ตอนที่ 35

สามี(35)

"พี่เจเรียกแนนมีอะไรด่วนไหมคะ?" หญิงสาวเข้ามาในห้องตามที่เด็กหญิงไอติมนั้นบอก หยุดยืนตรงหน้าผู้เป็นนายอย่างนอบน้อม...แม้ลึกแล้วจะเขินอายที่ต้องมองหน้า แต่ในเมื่อมันคือหน้าที่และสิ่งที่ต้องทำ จึงจำนนให้เธอนั้นเอื้อนเอ่ย

"พี่เรียกหรอ?..." ชายหนุ่มที่งวยงงกับสิ่งที่หญิงสาวถาม จนต้องขมวดคิ้วชนกันอย่างไม่เข้าใจ

"ค่ะ...ก็น้องไอติมเดินไปตามแนนข้างนอกบอกว่าพี่เจเรียกหา" แนนที่เริ่มหน้าตาเหลอหลากับสีหน้าของผู้เป็นนาย อธิบายให้เขานั้นฟังตามสิ่งที่เธอนั้นรับรู้

"ไอติมเดินไปบอก?"

"ค่ะ"

ทั้งสองคนจ้องมองหน้ากันอย่างงุนงง และไม่เข้าใจแต่ท้ายที่สุดแล้วก็เริ่มแถลงไขเมื่อชายหนุ่มนั้นมองไปยังโซฟา ที่ลูกสาวเคยนั่งแต่ตอนนี้ร่างเล็กของเด็กหญิงนั้นหายไป

"หึ...แนนโดนไอติมแกล้งแล้วล่ะ" ชายหนุ่มหลุดยิ้มแล้วส่ายหัวเบา ๆ มือที่จับปากกาก็วางลงกับโต๊ะ ก่อนจะประสานมือไว้ใต้คางจ้องมองหน้าหญิงสาวแล้วกล่าวขึ้น

"แกล้งเหรอคะ?" แนนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหวานหยด

"อืม..."

"ทำไมแสบจังนะน้องไอติม" หญิงสาวก้มหน้าก้มตาพูดพร่ำเบา ๆ และคิดว่าเขาคงไม่ได้ยิน

"บ่นอะไร"

"อุ๊ย!!" หญิงสาวร้องอย่างตกใจตามเสียงพูด เมื่ออยู่ ๆ เขาก็มาหยุดยืนตรงหน้าในระยะประชิด

"หื้ม?....พี่ถาม"

"ปะ เปล่าค่ะ...ถ้าไม่มีอะไรให้ทำแนนขอตัวนะคะ....อ๊ะ!!" หญิงสาวที่เกิดอาการประหม่า พูดบอกอย่างหลบหลีกเมื่อรู้สึกใจเต้นแรงที่เขานั้นเข้าใกล้ เอี้ยวตัวหันหลังหวังเดินหนี แต่ก็ไม่ทันไรมีมือดีกระตุกดึงแขนเธอให้ถลากลับ จนร่างกายบอบบางปะทะเข้ากับแผงอกแกร่งเต็มแรง

"พี่บอกแล้วเหรอว่าไม่มีอะไรให้แนนทำ" ชายหนุ่มที่ยังทรงเสน่ห์ เอื้อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ยียวน มือหนายังคงจับมั่นข้อมือเล็ก แม้เธอนั้นจะพยายามดิ้นบิดข้อมือให้หลุดพ้น

"พี่เจ ปล่อยแนนค่ะเดี๋ยวมีคนมาเห็น" หญิงสาวเกิดกังวล เพราะตอนนี้เธอใกล้ชิดเขามากไปจนเริ่มล่อแหลม

ปึก!

"อ๊ะ!!...พี่เจปล่อยแนน!" หญิงสาวตกใจตาโตเมื่อเขานั้นกระชากตัวเธอเข้าไปกอดไว้แน่น...เธอพยายามดิ้นขลุกขลักเพื่อให้หลุดพ้นจากพันธนาการอ้อมกอด

"อย่าดิ้น" ชายหนุ่มร้องบอก เมื่อทุกจังหวะที่เธอดิ้น ร่างกายบอบบางมันเสียดสีกับร่างกายของเขา ทำให้เลือดลมชายวัยสามสิบเอ็ดพลุ่งพล่าน

"พี่เจก็ปล่อยแนนสิคะ เดี๋ยวน้องไอติมมาเห็น...ปล่อยค่ะ"

"ยังไม่อยากปล่อย..." ชายหนุ่มพูดขึ้นเสียงเรียบพร้อมมีรอยยิ้มเล็กๆ บนใบหน้า ผิดกับแนนที่ตอนนี้หน้าแดงก่ำ ทั้งเขินอายที่ได้สบสายตาคมและพะวงหากมีใครเข้ามาเห็นพฤติกรรมนี้

"พี่เจ!! แนนบอกให้ปล่อยไงเล่า...อื้ออออ" หญิงสาวที่พยายามเปล่งเสียงขัดขืน ต้องกลืนคำลงสู่ลำคอ เมื่อกลีบปากหยักหนาประกบแนบชิด มือใหญ่รั้งท้ายทอยหญิงสาว อีกทั้งแขนแกร่งโอบรอบเอวเธอไว้แน่นจนไม่สามารถขยับตัวหลีกหนีได้ แม้พยายามเพียงใด ลำเเขนเรียวที่กั้นกลางก็แนบแน่นชิดอกแกร่งไม่มีแม้ช่องว่างให้เธอได้ทุบตี

"....อื้อออออ" กลีบปากที่แนบชิดจนแทบไม่มีช่องว่างให้อากาศเข้าสู่ปอด จนแนนนั้นหายใจไม่ออกต้องส่งเสียงปรามเค้นในลำคอเบา ๆ

ริมฝีปากหยักหนาค่อย ๆ ละออกห่างแต่ยังสัมผัสกลีบปากสวยอย่างบางเบา สายตาคมจ้องมองใบหน้าสวยที่อยู่ใกล้สายตา ผิวหน้าเนียนผ่องสกาวที่กำลังเห่อแดง...ยิ่งได้มองก็ยิ่งลุ่มหลง

"ทำไมพี่...." หญิงสาวที่ดึงสติกลับมาเอื้อนเอ่ยหวังคิดต่อว่า แต่กลับถูกนิ้วหัวแม่มือแตะชิดริมฝีปากของเธอ ก่อนที่ใบหน้าหล่อคมจะเคลื่อนคล้อยไปด้านข้าง จนผิวหน้าที่มีไรหนวดเขียวครึ้มเสียดสีกับผิวแก้มของเธอ

"พี่ชอบแนน"

"0.0"

น้ำเสียงแหบแผ่วที่ดังชิดหูทำเอาแนนถึงกับตาโตเบิกกว้าง เหมือนทุกอย่างหยุดนิ่งดั่งกับเธอช็อก ร่างบอบบางแข็งทื่ออยู่ในอ้อมกอดแน่น ตะลึงงันกับสิ่งที่ได้ยินอย่างไม่คิดเชื่อหู

"พะ พะ...พี่เจ วะ ว่าอะไรนะคะ" เเนนถึงกับพูดติด ๆ ขัด ๆ อย่างตกใจ เธอแทบไปไม่เป็นกับสิ่งที่ได้ยิน

"ไม่พูดซ้ำนะพี่จะพูดแค่ครั้งเดียว..." ชายหนุ่มยังคงไม่ปล่อยร่างบอบบางให้เป็นอิสระ กอดเธอแนบแน่นชิดอกดังเดิม ใบหน้าหล่อคมก็ยังคงอยู่ในตำแหน่งเดิม

"............." หญิงสาวที่ยังตกตะลึงแน่นิ่งไม่ไหวติง เธอรอฟังอย่างเดียวเพราะตอนนี้ไม่รู้จะพูดอะไร สมองเหมือนตายด้านหยุดทำงานไปแล้ว แม้จะอยากพูดออกไปมากมาย แต่ปากมันไม่สามารถกลั่นคำออกมาให้เขาได้ยิน

"พี่รู้ว่าแนนได้ยิน....และพี่ก็ไม่บังคับแล้วแต่แนนจะพิจารณา เพราะว่าผู้ชายลูกติดอย่างพี่คงไม่อยากมีสาวแรกรุ่นที่ไหนปลงใจคบหา" ชายหนุ่มกลับคืนตำแหน่งเดิม แล้วจ้องมองหน้าหญิงสาว กล่าวร่ายยาวกับสิ่งที่คิดว่าจะเป็น เพราะชายลูกติดเช่นเขาคงไม่มีใครอยากจะรักและครอบครอง

"พี่เจคือ นะ แนน....แนนตั้งหลักไม่ทัน และแนนก็ไม่ได้คิดลบแบบนั้นกับพี่ด้วย"

"....แสดงว่าแนนก็ชอบพี่?" ชายหนุ่มย้อนถาม เขาแอบมีความคาดหวังเล็ก ๆ ด้วยการตอบสนองต่อการกระทำที่เธอนั้นไม่ผลักไสหรือปฏิเสธ

"มะ ไม่ใช่ค่ะ คือแนน....แนนไม่รู้....แนนบอกไม่ถูก แนนขอตัวก่อนนะคะ"

"เดี๋ยว~~~"

"อ๊ะ อ๊าย!....อะไรของพี่อีกคะเนี้ย ปล่อยแนนเร็วเดี๋ยวมีคนมาเห็น" แนนร้องห้ามพร้อมดีดดิ้นในอ้อมกอด พรางสายตามองไปยังประตูที่ไม่ได้ลงกลอน...เธอกลัวเหตุการณ์ซ้ำรอยเดิม

"......." ชายหนุ่มยกยิ้มก่อนจะดันร่างในอ้อมกอดให้เดินถอยหลัง

"พี่เจ....ปล่อยแนนสิคะ" ร่างบอบบางที่อยู่ในอ้อมกอดแดดิ้นแต่ก็ไม่หลุดพ้น แรงที่มีเพียงน้อยนิดหรือจะสู้เเรงชายที่แข็งแรงอย่างเขาได้

แกร๊ก!

"ล็อกแล้วรับรองไม่มีใครเห็นแน่นอน"

"พี่เจ!!...ใส่กลอนทำไมเปิดนะคะ"

"อย่าดิ้นสิแนน...ถ้าเกิดอะไรขึ้นแนนรับผิดชอบนะ" ชายหนุ่มพาร่างบางจนมาถึงโซฟาตัวยาว ให้เธอได้นั่งบนตักของเขาโอบกอดเธอไว้แน่นอย่างกักกัน

"...รับผิดชอบอะไร ปล่อยกอดแนนนะ ...พี่อย่ามาเจ้าเล่ห์นะพี่เจ" คำว่ารับผิดชอบทำให้หญิงสาวนั้นผ่อนแรงดิ้นลง เธอนึกกลัวและรู้สึกขนลุกกับคำนี้

"ไม่ปล่อย"

"แนนร้องให้คนช่วยนะเอาสิ!"

"แนนร้องพี่จูบ!"

"0.0"