สามี - พิเศษ 1

สามี - พิเศษ 1

"พี่เจคะ แนนว่าจะถามแต่เช้าละ" ในมื้อเย็นที่กำลังทานข้าวกันอย่างเอร็ดอร่อย หญิงสาวที่นึกขึ้นได้เอ่ยถามทันที

"ถามอะไรเหรอ" ชายหนุ่มละความสนใจจากจานข้าวแล้วเงยหน้าขึ้นมอง

"พี่เลี้ยงน้องไอติมไปไหนเหรอคะ...เมื่อเช้าแนนเดินเข้ามาก็ไม่เห็น" หญิงสาวเอ่ยถามพลางฉีกเนื้อไก่ทอดให้เด็กหญิง

"อ๋อ...จอยขอลาออกตั้งแต่เมื่อวานแล้วล่ะ" ชายหนุ่มให้คำตอบในสิ่งที่เธอสงสัย...การขอลาออกกะทันหันจนชายหนุ่มก็ตั้งตัวไม่ทัน เมื่ออยู่ ๆ พี่เลี้ยงเด็กมาขอลาออกบอกว่าจะกลับบ้านต่างจังหวัดไปดูแลแม่ที่เจ็บป่วย เขาไม่ได้ขัดหรือยังแถมยังช่วยเหลือด้วยการให้เงินเดือนสุดท้ายมากกว่าทุกครั้งด้วยน้ำใจ

"ลาออก?...แล้วไอติมล่ะคะใครดูแล" หญิงสาวขมวดคิ้วสงสัยหากไม่มีพี่เลี้ยงแล้วใครกันจะช่วยดูแลเด็กหญิงตัวน้อยคนนี้

"ช่วงนี้พี่ก็คงต้องดูแลไปก่อน มีป้าปริกช่วยอีกแรง...แต่ถ้าแนนมาอยู่ด้วย....." ชายหนุ่มพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มและประโยคสุดท้ายจึงเว้นวรรคไว้พร้อมสายตาเจ้าเล่ห์มองหน้าหญิงสาว

"น้องไอติมอร่อยไหมคะ?" หญิงสาวรีบพูดเบี่ยงเบนเมื่อเธอคาดเดาคำพูดเขาล่วงหน้าว่าจะออกมารูปแบบไหน

"อร่อยสุด ๆ ค่ะ" เด็กหญิงยิ้มตาหยีปากเล็กเคี้ยวข้าวตุ้ย ๆ พลางให้คำตอบไปด้วย

"บ่ายเบี่ยงเก่ง" ชายหนุ่มพูดแซวด้วยรอยยิ้มจนเธอนั้นหันมามองหน้าส่งสายตาที่ดุดัน แต่เขากลับไม่ได้เกรงกลัวสายตาหวานแม้แต่น้อย ยกยิ้มอย่างชอบใจที่ได้แกล้งเธอ

...มื้อเย็นจบลงพร้อมความสุขและรอยยิ้ม เวลาโพล้เพล้สมควรแก่การกลับบ้านของหญิงสาว เธอเฝ้ารอว่าเมื่อไหร่ชายหนุ่มจะไปส่งตามที่รับปากไว้ เวลานานหลายนาทีแล้วที่เขากับลูกสาวเดินหายขึ้นไปบนบ้าน ปล่อยให้เธอนั่งเล่นตรงโซฟารับแขก

"ไอติมอยากให้แม่แนนกลับบ้านไหม?" ชายหนุ่มเอ่ยถามลูกสาวเมื่อก้าวขาเข้ามาในห้องนอนพร้อมกับแผนการในหัวที่คิดไว้...เมื่อหว่านล้อมยังไงหญิงสาวก็ยืนกรานจะกลับที่พักให้จงได้

"ไม่อยากให้กลับค่ะ...น้องไอติมอยากให้แม่แนนอยู่ที่นี่" เด็กหญิงที่ยังเดียงสาเอ่ยวาจาตามตรงดั่งใจหมาย

"ถ้าอย่างนั้น เราร่วมมือกัน..." ผู้เป็นพ่อยกยิ้มลึกเมื่อลูกสาวนั้นเอนตามกับคำพูด

"รวมมือยังไงคะ....แบบนี้เหรอ แปะ ๆ ๆ" เด็กหญิงที่ยังไม่ประสาประสานมือเล็ก ๆ เข้าด้วยกัน ยกขยับมือเข้าออกจนเกิดเสียงดังแปะ

"ไม่ใช่แบบนั้นลูก...ร่วมมือค่ะไม่ใช่รวมมือ คือ ช่วยกันคิดให้พี่แนนนอนบ้านเราไงคะ แต่ไอติมต้องช่วยพ่อด้วย" ชายหนุ่มจับไหล่เด็กหญิงแล้วเอื้อนเอ่ย

"ได้ค่ะ ช่วยคูมพ่อแล้วน้องไอติมจะได้นอนกับแม่แนน...เย้ เย้"

"ชู่ววว เบาๆ สิคะเดี๋ยวแม่แนนได้ยินเราอดทั้งคู่เลยนะ" ผู้เป็นพ่อร้องปรามเมื่อลูกสาวเสียงดัง แผนการพลาดพลั้งล้มเหลวกันพอดี

"ชู่วว เบาค่ะเบาเดี๋ยวแม่แนนได้ยิน" เด็กหญิงที่เห็นตามเเตะนิ้วชี้เล็กๆ กับเรียวปาก โค้งตัวหดด้วยท่าทางน่ารัก

"ไอติมต้องอ้อนแม่แนน อ้อนสุดๆ ทำยังไงก็ได้ให้แม่แนนนอนบ้านเรา...!@#$%^&*()*&^%$#%^&....หนูทำได้ไหม? ถ้าสำเร็จพ่อจะพาไปเที่ยวทะเล และซื้อน้องหมีตัวใหญ่ให้" ผู้เป็นพ่อพูดบอกพร้อมกับเสนอสิ่งที่คิดว่าเป็นแรงผลักดันให้เด็กหญิงทำสุดฝีมือ

"จริงนะ! คูมพ่อห้ามหลอกน้องไอติมนะคะ"

"จริงครับ...สัญญาจับมือกัน"

"โอเคค่ะ..."

พ่อและลูกที่แสนเจ้าเล่ห์แสนกล จับมือสัญญาสร้างความเชื่อมั่นให้แก่กัน ก่อนจะเดินจับมือพาลูกสาวลงมาข้างล่าง

"แม่แนน!!" เด็กหญิงเดินวิ่งหน้าตาตื่นเข้าไปหาหญิงสาว เมื่อผู้เป็นพ่อนั้นเลี่ยงออกไปอีกทาง ซุ่มดูสถานการณ์การแสดงละครของลูกสาว

"ว่าไงคะคนเก่ง แล้วคุณพ่อล่ะคะ?" หญิงสาวละสายตาจากมือถือเงยมองหน้าเด็กหญิงที่เรียกขาน

"คูมพ่อนอนไม่ตื่นเลยน้องไอติมเขย่าจนแขนจะหักแล้ว...คูมพ่อนอนเล่นตรงพื้นไม่ตื่นเลย" เด็กหญิงพูดด้วยท่าทางลนลาน ตีสีหน้าได้อย่างแนบเนียนดั่งเธอนั้นได้เรียนการแสดงมา

"อะไรนะคะ!...นอนที่พื้นตรงไหนพาแม่แนนไปดูได้ไหม?" หญิงสาวที่ได้ยินเกิดการตกใจเอ่ยถามเด็กหญิงอย่างวิตกกังวล สิ่งที่เด็กหญิงบอกกล่าวหรือเขาจะลื่นหกล้มก็เป็นได้

"บนห้องนอนค่ะ..." เด็กหญิงเวยหน้าพูดกับหญิงสาว ดวงตาที่ใสซื่อเดียงสาจนแนนนั้นจับโกหกไม่ได้

((ห๊ะ! นอนที่พื้น...ไอติมนะไอติม)) คุณพ่อที่ดังฟังการสนทนาถึงกับตกใจแผนการที่ไม่ได้เตรียมมาก่อนหน้า แค่บอกว่าให้ลูกสาวออดอ้อนจนเธอยอม แต่ลูกสาวกลับเล่นใหญ่คนเป็นพ่อก็ต้องตามน้ำ...ชายหนุ่มค่อย ๆ แอบขึ้นไปบนห้องด้วยความพลิ้วไหวตามเกมส์ของเด็กหญิง พ้นสายตาสวยร่างกำยำวิ่งแจ้นขึ้นมาบนห้องนอนด้วยความรีบร้อน ก่อนจะแสร้งแสดงละครว่าลื่นล้มตามที่ลูกสาวนั้นบอกกล่าว

"แม่แนนขาคูมพ่อจะเจ็บไหมคะ" ระหว่างเดินขึ้นบันไดเด็กหญิงเอ่ยถามไปพร้อม ๆ กับการก้าวขาเดินเคียง

"ไม่ค่ะ...คุณพ่อแข็งแรงไม่เจ็บแน่นอนค่ะ" หญิงสาวพูดขึ้นอย่างให้กำลังใจเมื่อเห็นสีหน้าของเด็กหญิงนั้นเศร้าสร้อย

"..........." เด็กหญิงตัวแสบเดินจับมือหญิงสาวด้วยความเงียบหลังจากที่เธอนั้นแสร้งถามและได้คำตอบจบสิ้น

...ประตูห้องนอนกว้างขวางถูกเปิดออกเผยให้เห็นร่างสูงกำยำกำลังตั้งท่าหยัดตัวลุก พลางสลัดศีรษะเพื่อต้องการบรรเทา

"พี่เจ!!....เป็นอะไรคะ?" หญิงสาวที่เห็นเช่นนั้นร้องเรียกเสียงดังอย่างตกใจ พร้อมกับรีบกรูเข้าไปใกล้ด้วยความห่วงใย

"พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันอยู่ ๆ ก็หน้ามืด" ชายหนุ่มอวดอ้างพร้อมกับทำสีหน้าน่าสงสาร

"ทำไมเป็นแบบนั้น...ทำงานดึกหักโหมเกินไปหรือเปล่า" หญิงสาวนั่งลงเคียงข้างพร้อมกับมือบางแตะลงตรงไหล่แกร่ง แสดงสีหน้าอย่างห่วงใยกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า

"อาจจะใช่...แล้วนี่แนนจะกลับเลยไหมเดี๋ยวพี่ไปส่งแต่ขอนั่งพักแป๊บหนึ่ง" ชายหนุ่มตอบคำถามในประโยคแรกและถัดมาเอ่ยขึ้นอย่างถามความเห็น เมื่อเธอนั้นรอคอยการกลับที่พักและให้เขาไปส่งตามที่ได้บอกไว้

"แล้วจะไปไหวได้ยังไง?...ขากลับแนนห่วงแย่" หญิงสาวคอยจับประคองร่างสูงใหญ่ให้ลุกยืน และพาไปนั่งลงพื้นที่นอนนุ่มด้วยความระมัดระวัง การกระทำที่อยู่ในสายตาเด็กหญิงตัวแสบ เธอแอบใช้มือปิดปากหัวเราะเบา ๆ จนคนเป็นพ่อต้องแอบส่งสายตาปราม...หากหลุดแผนไปมีหวังโดนยำเละแน่ทั้งพ่อและลูก

...เด็กหญิงเงียบปากอย่างรู้งาน แม้จะเดียงสาเกินกว่าจะรู้ความแต่ความแสบซนรู้เท่าทันผู้เป็นพ่อเพียงแค่สายตามอง เธอก็ปรับสีหน้าตามปกติและเดียงสา ก่อนจะค่อย ๆ ก้าวขาเดินเข้าไปใกล้ผู้เป็นพ่อ

"พี่ก็ห่วงคงไม่ปล่อยให้แนนกลับคนเดียว...พี่ไหวไปเถอะเดี๋ยวจะดึก" ชายหนุ่มพูดพร้อมกับขยับตัวลุกยืนและดึงมือหญิงสาวให้ลุกตาม แต่เธอกลับรั้งแขนแกร่งของเขาไว้

"....ถ้าอย่างนั้น เอ่อ แนนขอนอนที่นี่ได้ไหม...แนนไม่อยากให้พี่เจไปส่งแนนเป็นห่วง หากวูบกลางทางจะทำยังไงล่ะคะ" หญิงสาวพูดขึ้นอย่างเสนอตัว ทำเอาหัวใจของคุณพ่อลูกติดนั้นยิ้มกริ่มแต่วางสีหน้าให้เรียบนิ่งแสดงละคร ก่อนจะหันหน้าไปหาลูกสาวพร้อมขยิบตาข้างเดียวอย่างเจ้าเล่ห์

"แม่แนนจะนอนกับน้องไอติมเหรอคะ?" เด็กหญิงดีใจกระโดดโลดเต้นกระโจนเข้าหาหญิงสาว โอบกอดรอบคอระหงแน่น

"ค่ะ...ก็คุณพ่อไม่สบายไปส่งแม่แนนไม่ได้ ขอนอนด้วยสักคืนนะคะลูกสาว จุ๊บ" หญิงสาวโอบกอดรอบตัวของเด็กหญิงก่อนจะจุ๊บลงเรียวปากของเด็กน้อยในอ้อมกอด

"เย้ ๆ จะได้ไปทะเลแล้ว คูมพ่ออย่าลืมสัญญานะคะ" ความดีใจทำให้เด็กหญิงพลั้งเผลอลืมตัวหลุดพูดคำมั่นออกไปโดยไม่ได้คิด

"0.0...ไอติม!" ผู้เป็นพ่อถึงกับตกใจร้องเรียกเสียงแข็งจนเด็กหญิงนั้นต้องเอามือปิดปาก ท่าทางพิรุธเผยออกมาให้เห็นชัดเจน

"อุ๊บ!! 0..0"

"สัญญาอะไร!?"