สามี - พิเศษ 2

สามี - พิเศษ 2

"อุ๊บ!!" ผู้เป็นพ่อถึงกับตกใจร้องเรียกเสียงแข็งจนเด็กหญิงนั้นต้องเอามือปิดปาก ท่าทางพิรุธเผยออกมาให้เห็นชัดเจน

"สัญญาอะไร!?"

"ไม่มีอะไรจ้าแนนจ๋า..." ชายหนุ่มหน้าเสียเมื่อสายตาของหญิงสาวจ้องมองอย่างเอาเรื่อง

"แล้วสัญญาอะไรกัน ระหว่างพ่อกับลูกใครจะพูดก่อน" หญิงสาวปรายสายตาไปมามองหน้าพ่อกับลูกสลับกันด้วยแววตาที่แข็งกร้าว

"สัญญา...เอ่อ ว่าจะพาแนนกับไอติมไปเที่ยวทะเลพรุ่งนี้ไง ใช่ไหมคะไอติม" ผู้เป็นพ่อเอ่ยขึ้นพร้อมกับขอแรงสนับสนุนจากลูกสาว

"ชะ ชะ ใช่ค่ะ มะ แม่แนน" เด็กหญิงเกิดการประหม่าเมื่อสายตาของแนนจ้องมองเธออย่างดุดัน

"แม่ ต้อง การ ความจริง!...ไอติมบอกแม่แนนมาค่ะ...ไม่อย่างนั้นแม่แนนจะไม่นอนกับหนู" หญิงสาวจ้องมองหน้าชายหนุ่มอย่างมาดร้าย ก่อนจะก้มมองเด็กหญิงตัวน้อยที่ก้าวขาถอยหลังออกห่าง บอกย้ำเน้นชัดด้วยคำพูดที่จริงจัง

"คูมพ่อเลยค่ะแม่แนนขา...คูมพ่อบอกให้น้องไอติมทำ ให้แม่แนนนอนบ้านด้วย...แม่แนนนอนกับน้องไอติมนะคะ น้องไอติมแค่ทำตามคูมพ่อสั่ง" เด็กหญิงชี้นิ้วบอกเป้าหมาย ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปกอดเอวของหญิงสาว เงยหน้ามองพูดอย่างออเซาะกะพริบตาปริบอย่างออดอ้อน

"อ้าว...ไอติมทำไมหนูโยนอ่ะ" ผู้เป็นพ่อโอดครวญ เมื่อสายตาของหญิงสาวจ้องเขม็งแข็งกร้าวไร้รอยยิ้ม สีหน้าอีกมุมที่ชายหนุ่มและเด็กหญิงไม่เคยเห็น สายตาที่ดูมีพลังเดือดดุดัน

"พี่เจ!!" หญิงสาวตวาดเสียงลั่นอย่างไม่คิดเกรงกลัว

"โถ่แนนจ๋าไม่เอาไม่โมโหนะครับ...ที่ทำเพราะอยากอยู่ใกล้ทำไปทั้งหมดเพราะรักนะ" ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงอ่อน เดินเข้าไปใกล้และโอบกอดหญิงสาวแนบชิด ซบหน้าลงกับหัวไหล่มนอย่างคลอเคลีย

"แม่แนนขาไม่โมโหนะคะเดี๋ยวไม่สวย...น้องไอติมไม่อยากให้แม่แนนเป็นแม่มด แม่แนนต้องเป็นสโนไวท์ค่ะ" เด็กหญิงที่ยังยืนกอดเอวไม่ยอมปล่อย พูดขึ้นตามจินตนาการที่เธอมีอย่างเดียงสา หญิงสาวที่กำลังเคืองโกรธก้มมองหน้าเด็กหญิงตัวเล็ก...คำพูดที่ทำให้คนฟังนั้นอมยิ้มในความไร้เดียงสา ก่อนที่หญิงสาวจะค่อย ๆ ย่อเข่าลงให้เสมอเด็กหญิง

"น้องไอติมรู้ไหมคะ ว่าการหลอกลวงมันไม่ดี มันไม่น่ารัก" หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล พลางลูบหัวเด็กหญิงไปด้วยหวังชี้แนะในการกระทำ

"............." เด็กหญิงนิ่งเงียบและตั้งใจฟังในสิ่งที่หญิงสาวเอื้อนเอ่ย

"มันจะทำให้ความเชื่อใจที่มีของคน ๆ นั้นหายไป ทำให้คนที่ถูกหลอกเสียใจ" หญิงสาวยังคงพูดต่อและเด็กหญิงก็ฟังอย่างตั้งใจ

"น้องไอติมขอโทษ" เด็กหญิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาก้มหน้ามองพื้นอย่างคนสำนึกผิด

"...น้องไอติมอาจจะยังเด็กและยังไม่ค่อยเข้าใจที่แม่แนนพูดไปเพราะหวังดี...แม่แนนรักไอติมนะคะ" เธอพูดชี้แนะด้วยน้ำเสียงนุ่ม การสั่งสอนเด็กน้อยที่ต้องละมุนละม่อม หากด่าทอเสียงดังยิ่งจะทำให้เด็กกลัวไปมากกว่าเดิมและอาจจะไม่ยอมเชื่อฟัง

"น้องไอติมก็รักแม่แนน ต่อไปน้องไอติมจะไม่หลอกแม่แนนอีก" เด็กหญิงเดินเข้าไปใกล้และกอดแขนหญิงสาวอย่างคนสำนึกผิด

"ค่ะ...น้องไอติมไม่ผิดเพราะหนูอาจจะยังไม่รู้ความ แต่..........." ประโยคแรกหญิงสาวพูดกับเด็กหญิงอย่างอ่อนหวาน ก่อนจะปรายสายตาดุดันจ้องมองไปยังแฟนของเธอที่กำลังยืนมองด้วยรอยยิ้ม

"อุ๊ย!!! แนนจ๋าพี่แค่อยากให้แนนอยู่ด้วยแค่นั้นเอง พี่รักแนนนะ" ชายหนุ่มที่ร้องอย่างตกใจกับสายตาดุของหญิงสาว รีบบ่ายเบี่ยงคำพูดและเดินเข้ามากอดเธออย่างแนบแน่นและเอ่ยคำหวาน

"คุณพ่อนี่แหละตัวดี!" หญิงสาวต่อว่าเสียงหนักจนชายหนุ่มนั้นหน้าเสีย

"น้องไอติมคะ...โอเควันนี้แม่แนนจะนอนกับหนู ขอแม่แนนนอนห้องหนูด้วยได้ไหม?" หญิงสาวไม่สนใจชายหนุ่มที่ยืนกอด เธอผลักเขาออกเต็มแรงจนหลุดพ้นก่อนจะสนใจเด็กหญิงตัวน้อยที่ยืนกอดแขนด้วยความเอ็นดู

"ได้ค่ะ แม่แนนนอนห้องน้องไอติม เย้ เย้ เย้" เด็กหญิงกระโดดโลดเต้นอย่างดีใจกับสิ่งที่หญิงสาวตอบเสนอ

"งั้นเราไปอาบน้ำกันดีกว่าเนอะ"

"ค่ะ"

"เดี๋ยว ๆ ทั้งสองคน..." ชายหนุ่มทักท้วงทันทีก็การที่เขาตั้งใจใช้ลูกเป็นเครื่องมือก็เพื่อนให้หญิงสาวนั้นนอนกับเขา แต่ทำไมกับกลายเป็นเช่นนี้

"มีปัญหาอะไรคะพี่เจ" หญิงสาวหันมาย้อนถาม

"ปัญหาไม่มี แต่นี่แนนจะนอนห้องไอติม?" ชายหนุ่มย้อนถาม

"ค่ะ แนนจะนอนห้องน้องไอติม" หญิงสาวตอบตาใสทั้งที่รู้ความหมายและความต้องการของชายหนุ่มดี แต่มีหรือที่คนอย่างมนพิชชาจะยอมง่าย ๆ

"แต่ว่า.........."

"ไม่มีแต่! เราไปอาบน้ำกันดีกว่าเนอะ" หญิงสาวเดินจับมือเด็กหญิงออกมาจากห้องนอนทันทีอย่างคนอารมณ์ดีที่ได้กลั่นแกล้งชายหนุ่ม ที่ตอนนี้ได้แต่ยืนมองตามหลังผู้หญิงทั้งสองออกจากห้องจนลับตา

...เวลาผ่านเลยไปนานร่วมสองชั่วโมงกับการที่ชายหนุ่มนั้นคิดหาวิธีการที่จะนำพาหญิงสาวที่หมายปองมานอนกกกอด คิดยังไงก็คิดไม่ออกเมื่อลูกสาวของเขานั้นตามติดเป็นเงา เขาเข้าไปหาก็ไม่วายโดนลูกสาวตะเพิดออกมาเพราะว่าก่อกวนการเล่านิทานสุดโปรดของแม่แนนที่เธอใส่ใจกว่าเขาที่เป็นพ่อเสียอีก

"เจ้าเล่ห์และแสบทั้งคู่เลย" ชายหนุ่มพำพึมกับตัวเองเบา ๆ การกระทำของผู้หญิงทั้งสองที่แสนจะเข้าขากันดี ตอนนี้เขาเหมือนหมาหัวเน่าของลูกสาวไปแล้ว "ป่านนี้จะนอนหรือยังนะ....ไปดูดีกว่า" ไวกว่าสมองก็สองขายาว ๆ ของเขาที่ก้าวเดินออกไปจากห้องของตัวเอง หยุดยืนที่หน้าห้องนอนของลูกสาว พร้อมกับค่อย ๆ เเง้มประตูอย่างเบามือ แสงสลัวจากดวงไฟหลอดเล็กที่เปิดไว้ สายตามองเห็นหญิงทั้งสองนอนหลับบนเตียงสนิท

ชายหนุ่มค่อย ๆ ย่ำเดินอย่างเบาที่สุดเข้าไปใกล้กับหญิงสาวที่นอนอีกฝั่งเตียง เขาจิ้มนิ้วลงเเขนเรียวทดสอบว่าหญิงสาวที่รักนั้นหลับสนิทจริงหรือไม่

"หึ" เมื่อไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองเขามั่นใจแล้วว่าเธอนั้นหลับสนิทแน่นอน ค่อย ๆ ช้อนตัวหญิงสาวแนบอกอุ้มหวังเธอเดินมายังห้องนอนของตัวเอง

"อื้อ...พี่เจ"

"ชู่ว อย่าเสียงดังสิเดี๋ยวไอติมตื่น" ชายหนุ่มที่อุ้มหญิงสาวลอยสู่อากาศให้อยู่ในอ้อมอกเอ่ยปรามเมื่อเธอนั้นพยายามเรียกเขา

"ปล่อยแนนสิคะ...แล้วอุ้มแนนทำไม?" หญิงสาวพูดดั่งคนกระซิบบอกกล่าวกลัวเด็กหญิงนั้นตื่นนอน

"ไปนอนห้องพี่นะครับ...อยากกอดอ่ะ" ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงบางเบาออดอ้อน

"ถ้าไอติมตื่นมาไม่เจอแนนล่ะคะ"

"ไอติมเก่งและเป็นเด็กดี หากเธอตื่นเดี๋ยวเธอก็จะเดินไปหาพี่ที่ห้องเอง" ชายหนุ่มให้คำตอบพร้อมกับอุ้มเธอเดินมายังห้องนอนของตัวเองในถัดมาและวางหญิงสาวลงพื้นเตียงนุ่มแผ่วเบา และตามขึ้นเตียงนอนเคียงข้างเธอ ดึงผ้าห่มคลุมกายกอดก่ายกายสาวอย่างแนบชิด

"ห้ามทำเจ้าเล่ห์กับแนนนะ" หญิงสาวที่อยู่ในอ้อมกอดเอ่ยขึ้นพร้อมกับชี้นิ้วคาดโทษ

"ขู่จังเลยนะ...หื้ม ฟรอด" ชายหนุ่มยิ้มลึกกับสีหน้าของหญิงสาวที่เข้าโหมดจริงจัง ท่าทางน่ารักน่าเอ็นดูในสายตาเขามันให้มีรอยยิ้มเสมอแม้เธอจะดูโมโหก็ตาม

"นั่นไงยังพูดไม่ทันขาดคำเลย" หญิงสาวต่อว่าสายตาจ้องมองหน้าชายหนุ่มอย่างเอาเรื่องแต่เขาก็ไม่ได้มีความเกรงกลัวแต่อย่างใด กระชับร่างบางในชุดนอนตัวยาวที่เธอขอเอาเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ของเขายืมใส่ในคืนนี้

"แนนรู้ไหมว่าพี่มีความสุขมากเลยนะ ตั้งแต่ที่แนนเข้ามาในชีวิต" ชายหนุ่มที่มีความรู้สึกดั่งที่ปากว่าเอื้อนเอ่ยออกมาอย่างเปี่ยมสุข การกอดที่แสนอบอุ่นทำให้หัวใจชายวัยสามสิบเอ็ดนั้นเปี่ยมล้น

"เป็นอะไรไปคะ ทำไมถึงพูดแบบนี้ล่ะ" หญิงสาวที่อยู่ในอ้อมกอดนอนนิ่ง เธอไม่ปฏิเสธอ้อมกอดนี้ยอมให้เขากกกอดตามแต่ใจต้องการ เพราะเธอก็รู้สึกอบอุ่นกับอ้อมกอดนี้อย่างไม่มีข้อแม้

"ไม่ได้เป็นอะไร ก็แค่ขอบคุณฟ้าที่ส่งแนนมาดูแลหัวใจของพี่ให้มีชีวิตชีวาอีกครั้ง" ชายหนุ่มปล่อยกอดให้หลวม แล้วก้มมองหน้าหญิงสาว จูบซับเรียวปากลงกลางหน้าผากนูนมนนั้นอย่างแสนรัก

...สองสายตาสบจ้องมองกันภายใต้แสงไฟสลัวตรงหัวเตียง ใบหน้าหล่อคมค่อย ๆ เคลื่อนคล้อยเข้ามาใกล้ทำให้หัวใจของหญิงสาวนั้นเต้นแรง แต่ก็ยังจ้องตาเขาอยู่ด้วยความรู้สึกที่ไม่ต่างกัน

เรียวปากหนาแตะชิดกับเรียวปากสวยกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของเนื้อสาวที่อยู่ใกล้จมูกทำให้อารมณ์ในกายนั้นแล่นพล่าน ยิ่งการสัมผัสจากรสจูบยิ่งปลุกเร้าให้สองร่างกายนั้นสั่นสะท้าน เรียวลิ้นอุ้นสอดแทรกสู่โพรงปากสาวอย่างเสน่หาต้องการ หญิงสาวที่มีใจรักก็ไม่ต่อต้านด้วยหัวใจของเธอตอนนี้มันมีเพียงเขาคนเดียวในพื้นที่ของหัวใจ

วงแขนแกร่งสอดใต้คอระหงบดจูบเรียวปากสวยนั้นอย่างหยอกเย้า ดวงตากลมหลับพริ้มรับรสจูบที่เขามอบให้ ร่างกายใหญ่ผลักดันร่างบางให้นอนหงายราบกับพื้นที่นอนนุ่ม จูบตรึงดูดดึงกลีบปากอย่างเร่าร้อน ร่างกายทั้งสองเริ่มตอบสนองแก่กันอย่างไม่อาจทัดทานไหว มือหนาฝักใฝ่เวียนวนลูบสัมผัสไปตาเนื้อผิวสาวที่หอมหวนชวนให้เขานั้นต้องการ

"ยอมพี่ได้ไหม?...ที่ทำไปเพราะรักจริง ๆ และพี่ไม่คิดจะทิ้งขว้าง" กลีบปากหนาละออกห่างในระยะประชิดเรียวปากยังแตะสัมผัสกันบางเบา เขาเอื้อนเอ่ยคำหวานที่จริงใจออกมาอย่างต้องการให้เธอนั้นรับรู้

"พี่เจ" หญิงสาวเอ่ยชื่อเขาเสียงเบา พร้อมกับดวงตาที่เริ่มสั่นระริก ความรู้สึกที่เธอมีก็ไม่ได้แตกต่างจากเขาเช่นกัน สายตาหวานจ้องมองหน้าคมไม่กะพริบด้วยความซาบซึ้ง "อื้อ" ก่อนที่เรียวปากหนาจะจูบตรึงอย่างสื่อความหมาย ไม่มีเว้นแม้ช่องว่างให้อากาศได้เล็ดลอดเข้าไป

การตอบสนองเป็นอย่างดีอย่างไม่อาจเก็บกั้นความรู้สึก มือหนาสอดประสานมือเรียวกดตรึงแยกออกด้านข้างเหนือหัว เนื้อนูนของกายสาวเสียดสีกับแผงอกแน่นที่ไร้เนื้อผ้า ยิ่งทำให้อารมณ์ที่มีนั้นประหม่าก๋อตัว แม้เธอจะหวาดกลัวแต่ก็คงหักห้ามสิ่งใดไม่ได้แล้ว