สามี - (พิเศษ) ส่งท้ายจบบริบูรณ์

สามี - (พิเศษ) ส่งท้าย

(("อ้วก แอะ โอก"))

"แม่แนน...แม่แนนเป็นอะไรคะ" เสียงแหลมใสของเด็กหญิงไอติม วิ่งตามแม่แนนเข้ามายังห้องน้ำ เธอตกใจกับการผลีผลามวิ่งแจ้นมือปิดปากของผู้เป็นแม่

(("อ้วก อ้วก")) แม้จะได้ยินเสียงของลูกสาวร้องไห้ อยากจะกอดปลอบแทบขาดใจแต่ก็ไม่สามารถทำได้ เมื่ออาการที่เป็นยังไม่บรรเทา

"ฮือ แม่แนน...งือ แม่แนนไม่ฉบาย" เด็กหญิงร้องไห้โฮเมื่อเห็นอาการของผู้เป็นแม่...เธอสงสารเมื่อแม่นั้นเอาแต่อาเจียนตัวโยน

"แม่ไม่เป็นไรลูก...อ้วก โอก" เธอยังคงอาเจียนต่อ แม้จะพยายามอดทนกลั้นใจพูดกับลูกสาว

"น้องไอติมจะไปตามคูมพ่อ" เด็กหญิงพูดจบทั้งน้ำตา ก็ก้าวขาสั้น ๆ ของเธอวิ่งไปด้วยความเร็ว

((คูมพ่อขา อึก ฮือ...คูมพ่อ!...คูมพ่อได้ยินน้องไอติมไหม...คูมพ่ออยู่ไหนคะ ฮือ)) เด็กหญิงเดินน้ำตานองหน้า จับราวบันไดก้าวขาสั้น ๆ อย่างระมัดระวังทั้งที่ในใจนั้นห่วงใหญ่ผู้เป็นแม่เหลือแสน น้ำเสียงแหลมเล็กตะโกนเรียกผู้เป็นพ่อเน้นเสียงสูง เมื่อเรียกยังไงพ่อก็ไม่ขานรับเสียที ห่วงแม่แนนจะแย่

"ไอติมเป็นอะไรลูก!" ผู้เป็นพ่อที่ยืนคุยโทรศัพท์ต้องรีบวางสาย ปรี่เข้าหาลูกสาวที่กำลังเดินร้องไห้มาหา

"ฮึก อึก คูมพ่อแม่แนนไม่ อึก อะ ฉบาย อยู่ในห้องน้ำ" เด็กหญิงบอกเล่าด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น พลางชี้นิ้วบอกจุดที่หมาย ปลายจมูกเล็กๆ เเดงก่ำจากการร้องไห้หนัก

"แม่ไม่สบายเหรอ...ก่อนพ่อลงมายังดีๆ อยู่ ยังสอนหนูระบายสีนี่นา" ผู้เป็นพ่อนั่งลงเสมอตัวลูกสาว กล่าวสงสัยเมื่อแค่เวลาไม่กี่นาทีที่ห่างกัน ทำไมถึงไม่สบายได้

"คูมพ่อหยุดพูด อึก ฮึก ไปดูคูมแม่ค่ะ..." เด็กหญิงตัวน้อยเอามือปิดปากผู้เป็นพ่อยั้งไว้ และออกคำสั่งอย่างน่ารักปะปนด้วยน้ำเสียงสะอื้น

"ครับลูกสาว..." แม้ในใจนึกห่วงใยคนรักแต่ลูกสาวที่แสดงท่าทางอาทร มันทำให้คุณพ่อเจนั้นอดยิ้มไม่ไหว โอบอุ้มลูกสาวขึ้นแนบอกก้าวเดินขึ้นบันไดไปยังชั้นสองของบ้าน "หยุดร้องได้แล้วคนเก่ง" มือหนาของพ่อลูบเช็ดน้ำตาที่อาบสองแก้มกลมมนอย่างแสนรัก

"แม่แนน...แหวะ อ้วก...แบบนี้ค่ะคูพ่อ แม่แนนพูดไม่ได้" เด็กหญิงเล่าเหตุการณ์พร้อมทำท่าทางเลียนแบบอาการของแม่แนนสู่พ่อฟัง

"อาเจียนเหรอ?" พ่อเจพึมพำอย่างสงสัยรีบก้าวขาเดินเร็วไวเมื่อสิ่งที่ลูกสาวบอกเล่าทำให้เขาห่วงใยทันใด

"อาเจียนค่ะ แหวะเต็มเลย"

"แนน! เป็นยังไงบ้าง ทำไมหน้าซีดแบบนี้ล่ะ?" พ่อเจที่เดินอุ้มลูกสาวเข้ามาในห้อง ต้องตกใจเมื่อเห็นคนรักนั่งดมยาใบหน้าซีดเซียว

"แม่แนนของน้องไอติม ฮือ ฮือ" เด็กหญิงที่สงสารแม่แนนจับใจ ปล่อยร้องไห้โฮน้ำตารินไหล

"โอ๋ๆ คนเก่งของแม่ไม่ร้องนะคะ" หญิงสาวที่หอบเหนื่อยโอบกอดปลอบใจลูกสาวตัวน้อย แม้ร่างกายจะเหนื่อยเพลียมากก็ตาม

"พี่ว่าไปหาหมอไหม...พี่เป็นห่วง" ชายหนุ่มใช้มือปัดเส้นผมยาวที่บดบังใบหน้า ขมวดคิ้วหนาเข้าหากัน ห่วงใยคนรักไม่น้อยกับอาการที่เธอเป็น

"ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงหรอกค่ะพี่เจ...แนนโอเค" หญิงสาวบอกกล่าวพร้อมรอยยิ้ม เมื่อสิ่งที่ชายหนุ่มฝันถึงนั้นกำลังเป็นจริง

"น้องไอติมไม่โอเค" เด็กหญิงพูดแทรกหยั่งรู้ในความหมาย

"ทำไมล่ะคะ...ไหนบอกแม่สิ" หญิงสาวกดจมูกสูดดมพวงแก้มกลมที่ชื้นด้วยน้ำตาอย่างรักใคร่

"แม่แนนไม่ฉบาย" เด็กหญิงซบหน้าลงอกของผู้เป็นแม่ พูดเสียงอ่อยอย่างห่วงใยตามความเดียงสาของเธอ

"แม่หายแล้วค่ะ...แนนไม่เป็นอะไรค่ะพี่เจ ไม่ต้องห่วงนะ" ประโยคแรกเธอพูดกับลูกสาว ก่อนจะหันหน้าบอกกล่าวชายที่นั่งเคียงข้างที่ขึ้นชื่อว่าเป็น 'สามี' ที่ถูกต้องทางนิตินัยและพฤตินัย แตะริมฝีปากแสดงความรักต่อเขา เมื่อตอนนี้ความดีใจนั้นแน่นอกเหลือแสน

"พี่เป็นห่วง"

"พี่เจหลับตาสิคะ" เธอออกคำสั่งด้วยรอยยิ้ม...ชายหนุ่มทำตามอย่างว่าง่าย และสัมผัสได้ถึงบางอย่างที่วางลงบนฝ่ามือ

"นั่นอะไรคะคูมแม่" เด็กหญิงสงสัยกับสิ่งที่อยู่บนมือพ่อ

"เดี๋ยวให้คุณพ่อบอกนะคะ"

"ค่ะ" เด็กหญิงพยักหน้าและตอบรับ

"ลืมตาได้ค่ะ" หญิงสาวสั่งเสียงหวาน...ชายหนุ่มค่อยๆ เปิดเปลือกตาก้มหน้ามองสิ่งที่อยู่บนมือช้าๆ อยู่ ๆ น้ำตาของพ่อเจก็เอ่อคลอ จ้องมองแท่นอุปกรณ์นั้นพลางเงยมองหน้าหญิงสาวด้วยรอยยิ้มสุดแสนจะดีใจ

"แนน~~" เขาเอ่ยเรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ มองเส้นสีแดงสองขีดด้วยรอยยิ้มที่ปะปนด้วยน้ำตา

"ดีใจไหมคะ?"

"อืม ดีใจมาก ดีใจที่สุด...ขอบคุณนะ พี่รักแนนนะ รักลูกของเรา...รักไอติมด้วยนะลูก" ชายหนุ่มโผเข้ากอดหญิงทั้งสองทั้งน้ำตา เขาปลาบปลื้มดีใจกับการที่กำลังเกิดชีวิตใหม่ที่เฝ้ารอคอย

"รักคูมพ่อกับคูมแม่ค่ะ" เด็กหญิงตัวน้อยโผแทรกกลาง แขนเล็ก ๆ กอดคอพ่อและแม่อย่างมีความสุข ... ความสุขอบอุ่นของการมีพ่อและแม่อยู่เคียงข้างเธอ

"แม่ก็รักไอติมค่ะ...แนนรักพี่เจนะคะ" หญิงสาวพูดความรู้สึกทั้งน้ำตา เอื้อมฝ่ามือยาวสัมผัสลูบหน้าสามีอย่าแผ่วเบา มองหน้าเขาด้วยแววตารักใคร่ที่เปี่ยมล้น และอีกคนก็โน้มหน้าเข้าใกล้ แตะชิดริมฝีปากสัมผัสรักให้แก่กัน ผ่านแผ่นหลังเล็กของลูกสาวที่ยังกกกอดอยู่

"ไอติมคะ...แม่แนนกำลังจะมีน้องให้ไอติมแล้วนะรู้ไหม?" ผู้เป็นพ่ออุ้มลูกสาวให้นั่งตักหันหน้าเข้าหาหญิงสาว ชี้นิ้วบอกกล่าวชี้จุดไปยังท้องที่ยังแบนราบให้เธอเห็นคล้อย

"น้องเหรอคะคูมพ่อ..." เด็กหญิงเงยหน้าถามตาใส

"ใช่แล้วค่ะ น้องตัวเล็กๆ มีพี่สาวชื่อพี่ไอติม" คนเป็นแม่ที่ยิ้มกริ่มพูดสำทับแทรกขึ้นทันใด

"เย้ เย้...จะเป็นพี่ไอติมแล้ว น้องตัวเล็กๆ เป็นเบบี๋ดูดจุ๊บๆ" เด็กหญิงแสดงท่าทางดีใจและใช้นิ้วหัวแม่มือแสดงการดูดในจินตนาการของเธอ

"พี่ไอติมคนสวยของแม่แนน" หญิงสาวพูดชมอย่างเอาใจ

"คิกคิก น้องไอติมสวยเหมือนแม่เเนน...พี่เป็นไอติม น้องต้องเป็นช้อน ใช่ไหมคะคูมแม่...ช้อนตักไอติม ฮ่าฮะฮ่า" เด็กหญิงพูดขึ้นเทียบกับสิ่งที่ได้พบเจอและสัมผัส หัวเราะร่าเสียงดังชอบใจ จินตนาการที่ล้ำกว่าใครแต่เรียกรอยยิ้มแก่คนรอบข้างได้เสมอ

"คิดได้เนอะน้องช้อน...ไอติมเอ้ย" ผู้เป็นพ่อจับหัวลูกสาวโยกเบาๆ ไปมา ยิ้มร่ากับความสดใสของเธอ

"ให้ชื่อน้องช้อนเหรอ? แม่ว่าอีกชื่อดีกว่า...อะไรเอ่ยที่กินคู่กับไอติม เป็นแผ่นๆ ราดช็อกโกแลตเยอะๆ" ผู้เป็นแม่ชี้แนวทางเมื่อชื่อช้อนนั้นช่างแปลกนัก แต่ก็ไม่อยากดับจินตนาการของลูกสาว

"อ่าปิ๊ง~~ขนมปังค่ะคูมแม่...เบบี๋ชื่อขนมปัง น้องขนมปังกับพี่ไอติม" เด็กหญิงแสดงท่าทางอย่างกับอิคคิวซังเมื่อนึกได้ แล้วพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มสดใสดีใจ

"ขอบคุณนะที่เขามาเติมเต็มส่วนที่ขาดหายให้สมบูรณ์...รักนะครับคนดี" ชายหนุ่มที่ยิ้มกว้างมีความสุข สัมผัสไล้หลังมือกับผิวแก้มใส จ้องมองหน้าสาวด้วยแววตาสุกสกาวเปี่ยมรัก ก่อนจะหอมแก้มนวลด้วยรักใคร่

"ตูตุ๊บด้วยค่ะ ฟอด ..... ฟอด" เด็กหญิงที่ไม่น้อยหน้าขยับตัวแล้วหอมแก้มแม่และพ่อตามลำดับ

ครอบครัวที่สมบูรณ์มันคือสิ่งที่เด็กหญิงร่ำหามานานหลายปี บัดนี้ได้สมหวังดังใจหมายแล้ว

...เช้าของวันกับการไปโรงเรียนของเด็กหญิงที่มีพ่อและแม่ไปส่งเธอในยามเช้า สิ่งที่เธอเฝ้ารอคอยกับการที่มีพ่อแม่ไปส่งในทุกวัน

"ตั้งใจเรียนนะคะคนเก่งของแม่" ผู้เป็นแม่ที่เดินมาส่งลูกสาวเข้ารั้วโรงเรียนเอ่ยขึ้น

"ค่ะ" เด็กหญิงตอบรับด้วยรอยยิ้มฉีกกว้าง

(ไอติม) เสียงเรียกทำให้คนทั้งสามหันกลับหลังไปมอง เป็นเด็กชายผมสีทองเพื่อนสนิทกำลังวิ่งหน้าตั้งมายังพวกเขา

"เจท" เด็กหญิงขานชื่อเพื่อนทักทายด้วยรอยยิ้ม

"สวัสดีค่ะแม่น้องเจท วันนี้คุณพ่อไม่มาด้วยเหรอคะ" แม่แนนเอ่ยทักทายส่วนพ่อเจแค่ยิ้มเท่านั้น

"รอในรถค่ะ" แม่ของเจทบอกเล่า

"มัมครับ...เดี๋ยวเจทจะเดินเข้าโรงเรียนเอง ไปกับไอติมมัมไม่ต้องไปส่ง" เด็กชายผมสีทองพูดบอก

"เก่งมากครับ" แม่ของเจทพูดขึ้นพร้อมลูบหัวลูกชาย

"คูมพ่อคูมแม่ขา น้องไอติมโตแล้วเดินไปเองค่ะ" หญิงเด็กว่าตามในสิ่งที่อยากจะทำ

"โอเคค่ะ...งั้นเข้าห้องเรียนแล้วสวัสดีคุณครูด้วยนะคะ" แม่แนนพูดขึ้น

"ค่ะ/ครับ"

"พี่ไอติมไปเรียนหนังสือก่อนนะน้องขนมปัง...ตอนเย็นมารับพี่ไอติมด้วยนะ" เด็กหญิงพูดทิ้งท้ายพร้อมจิ้มนิ้วอย่างออกคำสั่งกับหน้าท้องที่แบนราบของแม่แนน...มันดูน่ารักไปเสียหมดกับการกระทำของเด็กหญิงไอติม

"เจทพาไอติมเข้าโรงเรียนได้แล้วลูก" แม่ของเจทพูดขึ้นเมื่อควรค่าแก่เวลาแล้ว

"สวัสดีครับ/สวัสดีค่ะ" เด็กทั้งสองตอบรับพร้อมกันและยกมือไหว้อย่างนอบน้อม โดยที่พ่อเจ แม่แนนและแม่ของเจทมองตามหลังลูกทั้งสองที่เดินคุยจับมือกันเข้าไปในโรงเรียน ภาพน่ารักของเด็ก ๆ ความสดใสไร้เดียงสาทำให้พ่อแม่มีความสุข แค่เพียงลูกมีรอยยิ้มที่สดใส เท่านี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับคนที่ขึ้นชื่อว่าพ่อและแม่

(ไอติมมีน้องด้วยนะเจท)

(จริงเหรอ...น้องตัวเล็กๆ เหรอ)

(ใช่แล้ว...น้องขนมปัง)

(โตขึ้นเจทก็จะมีน้องกับไอติมนะ)

(มีไม่ได้ต้องรักกันก่อน)

(ตอนนี้เจทก็รักไอติมนะ...ไอติมเป็นเจ้าหญิง เจทเป็นเจ้าชาย พาไอติมขี่ม้าดูดอกไม้สวยๆ)

...เสียงพูดคุยตามจินตนาการที่ไร้เดียงสา ดังขึ้นระหว่างทางเดิน คำพูดที่ผู้ใหญ่ทั้งสามได้ยินทำให้ยิ้มกริ่มและมองหน้ากันอย่างมีความสุข

"โตขึ้นพวกเขาต้องเป็นคู่รักกันแน่ๆ เลยค่ะ" แม่ของเจทพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม

"พวกเรายินดีต้อนรับเจทครับ...หากทั้งสองจะเป็นคู่กัน" พ่อเจพูดทิ้งท้ายส่งยิ้มอำลาก่อนที่จะเดินแยกจากกันด้วยรอยยิ้มของความสุขที่ล้นใจ

...จบบริบูรณ์...

ขอบคุณสำหรับการติดตามด้วยดีเสมอต้นเสมอปลาย แล้วพบกันใหม่ในเรื่อง สามี ภาค2 ... เมื่อเด็กหญิงไอติมโตเป็นสาวแล้ว 💗 รัก

(พลอยแก้ว)