บทที่ 9

หัวใจของฉู่เหมียนเต้นรัวอย่างไม่ทันตั้งตัว รูม่านตาของเธอหดเล็กลงด้วยไม่เชื่อว่าประโยคนี้จะหลุดออกมาจากปากของกู้ว่างเชิน

เขาไม่เคยยอมรับการแต่งงานของพวกเรามาโดยตลอดไม่ใช่หรือ

กู้ว่างเชินรับรู้ถึงความตกใจในดวงตาของฉู่เหมียนได้อย่างชัดเจน ทำให้หัวใจของเขาหงุดหงิด

เขาแค่บอกว่าตัวเองเป็นสามีของเธอ แล้วทำไมเธอถึงได้ประหลาดใจนัก

จอห์นชี้ไปที่พวกเขาทั้งสองด้วยสีหน้าสงสัย “พวกคุณเป็นสามีภรรยากันเหรอ?”

ฉู่เหมียนรีบมองไปที่จอห์น รู้สึกเสียใจมากที่ตัวเองเล่นละครต่อหน้าจอห์นเมื่อครู่

จอห์นมองไปที่ทั้งสองคน ดวงตาโตของเขาเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อและผิดหวัง รู้สึกราวกับว่าถูกคนสองคนนี้หลอกให้เข้าใจผิดและไม่ให้เกียรติตามที่ควร

แต่สำหรับฉู่เหมียน ก่อนหน้านี้เขาคิดเข้าข้างตัวเองด้วยความเห็นแก่ตัว

"ฉู่เหมียน ผมยังชื่นชมคุณเสมอ และจะไม่ซักถามเรื่องส่วนตัวของคุณ แต่ถ้าคุณต้องการความช่วยเหลือจากผม ผมยินดี"

เขาจริงใจมาก

ความจริงใจนี้ทำให้ฉู่เหมียนรู้สึกเสียใจมากยิ่งขึ้น

นอกจากครอบครัวก็ดูเหมือนเธอจะไม่ได้รับความห่วงใยจากใครแบบนี้มานานแล้ว

ฉู่เหมียนกำลังจะกล่าวขอบคุณ แต่ข้อมือของเธอก็ถูกคว้าเอาไว้ทันที ได้ยินเสียงเย็นชาของผู้ชายคนนั้นเตือนว่า "คุณจอห์น ขอบคุณสำหรับความปรารถนาดี แต่ภรรยาของผมไม่ต้องการความช่วยเหลือจากคนอื่น"

กู้ว่างเชินเหลือบมองจอห์นอย่างเย็นชา ก่อนจะลากฉู่เหมียนไปที่รถ

จอห์นตกใจเล็กน้อย

ฉู่เหมียนยิ่งขมวดคิ้วพลางตะโกนว่า "กู้ว่างเชิน ปล่อยฉันนะ!"

"เป็นบ้าหรือไง!"

เขาเดินเร็วมาก มือของเขามีแรงเยอะกว่า ไม่สนใจการดิ้นรนของฉู่เหมียนเลยเพราะความโกรธ

ปลายเท้าของฉู่เหมียนเหยียบลงบนพื้นเปียกชื้น เย็นจนเจ็บปวด

เธอเหยียบก้อนหินคมเข้าโดยไม่ตั้งใจ ทำให้ถึงกับสูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่ด้วยความเจ็บปวด "โอ๊ย…"

เมื่อได้ยินแบบนั้น กู้ว่างเชินก็หยุดเดินในที่สุด เขาหันกลับมามองเธอ ขณะที่ดวงตาของฉู่เหมียนแดงก่ำ

กู้ว่างเชินก้มลงมองที่เท้าของฉู่เหมียน

ฉู่เหมียนสะอื้น น้ำเสียงของเธออ่อนลงและแหบพร่า "กู้ว่างเชิน ฉันเจ็บ"

กู้ว่างเชินเป็นแบบนี้เสมอ ไม่เคยสนใจความรู้สึกของเธอ

ถ้าตอนนี้คนที่เดินตามหลังเขามาคือลู่เจียว เขาจะหยาบคายแบบนี้ไหม

หัวใจของกู้ว่างเชินเจ็บปวดอย่างไม่มีเหตุผล

เขาอุ้มฉู่เหมียนขึ้นมาทันที เมื่ออุ้มขึ้นมาแนบตัวถึงได้รู้ว่าฉู่เหมียนผอมมาก

น้ำหนักเธอเบามาก เอวก็นุ่มนิ่ม แต่ไม่มีไขมันส่วนเกินเลยแม้แต่น้อย

ดวงตาของฉู่เหมียนเบิกกว้าง มองเขาอย่างไม่เชื่อสายตา ใช้มือข้างหนึ่งจับแขนเสื้อของเขาอย่างระมัดระวัง

กู้ว่างเชินพาฉู่เหมียนเข้าไปในรถ จากนั้นก็เดินอ้อมหน้ารถขึ้นไปประจำตำแหน่งคนขับ

ฉู่เหมียนยิ่งสับสนมากขึ้นเรื่อย ๆ ว่าเขาต้องการจะทำอะไรกันแน่

บรรยากาศในรถเงียบสงบ ทั้งสองคนต่างเงียบ ไม่มีใครพูดอะไร

ผิวของฉู่เหมียนขาวอยู่แล้ว ตอนนี้แก้มและคอของเธอก็มีหยดน้ำเกาะพร่างพราว ทั้งน่าสงสารและงดงามอย่างที่สุด

กู้ว่างเชินเหลือบมองเธอ นึกถึงจูบอันเร่าร้อนเมื่อคืนที่ไนต์คลับ ทันใดนั้นลูกกระเดือกของเขาก็ร้อนขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ

เขาล้วงลงไปในกระเป๋าและจุดบุหรี่สูบอีกครั้ง จากนั้นก็พูดขึ้น น้ำเสียงเจือความซับซ้อน "เธอกับจอห์นเป็นอะไรกัน?"

ฉู่เหมียนเงยหน้าขึ้น เมื่อเธอเงยหน้ามองไปที่กู้ว่างเชิน เขาก็กำลังมองมาที่เธอ

เขาสนใจความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับจอห์นด้วยเหรอ

"เพื่อน" ฉู่เหมียนตอบอย่างตรงไปตรงมา

กู้ว่างเชินขมวดคิ้ว สีหน้าและการแสดงออกผ่านดวงตาชัดเจนว่าไม่เชื่อ

ควันบุหรี่ลอยวน เขาไม่ได้ซักถามต่อ

กู้ว่างเชินคาบบุหรี่ไว้ แขนยาวของเขาเอื้อมไปที่เบาะหลัง ทันใดนั้นก็หยิบสำลีและผ้าก็อซมาโยนให้ฉู่เหมียน เสียงของเขาเย็นชา "จัดการแผลตัวเองซะ"

"อะไรนะ" ขนตาของฉู่เหมียนสั่นระริก ไม่รู้ว่าเขาหมายความว่าอย่างไร

ที่เท้าเหรอ

แค่ถลอกนิดเดียว ไม่มีแผล ไม่ต้องฆ่าเชื้อ

"มือเธอน่ะ" น้ำเสียงของเขาหงุดหงิด

ฉู่เหมียนกางฝ่ามือออก จึงจำได้ว่ามือตัวเองโดนปากกาขีดข่วน

แต่ฉู่เหมียนไม่เข้าใจ เธอเพิ่งจะรู้สึกเจ็บหลังจากที่แผลเริ่มหายแล้ว กู้ว่างเชินที่ไม่เคยสนใจเธอมาก่อน ทำไมถึงรู้ว่าเธอได้รับบาดเจ็บที่ฝ่ามือ?

"ไม่เป็นไร" เธอกำมือกำลังจะซ่อนไว้ด้านหลัง

กู้ว่างเชินคว้าข้อมือบอบบางของเธอไว้ทันที ขณะที่ช่วยเธอทำแผลก็พูดอย่างหงุดหงิด "เมื่อก่อนเธอขี้แยจะตายไม่ใช่เหรอ เจ็บนิดเจ็บหน่อยก็ร้องไห้โวยวายจะไปโรงพยาบาล"

ฉู่เหมียนรู้สึกมึนงง

นั่นตั้งแต่ตอนที่เพิ่งแต่งงานกันใหม่ ๆ แล้ว

เธอใช้กลอุบายเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อเข้าโรงพยาบาล คิดว่ากู้ว่างเชินจะรู้สึกสงสาร แม้กระทั่งจงใจทำให้ตัวเองบาดเจ็บ

ต่อมาก็พบว่าแม้จะเป็นอย่างนั้นจริง ๆ แต่สายตาของเขาแทบไม่เคยมองเธอเลย

เสแสร้งแกล้งทำมากเท่าไรก็ไร้ประโยชน์ ทำให้ตัวเองอับอายขายหน้าซะเปล่า

"คุณก็พูดเองนั่นไง ว่านั่นมันเมื่อก่อน" ฉู่เหมียนมองใบหน้าด้านข้างของกู้ว่างเชินที่กำลังช่วยเธอทำแผลอย่างจริงจัง หัวใจของเธอเจ็บปวดเล็กน้อย

จู่ ๆ ก็มาทำดีกับเธอขนาดนี้ กลัวเธอเสียใจที่ขอหย่างั้นเหรอ

กู้ว่างเชินเงยหน้าขึ้นทันใด ปากของเขายังคาบบุหรี่อยู่

พูดจายอกย้อนดีเหลือเกิน ไม่น่ารักเลย

กลิ่นบุหรี่ฉุน ฉู่เหมียนสำลักไอออกมาโดยไม่รู้ตัว จากนั้นขนตาก็หลุบลง

ดวงตาของกู้ว่างเชินมืดลง เขาบี้ก้นบุหรี่ทิ้ง จากนั้นก็เปิดหน้าต่างรถทุกบานแล้วพูดเสียงต่ำ "เรื่องมาก"

ฉู่เหมียนไม่พูดอะไร มองใบหน้าของกู้ว่างเชินต่อไป

เธอไม่ชอบกลิ่นบุหรี่มาโดยตลอด ที่บ้านไม่เคยมีใครสูบบุหรี่

ก่อนแต่งงาน กู้ว่างเชินสูบบุหรี่จัดทีเดียว ฉู่เหมียนเคยพูดหลายครั้งว่าไม่ชอบกลิ่นบุหรี่ ต่อมาเขาก็เลิกสูบบุหรี่จริง ๆ

ฉู่เหมียนคิดว่าเขาเลิกสูบเพื่อเธอซะอีก

จนกระทั่งวันหนึ่งเธอไปหากู้ว่างเชิน บังเอิญเห็นลู่เจียวนั่งอยู่ในอ้อมกอดของเขา พูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อนว่า "ฉันขอให้คุณเลิกสูบบุหรี่ คุณก็เลิกเลย อาเชินเก่งมาก วันนี้ฉันจะให้รางวัลด้วยการไปทานข้าวด้วยกันนะ"

ฉู่เหมียนถึงรู้ว่าเขาไม่เคยทำเพื่อเธอเลย

กริ๊ง…

จู่ ๆ โทรศัพท์ของกู้ว่างเชินก็ดังขึ้น รถเชื่อมต่อกับบลูทูธ หน้าจอแสดงชื่อว่า… เจียวเจียว

ฉู่เหมียนดึงสติกลับมา เห็นกู้ว่างเชินกดรับสาย

ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงนุ่มนวลของลู่เจียวทางโทรศัพท์ "อาเชิน เมื่อกี้หมอตรวจให้ฉันแล้ว บอกว่าไม่เป็นอะไรค่ะ"

"อืม" กู้ว่างเชินตอบอย่างใจเย็น

ลู่เจียวเงียบไปสองวินาที แล้วถามว่า "เจอเหมียนเหมียนหรือยัง คุยเรื่องหย่ากับเธอแล้วเหรอ?"

ฉู่เหมียนกระตุกมือกลับไป จากนั้นก็ดึงมือออก

เธอรู้อยู่แล้วว่ากู้ว่างเชินไม่ทำดีกับเธอโดยไม่มีเหตุผล ทุกอย่างล้วนมีจุดประสงค์

กู้ว่างเชินปิดบลูทูธ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแนบหู "เจอแล้ว เดี๋ยวค่อยว่ากัน"

บรรยากาศในรถค่อนข้างหดหู่ แม้ว่าเขาจะปิดบลูทูธไปแล้ว แต่เธอก็ยังได้ยินเสียงออดอ้อนของลู่เจียว

"โอเค งั้นฉันจะอาบน้ำรอคุณนะ…"

ฉู่เหมียนหันหน้าไปมองนอกหน้าต่าง หัวใจของเธอเต็มไปด้วยบาดแผลมานานแล้ว ไม่รู้ว่ารสชาติความเจ็บปวดเป็นอย่างไร

กู้ว่างเชินวางสาย

ฉู่เหมียนพูดว่า "อยากพูดอะไรก็พูดมาเลย"

อย่าอ้อมค้อม น่ารำคาญ

กู้ว่างเชินมองไปที่ด้านหลังของฉู่เหมียน คำพูดที่ติดอยู่ปลายลิ้นของเขา ตอนนี้กลับพูดไม่ออกเสียอย่างนั้น

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ทำลายความเงียบอันน่าอึดอัดนี้

"ใกล้ถึงวันเกิดคุณย่าแล้ว งานฉลองอายุครบเจ็ดสิบปีจัดใหญ่กว่าทุกปี ท่านอยากให้เราไปร่วมงานวันเกิดของท่านด้วยกัน"

เสียงของชายหนุ่มทุ้มต่ำ ฟังดูน่ารำคาญหู

ไม่รู้ว่ารำคาญเธอ หรือรำคาญเรื่องนี้ที่เข้ามาสร้างความยุ่งยาก

ฉู่เหมียนหันหน้ากลับมาอย่างประหลาดใจ

วันเกิดคุณย่าเหรอ

ฉู่เหมียนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เผลอมองวันที่ที่แสดงอยู่บนหน้าจอ

ช่วงนี้ชีวิตเธอผ่านไปอย่างเลื่อนลอย จนลืมไปเสียสนิทว่าวันเกิดของคุณย่าใกล้จะมาถึงแล้ว

ละอองฝนโปรยปรายผ่านหน้าต่างสาดเฉียงใส่ตัวฉู่เหมียน กู้ว่างเชินปิดหน้าต่างฝั่งเธอ น้ำเสียงของเขาสงบ

"ฉันจะเตรียมชุดราตรีไว้ให้ ไปรับเมื่อไหร่จะบอกล่วงหน้า"

แต่ฉู่เหมียนกลับมองไปที่เขาและพูดว่า "ปีนี้ฉันคงไม่ไปงานวันเกิดคุณย่า"