สามี - พิเศษ 6

สามี - พิเศษ 6

"ตื่นมาทำไมแต่เช้าขนาดนี้" ผู้เป็นพ่อเดินมาเปิดประตูห้องน้ำ ไม่วายบ่นอุบให้ลูกสาวที่ขัดตลอด ขัดดียิ่งกว่าสองขานั่งขัดสมาธิเสียอีก

"ก็น้องไอติมปวดฉี่...งื้อคูมพ่อ ถอดกางเกงไม่ได้" เด็กหญิงที่ปวดฉี่หนัก ยืนกระทืบเท้าไปมา พร้อมมือเล็กๆ พยายามถอดกางเกงไปด้วย ความร้อนรนมันจึงทำให้การถอดกางเกงดูยุ่งยาก

"มาๆ พ่อช่วย"

จ๊าก~~~ แปะ แปะ

ยังไม่ทันที่ผู้เป็นพ่อจะได้ช่วยเหลือถอดกางเกงจนสุดขา เพียงเด็กหญิงยกขาขึ้นข้างเดียว ของเหลวที่ทำให้เด็กหญิงเป็นทุกข์ก็ไหลลงมา อาบตามลำขาบ้างเพราะอดกลั้นไว้ไม่ไหว

"ไอติม!" เสียงผู้เป็นพ่อร้องขึ้นตกใจ เมื่อลูกสาวฉี่ราดใส่กางเกงแถมเลอะพื้นหน้าห้องน้ำอีกต่างหาก

"งื้อ...คูมพ่อดุ ก็น้องไอติมทนไม่ไหว คูมพ่อเข้าห้องน้ำนาน" เด็กหญิงยืนฉี่ต่อหน้าผู้เป็นพ่อและบอกถึงเหตุผล

"พี่เจก็ชอบดุลูก" เสียงหวานของหญิงสาวเอ่ยตามหลัง พร้อมร่างกายที่สวมทับเสื้อผ้าตัวเดิมเรียบร้อย แม้จะมีรอยเปียกชื้นอยู่ประปรายเล็กน้อย

"เอ๋??" เด็กหญิงไอติมเอียงคอมองหน้าผู้ใหญ่ทั้งสองอย่างสงสัย กรอกสายตามองหน้าสลับกันไปมา จนทั้งพ่อเจและแม่แนนนั้นเกิดหน้าแดง "ทำไมคูมพ่อกับแม่แนนฉี่พร้อมกัน นั่งหันตูดหากันแบบนี้เหรอคะ?" เด็กหญิงที่สงสัยหันก้นเล็กงอน แสดงท่าทางประกอบตบก้นชี้จุดอย่างเดียงสา เมื่อเธอเห็นว่าผู้ใหญ่ทั้งสองนั้นออกมาจากห้องน้ำพร้อมกัน

"เอ่อ~~~ ไม่ใช่ลูก" ผู้เป็นพ่อที่เขินอายกับสิ่งที่ลูกสาวสงสัยรีบปฏิเสธออกไปอย่างลนลาน

"เดี๋ยวแม่แนนถูพื้นดีกว่า...เด็กซนฉี่ราด แม่แนนทำความสะอาดให้นะคะ" หญิงสาวที่เขินอายจนหน้าแดง แสร้งจับผมทัดหู เดินก้มหน้าอย่างหลบหลีกผ่านชายหนุ่มและลูกสาวออกไป

"แม่แนนเดี๋ยวน้องไอติมเช็ดพื้นเองค่ะ" เด็กหญิงร้องขอที่จะทำ เพราะอะไรที่เธอทำเลอะเทอะเธอจะเช็ดทำความสะอาดด้วยตัวเอง

"เดี๋ยวไม่สะอาด แม่แนนทำเองค่ะ" หญิงสาวท้วงขึ้น

"แนนให้ไอติมทำเถอะนะ" ชายหนุ่มจับข้อมือของหญิงสาว พร้อมส่งสายตาที่สื่อความหมาย เพราะเขาเลี้ยงลูกมาให้ช่วยเหลือตัวเองได้

"แต่น้องยังเด็กนะคะ" หญิงสาวทักท้วงด้วยความสงสัย ขมวดคิ้วมองหน้าชายหนุ่ม

"ไม่เป็นไร...ลองให้ไอติมทำก่อน ยังไงเด็กก็เช็ดได้ตามประสาไม่สะอาดหรอก เดี๋ยวเราค่อยทำความสะอาดตามอีกที พี่อยากให้ลูกมีความรับผิดชอบช่วยเหลือตัวเองได้" ชายหนุ่มให้เหตุผลตามแบบที่เขาคิด เพราะไม่อยากให้ลูกยึดติดกับความสบายจนเกินไป หากวันใดไม่มีพ่อแม่ดูแลลูกสาวของเขาจะต้องเก่งและดูแลตัวเองได้ จะได้ไม่ต้องพะวงห่วงใย

"อ๋อ...แนนเข้าใจแล้วค่ะ เป็นคุณพ่อที่น่ารักและมองการไกลมากเลยนะคะ" หญิงสาวพูดตอบด้วยรอยยิ้มและเอ่ยชมกับสิ่งที่ชายหนุ่มสั่งสอนลูกสาว

"เอาผ้ามาให้น้องไอติม น้องไอติมอยากเป็นคนเก่ง จะเช็ดเองค่ะ" เด็กหญิงแบมือขอผ้าที่จะเช็ดสิ่งเปรอะเปื้อน แล้วพูดบอกออกไปด้วยแววตาใสซื่อน่ารัก

"เก่งจริงด้วยค่ะ...ลูกสาวแม่แนนเป็นเด็กดีอีกต่างหาก" หญิงสาวเอ่ยชมพร้อมกับลูบหัวของเด็กหญิงด้วยความเอ็นดู

"จริงเหรอคะ น้องไอติมเป็นเด็กดี แม่แนนรักไหมคะ?" เด็กหญิงเอ่ยด้วยรอยยิ้มสดใส ภาพความน่ารักอบอุ่นของผู้หญิงสองคนที่ต่างมาเจอกันเพราะโชคชะตานำพา ทำให้ชายลูกติดที่ยืนมองยิ้มกริ่มอย่างมีความสุข

"รักสิคะ...เป็นเด็กดีขนาดนี้ใครจะไม่รัก" หญิงสาวนั่งยอง ๆ เสมอตัวเด็กหญิงแล้วสูดดมความหอมจากพวงแก้มกลม ก่อนจะดึงเธอเข้าสู่อ้อมกอด

"คูมพ่อไงคะ...คูมพ่อดุเก่งมากๆ เลย" เด็กหญิงทักท้วงแม้อยู่ในอ้อมกอดหญิงสาว คำกล่าวที่เด็กหญิงตัวน้อยเอื้อนเอ่ย ทำให้หญิงสาวละกอดจากเธอ คำพูดที่ไร้เดียงสาที่เหมือนตำหนิต่อว่าผู้เป็นพ่อต้องได้รับการชี้แนะ

"ทำไมคุณพ่อจะไม่รักน้องไอติมล่ะคะ...บางทีที่คุณพ่อดุหนูอาจจะซนหรือทำตัวไม่น่ารักเกินไปหรือเปล่า แต่ที่คุณพ่อต้องดุก็เพราะรักน้องไอติมมากไงคะ คุณพ่ออยากให้น้องไอติมเป็นเด็กน่ารัก เป็นที่รักของทุกคน" หญิงสาวพูดให้เหตุผลช้า ๆ ค่อยๆ พูดให้เด็กน้อยคิดตาม เธอพยายามบอกกล่าวในสิ่งที่ทำให้เด็กที่ยังเดียงสามีความสำนึก เพราะบางทีความผิดตามวัยเด็กน้อยยังคิดเองไม่ได้

"เหรอคะแม่แนน...อืม~~ อ่าน้องไอติมขนดินมาเล่นตรงบันไดหน้าบ้านคูมพ่อเลยดุ น้องไอติมทำผิดใช่ไหมคะ?" เด็กหญิงทำท่านึกคิด นิ้วเล็ก ๆ จิ้มลงขมับกรอกสายตามองบน ก่อนจะพูดออกมาและนึกเรื่องราวที่ทำให้โดนดุเล่าสู่หญิงสาวฟัง

"ค่ะ...คุณพ่อจะไม่ดุถ้าหนูไม่ทำอะไรผิด" หญิงสาวพูดต่อ

"รักคูมพ่อเท่าฟ้า" เด็กหญิงเดินไปกอดขาผู้เป็นพ่อแล้วเงยหน้าตั้งพูดออกมาด้วยรอยยิ้มที่สดใส กางเกงที่เปียกฉี่ก็ยังติดอยู่ที่ขาเดินลากไปหาผู้เป็นพ่ออย่างเดียงสาน่ารัก

"รักลูกสาวสุดหัวใจเลย...หนูเช็ดพื้นก่อนนะคะ มันส่งกลิ่นแล้วเดี๋ยวแม่แนนเป็นลม" ผู้เป็นพ่อนั่งยองๆ ลงลูบหัวเด็กน้อยและบอกกล่าวถึงสิ่งที่ยังคั่งค้าง

"ค่ะ...เช็ดแล้วคูมพ่อจะพาไปทะเลใช่ไหมคะ?" เด็กหญิงพยักหน้าตอบรับ และไม่ลืมถึงสิ่งที่ผู้เป็นพ่อให้สัญญา

"ใช่แล้ว...พาแม่แนนไปด้วยดีไหม?" ผู้เป็นพ่อบอกกล่าว

"เย้ เย้...คูมพ่อใจดีจังเลย" เด็กหญิงกระโดดโลดเต้นดีใจ ชูสองมือเหนือหัวแสดงท่าทางน่ารักน่าเอ็นดู

"มาถอดกางเกงก่อนนะคะ เดี๋ยวล้มหัวทิ่มนะ" หญิงสาวจับแขนเล็กให้จับบ่าของเธอ จับกางเกงของเด็กหญิงอย่างช่วยเหลือ เธอจึงยกขาถอดอย่างรู้งาน

"เดี๋ยววันนี้พี่พาไปซื้อของเตรียมไปเที่ยวกัน" ชายหนุ่มพูดบอกพร้อมวางมือลงบนหัวหญิงสาว

"แต่แนนต้องฝึกงานนะคะพี่เจ" หญิงสาวเอ่ยถามเมื่อหน้าที่ของเธอนั้นก็ต้องทำ จะไปเที่ยวเล่นตามอำเภอใจนั้นคงไม่ได้

"หยุดแค่วันสองวันไม่เป็นไรหรอกมั้ง...." ชายหนุ่มพูดต่อ

"ไปนะคะแม่แนน นะ นะ นะ" เด็กหญิงพูดเสริมในขณะที่มือเล็กๆ จับผ้าเช็ดพื้นไปพลาง เมื่อหญิงสาวมองหน้าเธอนิ่งจึงพูดออดอ้อน

"ไปก็ได้ค่ะ" หญิงสาวให้คำตอบ

"เย้ๆๆ...อี๋~~ เหม็นจัง" เด็กหญิงแสดงความดีใจและตั้งหน้าตั้งตาเช็ดพื้นต่อ แม้จะไม่สะอาดพอแต่เธอก็ทำเพราะสิ่งที่ผู้เป็นพ่อพร่ำสอนจนจดจำ

"ไปเปลี่ยนบรรยากาศ" ชายหนุ่มกระซิบแผ่วเบาชิดหูหญิงสาว สิ่งที่ได้ยินทำเอาเธอหันกลับไปมองตาเขม็งทันที...ไม่คิดเลยว่าเขาจะมีอีกมุมที่เธอคาดไม่ถึง