คุณหนูฉู่ ถ้าผมจริงจังขึ้นมาจะทำยังไงครับ?”

"คิดว่าฉันพูดเล่นกับคุณงั้นเหรอ?" ฉู่เหมียนไม่สนใจ

ชายคนนั้นลุกขึ้นจากโซฟาทันที จ้องมองฉู่เหมียน กลืนน้ำลายลงคอ แล้วพูดกับเธอว่า "ไปกันเลยไหม?"

ต้วนจิ่นเหนียนที่เฝ้ามองอยู่เลือดลมเริ่มสูบฉีด "คุณชายกู้ เมียนายเธอกำลังจะ..."

เมื่อต้วนจิ่นเหนียนหันกลับมา เขาก็ไม่เห็นกู้ว่างเชินอยู่ที่นั่นแล้ว

กระทั่งเขาเงยหน้าขึ้น ได้ยินเสียงผู้หญิงกรีดร้องดังมาจากสถานที่นั้น "กู้ว่างเชิน?!"

กู้ว่างเชินจับข้อมือของฉู่เหมียนแล้วดึงเธอออกมา จากนั้นก็จ้องเขม็งมองไปที่ชายคนนั้น ดวงตาเต็มไปด้วยการคุกคาม

จากนั้นเขาก็ลากฉู่เหมียนไปที่ห้องน้ำ

เสิ่นเหรานั่งอยู่บนโซฟา เมื่อเห็นร่างนั้น เธอก็ตกใจจนพูดไม่ออก

กู้ว่างเชินมาที่นี่ได้ยังไง?