บทที่ 4

ฉู่เหมียนมองชายหนุ่มที่จูงมือเธอเดินไปข้างหน้าอย่างเลื่อนลอย

ปีนั้นเขาก็เป็นแบบนี้ จูงมือเธอหนีการไล่ล่าของคนเหล่านั้น

ถ้าตอนนั้นกู้ว่างเชินเย็นชากับเธอ เธอคงจะไม่รักเขาอย่างสุดหัวใจ คงไม่ถึงขั้นยอมแตกหักกับครอบครัว

แต่ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ได้? แล้วตอนนี้เขากำลังทำอะไรอยู่กันแน่?

หรือว่าเห็นเธอคลุมเครือกับชายอื่นแล้วหึงหวง?

แต่ไม่นานฉู่เหมียนก็ล้มเลิกความคิดนี้ไปซะ

กู้ว่างเชินน่ะเหรอ เขาไม่มีหัวใจ เขาไม่เคยรักเธอ แล้วจะหึงหวงได้อย่างไร

ฉู่เหมียนถูกผลักเข้าไปในห้องน้ำ ฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้เธอรู้สึกอ่อนแรง

กู้ว่างเชินหน้าเคร่งเครียด กดเธอไว้กับขอบอ่างล้างหน้า หันหลังให้กับแสงไฟในห้องน้ำ ทำให้มองไม่เห็นโครงหน้าอย่างชัดเจน แต่แสงเงาก็ยังพอแสดงให้เห็นว่าเขาหล่อแค่ไหน

"ฉู่เหมียน เราสองคนยังไม่ได้หย่ากัน!" เขากล่าวคำนี้ลอดไรฟัน

หลังของฉู่เหมียนแนบกับอ่างล้างหน้า กระจกเงาสะท้อนให้เห็นรอยสักรูปผีเสื้อบนหลังของเธอ สวยงามมาก

เธอเงยหน้าขึ้น กลั้นความเจ็บปวดใจไว้ น้ำเสียงนิ่งเฉย “คุณกู้ ฉันเซ็นใบหย่าเรียบร้อย ตามหลักถือว่าเราสองคนหย่าขาดกันไปแล้ว”

กู้ว่างเชินมองดวงตาของฉู่เหมียนสั่นไหว มือที่กำข้อมือของเธอค่อย ๆ ออกแรงมากขึ้น

"คุณ...กู้...เหรอ" เขาถามเบา ๆ โดยเน้นทีละคำ

ฉู่เหมียนไม่เคยพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงแบบนี้ เธอมักจะยิ้มแย้มแจ่มใสอยู่เสมอ

นี่เป็นครั้งแรกที่ฉู่เหมียนเรียกเขาว่าคุณกู้ ช่างแปลกและห่างเหินราวกับมีกำแพงมากั้นสิ่งต่างๆ ไว้

เมื่อก่อนเธอชอบเดินตามเขาไปทุกที่ เรียกเขาว่า ‘อาเชิน’ ‘พี่อาเชิน’ เสียงที่เรียกเขาแต่ละครั้งอ่อนหวานละมุน

แต่เขาไม่เคยชอบ บอกว่าเขาไม่ชอบให้เรียกแบบนี้ เธอจึงไม่เรียกอีกเลย

"ทำไม เรียกคุณกู้ไม่ถูกเหรอ" ฉู่เหมียนหรี่ตาลง ขยับเข้าไปใกล้กู้ว่างเชินเล็กน้อย

แต่งงานกันมาสามปี นี่เป็นครั้งแรกที่ฉู่เหมียนอยู่ใกล้เขาขนาดนี้

ทั้งสองสบตากัน เธอเห็นความประหลาดใจในดวงตาสีดำของเขา

ประหลาดใจที่เธอเรียกเขาว่าคุณกู้เหรอ?

ฉู่เหมียนมองใบหน้าที่เธอหลงรักมานานหลายปี เสียงแผ่วลง ยานคางเล็กน้อย แฝงไว้ด้วยความทรงเสน่ห์

"ไม่ถูกสิ ฉันควรเรียกคุณว่า 'อดีตสามี' มากกว่า"

หัวใจของกู้ว่างเชินหดหู่ลง เขากำข้อมือของฉู่เหมียนแน่นขึ้น ผลักเธอถอยหลังไป "ฉู่เหมียน เธอท้าทายฉันเหรอ"

"ฉันจะกล้าท้าทายคุณได้ยังไง" ฉู่เหมียนหัวเราะเบา ๆ น้ำเสียงเสียดสี

แต่กลับกลายเป็นว่าท่าทีของฉู่เหมียนทำให้กู้ว่างเชินหงุดหงิดยิ่งกว่าเก่า

"คุณฉู่ คุณไม่เป็นไรใช่ไหมครับ" จู่ ๆ ก็มีคนเรียกจากนอกห้อง

ฉู่เหมียนหันไปมอง กู้ว่างเชินจำได้ว่าเป็นเสียงของคุณชายตระกูลหลิน

เหอะ ผูกพันกันเร็วขนาดนี้เลยเหรอ

ฉู่เหมียนยิ้ม เธอสบตากับกู้ว่างเชินพร้อมพูดจาคลุมเครือว่า "ฉันไม่เป็นไรค่ะ 'คุณหลิน' รบกวนคุณรอฉันสักเดี๋ยวนะคะ"

เธอจงใจเน้นคำว่า ‘คุณหลิน’ เป็นพิเศษ เพื่อให้กู้ว่างเชินได้ยิน

ราวกับกำลังบอกกู้ว่างเชินว่า ตอนนี้ ‘คุณกู้’ ก็ไม่ได้ต่างอะไรจากคุณหลิน คุณหวัง อะไรทำนองนั้น

กู้ว่างเชินขมวดคิ้ว แววโกรธเกรี้ยวปรากฏในดวงตา

ฉู่เหมียนกล้าสานสัมพันธ์กับชายอื่นต่อหน้าเขางั้นเหรอ

"ฉู่เหมียน เธอจะไปนอนกับเขาให้ได้เลยหรือไง" กู้ว่างเชินกัดฟัน มือข้างหนึ่งบีบคางฉู่เหมียน น้ำเสียงดุร้าย

ฉู่เหมียนผลักกู้ว่างเชินออก เธอทำได้จริง ๆ

ดวงตาสีอัลมอนด์ของเธอแวววาว ใบหน้ายิ้มแย้ม แม้จะพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนที่สุดแต่คำพูดกลับเย็นชาอย่างยิ่ง "อดีตสามี คุณล้ำเส้นเกินไปแล้ว"

…อดีตสามี คุณล้ำเส้นเกินไปแล้ว

เธอจุดไฟแห่งอารมณ์ให้กู้ว่างเชิน

กู้ว่างเชินกระชากฉู่เหมียนกลับมา มือข้างหนึ่งจับที่เอวของฉู่เหมียน กดเธอไว้กับกำแพง แล้วจู่ ๆ ก็บดจูบลงไป

ล้ำเส้นเหรอ

งั้นเขาจะทำให้เธอดูว่าอะไรคือการล้ำเส้นของจริง

พวกเขาแค่เซ็นใบหย่ากันเท่านั้น ยังไม่ได้ดำเนินการตามกฎหมาย ความหมายก็คือเธอยังคงเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของกู้ว่างเชิน!

การที่เธอไปเสนอตัวนอนกับชายอื่นต่อหน้าเขา นั่นไม่ใช่การหยามเกียรติเขาเหรอ

ดวงตาของฉู่เหมียนเบิกกว้างเต็มที่ แววตาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ

กู้ว่างเชินเป็นบ้าไปแล้วรึไง

แต่งงานกันมาสามปี เขาไม่เคยแตะต้องเธอเลย แต่ตอนนี้กลับจูบเธอซะอย่างนั้น

จูบของเขารุนแรง ฉู่เหมียนถูกเขาใช้ฟันขบจนเจ็บปวด ไม่รู้ว่าเพราะจูบของเขาหรือฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่กระจายไปทั่วร่างกาย เธอรู้สึกว่าร่างกายตัวเองอ่อนยวบ

ฉู่เหมียนพยุงตัวด้วยอ่างล้างหน้า เหยียบเท้าของกู้ว่างเชินอย่างแรง

แต่เขาก็ยังไม่ยอมปล่อยเธอ กลับรัดเอวเธอไว้แน่นขึ้น บดจูบอย่างลึกซึ้งยิ่งขึ้น

ฉู่เหมียนขมวดคิ้วพยายามจะต่อต้าน เธอยันแขนออกใช้แรงทั้งตัวผลักกู้ว่างเชินออกไป แล้วตบหน้าเขาอย่างแรง

เพียะ…

ห้องน้ำเงียบกริบ

กู้ว่างเชินถูกตบจนหน้าหันไปด้านข้าง เขาเลียริมฝีปาก ริมฝีปากเปื้อนลิปสติกของฉู่เหมียนมีกลิ่นวิสกี้จาง ๆ

ฉู่เหมียนหอบหายใจแรง ลิปสติกที่ริมฝีปากเลอะไปหมด ดวงตาแดงก่ำ

กู้ว่างเชินยกนิ้วขึ้น เช็ดมุมปาก เบือนนัยน์ตาดำสนิทไปทางเธอ แล้วก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้

ฉู่เหมียนกล้าตบเขาเหรอ

"นี่ไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการหรือไง" เขาขยับเข้ามาใกล้เธออีกครั้ง หัวใจปั่นป่วน แววโกรธเกรี้ยวในดวงตาไม่จางหาย "แต่งตัวแบบนี้ก็เพื่อออกมายั่วผู้ชายโดยเฉพาะไม่ใช่รึไง แล้วทำไมคนอื่นถึงแตะต้องได้ แต่ฉันกลับไม่ได้?"

"ฉู่เหมียน มาทำตัวหยิ่งอะไรกับฉัน?"

"กู้ว่างเชิน คุณมันเลว!" ฉู่เหมียนด่ากลับ แววตาเต็มไปด้วยความผิดหวัง

เขาไม่รู้เหรอว่าเธอต้องการอะไร

เธอต้องการความรักแค่เสี้ยวหนึ่ง ความรักจากเขาเพียงเสี้ยวเท่านั้น แต่เขาไม่เคยให้เธอได้เลย

เขาทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองเป็นสินค้าราคาถูก เป็นตัวตลก!

กู้ว่างเชินมองดวงตาไร้ความรู้สึกของฉู่เหมียนที่มองเขาแล้วก็รู้สึกโกรธขึ้นมา "เลวเหรอ เธออย่าลืมตอนที่เธออ้อนวอนขอให้ฉันแต่งงานกับเธอสิ"

หัวใจของฉู่เหมียนสั่นไหว หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงอย่างรุนแรง เมื่อได้ยินคำพูดดูถูกเหยียดหยามจากปากเขา เธอรู้สึกหนาวเหน็บ

ความรักของเธอ สำหรับเขากลายเป็นอาวุธที่ย้อนกลับมาทำร้าย

การที่เธอยอมลดตัวลงมาเพื่อเขา การยอมแตกหักกับครอบครัวเพื่อเขา การยอมแลกเปลี่ยนชีวิตตัวเองเพื่อเขา การยอมเก็บซ่อนทักษะอันแหลมคมกดไว้เพื่อเขา การทำเพื่อเขา ทำเพื่อเขา ทำเพื่อเขา... ทั้งหมดนั้นล้วนเพื่อเขา

แต่เจ็ดปีที่ผ่านมา พวกมันกลับไม่มีความหมายอะไรเลย

ฉู่เหมียนสูดน้ำมูก ดวงตาสีอัลมอนด์มีน้ำตาคลอ เธอยิ้มแล้วพูดว่า “กู้ว่างเชิน การที่ฉันรักคุณเป็นความผิดพลาดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตจริง ๆ”

กู้ว่างเชินมองตามร่างของฉู่เหมียนที่เดินจากไปผ่านกระจกเงา เมื่อได้ยินคำพูดของเธอ ใบหน้าของเขาก็เลื่อนลอย เอนตัวพิงกำแพงอย่างเซื่องซึม

…กู้ว่างเชิน การที่ฉันรักคุณเป็นความผิดพลาดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตจริง ๆ

“เหอะ…”

กู้ว่างเชินหัวเราะในลำคอ ไม่รู้เลยว่าครั้งนี้เขาได้ทำผู้หญิงที่รักเขามาเจ็ดปีหล่นหายไป

ฉู่เหมียนออกจากห้องน้ำ เช็ดริมฝีปากไม่หยุด

เมื่อนึกถึงว่ากู้ว่างเชินจูบลู่เจียวแล้วมาจูบเธอ เธอก็รู้สึกขยะแขยง ขยะแขยงจนแทบตาย!

ฉู่เหมียนดวงตาแดงก่ำ เดินออกไปหาเสิ่นเหรา แล้วก็ลากเสิ่นเหราออกไป

"เพื่อนรัก เธอไม่เป็นไรใช่ไหม?" เสิ่นเหราตกใจ

ฉู่เหมียนร้องไห้ไปด้วย พูดไปด้วย "ฉันไม่เป็นไร ฉันสบายดี"

ฉู่เหมียนถือรองเท้าส้นสูงเดินไปบนถนน ไม่สนใจสายตาที่มองมา เหมือนกับว่าในที่สุดเธอก็ตัดสินใจได้แล้ว ปากร้องตะโกนว่า "ฉันจะไม่รักกู้ว่างเชินอีกแล้ว ไม่แล้ว! จะ! ไม่! รัก! อีก! แล้ว!"

การกระทำในครั้งนี้ล้วนเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

การลดศักดิ์ศรีของตัวเองเพื่อผู้ชาย ช่างโง่เขลาสิ้นดี!

เธอไม่อยากเจอหน้ากู้ว่างเชินอีก

เธอจะกลับไปใช้ชีวิตเหมือนคนปกติ กลับไปเป็นตัวเองอย่างที่เคยเป็น

เสิ่นเหราวิ่งตามไปกอดฉู่เหมียน ฉู่เหมียนร้องไห้ไม่หยุด ตัวสั่นไปหมด เสิ่นเหราสงสารเธอมาก

ฉู่เหมียนจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าตัวเองกลับมายังไง

กว่าจะตื่นนอนก็บ่ายของวันถัดมาแล้ว

ฉู่เหมียนนั่งอยู่บนเตียงอย่างเลื่อนลอย มือข้างหนึ่งกดขมับ เธอปวดหัวมาก

ติ๊ง…

เสียงแจ้งเตือนโทรศัพท์ดังขึ้น ฉู่เหมียนหันศีรษะไปมอง หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างใจเย็น เมื่อเห็นข่าวก็เงียบไป

[วันนี้ กู้ว่างเชินประธานบริษัทตระกูลกู้ พาคุณหนูลู่จากตระกูลลู่เข้าร่วมงานเปิดตัวผลิตภัณฑ์เครื่องสำอางใหม่ของบริษัทตระกูลกู้…]

ฉู่เหมียนเปิดคลิปวิดีโอ ลู่เจียวส่งยิ้มหวาน จับแขนกู้ว่างเชิน บางครั้งก็โบกมือทักทายสื่อ ทั้งสองดูเหมาะสมกันอย่างกับกิ่งทองใบหยก

ฉู่เหมียนกำโทรศัพท์แน่น ดวงตาแดงก่ำ

แต่งงานกันมาสามปี กู้ว่างเชินไม่เคยพาเธอออกงานสังคมเลย พวกเขาเพิ่งจะหย่ากันก็รีบพาคนรักไปเปิดตัวออกสื่อแล้ว

ภาพที่กู้ว่างเชินจูบเธออย่างรุนแรงในห้องน้ำเมื่อคืนนี้ปรากฏขึ้นในหัวของฉู่เหมียน รู้สึกว่าขัดแย้งกันเหลือเกิน

จู่ ๆ ก็มีคนเคาะประตู ฉู่เหมียนเงยหน้าขึ้น ดวงตาสีอัลมอนด์สงบลง เก็บความเศร้าโศกไว้แล้วพูดว่า "เข้ามาเลยค่ะ"

ประตูเปิดออก ฉู่เทียนเหอใส่สูทสีน้ำเงินเข้ม เขายิ้มแล้วพูดว่า "เหมียนเหมียน อย่าลืมสัญญาที่ให้ไว้กับพ่อเมื่อคืนนะ!"

ฉู่เหมียนงงเป็นไก่ตาแตก

ไปสัญญาอะไรไว้อีกละเนี่ย?