ตอนที่ 43

สามี (43)

"คูมพ่อขา...น้องไอติมมัดผมสวยหรือยังคะ โอ๊ะ! ไม่ใช่มัดผม ถักเปียฉองข้าง...พี่จอยบอกว่าถักเปีย ลืม ๆ " เด็กหญิงเดินเข้าไปหาผู้เป็นพ่อที่นั่งรอบนโต๊ะอาหารในยามเช้า เพื่อรอไปร่วมกิจกรรมวันแม่ที่เด็กหญิงบอกไว้

"อรุณสวัสดิ์ค่ะ....มาทานข้าวก่อนเร็ว" ผู้เป็นพ่อเดินไปอุ้มเด็กหญิงลอยขึ้นสู่อากาศก่อนจะวางเธอนั่งลงบนเก้าอี้

"ว๊าว มีกุ้งตัวเบ่อเร่อเลย" เด็กหญิงตาโตวาวใสเมื่อเห็นของโปรดตัวใหญ่อยู่ในถ้วยข้าวต้ม...เอ่ยขึ้นด้วยความตื่นตาดีใจกับของกินที่โปรดปราน

"ยายปริก เอากุ้งตัวใหญ่ให้น้องไอติม....น้องไอติมรักยายปริก" เด็กหญิงพูดขึ้นอย่างเอาใจคนแก่ จนอดที่จะยิ้มและเอ็นดูเด็กหญิงไม่ได้

"ยายปริกก็รักคุณหนูไอติมค่ะ ทานเยอะ ๆ นะคะถ้าไม่อิ่มยายปริกมีอีกหม้อใหญ่เลย" หญิงชราเดินขยับขาเข้ามาใกล้ลูบหัวเด็กหญิงด้วยความเอ็นดู คำพูดที่สร้างสรรค์ การเสวนาต่อผู้ใหญ่ที่น่ารักไร้การหยาบคาย ทำให้ใครต่อใครในบ้านและที่ทำงานนั้นรักเธอ

"คูมพ่อขา....ต้องมีพวงมาลัยไปไหว้คูมแม่" เด็กหญิงเอ่ยย้ำทำให้ผู้เป็นพ่อนั้นวางสีหน้านิ่ง พะวงกลุ้มสุมอยู่ในอกเมื่อได้ยินคำว่าแม่จากปากลูกสาว เขาจะต้องรักษาหัวใจของลูกสาวคนนี้ยังไงให้หายบอบช้ำกับปมด้อยที่เธอมี...คิดแล้วก็เศร้าแต่เขาจะมีน้ำตาต่อหน้าลูกไม่ได้ แม้ข้างในจะเจ็บปวดรวดร้าวเพียงใด แค่มองหน้าลูกก็ทำให้เขาแทบน้ำตาตกใน

"ยายปริกเตรียมไว้ให้แล้วค่ะ เดี๋ยวยายปริกไปเอามาให้นะ....ทานข้าวรอก่อนนะ" หญิงชราที่มองเห็นชายหนุ่มนั้นนิ่ง ดวงตาเริ่มไหวติงอย่างกังวล จึงพูดแทรกขึ้นอย่างช่วยเหลือ เมื่อเห็นแล้วว่าเขานั้นนิ่งปากไว้ด้วยความเจ็บปวด

"ค่ะ" เด็กหญิงพูดตอบรับเสียงยืดยาน มือเล็ก ๆ ตักข้าวเข้าปากตามประสาโดยไม่ต้องให้ใครตักป้อน

((จ๊ะเอ๋....น้องไอติมไปโรงเรียนหรือยังน๊า)) เสียงหวานของใครคนหนึ่งที่คุ้นเคย เรียกขานดังกังวาลมาแต่หน้าบ้าน น้ำเสียงที่เด็กหญิงจดจำได้ดี ทำให้เธอละจากของโปรดพรางหันไปมองด้วยแววตาที่แสนจะดีใจ

"แม่แนน!!!...." เด็กหญิงกระโจนลงจากเก้าอี้เร็วไว วิ่งตรงไปหาหญิงสาวที่เดินเข้ามาภายในบ้านด้วยรอยยิ้ม และการแต่งตัวที่เรียบร้อยด้วยชุดสวยสีฟ้า ใบหน้าแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางเจือจาง สวยแบบเรียบง่ายแต่สะดุดตา "วันนี้คูมแม่แนนส๊วยสวย สวยที่สุดเลยค่ะ" เด็กหญิงเอ่ยชมตามสิ่งที่เห็น ทำให้หญิงสาวนั้นยิ้มหวานส่งให้ยิ่งทำให้เธอนั้นดูมีเสน่ห์มากขึ้นไปอีก

"ทานข้าวหรือยังคะคนเก่ง....ขอหอมแก้มกลม ๆ นี่ได้ปะ" หญิงสาวนั่งยอง ๆ ให้เสมอตัวเด็กหญิงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงละมุน ก่อนจะร้องขอหอมแก้มกลมมนนั้น

"ขอน้องไอติมหอมแก้มแม่แนนก่อน" เด็กหญิงต่อรอง

"แลกกันคนละหนึ่งที....ฟรอด หอมจังเลย" หญิงสาวกดจมูกสูดดมความหอมของเด็กหญิงเข้าสู่ปอด ก่อนจะเอ่ยชมจากใจกับการสัมผัสที่หอมละมุน

"มาให้น้องไอติมหอมคืนมั้งสิคะ" เด็กหญิงร้องขอต่อการกระทำที่แลกเปลี่ยน

...หญิงสาวยื่นแก้มสวยที่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบางเบาให้เด็กหญิงได้หอมตามที่เธอต้องการ การกระทำของผู้หญิงต่างวัยทำให้ชายหนุ่มที่นั่งตรงโต๊ะอาหารมองด้วยแววตาสุกสกาวปริ่มใจ

"ไปทานข้าวต่อดีกว่านะคะ...." หญิงสาวหยัดตัวเองให้ลุกเต็มความสูง ก่อนจะโน้มตัวหวังจะโอบอุ้มเด็กหญิงขึ้นแนบอก

"แม่แนนไม่อุ้มค่ะ เดี๋ยวแม่แนนจะเมื่อยแขน น้องไอติมเดินเองได้ค่ะโตแล้ว" เด็กหญิงพูดขึ้นอย่างเจื้อยแจ้วฉะฉาน จนคนที่ฟังนั้นชะงักตัวตรงมองเธอด้วยรอยยิ้มสุขใจ

"โอเค....เดินจับมือกันเนอะ"

"ค่ะ"

ทั้งคู่เดินตรงไปยังโต๊ะอาหารอย่างอารมณ์ดี การมาที่ชายหนุ่มนั้นไม่รู้เพราะหญิงสาวไม่ได้บอกกล่าว แต่ว่าในวันวานเธอได้ตกลงกับเด็กหญิงในห้องน้ำเรียบร้อย เพียงแต่ผู้เป็นพ่อนั้นไม่รู้แค่นั้นเอง

"มาได้ยังไง?" ชายหนุ่มเอ่ยถามเมื่อหญิงสาวนั้นนั่งลงร่วมโต๊ะอาหารในยามเช้า

"นั่งแท็กซี่มาค่ะ" หญิงสาวตอบอย่างยียวน ไม่ได้มองหน้าแต่ว่าสายตานั้นให้ความสนใจเด็กหญิงที่นั่งบนตัก

"กวนแต่เช้าเลย?" ชายหนุ่มย้อนเมื่อถูกหญิงสาวนั้นกวนประสาทด้วยความน่ารัก

"คูมพ่อขา....วันนี้แม่แนนสวยน้องไอติมชอบ ห้ามคูมพ่อเข้าใกล้แม่แนน" เด็กหญิงพูดขึ้นเสียงใสดักทางผู้เป็นพ่อ ทันทีที่เขานั้นเห็นเธอเดินเข้ามาด้วยการแต่งตัวที่ต่างไปจากที่เคยเห็น มันทำให้เขานั้นจ้องมองเธอไม่วางตา เธอดูสวยสง่าอ่อนหวานจนเขานั้นตะลึงแต่ก็ยังวางท่าทีไม่วอกแวก

"ทำไมล่ะ...พ่อก็อยากหอมแก้มแม่แนนเหมือนกัน" ผู้เป็นพ่อพูดแซวลูกสาวทำเอาเธอนั้นจ้องมองหน้าอย่างเอาเรื่อง ปากเล็ก ๆ ชนปลายจมูกอย่างไม่พอใจ เมื่อผู้เป็นพ่อพูดขึ้นทั้งที่เธอนั้นห้ามด้วยความหวงแหน

"ไม่ได้ค่ะ....ห้าม ห้าม ห้าม ห้าม เลยนะคะไม่งั้นตีมือนะ...คนที่ดื้อต้องตีมืออย่างที่คูมพ่อบอก" เด็กหญิงจดจำคำพูดที่ผู้เป็นพ่อนั้นเคยใช้กับเธอด้วยการสั่งสอน

"โอเคไม่ใกล้ก็ได้...." ผู้เป็นพ่อยอมปรนเมื่อลูกสาวนั้นทำสีหน้าจริงจัง

"คูมพ่อเก่งมากค่ะ" เด็กหญิงพูดขึ้นชมเชยแล้วตั้งหน้าตั้งตาทานข้าวของตนเองอย่างเอร็ดอร่อย

"แสบเหมือนพ่อ" หญิงสาวหันไปส่งยิ้มให้เขาที่เพิ่งถกเถียงกับลูกเสร็จ แล้วขยับปากพูดแบบไม่มีเสียง จนชายหนุ่มนั้นส่ายหัวและยิ้มให้ความแสบของลูกสาว

"แล้วตกลงแนนมาได้ยังไง ไม่เข้าบริษัทหรอ ไม่ฝึกงานหรือไง?" ชายหนุ่มย้อนถาม

"ลาค่ะ...จะไปเป็นคุณแม่ให้ลูกสาว" หญิงสาวบอกกล่าวด้วยรอยยิ้มพรางลูบหัวเด็กหญิงไปด้วย

"ขอบคุณนะ...น่าจะบอกพี่จะได้ไปรับ แนนจะได้ไม่ต้องลำบากมาเองแบบนี้" ชายหนุ่มเป็นปลื้มเมื่อหญิงสาวนั้นให้การเอาใจใส่ในตัวลูกสาวเพียงคนเดียวของเขา การกระทำที่ทุ่มเททำให้เขานั้นรักเธอรอบแล้วรอบเล่าอย่างไม่อาจหักห้ามได้

"แนนยินดีค่ะ"

"ทำดีเดี๋ยวมีรางวัลให้" ชายหนุ่มพูดทิ้งท้ายก่อนจะก้มหน้าทานมื้อเช้าด้วยความสุขและมีรอยยิ้มบนใบหน้า พรางลอบมองหน้าหญิงสาวด้วยสายตาที่หยาดเยิ้ม ....