บทที่ 1

บทที่ 1

ใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่นั้นดูเคร่งเครียดจัด ดวงตาคมวาวโรจน์ด้วยความโกรธเมื่อของสำคัญได้หายไปจากงานแสดงเครื่องเพชรของ คิงส์คอปอเรชั่น และเครื่องเพชรชุดนั้นก็มีมูลค่ามหาศาลทั้งยังเป็นของรักของมารดาผู้ล่วงลับของเขา ชายหนุ่มหันมามองคนที่อยู่เบื้องหน้าด้วยแววตาขึ้งเครียด เมื่อรู้แน่แล้วว่าของสำคัญของเขานั้นอยู่ที่ไหนและกับใคร 

อาเธอร์ คิงส์ นักธุรกิจหนุ่มลูกครึ่งแม็กซิกัน อเมริกันผู้หล่อเหลาและร่ำรวยมหาศาล ชายหนุ่มเจ้าของร่างสูงใหญ่ 188 เซนติเมตร ผิวสีแทนคร้ามใบหน้าเรียวยาวได้รูปซึ่งประกอบด้วยดวงตาสีฟ้าสดคมเข้มภายใต้คิ้วหนายาว จมูกโด่งเป็นสันสวยไม่งองุ้มรับกับริมฝีปากหยักสีเข้ม ร่างแกร่งอุดมด้วยมัดกล้ามตึงแน่นอย่างที่เราเรียกกันว่าซิกแพ็กนั้น น่าลูบไล้สัมผัสด้วยปุยขนสีอ่อนนุ่มนวลสีเดียวกันกับเส้นผมสีน้ำตาลเข้มออกแดงเล็กน้อยที่ตัดเล็มอย่างดีเยี่ยมรับกับรูปหน้าหล่อเหลาคมเข้ม เขาเพียบพร้อมสมบูรณ์แบบอย่างที่สาวๆ ใฝ่ฝัน แต่ก็ยังไม่มีใครสามารถครอบครองหัวใจหนุ่มโสดเนื้อหอมคนนี้ได้ ในวัยสามสิบสามปีอาเธอร์ก็ยังคงเป็นหนุ่มโสดเนื้อหอมอันดับต้นๆ ของวงการนักธุรกิจ หนุ่มหล่อ รวย ชื่อเสียงโด่งดัง ช่างเป็นอะไรที่หญิงสาวทุกคนอยากเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเขา...

ในชีวิตของอาเธอร์ไม่เคยขาดหญิงงามข้างกาย พวกเธอทุกคนก็ล้วนแล้วแต่สวยโดดเด่นมีส่วนสัดที่ยั่วใจ และมีลีลารักที่เร่าร้อนช่ำชอง แน่นนอนเขาชอบสนุกกับพวกเธอ แต่ก็ไม่ได้จริงจังกับใครเป็นพิเศษ เพราะอาเธอร์คิดว่าไม่มีหญิงสาวคนไหนรักเขาที่ตัวตนที่แท้จริง ส่วนใหญ่พวกเจ้าหล่อนเหล่านั้นก็รักที่หน้าตาชื่อเสียงเงินทองของเขาเท่านั้น...

“แกแน่ใจนะว่าไอ้ดอนมันกบดานอยู่ที่นั่น” ชายนุ่มถามบอดีการ์ดคนสนิทของตนเสียงเครียด เมื่อกล่าวถึง ดอน ดักลัส นักธุรกิจมืดที่บังอาจมาลูบคมอาเธอร์ คิงส์

“ครับ ผมแน่ใจมันต้องการเอาเครื่องเพชรชุดนั้นไปแลกกับของบางอย่าง ตามสั่ง..” ริชาร์ต บอดีการ์ดหนุ่มคู่ใจของเขาตอบกลับมาอย่างหนักแน่น

“ดี ถ้าอย่างนั้นคืนนี้เราไปเอาของเราคืน... ไปเตรียมทุกอย่างให้พร้อม...” ชายหนุ่มสั่งเสียงเข้มแววตากร้าวจัด ก่อนร่างสูงองอาจจะนั่งลงบนเก้าอี้ผู้บริหารตัวใหญ่หรูหรา แล้วถอนหายใจออกมาดังๆ เมื่อบอดีการ์ดคนสนิทออกไปแล้วมือหนายกขึ้นลูบใบหน้าคมอย่างนึกโล่งอก

“แม่ครับ ผมตามหาของสำคัญของเราเจอแล้วและคราวนี้ผมจะไม่ให้มันหายไปอีก ผมสัญญา ผมคิดถึงคุณแม่นะครับ...”

อาเธอร์พูดเบาๆ กับรูปของมารดา ซึ่งใส่กรอบงดงามที่ตั้งอยู่บนโต๊ะทำงานของตน ใบหน้าสวยหวานกับเรือนผมสีทองอร่ามในวัยห้าสิบปี แต่ยังดูงดงามไม่สร่างนั้นยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน

อาเธอร์ชอบรูปนี้ของมารดาเพราะมันดูเหมือนกับว่าท่านนั้นมีความสุขและมีชีวิตชีวา ซึ่งในความจริงแล้วมารดาของเขาไม่เคยมีช่วงเวลาที่มีความสุขเลยตั้งแต่บิดาได้ทิ้งเขากับมารดาไปกับหญิงสาวคราวลูกอย่างไร้เยื่อใย ปล่อยให้มารดาเลี้ยงดูเขาลำพัง... ในตอนนั้นเขาอายุเพียงสิบขวบ ความทุกข์ใจของมารดาทำให้เขาฝังใจมาตลอดเวลา และนึกโทษหญิงสาวชาวไทยหน้าด้านคนนั้นที่แย่งบิดาไปจากเขากับแม่ และมันคือสาเหตุที่ทำให้เขาเกลียด ผู้หญิงไทย เป็นที่สุด... 

แพรดาวรีบวิ่งเข้าห้อง แล้วปิดประตูเงียบเมื่อกลับมาจากดินเนอร์สุดหรูของเธอกับชายหนุ่มชาวต่างชาติ ที่เธอพบกับเขาทางอินเตอร์เน็ต แล้วคบกันได้สามเดือนอย่างเร่งรีบ ไม่ให้มารดากับน้องสาวเห็นแล้วรีบลงกลอนประตูด้วยความโล่งใจ ร่างระหงเดินไปทรุดนั่งบนเตียงอย่างหมดแรง แล้วครุ่นคิดถึงสิ่งที่ตนเองกำลังเผชิญ

เธอไม่น่าหลงกลไอ้ฝรั่งชั่วนั่นเลย แล้วทีนี้จะทำอย่างไรดีล่ะมารู้ตัวก็เมื่อสายเกินไป ว่าตัวเองถูกหลอกจนไม่เหลืออะไรแล้ว และจริงๆ แล้วเธอก็ไม่ได้ไปดินเนอร์ด้วยแต่ไปทำงานบางอย่างให้ มัน

“ดาว... ลูกดาว ทำอะไรอยู่ให้แม่เข้าไปหน่อยลูก” เสียงเคาะประตูเบาๆ แต่ทำให้แพรดาวสะดุ้งอย่างหวาดระแวง ทำอะไรไม่ถูก ตอนนี้เธอยังไม่พร้อมเผชิญหน้าใครทั้งนั้น...

“ดาวอยากพักน่ะแม่ จะนอนแล้วพรุ่งนี้ค่อยคุยกันนะ”

“แต่ลูกดาวคะ คุณดอนเขาว่าไงบ้างลูกจะมาสู่ขอลูกดาวเมื่อไหร่ แม่จะได้ไปประกาศให้พวกชาวบ้านปากหอยปากปูมันฟังว่าแม่จะได้เขยฝรั่ง ทั้งหล่อทั้ง รวย...”

นางเดือนพูดพร่ำอยู่หน้าห้องบุตรสาวคนโปรดอย่างเพ้อฝัน ในขณะที่แพรดาวนอนนิ่งอยู่บนเตียงคิดหาทางเอาตัวรอดจากผู้ชายหน้าเนื้อใจเสือคนนั้น ไม่สนใจเสียงของแม่ที่ร้องเรียก

พลอยไพลินมองมารดาที่เดินกลับเข้าห้องของตนไปอย่างผิดหวังเล็กน้อย เมื่อแพรดาวไม่เปิดประตูให้ หญิงสาวถอนหายใจแล้วนั่งมองซึ้งนึ่งขนมถ้วยของตนอย่างไม่ใส่ใจว่ามารดากับพี่สาวจะทำอะไร ในหัวสมองของเธอคิดอย่างเดียวว่า พรุ่งนี้จะทำขนมอะไร และจะขายอะไรที่ได้เงินมาให้มารดากับพี่สาวใช้ ชีวิตของเธอวันๆ ก็วนเวียนอยู่แค่นี้ แต่พลอยไพลินไม่รู้หรอกว่าในอนาคตอันใกล้ ชีวิตของเธอจะเปลี่ยนไปตลอดกาล เพราะความโลภและเห็นแก่ตัวของคนที่เธอรักที่สุด...

“คุณแน่ใจนะว่าจะไม่ทำร้ายน้องสาวของฉัน” แพรดาวถามชายหนุ่มผมทองผู้หล่อเหลา ร่างสูงสมาร์ตเต็มตึงด้วยมัดกล้ามน่าหลงใหล แต่นิสัยขัดกับหน้าตาลิบลับอย่างเป็นกังวลเล็กน้อย จริงอยู่แม้ว่าเธอไม่เคยเห็นพลอยไพลินอยู่ในสายตา แต่การที่หลอกพลอยไพลินมาอย่างนี้เธอก็อดรู้สึกผิดไม่ได้...

“ทำไมล่ะสตาร์ หรือว่านึกห่วงน้องสาวที่เธอไม่เคยสนใจเลยคนนี้ขึ้นมา” ดอนถามหญิงสาวคู่ขาคนล่าสุด ด้วยภาษาไทยชัดเจน

แพรดาวเป็นคู่ขาที่ร้อนแรง และยังเป็นเหยื่ออันโอชะให้เขาหากำไรจากร่างกายเธอได้มากโขอย่างเยาะหยัน ผู้หญิงไทย นี่โง่จริงๆ เห็นแก่เงินอยากได้สามีฝรั่งต่างชาติแห่แหนใคร่จะมีกันเหลือเกิน และนั่นล่ะคือช่องทางทำมาหากินของเขา ชายหนุ่มผู้คร่ำหวอดในการหากินบนเรือนร่างของผู้หญิงมานาน คิดอย่างสาแก่ใจ

“แล้วเงินในส่วนที่ฉันจะได้ล่ะ”

“เธอได้แน่นอนอยู่แล้ว และหากเธอหาผู้หญิงไทยหน้าโง่มาให้ฉันได้อีกเธอก็จะได้เงินเพิ่มอีกนะ สนใจมั้ยล่ะ งานง่ายๆ แต่รายได้งาม”

“ไม่ล่ะ ฉันคิดว่าพอแค่นี้ก่อน..” แพรดาวตอบเสียงเบานึกหวั่นใจกับงานที่เธอหลวมตัวทำไปแล้ว แต่หญิงสาวก็ไม่มีโอกาสได้คิดอะไรต่อ เมื่อร่างสูงของดอนเดินเข้ามาหาด้วยแววตากระหายหื่น และเธอรู้ตัวเองดีว่าไม่สามารถหนีพ้นเพลิงพิศวาสอันรุนแรงของเขาไปได้ เมื่อเขาจูงเธอเข้าไปยังอีกห้องหนึ่งซึ่งอยู่ติดกับห้องที่พลอยไพลินนอนหลับใหลไม่ได้สติ เพื่อรับทัณฑ์สวาทของเขาอย่างไม่มีทางหลีกเลี่ยง...