ตอนที่ 46

สามี(46)

"เดี๋ยวพี่เอาไปไว้ที่ครัวให้นะ" ชายหนุ่มบอกกล่าวเมื่อก้าวขาเดินเข้ามาในบ้าน พร้อมของที่ซื้อมาประกอบอาหารสำหรับมื้อเย็น

"ขอบคุณค่ะ...มาค่ะแนนช่วยถือ" หญิงสาวว่าพรางเดินเข้าไปใกล้ เอื้อมมือลงต่ำหวังหิ้วของในมือชายหนุ่ม

"มาช่วยเป็นแม่ของลูกได้ไหม?" ชายหนุ่มโน้มตัวกระซิบลงข้างหูหญิงสาว น้ำเสียงพูดละมุนที่ได้ยินเพียงสองคน...คำพูดที่ทำให้หญิงสาวนั้นถึงกับสะดุ้ง ดีดตัวยืนตรงทันทีที่ได้ยิน

"พูดอะไรของพี่เจคะเนี้ย...เดี๋ยวมีใครมาได้ยินเข้า" หญิงสาวที่เขินอายต่อว่าอย่างกลบเกลื่อน

"เขินเหรอ"

"ไม่คุยกับพี่เจแล้ว....อะไก็ไม่รู้ชอบหยอดให้เขินอยู่เรื่อย" หญิงสาวหน้าแดงก่ำเขินอายพึมพำเสียงเบาแต่เขาก็ได้ยิน เดินเข้าไปในครัวพร้อมรอยยิ้มบางเบา...เธออายไม่กล้าสู้หน้าด้วยวาจาที่เขาใช้หยอดเธอบ่อย ๆ ชายหนุ่มที่มองตามหลังลอบยิ้มอย่างชอบใจ ท่าทางที่เธอเขินมันน่ามองในสายตาของเขา

"มีอะไรให้พี่ช่วยไหม?" ชายหนุ่มเสนอตัวเมื่อวางของเข้าที่เรียบร้อย

"ไม่เป็นไรค่ะ...เดี๋ยวแนนเตรียมของไว้ตอนเย็นค่อยมาปรุง" หญิงสาวพูดบอกพร้อมกับล้างทำความสะอาดวัตถุดิบไปพราง

"มาค่ะ.....เดี๋ยวป้าช่วยคุณแนนเองค่ะ" แม่บ้านอาวุโสร่างท้วมเอ่ยอาสาด้วยรู้หน้าที่

"ป้าปริกแนนบอกแล้วไงคะไม่ต้องเรียกคุณ..." หญิงสาวทักท้วงสรรพนามเรียกขานที่เธอไม่คุ้นชินฟังแล้วไม่ค่อยชอบใจ เพราะฟังแล้วดูเหินห่าง

"ก็คุณแนนเป็นแฟนคุณเจนี่คะ ป้าเรียกแบบนี้ถูกแล้ว..." แม่บ้านอาวุโสให้คำตอบ

"งั้นเดี๋ยวพี่ไปดูไอติมก่อนนะ" ชายหนุ่มยืนมองหญิงต่างวัยพูดคุยกันจนต้องยิ้ม ก่อนจะปลีกตัวหลบหลีกมา

"อ่อค่ะ"

ชายหนุ่มส่งยิ้มและพูดบอกก่อนจะเดินออกมาจากห้องครัวด้วยความสุข

"คูมพ่อขาอยากดูการ์ตูน" เด็กหญิงเสียงแหลมเดินมาหาผู้เป็นพ่อที่กำลังออกมาจากห้องครัวพอดี

"ทำไมไม่ให้พี่จอยเปิดให้ละคะ" ผู้เป็นพ่อย้อนถาม พรางอุ้มลูกสาวลอยขึ้นสู่อากาศก่อนจะแนบชิดกับอก

"พี่จอย...ไปไหนไม่รู้ค่ะหาตัวไม่เจอ" เด็กหญิงบอกผู้เป็นพ่อ

"โอเคค่ะ เดี๋ยวพ่อเปิดให้นะ....ดูที่ห้องพ่อหรือห้องของน้องไอติมดี" ผู้เป็นพ่อเอ่ยถามพรางก้าวขาขึ้นบันไดไปบนบ้าน

"ห้องคูมพ่อค่ะ จอทีวีใหญ่ ๆ" ปากพูดฉะฉานอีกทั้งแสดงท่าทางวาดหน้าจอกว้างให้เห็นชัด

...สองพ่อลูกนอนดูการ์ตูนอย่างเพลิดเพลิน เสียงหัวเราะที่มีความสุขของลูกสาวเมื่อได้ดูการ์ตูนเรื่องโปรด ส่วนคนเป็นพ่อก็นั่งอิงหลังพิงหัวเตียงพร้อมขีดเขียนบางอย่างไปพราง

"ไอติมคะ...นี่พ่อแต่งกลอนไว้หนูอ่านให้แม่แนนฟังดีไหม?" ผู้เป็นพ่อที่ซุ่มเงียบอยู่นานหลายนาทีพูดขึ้นเมื่อสิ่งที่ขีดเขียนนั้นเสร็จเรียบร้อย

"ไหนคะไหน" เด็กหญิงกุลีกุจอลุกพรวดอย่างตื่นเต้นนอนทับบนอกของผู้เป็นพ่อ ทันทีที่เธอนั้นได้ยินสิ่งที่พ่อพูดบอก

"เดี๋ยวพ่ออ่านให้ฟังก่อนนะ...หนูจะจำได้ไหมล่ะน้อ" ผู้เป็นพ่อพูดแซว

"จำได้ค่ะ น้องไอติมจะพยายาม น้องไอติมอยากอ่านให้แม่แนนฟัง แม่แนนจะได้รัก" เด็กหญิงพูดเสียงใสพร้อมเอ่ยคำอย่างตั้งใจให้ผู้เป็นพ่อรับรู้

"ตั้งใจฟังนะ"

"ค่ะ"

...พี่แนนขา คูมพ่อหนู หล่อไหมคะ

คูมพ่อจ๊ะ พี่แนนสวย พ่อว่าไหม

หรือจะเปลี่ยน เรียกแม่แนน น่าสนใจ

แม่แนนไง แม่ของหนู 'น้องไอติม'...

...ผู้เป็นพ่ออ่านบทกลอนอย่างช้า ๆ เด็กหญิงที่นอนราบทับตัวพ่อค้ำคาง และมองตามปากของพ่ออย่างตั้งใจจนบทกลอนนั้นจบลง

"ขออีกรอบค่ะคูมพ่อ...จำไม่ได้" เด็กหญิงพูดขึ้นด้วยความจริงกับสิ่งที่เธอนั้นเป็น

"งั้นหนูพูดตามพ่อนะ ช้า ๆ เนาะ" ผู้เป็นพ่อโอบกอดลูกสาวแล้วเริ่มอ่านบทกลอนช้า ๆ และตามด้วยเด็กหญิงที่พูดตาม

...บทกลอนที่สองพ่อลูกนั้นพูดทวนเวียนวนอยู่เกือบสิบรอบจนเด็กหญิงนั้นจำได้แม่นกว่าเดิม ทำดีใจจนเด็กหญิงนั้นเปี่ยมสุขบนใบหน้าเมื่อเธอนั้นจดจำได้สำเร็จ เธอตั้งใจจะกล่าวบทกลอนนี้ให้แม่แนนของเธอได้ฟังในเย็นของวันนี้

"เย้ เย้ เย้...จำได้แล้ว อยากอ่านให้แม่แนนฟังแล้ว" เด็กหญิงลุกนั่งคร่อมตัวผู้เป็นพ่อ ยกชูสองแขนขึ้นลงด้วยความดีใจเมื่อเธอนั้นจดจำบทกลอนที่พ่อแต่งขึ้นได้

"ลูกสาวพ่อเก่งจังเลย..." ผู้เป็นพ่อเอ่ยชมอย่างให้กำลังใจเมื่อลูกสาวตัวจิ๋วนั้นจดจำบทกลอนได้ดี

"คูมพ่อน้องไอติมไปหาแม่แนนก่อนนะคะ ต้องอ่านตอนนี้ ตอนนี้เลยค่ะกลัวลืม" เด็กหญิงลุกขึ้นยืนบนเตียงนอนพร้อมกับพยายามออกแรงดึงแขนของพ่อให้ลุกตาม ความพยายามที่เธอมี ต้องการจะขับกลอนบทนี้แก่แม่แนนที่เธอรักได้ฟัง

"ทำอะไรกันคะสองพ่อลูก" เสียงหวานของหญิงสาวที่ถูกกล่าวขานดังขึ้น พร้อมกับร่างบอบบางเดินนวยนาดเข้ามายังห้องนอนด้วยรอยยิ้ม

"เย้ แม่แนนมาพอดี" เด็กหญิงดีใจเมื่อเห็นหญิงสาวเดินมาพอดิบพอดี

"มีอะไรคะดูตื่นเต้นเชียว" หญิงสาวเอ่ยถามเมื่อเห็นสีหน้าของเด็กหญิงที่กระดี้กระด๊าตื่นเต้น

"แม่แนนขามานั่งตรงนี้ น้องไอติมมีอะไรจะเล่าให้ฟัง...นอนข้างคูมพ่อเลยค่ะ...คูมพ่อขยับไปสิคะ" เด็กหญิงกระโดดลงจากเตียงนอนพร้อมดึงแขนหญิงสาวให้เดินตาม ก่อนจะออกคำสั่งแก่ผู้เป็นพ่อในลำดับถัดมา

"ไล่พ่อเลยนะ" ผู้เป็นพ่อแม้จะพูดอย่างน้อยใจด้วยทีเล่นทีจริง แต่ก็ยอมขยับพื้นที่ให้หญิงสาวได้นั่งเคียงข้าง

"มีอะไรจะเล่าให้แม่แนนฟังคะ" หญิงสาวนั่งหย่อนขา พร้อมกับอุ้มเด็กหญิงนั่งคร่อมหันหน้าเข้าหาตัว

"แม่แนนตั้งใจฟังนะคะ" เด็กหญิงบอกกล่าวก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ

*..พี่แนนขา คูมพ่อหนู หล่อไหมคะ

คูมพ่อจ๊ะ พี่แนนสวย ...สวย...เอ่อสวย...งื้อลืมแล้ว ...พ่อว่าไหม

(เสียงกระซิบที่ดังข้างหูของหญิงสาวจากทางด้านหลัง เมื่อผู้เป็นพ่อนั้นเห็นลูกสาวติดขัดจึงให้การช่วยเหลือ หญิงสาวรับรู้และส่งยิ้มให้เด็กหญิงอย่างเอ็นดู)

หรือจะเปลี่ยน เรียกแม่แนน น่าสนใจ

แม่แนนไง แม่ของหนู 'น้องไอติม'!!!...

...หญิงสาวมองหน้าเด็กหญิงด้วยความรัก ความน่ารักของเธอและการช่างพูดเอาใจ ทำให้หญิงสาวนั้นต้องน้ำตาเอ่อคลออีกครั้ง ดึงร่างเล็กเข้ามากอดแนบอก บทกลอนที่แสนน่ารักกับน้ำเสียงสดใสเดียงสา แต่ว่าความหมายของบทกลอนนั้นมันซาบซึ้งในดวงจิตอย่างตราตรึง

"แม่แนนของน้องไอติม...ไอติมรักแม่แนน จุ๊บ" เด็กหญิงเงยหน้ามองหญิงสาวด้วยดวงตาที่สุกสกาวลึกซึ้ง มือเล็ก ๆ จับกรอบหน้าสวยพร้อมด้วยเรียวปากเล็กจูบลงปากสวยของหญิงสาวอย่างเอ็นดู

"แม่แนนก็รักไอติม รักเด็กอ้วนที่สุดเล๊ย" หญิงสาวเปี่ยมล้นด้วยความสุข โอบรัดเด็กหญิงแนบแน่นส่ายไปส่ายมา ก่อนจะมีอีกวงแขนโอบรอบหญิงสาวทั้งสองไว้ พร้อมกับใบหน้าของชายหนุ่มที่นั่งมองอยู่ด้านหลังวางลงตรงไหล่บางของหญิงสาว จมูกคมสูดดมพวงแก้มสวยเข้าเต็มปอด ก่อนจะจูบลงเรียวปากเล็กของลูกสาวที่ใบหน้าอยู่เสมอกัน

"พ่อรักทั้งสองคนเลย" เสียงละมุนของผู้เป็นพ่อเอื้อนเอ่ย

"น้องไอติมก็รักคูมพ่อขากับแม่แนน รักฉองคนเลยค่ะ" เด็กหญิงพูดขึ้นบ้างอย่างเอาใจ

"แม่แนนก็รักทั้งพ่อและลูกเลย" และเป็นหญิงสาวที่พูดทิ้งท้ายก่อนจะมีปลายจมูกของเด็กหญิงและชายหนุ่มดอมดมลงเนื้อแก้มหอมคนละข้างพร้อมกัน

ความสุขที่ทุกคนล้วนเติมเต็มให้แก่กันด้วยรักที่บริสุทธิ์ ไม่ว่าใครก็ย่อมมีอดีตมาด้วยกันทั้งนั้น แต่ว่าจะฝ่าฟันมันไปได้หรือไม่อยู่ที่หัวใจ ความรักที่ไม่มีขอบเขตแดนกั้น หากสองหัวใจตรงกันทุกอย่างก็ย่อมข้ามผ่านมาด้วยดี...ความสุขเราสร้างขึ้นเองได้ ความรักก็เช่นกันมันเสมือเชื้อเพลิงความสุขที่ก่อตัว การใช้หัวใจมองแทนดวงตา จะทำให้เราพบว่าสิ่งใดคือความรักที่แท้จริง....

*ผู้ถ่ายทอดบทกลอน : ปีกไม้

แล้วพบกันในตอนพิเศษน้าคะ