สามี - พิเศษ 10

สามี - พิเศษ 10

สองปีผ่านไป....เด็กหญิงไอติมผู้แสบสันเลื่อนชั้นขึ้นอนุบาลสาม และยังมีเพื่อนร่วมชั้นที่สนิทใจกันเล่นด้วยกันเพียงคนเดียวนั่นคือเจท เด็กชายผมสีทองที่คอยปกป้องและอยู่เคียงข้างมาเสมอตั้งแต่ที่ได้พบเจอกัน

"เจท!" เด็กหญิงไอติมเรียกขานเพื่อนชายคนสนิท ที่นั่งเล่นตรงม้าหินอ่อนหลังจากที่ทานมื้อกลางวันเสร็จสิ้น

"ไอติม" เด็กชายมองหน้าเพื่อนหญิงแล้วยิ้ม มือที่หมุนลูกคิวบิกเล่นต้องหยุดชะงักเมื่อเพื่อนหญิงนั้นเรียกหา

"ไอติมมีขนม...เจทมากินด้วยกัน" เด็กหญิงใบหน้ากลมมนพูดบอกและปีนป่ายขึ้นม้าหินอ่อนนั่งเคียงข้างกับเด็กชายเจท

"ไอติมไปซื้อมาเหรอ?" เด็กชายหันไปย้อนถาม

"ใช่...ไอติมเดินไปซื้อที่โรงอาหาร วันนี้คูมพ่อให้เงินมาเหรียญทองกับใบสีเขียว แต่ไอติมเอาไปฝากออมทรัพย์กับครูไอซ์เหลือใบสีเขียว ไอติมก็เลยไปซื้อขนมแล้วก็ซื้อมาเผื่อเจทด้วย...กินสิ" เด็กหญิงเล่ายาวเป็นฉาก ๆ แม้เพื่อนจะไม่ได้เอ่ยถามก็ตามที

วันเวลาแม้จะยังผ่านเลยไปนานเป็นปีการพูดจาของเด็กหญิงไอติมก็ยังไม่ค่อยชัดถ้อยคำสักเท่าไหร่ แต่บางคำเธอก็พูดชัดเจนแล้ว ยังมีหลงเหลือแค่บางคำที่ยังไม่ชัดและหลัก ๆ คงเป็นคำว่า คุณพ่อ ที่เธอมักจะเอ่ยว่า คูมพ่อ

"ไปซื้อทำไมไม่เรียกเดี๋ยวเจทไปเป็นเพื่อน" เด็กชายผมสีทองพูดบอก พร้อมกับมือที่กำลังแกะถุงขนมให้กับเด็กหญิงไอติม

"ไอติมไปซื้อเองได้ คูมพ่อบอกว่าไอติมโตแล้ว" เด็กหญิงผู้มีน้ำเสียงเจื้อยแจ้วบอกกล่าวเพื่อนคนสนิทด้วยรอยยิ้ม

"เจทแกะให้ ไอติมกินได้แล้ว" เจทที่แกะถุงขนมเรียบร้อยยื่นไปตรงหน้าเด็กหญิง

"เจทไม่กินเหรอ?" เด็กหญิงย้อนถามเมื่อยังไม่เห็นเพื่อนสนิทหยิบกินสักคำ ทั้งที่เธอนั้นตั้งใจซื้อมาเผื่อเขา

"ไอติมกินก่อน เดี๋ยวเจทค่อยกิน" เด็กชายผมสีทองพูดขึ้น ... เด็กหญิงจ้องมองหน้าเพื่อนชายที่นั่งเคียงข้าง มือเล็กๆ ป้อมๆ ล้วงลึกเข้าไปในถุงขนมก่อนจะหยิบขนมหนึ่งชิ้นแล้วยื่นให้กับเด็กชาย

"ไอติมให้...เจทไม่กล้ากินใช่ไหม...นี่ไงไอติมจะป้อน" เด็กหญิงผู้ไร้เดียงสายื่นขนมจ่อปากของเจท รอยยิ้มฉีกกว้างจนแทบไม่เห็นลูกตา รอยยิ้มสดใสที่เด็กชายเจทนั้นเพ่งพิศมองด้วยรอยยิ้มก่อนจะอ้าปากงับกินขนมที่เด็กหญิงไอติมยื่นให้ "อร่อยไหม?"

"อร่อย" เด็กชายตอบรับพร้อมกับเคี้ยวขนมในปากอย่างมีความสุข

"ไอติมมีเยอะแยะเลยนะซื้อมาสองห่อ" เด็กหญิงหันหน้าตั้งใจหยิบขนมในถุงกินอย่างเอร็ดอร่อยพลางหยิบป้อนเด็กชายเจทไปด้วยสลับกันคนละคำ น้ำใจที่เด็กหญิงมีแต่บางทีก็ไม่ค่อยถูกใจเพื่อนในห้องที่มักกลั่นแกล้งและรังแกเธอ แต่เธอก็ปลอดภัยทุกครั้งเพราะมีเด็กชายผมสีทองนั้นปกป้องตลอด "อร่อยเนอะเจท...ไอติมชอบกิน" เด็กหญิงที่ดูมีความสุขกับการกินขาสั้น ๆ ที่ส่ายไปมาเพราะว่าไม่สามารถแตะถึงพื้นดินได้ ขยับทุกครั้งเมื่อเธอนั้นพอใจในรสขนมที่โปรดปราน

"ไอติมกินเลยนะ เดี๋ยวเจทจะไปเอาน้ำมาให้" เด็กชายที่มองเพื่อนหญิงกินขนมพูดขึ้นเมื่อทุกครั้งที่กินจะต้องมีน้ำเปล่าไว้กินตาม จึงอาสาไปกดน้ำมาให้

"ขอบคุณนะ...ไอติมจะนั่งรอเจทอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน" เด็กหญิงตัวน้อยพูดบอกก่อนที่เจทจะวิ่งจากไป

...เด็กหญิงนั่งกินขนมอย่างมีความสุขระหว่างที่รอเพื่อนผมสีทองไปเอาน้ำมาให้ ขนมห่อเเรกที่เริ่มลดปริมาณลงเพราะเด็กหญิงนั้นกินไม่หยุดปากเพราะเธอชอบมันเหลือเกิน

"ไอติม" เสียงเรียกหนึ่งดังขึ้นทำให้เด็กหญิงไอติมที่นั่งก้มหน้ากินขนมต้องเงยมอง

"น้ำหอม..." เด็กหญิงไอติมเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นน้ำหอมมายืนด้านข้างตัวเธอ

"มีขนมด้วยขอน้ำหอมกินด้วยได้ไหม" เด็กหญิงน้ำหอมที่ชอบกลั่นแกล้งเด็กหญิงไอติมเอ่ยขึ้นตาใส

"ได้สิ..." เด็กหญิงตัวน้อยผู้มีน้ำใจตามประสาเเค่เพื่อนเอ่ยปากว่าเธอก็ยื่นถุงขนมไปตรงหน้าทันที

...เด็กหญิงน้ำหอมหยิบขนมเข้าปากแล้วเคี้ยวจนเสียงดังเพราะความกรุบกรอบ ก่อนจะหยิบอีกชิ้นเข้าปากโดยไม่สนใจว่ามีเหลือเพียงใด เด็กหญิงไอติมที่ได้แต่ยืนมองเด็กหญิงน้ำหอมกินจนพอใจด้วยแววตาละห้อยเพราะเธอกลัวว่ามันจะหมดเสียก่อน

"ไม่เห็นจะอร่อยเลย....ฟิ้ว" เมื่อกินจนพอใจเด็กหญิงน้ำหอมจึงกลั่นแกล้งด้วยการปัดถุงขนมของเด็กหญิงไอติมล่วงพื้นโต๊ะม้าหินอ่อนและวิ่งจากไปทันที ชิ้นขนมที่ยังมีเหลืออยู่กระดอนออกจากถุงจนเลอะเทอะ เด็กหญิงไอติมที่เห็นของโปรดหล่นร่วงหยิบถุงขนมขึ้นมาก่อนจะส่องสายตามองเข้าไปในถุงก็ต้องพบกับความว่างเปล่าเมื่อมันหมดแล้ว เธอแทบร้องไห้กับถุงขนมของโปรดนั้นดวงตากลมโตเริ่มสั่นระริกเหมือนจะร้องไห้ ความไร้เดียงสานึกเสียดายของจึงค่อยๆ เอื้อมมือไปหยิบขนม

"ไอติมอย่ากินนะ แม่เจทบอกว่าไม่เก็บของหล่นพื้นเข้าปาก มีเชื้อโรค" เสียงของเด็กชายเจทเอ่ยขึ้นเมื่อเดินมาถึงพร้อมกับแก้วน้ำสองใบ

"เจท ฮึก ฮึก...น้ำหอมปัดของไอติมทิ้งล่วงพื้น" เด็กหญิงมองหน้าของเด็กชายด้วยน้ำเสียงสะอื้น น้ำใส ๆ ในตาเอ่อคลอแต่ยังไม่ไหลริน

"ไอติมอย่าร้องไห้" เด็กชายที่อยูในวัยเดียวกันพูดอย่างห้ามปรามเมื่อเห็นเพื่อนนั้นกำลังน้ำตาไหล

"น้ำหอมทำหก" เด็กหญิงยังคงเล่าถึงเหตุการณ์

"ไม่เป็นไร...นี่ไงไอติมยังมีอีกห่อหนึ่งนะ เจทอิ่มแล้วไม่กินแล้ว" เด็กชายที่กระโดดมานั่งเคียงข้างพูดขึ้นปลอบใจเพื่อนหญิงด้วยรอยยิ้ม แม้จะยังอยากกินกับเธออีกแต่เมื่อเห็นเด็กหญิงตัวน้อยเสียใจเขาจึงปฏิเสธที่จะกินต่อ

"....." เด็กหญิงนิ่งเงียบพร้อมกับใช้มือขยี้ตาและหันไปมองถุงขนมอีกห่อที่เจทยื่นมาให้ตรงหน้า ใบหน้ากลมมนเริ่มมีรอยยิ้มอีกครั้งด้วยความดีใจ

"หยุดร้องไห้...ต่อไปเจทจะเป็นเจ้าชายดูแลไอติม เจ้าชายเหมือนที่ครูไอซ์เล่านิทานให้ฟัง" เด็กชายผมสีทองที่พูดขึ้นตามจินตนาจากนิทานที่ครูเล่าสู่ฟัง จึงคิดเทียบพูดขึ้นอย่างปลอบใจเพื่อนหญิงตัวน้อย

"แต่เจทไม่มีดาบนะ จะเป็นเจ้าชายได้ยังไง" เด็กหญิงพูดขึ้นด้วยความคิดไร้เดียงสา คิดว่าจะเจ้าชายในจินตนาการของเธอต้องมีดาบเป็นอาวุธคู่กาย

"เจทมีดาบอยู่ที่บ้านหลายอัน...เจทเป็นเจ้าชายให้ไอติมได้" เด็กชายรีบพูดชี้แจงทันทีเมื่อเด็กหญิงทักท้วง

"เจ้าชายเจทกับเจ้าหญิงไอติม" เด็กหญิงพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มมองหน้าเด็กชายก่อนที่เด็กน้อยทั้งสองจะปล่อยเสียงหัวเราะร่าชอบใจกับจินตนาการตามวัย...