บทที่ 7 มู่เหลียนฮวา

บทที่ 7

มู่เหลียนฮวา

"อื้อ หนักจัง ต้าปิงเจ้าแมวอ้วนลุกออกไปจากท้องเลยนะ"

หยางซูมี่พึมพำอย่างงัวเงีย คิ้วเรียวขมวดเพราะความอึดอัดที่ช่วงท้อง รู้สึกเหมือนมีอะไรทับ คิดว่าเป็นต้าปิงแมวอ้วนแสนรัก เอ๊ะ! แต่ต้าปิงไม่ได้ย้อนกลับมานี่น่าแล้วนางก็คือหยางซูมี่ไม่ใช่ไผ่หลิว แล้วอะไรทับท้อง

นัยน์ตากลมโตค่อยๆ ปรือตาขึ้นมอง แม้จะยังง่วงงุนอยู่มากแต่สิ่งที่เห็นก็คือแขนผู้ชายที่มาทับท้อง เมื่อเลื่อนสายตาไปพบหน้าอกแกร่ง ไล่ลงไปเป็นคอ ถัดไปเป็นปลายคาง ปากหยักหนา จมูกโด่งเป็นสัน และสายตาคมที่กำลังมองลงมา

"ชินอ๋อง!"

หยางซูมี่อุทานด้วยความตกใจจึงรีบลุกขึ้นนั่ง แต่ติดที่แขนแกร่งไม่ยอมปล่อยเอวคอดของนาง

"เรียกท่านพี่"

เซี่ยเหวินหรงเอ่ยเสียงเข้มเล็กน้อยที่ร่างบางเรียกยังเขาว่าชินอ๋อง

"มี่มี่ลุกไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวจะต้องเข้าวังไปพบเสด็จพี่กับเสด็จแม่"

เซี่ยเหวินหรงลุกขึ้นไปเรียกสาวใช้หน้าห้องให้มาปรนนิบัติ แล้วเดินหายเข้าไปหลังฉากกั้นเพื่ออาบน้ำ

หยางซูมี่ได้แต่มองตามเซี่ยเหวินหรงที่เดินหายเข้าไปหลังฉากกั้น นางหันไปหาสาวใช้ให้ช่วงประคองลุกขึ้นนั่ง เจินเจินเดินถืออ่างน้ำเข้ามาให้หยางซูมี่ล้างหน้า

เซี่ยเหวินหรงเดินออกมาจากฉากกั้น สาวใช้จะเข้าไปช่วงแต่งตัวให้แต่เพียงแค่เขาปรายตามอง ก็ไม่มีใครกล้าเข้าไปใกล้ ชินอ๋องทรงหวงพระวรกายมากไม่ให้สาวใช้คนใดเข้ามายุ่งวุ่นวายกับวรกายที่ล้ำค่าของตน เขาเพียงเข้าไปสวมชุดด้วยตนเองเหมือนทุกครั้ง

“น้องหญิงมาช่วยแต่งตัวให้พี่หน่อยเถิด”

น้ำเสียงทุ้มเข้มฟังดูเว้าวอน พวกสาวใช้ได้แต่ก้มหน้าเขินอายแทนพระชายา หยางซูมี่เดินเข้าไปหาอย่างว่าง่าย ผูกสายคาดเอว หวีผมดำขลับ ก่อนจะรวบเป็นมวยแล้วสวมกวานเป็นอันเสร็จ

หยางซูมี่เดินถอยออกมาแล้วเดินเข้าไปหลังฉากกั้นบ้างเพื่ออาบน้ำ หลังจากที่สาวใช้เข้ามาเปลี่ยนน้ำถังใหม่ให้แล้ว

เมื่อแต่งตัวเสร็จ หยางซูมี่จึงเดินออกมาจากห้องนอนไปที่ห้องโถงที่มีสำรับอาหารเตรียมไว้ให้ ทั้งสองทานอาหารกันอย่างเงียบๆ ไม่มีเสียงพูดคุย แต่ต่างคนก็คอยคีบอาหารให้แก่กัน เป็นการทานอาหารที่เรียบง่ายแต่ดูอบอุ่นอ่อนโยน

วันนี้หยางซูมี่สวมอาภรณ์น้ำเงินเข้มไล่ไปหาสีฟ้าอ่อน ชายเสื้อปักเป็นลายนกยวนยางเดินดิ้นสีทอง เจินเจินทำผมให้กับหยางซูมี่ โดยเกล้าผมให้เป็นมวยผมขึ้นสูงอย่างสตรีที่ออกเรือนแล้ว ปักปิ่นทองรูปนกยวนยาง ดูงดงามเรียบง่ายแต่สง่างาม เซี่ยเหวินหรงสวมชุดสีน้ำเงินเข้มปักลายพยัคฆ์เดินดิ้นทอง ดูภูมิฐานสง่างาม เมื่อลงมาจากรถม้าหน้าพระราชวัง เกากงกงที่รอมาต้อนรับรีบเชิญเสด็จชินอ๋องกับพระชายาไปที่ตำหนักเฉียนชิงทันที

ตลอดทางที่เดินผ่านมาหยางซูมี่สังเกตว่าจะมีพระสนมของฮ่องเต้อยู่ข้างทางประปราย คงจะมาสังเกตการณ์เป็นแน่ นางกำนัลและขันทีก็ให้เห็นอยู่หลายคนนักคงจะเป็นข้ารับใช้ที่ถูกสั่งจากผู้เป็นนายให้มาดูสถานการณ์ หยางซูมี่เดินอมยิ้มมาตลอดทาง เดินมากว่าเกือบหนึ่งเค่อทั้งสามจึงได้มาถึงยังตำหนักเฉียนชิง

ตำหนักเฉียนชิงคือที่ประทับของฮ่องเต้ ตัวตำหนักสร้างจากไม้เนื้อหอมราคาแพง ทุกเสาแม้แต่บานประตูและหน้าต่างล้วนแกะสลักเป็นรูปมังกรดูวิจิตรงดงามอลังการ สีทองอร่ามที่สะท้อนออกมาก็คือทองคำบริสุทธิ์ทั้งหลัง นับว่าตำหนักเฉียนชิงคือตำหนักที่ล้ำค่าและงดงามที่สุดในพระราชวังแห่งนี้

“ชินอ๋องกับพระชายาเสด็จมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ” เกากงกงรายงาน

“รีบเข้ามา” ผู้สูงศักดิ์แห่งวังหลวงเอ่ยอนุญาต

เซี่ยเหวินหรงและหยางซูมี่เดินเข้าไปที่ตำหนักเฉียนชิง หยางซูมี่รู้สึกประหม่านี่เป็นครั้งแรกที่นางจะได้เข้าเฝ้าฮ่องเต้อย่างใกล้ชิด แม้เคยเห็นพระองค์แต่ก็เห็นจากที่ไกลๆ เท่านั้น อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้นปนประหม่า ฝ่ามือเล็กเย็นเฉียบจนเซี่ยเหวินหรงที่จับมือเล็กอยู่ต้องหันมาเอ่ยปลอบโยน

“เสด็จพี่พระทัยดีอย่าได้กังวล เพียงทำตัวดั่งเช่นปกติ”

หยางซูมี่หันมองคนข้างกาย รู้สึกอุ่นวาบในใจ นางสูดลมหายใจเข้าเพื่อเรียกความมั่นใจกลับคืนมา

“ถวายบังคับฝ่าบาท ขอทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่น หมื่นปี พ่ะย่ะค่ะ/เพคะ” ทั้งสองถวายความเคารพอย่างพร้อมเพรียงกัน

“รีบลุกขึ้นไม่ต้องมากพิธี คราวหน้าเมื่ออยู่กันตามลำพังไม่ต้องใช้คำราชาศัพท์” เซี่ยเฟยหลงเอ่ยอย่างใจดี

“เจ้าค่ะ”

หยางซูมี่เอ่ยตอบรับอย่างว่าง่าย เซี่ยเฟยหลงยกยิ้มอย่างพอใจ

เกากงกงเดินถือถาดน้ำชาเข้ามา เพื่อให้สองสามีภรรยายกน้ำชาให้ญาติผู้ใหญ่ ฮ่องเต้เซี่ยเฟยหลงอายุห่างจากเซี่ยเหวินหรงถึง 10 ปี ทำให้เขาเอ็นดูน้องชายคนนี้มาก

หลังจากยกน้ำชาให้แล้ว เซี่ยเฟยหลงประทานของขวัญให้คู่สามีภรรยาหลายชิ้น พระองค์ทรงพูดคุยเพื่อสร้างความสนิทสนมกับน้องสะใภ้

หยางซูมี่สังเกตว่าฮ่องเต้ดูจะทรงเอ็นดูสวามีของนางเป็นอย่างมาก แววตาแม้จะดูมีความสุข แต่ก็แฝงไปด้วยรอยเศร้าลึกที่วาบผ่านขึ้นมาชั่วครู่ เป็นความรู้สึกที่ดูเห็นใจและรู้สึกผิด หยางซูมี่ได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ

ผ่านไปครึ่งชั่วยามทั้งคู่จึงกราบทูลลาเพื่อไปเข้าเฝ้าไทเฮาต่อ ตำหนักเฉียนชิงกับตำหนักหย่งเหิงอยู่ไม่ห่างกันมากนัก เดินไม่ทันธูปหมดดอกก็ถึงแล้ว

ระหว่างทางทั้งสองพบคุณหนูมู่เหลียนฮวาที่กำลังเดินนำนางกำนัลมาทางนี้พอดี อีกฝ่ายเมื่อหันมาเห็นชินอ๋องก็ลอบยิ้มในใจ ส่งยิ้มหวานหยาดเยิ้มส่งมาให้ชินอ๋อง

“มู่เอ๋อร์ถวายพระพรชินอ๋องเพคะ”

มู่เหลียนฮวามองเมินสตรีข้างกายชินอ๋อง ซินซินที่ติดตามหยางซูมี่มาด้วยขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจนักที่อีกฝ่ายกล้าเมินพระชายา

“คุณหนูมู่คงลืมถวายความเคารพต่อพระชายาเอกในชินอ๋อง หรือว่าในสายตาของคุณหนูมู่มองเพียงชินอ๋องเจ้าคะ”

ประโยคเดียวของซินซินเหมือนตบหน้ามู่เหลียนฮวา พระชายายืนอยู่ตรงหน้าแต่เลือกที่จะมองเมินไม่ถวายความเคารพ ทำเช่นนี้เท่ากับไร้มารยาท ขาดการอบรม ไม่ให้เกียรติราชวงศ์ในสายตาเอาแต่จดจ้องแต่พระสวามีของผู้อื่น

“ถวายพระพรพระชายาเพคะ ต้องขอประทานอภัยพระชายาด้วยเพคะ หม่อมฉันมิทันสังเกตว่าพระชายาก็เสด็จมาด้วยเพคะ”

มู่เหลียนฮวาย่อกายถวายความเคารพ สายตาลอบมองซินซินอย่างกราดเกรี้ยว ในใจลอบจดบัญชีแค้นเอาไว้สักวันนางจะต้องกำราบสาวใช้อวดดีผู้นี้

“คุณหนูมู่เกรงใจเกินไปแล้ว แต่คราวหน้าอย่าให้มีเช่นนี้อีก ผู้คนเขาจะคิดเอาได้ว่าคุณหนูมู่ขาดการอบรม จะเสียไปถึงจวนตระกูลมู่ได้ ข้าเตือนเพราะความหวังดีนะ”

ใบหน้าอ่อนโยนยิ้มหวาน แต่วาจาที่เอ่ยออกมาช่างทำให้คนฟังถึงกลับหน้าซีดเผือด