23 ไม่ทำวันนี้ วันหน้าก็ทำอยู่ดี

23 ไม่ทำวันนี้ วันหน้าก็ทำอยู่ดี

ฮู ฮา ฮู ฮา

เทียนหอมสะดุ้งตื่นเมื่อได้ยินเสียงคนในค่ายมวยออกกำลังกายยามเช้าตามปกติ ไม่ต้องดูนาฬิกาเธอรู้ได้ทันทีว่าห้านาฬิกา ย่ำรุ่งเช้าวันใหม่

ร่างระหงพลิกตัวออกห่างยกท่อนแขนใหญ่ออกจากทรวงอกที่ยังกอบกุมไว้อย่างหวงแหน

เอียงหน้าไปมองสุดแสนที่นอนตะแคงข้างหันมา ดวงตาปิดสนิท ลมหายใจอ่อนเบาสม่ำเสมอ

เธอวาดขาลงจากเตียงลุกขึ้น

ฟุบ….ตุบ...

ขาอ่อนยวบยาบจนล้มเผละลงพื้นทันที ใช้มือยันฟูกไว้พยุงตัวขึ้นนั่งก่อนจะค่อยลุกขึ้นใหม่

ฟุบ...

เทียนหอมเม้มปาก สะบัดหน้ากลับไปมองอาฆาตแล้วคลานเข่าไปยังชุดที่ถอดทิ้งไว้ นั่งสวมกับพื้นทุลักทุเล บ่นอุบในใจ ก่อนจะคลานไปยังประตูห้องนอน ดึงร่างเธอขึ้นแล้วรูดซิป จับหน้ากากยังอยู่ดีจึงเปิดประตูห้อง

แอ๊ด..คลิก..ฟู่

“น้องส้ม ทำอะไรน่ะ”

เทียนหอมสะดุ้งโหย่งสุดตัวมองเฮียเสือที่เตรียมตัวออกไปยังค่ายมวยแต่เช้าเป็นปกติทุกวันเช่นกัน

“ฮะ เฮียเสือ ระ รู้ได้ไงว่าเป็นส้ม”

“ทำไมถึงไม่รู้ล่ะ แล้วนี่ เรากับไอ้แสน...”

เทียนหอมรีบตรงดิ่งไปหาเฮียเสือทันทีเอามือปิดปาก

“เฮียเสืออย่าพูดดังไปนะคะ พี่แสนเขาไม่รู้เรื่อง”

“ไม่รู้เรื่องอะไร ทำเอาเฮียไม่ได้นอนทั้งคืน”

“เฮียเสือ!!”

“เช้านี้เฮียจะบอกพ่อครูจัดการหมั้นหมายกันซะก่อนไอ้แสนไปเมืองนอก”

“ไม่นะ ไม่” เทียนหอมส่ายหน้าดิก “พี่แสนไม่รู้ว่าเป็นส้ม”

“ไม่รู้ได้ไง”

“ไม่รู้จริง ๆ ค่ะ เฮียเสืออย่าบอกพ่อนะ อย่าบอกแม่ โดยเฉพาะพี่แสน อย่าบอกพี่แสนนะ”

“แล้วจะให้เฮียอยู่เฉย ๆ ดูไอ้แสนลอยนวลหลังจากเจาะไข่แดงน้องสาวพี่งั้นเหรอ”

“เฮียเสือ!!” เทียนหอมตะปบปาก “เบาสิคะ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ”

“ไม่เป็นไร...หรือว่าเราใจแตกไปแล้วน้องส้ม”

“เปล่าค่ะ ส้มไม่ได้ใจแตก แต่ว่าส้มไม่อยากให้พี่แสนต้องโดนบังคับ เฮียเสือรับปากส้มนะคะ อย่าบอกพี่แสน”

เฮียเสือจับมือน้องสาวออกจากปากบีบแน่นก่อนจะถอนหายใจ

“ก็ได้ ตามใจส้ม ส้มโตแล้วนี่นา พี่จะไปบังคับอะไรได้”

“ขอบคุณเฮียเสือนะคะ ส้มขอตัวไปนอนก่อนค่ะ”

เฮียเสือรอกระทั่งเทียนหอมเข้าห้องนอนไปแล้วจึงค่อยเปิดประตูห้องสุดแสน แล้วพบว่าน้องชายตื่นแล้ว กำลังนั่งสูบบุหรี่อยู่ปลายเตียง

“มึงได้ยินแล้วใช่ไหม”

สุดแสนเงียบไม่ตอบ อัดบุหรี่เข้าปอดมองท้องฟ้ากำลังทอแสง เฮียเสือพาร่างเข้าไปใกล้น้องชายแล้วก้มลงหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบเช่นกัน ผลักบานหน้าต่างให้เปิดกว้างกว่าเดิม

“มึงจะเอายังไง ไม่หมั้นไว้ก่อน”

“หอมอยากเรียนต่อจุฬา”

ซี้ด... ฟู่....

“มึงรู้อยู่แล้วว่าเป็นน้อง แต่มึงยังทำ เล่นเอาถึงเช้า”

“ไม่ทำวันนี้ วันหน้าก็ทำอยู่ดี”

“ไอ้ห่า”

เฮียเสือด่าพึมพำ หลุบตาลงมองน้องชายที่นั่งเปลือยล้อนจ้อน ไม่ปิดแม้กระทั่งแก่นกาย สภาพเตียงยับย่น และถุงยางเกลื่อนพื้นหลายถุง

“ถ้าพ่อครูรู้ มึงโดนยิงกบาลแน่”

“ก็อย่าให้รู้สิ” สุดแสนเค้นเสียงใส่ เงยหน้ามองเฮียเสือ “ผมจะไปหลายปี อาจจะสักห้าปี กะว่าจบดอกเตอร์เลย รบกวนเฮียเสือดูแลหอมไปก่อน”

“ดูแลยังไง กูไม่ใช่แฟน ไม่ใช่พ่อเขาสักหน่อย แค่พี่ชายต่างสายเลือด ไม่เหมือนมึง เป็นผัวน้องไปแล้ว”

สุดแสนเอนกายไปด้านหลังเท้าแขนบนเตียง อีกมือยกบุหรี่สูบพลางยิ้มไปด้วยเมื่อได้ยินคำว่า ‘ผัว’

“ก็ผัวไปเรียนต่อ เมียก็ต้องเรียนต่อ กลับมาค่อยว่ากัน”

“แล้วระหว่างนั้นถ้าเมียเกิดชอบคนอื่น...ผัวจะว่าไง” เฮียเสืออัดบุหรี่พ่นออกใส่หน้าน้องชายก่อนจะคลี่ยิ้มที่เห็นสีหน้าบึ้งตึงทันควัน

“ถึงได้ฝากเฮียเนี่ยไง น้องสะใภ้นะ ดูแลหน่อยสิ”

“อะไรว่ะ หาห่วงมาให้กูอีกแล้ว”

“ถึงคราวเฮียเดี๋ยวผมช่วยสุดตัว”

“ฮึ” เฮียเสือบี้บุหรี่ลงจานรอง ก้มลงมองน้องชายเพียงคนเดียว “มึงรู้เหรอว่าใคร”

“อ่า... เฮียเสือ ขโมยจูบเขาเมื่อหลายปีก่อน อย่าคิดว่าผมไม่เห็นนะ”

สุดแสนหัวเราะในลำคอแล้วดับบุหรี่ ลุกขึ้นบิดขี้เกียจไล่ความเมื่อยขบหลังจากออกศึกรักมานานหลายชั่วโมง

“ซ้อโปรดเขาเป็นคนหยิ่ง เฮียเสือก็..สู้ ๆ นะ ผมเป็นกำลังใจให้” พูดพลางปิดหน้าต่างหยิบผ้าเช็ดตัวพันรอบเอว เดินไปทางห้องน้ำ

“อีกเรื่องเกือบลืมไปเลย เรือนหอน่ะ สร้างให้มันเร็ว ๆ หน่อยสิ หวังว่ากลับมาคราวหน้าคงเสร็จนะ เฮียจะได้ไม่ต้องใส่หูฟังอีก”

เฮียเสือยิ้มกว้างก่อนจะหัวเราะเสียงดังแล้วเดินออกจากห้องนอนน้องชาย ชำเลืองมองไปทางห้องนอนน้องสาวไม่แท้แล้วส่ายหน้าสงสาร

น้องชายของเขามันจับจ้องไว้นานแล้วเป็นนัย ๆ  ทุกคนต่างรับรู้ ยกเว้นแต่เทียนหอมเท่านั้นที่ใสซื่อ จนกระทั่งคืนนี้โดนไอ้แสนรวบหัวรวบหางอย่างไม่รู้ตัว

ไอ้แสน....มึงนี่มันตัวร้าย

กลิ่นกับข้าวลอยเข้ามาในห้องนอนยามช่วงบ่ายทำให้ท้องที่แฟบอยู่ของเทียนหอมโอดครวญปลุกเธอตื่นจากนินทรา

ร่างระหงพลิกตัวบิดไล่อาการปวดเมื่อยตามเนื้อตัว ขยับเปลือกตาลืมขึ้นมองแล้วทะลึ่งตัวลุกพรวด

บ่ายสามโมง!!

เธอวาดเท้าลงพื้นถลาตัวเข้าห้องน้ำ เปิดประตูอีกด้านเข้าห้องพี่ชายทันที

“พี่แสน”

ห้องนอนเงียบสนิท ที่นอนปูตึงเรียบร้อย ของทุกอย่างอยู่ในที่ทาง หน้าต่างทุกบานปิดงับลงกลอน

“พี่แสน”

เธอพรวดพราดออกมานอกห้อง วิ่งไปทางห้องนั่งเล่นที่ว่างเปล่าเงียบเหงา มองทางโรงจอดรถ ยังเห็นรถแรงม้าคันโปรดจอดนิ่ง แต่ยังไม่คลายใจ วิ่งลงบันไดตรงไปยังห้องครัว

“ป้าอุ่นคะ ป้าอุ่น ป้าอุ่น”

“คุณส้ม เรียกเสียงดังเชียว มีอะไรคะ แล้วนี่ยังไม่อาบน้ำอีก บ่ายสามโมงกว่าแล้วนะ”

“พี่แสนล่ะคะ พี่แสนไปหรือยัง เครื่องจะออกแล้ว”

“เฮียเสือไปส่งที่สนามบินแล้วค่ะ”

“สนามบิน...”

เทียนหอมวิ่งออกจากห้องครัว ตรงไปยังโรงจอดรถ

“ลุงพรต ลุงพรต อยู่ไหนคะ”

“อ้าวคุณหนู รีบร้อนไปไหนครับเนี่ย”

“พาส้มไปสนามบินหน่อยค่ะ”

“แต่จะทันเหรอครับ เครื่องออกบ่ายสามโมงสิบห้า นี่อีกห้านาที”

“ไม่ทันก็ต้องไปค่ะ”

เทียนหอมเดินขาขวิดไปยังรถที่ใช้งานประจำรอจนลุงพรตกดรีโมท จึงรีบขึ้นไปนั่ง

“ไปเลยค่ะ เหยียบเลยนะคะ”

ลุงพรตพยายามรีบสุดชีวิตแต่ยังไม่ทันใจเทียนหอมที่นั่งอยู่เบาะหลัง พูดเร่งให้ลุงพรตเหยียบคันเร่งตลอดเวลา

สนามมวยค่าย ส อรุณ อยู่นอกเมือง ถ้าจะเดินไปทางสนามบินคงใช้เวลาอย่างน้อยเร็วสุดคงสิบห้านาที

เทียนหอมเริ่มทำใจเอนกายลงกับเบาะมองท้องฟ้า พลันเห็นเครื่องบินลำที่สุดแสนจะต้องขึ้นเทคออฟพอดี

เธอวางดวงหน้าแนบกระจก เพ่งมองเครื่องบินทะยานขึ้นจากพื้นดินสู่ท้องฟ้าสีคราม เสียงเครื่องยนต์บินผ่านศีรษะเธอไปและห่างไกลทีละน้อยจนในที่สุดเธอก็ไม่ได้ยินเสียง เทียนหอมยอมแพ้ทิ้งกายลงกับเบาะ

“กลับเถอะค่ะลุงพรต ไม่ทันเครื่องแล้วค่ะ พี่แสนบินแล้ว”

ลุงพรตเหลือบสายตามองกระจกหลัง เห็นสีหน้าซีดเผือดของคุณหนูแล้วใจหาย ทุกคนในค่ายรู้ว่าคนทั้งคู่สนิทกันแค่ไหน

ภายในรถยนต์เหลือเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศ เสียงเพลงอีสานที่ลุงพรตพยายามเปิดเพื่อให้เทียนหอมหายเศร้าใจ และเสียงสะอื้นเบา ๆ ในลำคอพร้อมหยาดน้ำตาที่ร่วงลงมาหยดลงฝ่ามือ

เหตุการณ์เมื่อคืนยังสดใหม่จนเธอยังได้กลิ่นกายประจำตัวของพี่ชาย ไออุ่นร้อนยังทิ้งรอยบนผิวหนังอ่อนบาง ทุกรอยสัมผัสประทับลงซึมผ่านเข้าไปข้างในหัวใจ

เทียนหอมบอกตัวเองว่าต้องหยุดร้องไห้ได้แล้ว เธอจะมาทำตัวเป็นเถาวัลย์เกาะเกี่ยวสุดแสนไปตลอดชีวิตคงไม่ได้ เธอต้องเลิกเป็นกาฝากที่เหนี่ยวรั้งเขาไว้ เธอต้องปล่อยให้สุดแสนได้เจริญเติบโตขึ้น ไม่ใช่หยุดอยู่กับที่และคอยแต่ต้องดูแลกาฝากต้นนี้

เธอต้องอยู่ให้ได้แม้ว่าจะไร้ต้นไม้เช่นเขา และสุดแสน ... พี่แสน จะต้องเติบโตแผ่กิ่งก้านสูงใหญ่งดงาม

ถ้าเธอรักเขาจริง เธอต้องปล่อยเขาไป...เทียนหอม