25  มาถึงถามหาแต่น้อง

25  มาถึงถามหาแต่น้อง

ตุบ พลั่ก ตุบ พลั่ก

เสียงชกกระสอบทรายภายในโรงยิมค่ายมวย ส อรุณในช่วงยามสายก่อนเที่ยง ภาพลูกชายคนโตที่ขึ้นมาบริหารแทนเขาแล้วด้วยวัยเพียงสามสิบสามปี ขณะที่พ่อครูสถิตคุณเดินเข้าไปเห็น เรียกรอยยิ้มภาคภูมิใจบนใบหน้าของชายวัยเกือบหกสิบ เหลี่ยมคมดั่งคนอีสานพื้นถิ่น หุ่นบึกไม่สูงเท่าบุตรชาย ทว่าความหนาใหญ่ไม่แพ้นักมวยมืออาชีพ

“เสือ”

พ่อครูสถิตคุณเอ่ยเรียกหลังจากหยุดขอบตรงเวทีมวย เฮียเสือหรือสิวากร บุตรชายคนโตกำลังซ้อมมวยกับโค้ชคนใหม่ ไม่ใช่ใครที่ไหนก็คือชานนท์ เด็กข้าเก่าเต่าเลี้ยง นักมวยก้นหม้ออดีตแชมป์โลกสองสมัย แม้จะอายุไม่มาก แต่บัดนี้แขวนนวมไปแล้วหลังจากแต่งเมีย ลูกสาวร้านทองเพื่อนของเทียนหอม

เฮียเสือหยุดเหวี่ยงหมัดแล้วหันไปพยักหน้าให้ชานนท์ขอพักเบรกครึ่งชั่วโมง จากนั้นจึงเดินลงมาจากเวทีมวย

“ครับพ่อครู”

“ไอ้แสนมันส่งข้อความมาว่าจะกลับบ้านอาทิตย์หน้า”

“บอกส้มหรือยังครับ”

“บอกแล้ว” พ่อครูทำเสียงหนักใจเดินตามลูกชายไปทางเก้าอี้นั่งพักรอกระทั่งเฮียเสือยกน้ำดื่มเสร็จ “แต่ลูกส้มเงียบไปเลย”

“เงียบไปเลยหมายถึงน้องจะกลับมา หรือน้องไม่ตอบรับ”

“ไม่รู้เหมือนกัน พ่อยังไม่ทันโทรไปถาม เลยเดินมาปรึกษาแกว่าจะเอายังไงดี ถ้าไอ้แสนมันกลับมาไม่เจอน้อง มีหวังมันได้วิ่งแจ้นไปตามถึงกรุงเทพ”

“ก็ปล่อยมันสิพ่อครู”

“เฮ้ย! ไม่ได้นะ ลูกส้มได้อายขายขี้หน้าแน่ ไอ้แสนมันเลือดร้อน ไปแล้วอาละวาดขึ้นมาลูกส้มจะเอาหน้าไปไว้ไหน เป็นถึงนางแบบดัง”

“พ่อครูจะให้ผมช่วยอะไร”

“โทรไปหาลูกส้มให้หน่อย เกลี่ยกล่อมน้องให้กลับบ้าน” น้ำเสียงร้อนใจสังเกตเห็นได้ชัดจนลูกชายถอนหายใจ

“น้องเขาแค่ต้องการเวลาพิสูจน์ตัวเอง”

“เรียนจบแล้ว ได้เดินแบบแล้ว ต้องพิสูจน์อะไรอีกล่ะเสือ”

“พิสูจน์ว่าสามารถยืนบนลำแข้งตัวเองได้ไงครับพ่อ ส้มเขาเป็นน้องบุญธรรม ไม่ได้มีส่วนได้ส่วนเสียอะไรกับเรา ไม่ใช่ลูกของพ่อครู ไม่ใช่น้องในสายเลือด ทั้งชีวิตของส้มญาติไม่เหลือแล้ว มีเพียงพวกเราและตัวของน้องเอง” เสือยกผ้าขึ้นเช็ดหน้าผากเงยหน้ามองพ่อครู “เราพร้อมอ้าแขนต้อนรับน้องเสมอ เป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว แต่ใครจะรู้ว่าน้องส้มคิดอะไร ผมคาดว่าน้องไม่ต้องการเป็นภาระเราอีกแล้ว”

“ภาระ! ทำไมลูกส้มถึงคิดแบบนั้น พ่อกับแม่ให้ไม่พอหรือ?”

พ่อครูสถิตคุณตกใจเมื่อได้รับรู้ความจริง เขาไม่คาดคิดถึงเรื่องนี้มาก่อนว่าเด็กหญิงคนหนึ่งในวัยสิบขวบที่เขารับเลี้ยง ส่งเสียเงินทองจนเรียนจบ ไม่เคยให้ลำบากจะมีความคิดเช่นนี้ เขาหย่อนร่างลงข้างลูกชาย

“น้องเพียงโตขึ้นและมีความคิดของตัวเอง ให้ไอ้แสนมันจัดการเอาเองสิพ่อ ให้มันไปดึงน้องกลับมา”

“อย่างไอ้แสน มันจะมีปัญญาใช้สมองอะไรนอกจากกำลัง หรือข่มขู่บังคับ”

“ก็ปล่อยมัน ยังไงสะ น้องส้มก็เป็น มะ ...” เฮียเสือหยุดพูดแค่นั้นแล้วแสร้งยกน้ำดื่ม

“เป็นอะไร ส้มเป็นอะไร”

“เอาเป็นว่าเรือนหอด้านหลังให้ไอ้แสนมันก่อนเลย เดี๋ยวผมสร้างใหม่”

“อะไรของแกว่ะไอ้เสือ พูดแบบนี้แกมีแฟนแล้วเหรอไงว่ะ”

“ยัง แต่ไม่นานหรอกพ่อ ว่าแต่ปีนี้ค่ายเราเป็นเจ้าภาพกีฬาสีรวมค่ายมวยใช่ไหม”

“เออสิว่ะ มึงเป็นผู้บริหารแท้ ๆ จะมาถามอะไรพ่อ”

เฮียเสือได้แต่นั่งอมยิ้มไม่พูดอะไรอีกก่อนจะลุกขึ้นเวทีมวยซ้อมต่อ ปล่อยให้พ่อครูนั่งสงสัยคนเดียว ส่วนเขาเอาแต่คิดเรื่องที่จะทำ

ถ้าไอ้แสนมันรวบหัวรวบหางแล้วได้เมีย เขาก็จะทำบ้าง - - คิดหรือว่าจะรอดมือ

สุดแสนยกข้อมือดูเวลา

นับจากลงเครื่องที่สนามบินอุบลราชธานี สิบห้านาทีเข้าไปแล้วแต่ไร้คนมารับ ดูเหมือนว่าทุกคนอาจหลงลืมเขาลูกชายคนเล็กของบ้าน

รูปร่างสูงใหญ่ดั่งนักกีฬาสวมเสื้อเชิ้ตพับแขนกางเกงผ้าเนื้อดี ผมเริ่มยาวจนระต้นคอ ยังคงสวมต่างหูเช่นเคย รวมไปถึงเข็ดขัดรูปตัวเอช แหวนทองคำแพลตตินั่มเกลี้ยงสองวง รอยสักโผล่ให้เห็นครึ่งท่อน กลิ่นน้ำหอมอีรอสกรุ่นไปทั้งร่าง เพียงแค่มองไกล ๆ ก็ทำเอาสาว ๆ เป็นลม

เฮียเสือจอดรถอยู่ด้านนอกมองน้องชายตัวเองที่ยืนอยู่ชานชาลา ไม่นั่งรอในห้องแอร์ - - สงสัยร้อนใจ

ใบหน้าหล่อคมสันแม้ไม่เท่าน้องชาย ทว่าเหลี่ยมคมและดวงตาดุดันส่งให้เฮียเสือดูเจ้าเล่ห์ร้ายกาจเสียยิ่งกว่าสุดแสน

เมื่อเวลาพอเหมาะราวครึ่งชั่วโมงจึงค่อยเคลื่อนรถหรูสีครีมที่มีเพียงคันเดียวในจังหวัดเข้าไปจอดเทียบฟุตบาท

แปร๋น!

เสียงบีบแตรรถหนึ่งครั้งเรียกความสนใจจากสุดแสนที่ยามนี้หน้าตาบอกบุญไม่รับ เขาลากกระเป๋าใบใหญ่ไปท้ายรถแล้วยกใส่กระแทกกระทั้น

ปัง!!

“ไอ้ห่า เบาสิว่ะ เดี๋ยวพ่อครูได้ร้องจ๊าก รถคันโปรดเลยนะเว้ย”

สุดแสนยิ้มแยกเขี้ยวแล้วคาดเข็มรัด

“ทำไมมาคนเดียว หอมล่ะ”

“มาถึงก็ถามหาเมีย”

“พูดมาก ถามก็ตอบจะโยกโย้ทำไม”

“กลับบ้านก่อน พ่อครูกับแม่รออยู่ ดูท่าแม่จะคิดถึงน่าดูเตรียมของโปรดไว้เพียบ”

สุดแสนรอจนรถเลี้ยวออกจากท่าอากาศยานประจำจังหวัดจึงได้เอี้ยวหน้าไปมอง

“สรุปหอมไปไหน”

“เออ…มึงอย่าได้ร้อนใจไป”

“เฮียเสือ” สุดแสนเริ่มทำน้ำเสียงข่มขู่ แต่เฮียเสือเองไม่เคยกลัวน้องจึงเอื้อมมือเปิดเพลงฟังผิวปากกวนอารมณ์ ขับรถต่อไปไม่ได้อินังขังขอบคนเจ้าอารมณ์

รถหรูสีครีมเลี้ยวเข้าไปจอดยังโรงจอดรถ สุดแสนไม่รอช้ารีบลงแล้วกระโดดก้าวขึ้นบันไดบ้าน ทิ้งกระเป๋าไว้ให้เฮียเสือเอาลงจากรถแทน โทษฐานกวนโมโหตลอดทาง

ดวงหน้าหล่อคมสันแต้มระบายรอยยิ้มขณะสาวเท้าขึ้นบันได เดินลัดโถงกลาง

“ไอ้แสน แม่ ๆ ลูกมาแล้ว” พ่อครูตะโกนดักเสียก่อนจึงทำให้สุดแสนจำต้องหยุดไหว้

“สวัสดีครับพ่อครู แม่ น้องอยู่ไหน”

พ่อครูสถิตหันมองแม่ตรึงใจสีหน้าไม่ดีนัก และเขาทันเห็นพ่อครูขยับลูกกระเดือกจึงหรี่ตาลง เหตุการณ์คลับคล้ายคลับคลาเหมือนเคยเกิดขึ้นมาก่อน

“พ่อครูไม่ตอบล่ะครับ”

“แสนลูก มาเหนื่อย ๆ กินน้ำกินข้าวเสียก่อน พักผ่อนนั่งเล่นให้สบายใจ มา ๆ ไปกับแม่”

แม่ตรึงใจเข้ามากู้สถานการณ์แทน ตั้งแต่สุดแสนสาวเท้าเร่งรีบขึ้นบ้านไม่แม้แต่จะเข้ามากอดเธอหรือพ่อ เอาแต่เรียกหาน้องสาวบุญธรรมอย่างร้อนรน เธอจ้องแววตาโหยหาอย่างที่ชายหนุ่มมีต่อหญิงสาวแล้วถอนหายใจ

“แสนไปเรียนต่อตั้งห้าปี ไม่คิดจะเข้ามากอดแม่สักหน่อยหรือ”

สุดแสนนิ่งงันไปทันทียามฟังเสียงอ่อนแรงของมารดา เขาพาร่างสูงใหญ่เข้าไปใกล้ แต่แทนที่จะโอบกอดให้หายคิดถึงกลับเป็นนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าแล้วก้มกราบแทบเท้าพ่อครูและแม่

“ผมขอโทษด้วยครับพ่อครู แม่ ผมลืมตัวไป”

“ไม่เป็นไร พ่อกับแม่ไม่ถือสาหรอกลูก มาเถอะไอ้แสน ลุกขึ้นไปกินน้ำ กินข้าวเสียก่อน”

พ่อครูสถิตคุณลูบศีรษะบุตรชายคนโปรดแล้วช่วยประคองลุกขึ้นก่อนจะโอบกอด ตบหลัง ตบไหล่

ตึก ตึก

“กระเป๋ามึงไอ้แสน”

เฮียเสือขึ้นมาถึงบนบ้านพอดีลากกระเป๋าไปมุมชานบ้าน

“ขอบใจเฮีย”

“อย่ามัวแต่ถามหาน้อง มึงอยู่กับแม่ ดูแลแม่เสียก่อน แม่เขาคิดถึงมึง พูดถึงไม่ขาดปากมาหลายปีตั้งแต่มึงไปเรียนต่อ คอยส่งอาหารแห้งไปให้ ดูแลห้องนอนไม่มีแม้แต่ฝุ่น กลิ่นอับ”

สุดแสนเอี้ยวหน้ากลับไปหามารดาแล้วสวมกอดทันที “ผมขอโทษครับ ผมแค่ใจร้อน ว่าแต่ว่า...หอมไปไหน”

ทั้งหมดมองหน้ากันก่อนจะถอนหายใจพร้อมกัน

“เออ...”

“เออ....”

ทั้งพ่อครูสถิตคุณและเฮียเสือเอ่ยขึ้นจังหวะเดียวกันแล้วลอบสบตา หันไปทางแม่ตรึงใจ

“เอาล่ะ คงเป็นแม่สินะ” ตรึงใจส่ายหน้าให้กับสองหนุ่มพ่อลูก ตัวใหญ่เสียเปล่า “น้องไปเรียนต่อที่กรุงเทพ”

“ผมรู้แล้วว่าน้องเรียนจุฬา แต่จบแล้วนี่ครับ หรือว่าวันนี้ไปทำงาน”

“น้องเรียนจบแล้ว แต่ขอทำงานที่กรุงเทพก่อนสักระยะ”

“ทำงานที่กรุงเทพ!!”

สุดแสนเค้นเสียงลงน้ำหนัก แล้วเอี้ยวหน้ากลับไปหาเฮียเสือทันที คลายท่อนแขนออกจากมารดา

“เออ น้องส้มแค่อยากหาประสบการณ์ กูก็ต้องตามใจน้อง”

“ประสบการณ์? หมายความว่าอะไร ทำงานต้องหาประสบการณ์อะไร ทำที่ไหนก็ได้!!”

สุดแสนจ้องหน้าเฮียเสือตาลุกวาว เริ่มสาวเท้าไปใกล้

“ไอ้แสน นี่มึงกำลังคุกคามกูอยู่นะ” เฮียเสือเริ่มถอยหลัง แม้ว่าเขาจะหุ่นใหญ่พอกัน แต่ด้วยความเป็นพี่ไม่อยากลงไม้ลงมือกับน้อง

“พี่สัญญาแล้วว่าจะดูแลหอม”

“กูก็ดูอยู่”

“ดูอะไร!! พี่อยู่อุบล น้องอยู่กรุงเทพ ให้เรียนจุฬานี่ก็มากเกินพอแล้ว ถ้าน้อง .. ถ้าหอม ....” สุดแสนหยุดพูดเสียดื้อ ๆ เขาพูดไม่ออกเลยในเมื่อกำลังอัดแน่นด้วยความรู้สึกโกรธเกรี้ยวข้างใน

“น้องส้มไม่มีแฟนหรอก”

“พี่รู้ได้ไง!!” คราวนี้สุดแสนตะโกนกร้าวเสียงดังทันที “ผมอยู่กับหอมมานาน รู้ว่าน้องคิดอะไรอยู่ พี่กลับปล่อยให้น้องอยู่คนเดียว พี่ต้องปกป้องน้องสิ น้องไม่มีใคร!!”

เผลอไปชั่วไม่กี่วินาที สุดแสนกระโจนเข้าไปใกล้แล้วคว้าเอาคอเสื้อพี่ชายทันควันจนเฮียเสือทอดถอนใจเหนื่อยหน่าย ทิ้งตัวปล่อยให้น้องชายเล่นใหญ่

“น้องโตแล้วแสน บรรลุนิติภาวะ มึงเข้าใจคำนี้ไหม” เฮียเสือพยายามเค้นคำพูดทีละคำให้สุดแสนเข้าใจ แต่ดูท่ายิ่งไม่เข้าหูหนุ่มเลือดร้อน สีหน้าจากแดงพลันซีดลง

“ผมจะไปกรุงเทพ ตามหอมกลับบ้าน” สุดแสนสะบัดมือออก

“ไอ้แสน!!” เฮียเสือคว้าท่อนแขนสุดแสนไว้ทันที “มึงต้องปล่อยให้น้องมีชีวิตเป็นของตัวเองก่อน ก่อนที่จะต้องมาใช้ชีวิตร่วมกับมึง”

“ไม่!” สุดแสนยืนกรานเสียงแข็ง

เขารู้จักเทียนหอมดียิ่งกว่าใคร ยามที่ยังมีเขาอยู่ด้วย เทียนหอมจะทำตนเป็นเถาวัลย์เกี่ยวพันเขาไว้ตลอดเวลา เธอต้องการความรักอย่างที่ทุกคนไม่เคยคาดคิด

เฮียเสือดึงข้อศอกน้องชายไว้กระชากให้เข้าหา

“มึงดูหน้าแม่ ไอ้แสน แม่คิดถึงมึง อยู่บ้านสงบใจลงแล้วค่อยไป น้องส้มไม่หนีไปไหนหรอก ยังติดสัญญาเดินแบบกับซีอีกสองปี”

“ซี?”

“คนที่มึงต่อยหน้าเข้าให้เมื่อหลายปีก่อน”

“ไอ้กระเทยหน้าเห่ยนั่นนะ”

“อย่าไปเรียกเขาแบบนั้น เขาเป็นดีไซเนอร์ชื่อดัง อีกอย่างน้องส้มนับถือเขามาก มึงต้องซื้อใจน้องด้วยการทำดีกับซีให้มากหน่อย”

สุดแสนนิ่งฟังแล้วสะบัดแขนออกจากมือพี่ชาย เดินไปหามารดา

“ผมขอโทษครับแม่ ไปทานข้าวกันเถอะครับ ผมหิวแล้ว”

ตรึงใจค่อยยิ้มออกมาได้  แม้ว่าดวงหน้าซีดเผือดไปบ้าง เดินตามลูกชายที่ดันเธอไปทางห้องทานข้าว พูดคุยกระหนุงกระหนิงเสียงเบากันสองคน

“เสือ...ถ้าไอ้แสนมันลงไปตามน้อง แกไปกับมันด้วยนะ”

“เรื่องอะไรล่ะพ่อ ให้ผมไปอยู่คั่นกลางสองคนนั้น โยนผมขึ้นเวทีต่อยมวยกับแชมป์โลกยังดีเสียกว่า”

เฮียเสือพูดจบพลันเหลียวหลังเดินลงบ้านทันที ทิ้งพ่อครูยืนหน้าม่อยมองตามตาละห้อยอย่างที่ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี