ตอนที่ 45

สามี(45)

"หิวข้าวหรือยังคะไอติม" หญิงสาวเอ่ยถามเด็กหญิงที่นั่งบนตัก เมื่อกิจกรรมของลูกสาวจบลงพากันปลีกตัวออกมามุ่งหน้าเดินทางกลับบ้าน

"ยังไม่หิวค่ะ" เด็กหญิงที่นั่งคร่อมหันเข้าหาใบหน้ากลมแนบซบลงอกหญิงสาว เเขนเล็ก ๆ กอดเอวคอดไว้อย่างหวงแหนและหญิงสาวก็กอดตอบอย่างห่วงใยกลัวเด็กหญิงนั้นตกจากตัก

"พี่เจล่ะคะหิวไหม?....ซื้อของไปทำกินมื้อเที่ยงที่บ้านพี่เจดีไหมคะ" หญิงสาวหันไปถามชายหนุ่มที่กำลังขับรถอย่างเสนอความคิด

"ก็ดีนะ...พี่อยากชิมฝีมือกับข้าวแนนอีก" ชายหนุ่มหันหน้ามาพูดชั่วครู่พร้อมด้วยรอยยิ้มทรงเสน่ห์ก่อนจะสนใจมองถนน

"น้องไอติมก็อยากชิมกับข้าวแม่แนนด้วย" เด็กหญิงดีดตัวอย่างตื่นตัวเมื่อผู้เป็นพ่อเห็นตามกับสิ่งที่หญิงสาวเสนอ เพราะเธอไม่อยากน้อยหน้าผู้เป็นพ่อ

"อ้าว~~ไหนบอกไม่หิว" ผู้เป็นพ่อทักท้วง

"หิวเมื่อกี้ค่ะ...น้องไอติมก็อยากหิว อยากหิวเป็นเพื่อนคูมพ่อไงคะ" เด็กหญิงให้เหตุผลในสิ่งที่เธอคิดแท้จริงแล้วเธอแค่ต้องการให้หญิงสาวสนใจเธอเท่านั้น

......ซุปเปอร์มาร์เก็ตที่ผู้คนเดินเพ่นพ่านจับจ่ายซื้อของล้นมือ รถเข็นที่มีชายหนุ่มแข็งแรงเข็นตามหลังหญิงสาว และมีเด็กหญิงที่ช่างพูดนั่งอยู่ในรถ สิ่งใดที่สงสัยเธอจะไม่รีรอที่จะเอ่ยถาม อย่างเช่นกับตอนนี้ที่สายตาของเธอมองเห็นบางอย่างไม่คุ้นเคย

"คูมพ่อขา....อันนี้คืออะไรเหรอคะ?" เด็กหญิงชี้นิ้วป้อม ๆ ไปทางถาดใส่ผักที่มีหัวหอมใหญ่วางไว้เพื่อนจำหน่าย

"หอมใหญ่ค่ะ" ผู้เป็นพ่อบอกกล่าวแถลงความสงสัยที่มีให้คลี่คลาย

"ไม่เห็นจะใหญ่เลยค่ะ ทำไมเรียกหอมใหญ่" เด็กหญิงยังคงสงสัยต่อ

"ก็มันใหญ่กว่าหอมแดงไงคะ?" ผู้เป็นพ่อที่ยังพอจะให้คำตอบลูกสาวได้พูดขึ้นพรางเข็นรถตามหลังหญิงสาวที่กำลังเลือกของอยู่บนชั้นเพื่อกลับไปทำอาหารกินที่บ้าน

"ไหนคะหอมแดง" เด็กหญิงถามต่อ

"นี่ไงคะ เขาเรียกว่าหอมแดง" ผู้เป็นพ่อชี้นิ้วไปตามสิ่งที่ถูกพูดถึงที่วางอยู่ใกล้ ๆ

"ทำไมเรียกหอมแดงคะ ทำไมไม่เรียกหอมเล็ก" เด็กหญิงยังคงถามต่อจนคนเป็นพ่อนั้นไม่รู้จะตอบยังไง ทำได้เพียงส่ายหัวเบา ๆ เท่านั้น

"เฮ้อ.........." คนเป็นพ่อทอดถอนลมหายใจแรงอย่างอ่อนล้า เมื่อลูกสาวที่ช่างเจรจานั้นถามไม่ยอมหยุด

"คูมพ่อเป็นอะไรคะ...เข็นรถเหนื่อยเหรอคะ น้องไอติมลงไปเดินกับแม่แนน" เด็กหญิงเอ่ยถามด้วยความเข้าใจในแบบของตัวเอง ซึ่งแท้จริงคนเป็นพ่อเหนื่อยใจเสียมากกว่ากับการที่ต้องมาตอบคำถามลูกสาวที่ขี้สงสัยเช่นนี้ เพราะบางทีก็สรรหาคำตอบนั้นไม่ได้ด้วยจนปัญญา...

"ใช่ค่ะ พ่อเหนื่อยมากแล้วไอติมเหนื่อยไหมคะ?" ผู้เป็นพ่อให้คำตอบ

"คอแห้งค่ะคูมพ่อ"

"งั้นไปซื้อน้ำกันดีกว่าเนอะ" คนเป็นพ่อพูดขึ้นพร้อมกับอุ้มลูกสาวออกจากรถเข็น

"ดีค่ะ หิวน้ำมาก ๆ เลย"

"ก็เล่นพูดไม่หยุดหนูก็หิวสิคะ" หญิงสาวที่เลือกของได้เดินมายังรถเข็นพร้อมกับพูดขึ้นกับเด็กหญิงตัวน้อยด้วยรอยยิ้ม

"ไอติมพูดไม่หยุดเหรอ ว่าแล้วเหนื่อยจัง คูมพ่อขาไปซื้อน้ำค่ะ" เด็กหญิงพูดขึ้นอย่างลอย ๆ จนผู้ใหญ่ทั้งสองนั้นยิ้มกริ่มกับความเดียงสาของเธอที่ไม่สิ้นสุด

"แนนเอาอะไรไหม...เหนื่อยหรือเปล่า" ชายหนุ่มหันไปถามหญิงสาวที่ยืนเคียงข้าง มือหนาก็ลูบแก้มสวยนั้นเบา ๆ อย่างอบอุ่นท่าทางละมุนทำเอาหญิงสาวนั้นยิ้มกริ่มอย่างสุขใจ

"ไม่เหนื่อยค่ะสนุกดี" หญิงสาวตอบรับพร้อมส่งยิ้มหวานให้กับชายหนุ่ม

"งั้นเดี๋ยวมานะ พี่พาไอติมไปซื้อน้ำก่อน" ชายหนุ่มบอกกล่าวด้วยรอยยิ้ม หญิงสาวยิ้มตอบก่อนที่ชายหนุ่มจะอุ้มลูกสาวแล้วเดินจากไป เธอจึงหันมาสนใจเลือกวัตถุดิบสำหรับการปรุงอาหารต่อด้วยความเปี่ยมสุข

สิ่งของที่ต้องการสายตาหวานเงยมองเห็นและเอื้อมมือหวังหยิบแต่จังหวะเดียวกันกับมือของใครอีกคนที่จับทับมือของเธอเพื่อจับสิ่งของชิ้นเดียวกันจนเธอนั้นชักมือกลับแทบไม่ทัน

((ขอโทษครับ)) เสียงนุ่มของใครคนนั้นเอ่ยขึ้นเมื่อพลั้งหยิบจับโดนมือหญิงสาวด้วยความไม่ตั้งใจ...

"ไม่เป็นไรค่ะ" หญิงสาวที่ตัวเล็กกว่าหันไปมองพร้อมกับส่งยิ้มอย่างเป็นมิตรให้ชายหนุ่มตัวสูงตรงหน้า

"นี่ครับ..." ชายหนุ่มที่ไม่รู้จักเอื้อมมือหยิบสิ่งของที่หญิงสาวนั้นตั้งใจจะซื้อแต่แรกให้กับเธอ พร้อมยิ้มละมุนส่งให้เธอ

"ขอบคุณค่ะ" เธอรับของนั้นพร้อมกล่าวขอบคุณแล้วเอี้ยวตัวอย่างหลบหลีก

"เดี๋ยวสิครับ...."

"คะ?" หญิงสาวหันไปตอบรับเมื่อเขานั้นเรียกขาน

"มาคนเดียวเหรอครับ"

((มากับผัว!!)) เสียงเข้มที่อุ้มลูกสาวจ้ำเท้าเดินเข้ามาประชิดตัวหญิงสาว พร้อมกับโอบไหล่ของหญิงสาวชิดใกล้แสดงความเป็นเจ้าของต่อหน้าชายผู้เเปลกหน้า ดวงตาเข้มที่มองเห็นแต่ไกลเมื่อซื้อน้ำให้ลูกสาวแล้วหวังเดินกลับมาหาหญิงที่รัก แต่ต้องฉุนเฉียวเมื่อเห็นชายแปลกหน้ายืนคุยกับเธอ ความหวงแหนจึงก่อเกิดและรีบแสดงตัว

"เมียจ๋า.....ได้ของครบแล้วใช่ไหมเรากลับบ้านกันดีกว่าเนอะ ปะ ๆ ดูสิเหงื่อซึมเลยเมียจ๋าคงจะเหนื่อยใช่ไหมครับ" ชายหนุ่มแปลกไปจนหญิงสาวนั้นอึ้งยืนนิ่ง ทำเพียงมองหน้าชายที่รักอย่างงวยงง ทั้งคำพูดและท่าทางที่แตกต่างไปจากเดิม

"ค่ะครบแล้ว"

"กลับบ้านดีกว่า...ไปจ้ะที่รัก"

หญิงสาวตอบรับด้วยความงง ๆ ยอมให้ชายที่รักนั้นจับมือเดินเคียงข้าง สังเกตเห็นสีหน้าและสายตาของเขาลอบหันไปมองชายแปลกหน้าที่ยืนมองตามหลัง ก่อนที่ทั้งหมดจะเดินลับตามายังลานจอดรถของซุปเปอร์มาร์เก็ต

"พี่เจเป็นอะไรไปคะ พูดแปลก ๆ" หญิงสาวที่กำลังสาระวนช่วยขนของขึ้นรถเอ่ยขึ้นด้วยความสงสัย

"หึงเมีย ไม่อยากให้ใครเข้าใกล้"

"หืม...ใครเมียคะ แนนเหรอ?" หญิงสาวงงงวยกับคำพูดของชายหนุ่มที่แปลกมาก ๆ สำหรับเธอ และคำว่าเมียที่เขาเพิ่งจะพูดให้เธอได้ยินเป็นครั้งแรก แต่ก็แอบยิ้มอ่อนกับท่าทีนี้

"ตอนนี้ยังไม่ใช่แต่ต่อไปใช่แน่นอน....หรือจะเป็นเมียพี่คืนนี้เลย"

0.0