บทที่ 13

อาคารบริษัทตระกูลกู้

กู้ว่างเชินเพิ่งมาถึงห้องทำงาน อี้เซินก็รีบเข้ามาต้อนรับ "ท่านประธานครับ คุณหนูลู่ไม่ค่อยสบาย ผมเป็นธุระส่งเธอไปตรวจที่โรงพยาบาลแล้วครับ"

"วิดีโอจากกล้องวงจรปิดในวิลล่าที่คุณต้องการ ก็ส่งไปที่อีเมลของคุณแล้วเช่นกันครับ"

กู้ว่างเชินพยักหน้า เขาเลื่อนเก้าอี้แล้วนั่งลง กดเปิดอีเมลในคอมพิวเตอร์อย่างรวดเร็ว

เมื่อเห็นไฟล์วิดีโอ ไม่รู้ทำไมมือของเขาก็ชะงักค้างทันที

เสียงสั่นเครือของฉู่เหมียนดังขึ้นข้างหู

"กู้ว่างเชิน หลายครั้งแล้วที่เกิดเรื่องแบบนี้แต่คุณไม่ตรวจสอบเลย กลับตัดสินฉันทันที กลัวรู้ความจริงว่าคนรักของคุณจะไม่เป็นอย่างที่เห็น หรือกลัวว่าจะหาเรื่องเอาผิดฉันไม่ได้?"

มือที่จับเมาส์ของกู้ว่างเชินเกร็งขึ้น เขามองไฟล์วิดีโอนั้น หัวใจพลันรู้สึกผิดขึ้นมาชั่วขณะ

เข้าใจฉู่เหมียนผิดเหรอ?

เธอออกจะใจร้ายปานนั้น ทำเรื่องชั่วร้ายแค่ไหนก็ได้ นั่นก็แค่แกล้งทำตัวให้น่าสงสารเท่านั้นแหละ!

คิดได้ดังนั้น กู้ว่างเชินก็คลิกเข้าไปในวิดีโอ

สำหรับลู่เจียว เขาเลือกที่จะเชื่อใจเธอโดยไม่มีเงื่อนไข

แต่เมื่อเห็นวิดีโอแล้ว สีหน้าของเขากลับค่อย ๆ เย็นชาลง

...

โรงพยาบาล

กู้ว่างเชินยืนอยู่หน้าห้องผู้ป่วย 033 ได้ยินเสียงของหญิงสาวในห้องเล็ดลอดออกมา "แม่คะ หนูจะทำยังไงดี หนูไม่รู้ว่าตรงนั้นมีกล้องวงจรปิด"

"ลูกจะตื่นตูมไปทำไม? ต่อให้สวรรค์ถล่มก็ทำอะไรลูกไม่ได้ ยังไงคุณหนูฉู่เหมียนคนนั้นก็เป็นคนผลักลูกตกบันได!"

สีหน้าของกู้ว่างเชินยิ่งเย็นชากว่าเดิม

เขาผลักประตูห้องผู้ป่วยแล้วก้าวเข้าไป

คำพูดที่ลู่เจียวกำลังจะพูดออกมาถูกกลืนลงไปทันทีเมื่อเห็นกู้ว่างเชิน "อาเชิน..."

กู้ว่างเชินแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินอะไร เขาพยักหน้าให้สวีเหม่ยฮุ่ยแม่ของลู่เจียว แล้วก็ลูบหัวลู่เจียวอย่าง

อ่อนโยนเช่นเคย เขาถามเธอว่า "เป็นอะไรไป ร้องไห้ทำไม?"

น้ำตาของลู่เจียวไหลพราก ๆ สวีเหมยฮุ่ยอธิบายแทนเธอ "ก็เมียของเธอน่ะสิ ผลักเจียวเจียวตกลงบันไดไปพร้อมตัวเอง แล้วเธอก็ดันไม่เอาเรื่องหล่อนให้เจียวเจียว เจียวเจียวเป็นเด็กใจดี อ่อนไหวง่าย เลยเสียใจกับการกระทำของเธอไง!"

"ใช่ครับ เจียวเจียวใจดีเกินไป" กู้ว่างเชินจ้องมองเธออย่างใจเย็น ปลายนิ้วของเขาค่อย ๆ ลูบไล้ใบหน้าของลู่เจียว อารมณ์ในดวงตาซับซ้อน

ลู่เจียวมองเขา รู้สึกใจเต้นแรงขึ้นมาเล็กน้อย

กู้ว่างเชินดูแปลก ๆ ไปจากเดิม แต่เธอก็พูดไม่ถูกว่าแปลกตรงไหน

"กู้ว่างเชิน เจียวเจียวของเราต้องทนทุกข์กับเธอมานานหลายปีแล้ว เมื่อไหร่จะให้เกียรติออกหน้าออกตาซะทีล่ะ?" เสียงของสวีเหม่ยฮุ่ยแหลมขึ้น

กู้ว่างเชินเงยหน้ามอง

สวีเหมยฮุ่ย คุณหญิงตระกูลลู่ เธอเป็นที่รู้จักในแวดวงไฮโซว่ามีอารมณ์ฉุนเฉียวมาก ไม่ชอบหน้าใครก็จะ

ชี้หน้าด่าทันทีโดยไม่เกรงใจ

เมื่อก่อนตระกูลกู้ไม่อนุญาตให้ลู่เจียวเข้าบ้าน สวีเหม่ยฮุ่ยก็พาคนบุกไปที่บ้านตระกูลกู้เพื่อขอคำอธิบาย

หลังจากนั้นความสัมพันธ์ระหว่างตระกูลกู้และตระกูลลู่จึงระหองระแหงมาโดยตลอด

ลู่เจียวเห็นกู้ว่างเชินไม่ตอบสักที ก็รู้สึกเสียใจ

เมื่อไหร่กันที่เธอจะได้เป็นภรรยาตัวจริงของเขา นี่เป็นปริศนาที่ไม่มีวันไขได้

"แม่ อย่าเร่งพี่อาเชินเลยค่ะ แค่นี้เขาก็เครียดมากพอแล้ว" ลู่เจียวซับน้ำตา พูดแก้ตัวแทนกู้ว่างเชิน

"เด็กคนนี้นี่นะ! คิดถึงคนอื่นก่อนตัวเองเสมอ แต่บางคนไม่ได้คิดถึงลูกเลย!" สวีเหม่ยฮุ่ยแตะหน้าผากของ

ลู่เจียว

กู้ว่างเชินหรือจะไม่ได้ยินน้ำเสียงเหน็บแนมของสวีเหม่ยฮุ่ย "คุณป้าครับ ผมมีเรื่องจะคุยกับเจียวเจียวหน่อย คุณป้าพอจะสะดวกออกไปก่อนได้ไหมครับ?"

เมื่อได้ยินดังนั้น ลู่เจียวก็รู้สึกตึงเครียด

อยู่ ๆ เขาก็มาโรงพยาบาล คงไม่ใช่เพราะเห็นภาพในกล้องวงจรปิดแล้วหรอกนะ?

สวีเหม่ยฮุ่ยเหลือบมองกู้ว่างเชิน แล้วก็พ่นลมหายใจอย่างเย็นชา "คิดว่าตัวเองใหญ่มาจากไหน"

กู้ว่างเชินขมวดคิ้ว เขาอดทนกับนิสัยของสวีเหม่ยฮุ่ยมาตลอด

หลังจากที่สวีเหม่ยฮุ่ยออกไปแล้ว กู้ว่างเชินก็ดึงเก้าอี้มานั่งข้างเตียงผู้ป่วย

ลู่เจียวเอนหลังพิงหัวเตียงผู้ป่วย ประสานมือทั้งสองเข้าด้วยกันอย่างตึงเครียด "พี่อาเชิน... มีอะไรคะ"

กู้ว่างเชินยกมือขึ้น ปลายนิ้วเย็น ๆ แตะแก้มของเธอที่ยังบวมแดงอยู่เล็กน้อย ถามด้วยเสียงอ่อนโยน "ยังเจ็บอยู่หรือเปล่า?"

ลู่เจียวส่ายหัว เมื่อก่อนเธอชอบมากที่สุดเวลาที่กู้ว่างเชินแสดงความอ่อนโยนกับเธอ

แต่ตอนนี้ เธอกลับรู้สึกว่าความอ่อนโยนของเขาเป็นเหมือนมีดที่มองไม่เห็น ทำให้เธอใจเต้นรัวกระสับกระส่าย

กู้ว่างเชินยิ้ม "ทำไมต้องทำร้ายตัวเองแบบนี้ด้วย?"

"อะไรนะ" หัวใจของลู่เจียวสั่นสะท้าน สีหน้าแสดงความตกใจอย่างเห็นได้ชัด

"ลู่เจียว ผมบอกแล้วว่าไม่ว่ายังไงก็จะแต่งงานกับคุณ ทำไมต้องลงทุนขนาดนี้?" กู้ว่างเชินขมวดคิ้วแล้วพูดตรง ๆ

ลู่เจียวหายใจไม่ออก

"พี่อาเชิน ฉัน... ฉันไม่เข้าใจที่คุณพูด" ลู่เจียวก้มหน้าลง

กู้ว่างเชินเงียบไปสามวินาที เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วเปิดคลิปวิดีโอ

ในคลิป ลู่เจียวจับแขนของฉู่เหมียนแล้วยกขึ้นมาตบหน้าตัวเอง จากนั้นก็โยนตัวเองลงบันไดแล้วรั้งฉู่เหมียนให้ตกลงมาด้วย!

ลู่เจียวยังไม่ทันจะดูจบรอบที่สอง กู้ว่างเชินก็เก็บโทรศัพท์ไป

ทั้งสองสบตากัน ดวงตาของเขาฉายแววโกรธแต่กลับพูดด้วยน้ำเสียงสงบนิ่ง "ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องที่คุณกุขึ้นเอง"

ลู่เจียวสะอื้น เธอก้มหน้างุด กำผ้าห่มไว้ในมือทั้งสองอย่างตึงเครียด "ฉัน..."

หลักฐานอยู่ตรงหน้า กล้องถ่ายทุกเหตุการณ์อย่างชัดเจน ฉู่เหมียนไม่ได้ผลักเธอจริง ๆ

เธอเถียงไม่ออก!

"ลู่เจียว รู้ตัวไหมว่าทำอะไรลงไป?" กู้ว่างเชินยกมือขึ้นมาเชยคางลู่เจียว บังคับให้ลู่เจียวมองหน้าเขา

เธอทำให้เขาผิดหวังจริง ๆ

เขาไว้ใจลู่เจียวมากขนาดนี้ ลู่เจียวไปเรียนรู้การใช้วิธีการสกปรกมาจากไหน?

ลู่เจียวกัดริมฝีปาก มองกู้ว่างเชินที่กำลังสงสัยในตัวเธอ รู้สึกไม่พอใจ "แล้วคุณรู้ไหมว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่?"

กู้ว่างเชินขมวดคิ้วเล็กน้อย

ลู่เจียวรู้สึกน้อยใจ ถามกู้ว่างเชินด้วยดวงตาแดงก่ำ "คุณมาซักไซ้ฉันก็เพื่อฉู่เหมียนงั้นเหรอ?"

นัยน์ตาดำของกู้ว่างเชินลึกล้ำ พูดด้วยเสียงทุ้ม "ลู่เจียว นี่มันคนละเรื่องกัน ผมเกลียดผู้หญิงที่ใช้มารยาต่อหน้าผม คุณก็รู้นี่!"

เขาไว้ใจเธอมากขนาดนี้ ปกป้องและเป็นปากเสียงแทนเธอโดยไม่มีเงื่อนไข

แต่เธอกลับทำให้เขาผิดหวัง ทำให้เขากลายเป็นคนโง่ต่อหน้าฉู่เหมียน!

"ฉันก็แค่อยากรู้ว่าคุณจะเลือกฉันจริงหรือเปล่า ฉันผิดตรงไหน" ลู่เจียวรู้สึกน้อยใจ

กู้ว่างเชินกัดฟันแล้วพูดด้วยเสียงต่ำ "คุณกำลังทดสอบความรู้สึกของผมที่มีต่อคุณงั้นเหรอ?"

"เป็นคุณที่ทำให้ฉันรู้สึกไม่มั่นคงต่างหาก!" ลู่เจียวจ้องมองเขา น้ำตาไหลพราก

หัวใจของกู้ว่างเชินสั่นสะท้าน เขาจ้องมองลู่เจียว ไม่รู้ทำไมแต่เมื่อมองหน้าเธอแบบนี้ เขากลับเห็นใบหน้าที่เย้ยหยันและสงบของฉู่เหมียนขึ้นมาซ้อนทับ

‘ถ้าฉันเป็นลู่เจียวก็คงดี…’

‘ฉันจะทำไปเพื่ออะไร? ฉันต้องทำเพื่อให้ใครมาสนใจ?’

‘กู้ว่างเชิน คุณนั่นแหละที่ไม่มีหัวใจ…’

กู้ว่างเชินก้มหน้าลง แล้วก็อดหัวเราะเยาะตัวเองไม่ได้

ถ้าคำพูดนี้มาจากปากของฉู่เหมียน เขาจะยอมรับว่าเธอพูดถูก

เขาไม่เคยทำให้ฉู่เหมียนรู้สึกมั่นคง

แต่คำพูดนี้กลับมาจากปากของลู่เจียว!

ลู่เจียวเช็ดน้ำตา เสียงของเธอแหบพร่า "อาเชิน คนเรามีหัวใจแค่ดวงเดียว ถ้าหัวใจของคุณมีเหมียนเหมียน

อยู่ในนั้นแล้ว ฉันก็ยินดีที่จะถอย..."

ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา

กู้ว่างเชินเกลียดที่สุดเวลาเธอพูดแบบนี้ เพราะเธอรู้ดีแก่ใจว่าเขาไม่ได้รักฉู่เหมียน!

ลู่เจียวตาแดง กลั้นเสียงสะอื้นไว้ แล้วพูดต่อ "คุณไม่ต้องคิดว่าฉันเคยช่วยชีวิตคุณ คุณก็เลยต้องแต่งงานกับฉันก็ได้ เพราะตอนที่ฉันช่วยคุณ ฉันไม่เคยคิดอยากได้อะไรจากคุณเลย"

ม่านตาของกู้ว่างเชินหดลง

คำพูดของเธอเหมือนย้ำเตือนเขาอยู่ตลอดเวลาว่า ลู่เจียวช่วยชีวิตเขาไว้ เขาติดหนี้ลู่เจียวหนึ่งชีวิต

กู้ว่างเชินก้มหน้าลงแล้วก็ถอนหายใจอย่างอดไม่ได้ อารมณ์ของเขาค่อย ๆ สงบลง เรียกเธอว่า "เจียวเจียว..."

ลู่เจียวรู้ดี ตราบใดที่เธอเอ่ยปากเรื่องที่ตัวเองช่วยชีวิตเขา เขาจะยอมประนีประนอมโดยไม่มีเงื่อนไข

ลู่เจียวเห็นเขามีท่าทีอ่อนลง ก็หาทางลงให้ตัวเอง "อาเชิน ฉันรู้ตัวว่าฉันผิด ฉันแค่สับสนไปชั่วขณะเท่านั้นเอง ให้อภัยฉันนะคะ ฉันจะไม่ทำเรื่องแบบนี้อีกแล้ว"

"อืม" น้ำเสียงของกู้ว่างเชินเย็นชา ไม่อยากพูดอะไรอีก

เพียงแต่เมื่อมองลู่เจียวที่อยู่ตรงหน้า หัวใจของเขากลับสับสนวุ่นวายไปหมด ภาพของฉู่เหมียนฉายวนซ้ำอยู่ในหัวของเขาเต็มไปหมด

เขาเข้าใจฉู่เหมียนผิดไป...