Share

บทที่4.

บทที่4.

หญิงสาวมองกระดาษในมืออย่างไม่เข้าใจว่าทำไมเธอต้องลงชื่อในสิ่งที่เรียกว่า สัญญา กับเขาด้วย

อาเธอร์ คิงส์ ในที่สุดเธอก็รู้จักชื่อของเขา แต่ชื่อนี้เธอเคยได้ยินที่ไหนมาก่อนนะ แต่เธอไม่เข้าใจว่าเธอตกเป็นเชลยของเขาได้อย่างไร ซ้ำอาเธอร์ยังทำท่าราวกับเธอคือตัวอะไรสักอย่างที่น่ารังเกียจ สายตาของเขาที่มองมา มันไม่เป็นมิตร และเธอรู้สึกได้ถึงความเกลียดชัง

เขาเกลียดเธอหรือ เกลียดด้วยเรื่องอะไรล่ะ เธอไปทำอะไรให้เขา... พลอยไพลินคิดอย่างวิตกและอยากรู้

“ในสัญญานั้นจะทำให้เธออยู่ในสายตาฉัน และยังได้เงินเดือนอีกด้วยแค่ช่วยฉันตามหาพี่สาวเธอ”

“แต่ฉันไม่ต้องการ ฉันแค่อยากกลับบ้าน คุณยิ่งใหญ่ขนาดนั้นแค่พี่สาวฉันคนเดียว คุณก็คงจัดการได้ ปล่อยฉันไปเถอะนะคะ ฉันไม่รู้อะไรเลยจริงๆ”

หญิงสาวบอกเขาอย่างไม่พอใจเล็กน้อย แต่ก็พยายามเก็บอาการอย่างที่สุด ตอนนี้เธออยู่ในถิ่นของคนที่เรียกได้ว่าเข้าใกล้คำว่ามาเฟียมาก ดูสิลูกน้องเขาเต็มบ้านหน้าตาไม่ยินดียินร้ายกับใคร และทุกคนก็มองเธอด้วยความเฉยเมย เหมือนเธอไม่มีตัวตน ดวงตากลมโตกวาดมองรอบๆ บ้านหลังงาม ที่นึกนิยมในใจว่ามันงดงามน่าอยู่ ร่มรื่นติดภูเขาและทะเล แต่คนที่นี่โดยเฉพาะเจ้าของบ้านไม่น่าอยู่ใกล้เลยสักนิด

“เธอไม่มีทางเลือก... ตอนนี้แม่ของเธอขายบ้านขายทุกอย่างเพื่อใช้หนี้สินที่พี่สาวเธอก่อไว้ เพื่อสร้างตัวเองให้ดูเป็นสาวไฮโซไว้หลอกฝรั่งหน้าโง่ สุดท้ายพี่เธอก็โดนหลอกเสียเอง ไม่แน่นะ ตอนนี้พี่สาวเธออาจจะอยู่ในซ่องที่ไหนสักแห่ง ไม่อยากช่วยพี่สาวหรอกเหรอ”

“แต่ว่าฉัน...” หญิงสาวลังเลในใจ กระหวัดถึงมารดาที่เธอนึกกังวลว่าหากมารดารู้เรื่องพี่สาวจะเสียใจมากแค่ไหน

“ไม่ต้องห่วงเรื่องแม่ของเธอหรอก ตอนนี้แม่ของเธอถูกควบคุมดูแลอย่างใกล้ชิดไม่ให้สร้างปัญหา” อาเธอร์กล่าวด้วยน้ำเสียงเหยียดหยันเล็กน้อย และมันทำให้พลอยไพลินมองเขาอย่างขุ่นเคืองที่ไม่มีหญิงสาวคนไหนเคยมองเขาด้วยสายตาแบบนั้น ซึ่งมันก็ทำให้ชายหนุ่มไม่พอใจนัก

“สุดท้ายคุณมันก็เห็นแก่ตัว เลวเหมือนกันกับไอ้ดอนนั่นล่ะ หลอกใช้ผู้หญิง” พลอยไพลินทนไม่ไหวโพล่งออกมาอย่างระงับความรู้สึกไม่อยู่ แล้วก็ต้องหน้าซีดเมื่อเขาเข้ามาประชิดตัวกุมแขนเรียวไว้แน่นจนเธอรู้สึกเหมือนแขนจะหัก

“ระวังปากเธอด้วยนะพลอยไพลิน เธอไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะต่อรองอะไรกับฉัน ฉันใจดีกับเธอมากนะจำใส่หัวเธอไว้ หากฉันไม่เข้าไปวันนั้น เธอก็ถูกไอ้ดอนมันขายทอดตลาดหลังจากที่มันฟันเธอจนฉ่ำปอดแล้วก็ได้”

อาเธอร์พูดลอดไรฟันจ้องหน้าใสซีดนั้นเขม็ง เมื่อเห็นแววตาเจ็บปวดและน้ำใสคลอครองหน่วยตากลมโตนั่นล่ะเขาถึงได้รู้ตัวว่าเธออาจจะเจ็บก็เป็นได้

อาเธอร์ปล่อยร่างบางที่ดูบางกระจ้อยร่อยไปเมื่อเทียบกับร่างใหญ่โตของเขา ร่างบอบบางถอยห่างเขาไปไกล ด้วยความตระหนกหรือกลัวก็ไม่ทราบได้ ชายหนุ่มมองคนตัวเล็กที่เดินไปนั่งลงบนโซฟารับรอง แล้วจรดปากกาเซ็นชื่อลงไปในสัญญาที่เขาร่างมันขึ้นมาเมื่อคืนด้วยความพอใจ ชายหนุ่มเดินกลับมานั่งที่โต๊ะทำงานตัวใหญ่มองดูหญิงสาวเงียบๆ อย่างพิจารณา

ในวันที่เขาพาพลอยไพลินมาด้วยสภาพร่างกายบอบช้ำ ในแวบแรกเขารู้สึกสงสาร และคิดว่าดอนช่างโหดร้ายทารุณกับผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างเธอ แม้ว่าเขาเกลียดผู้หญิงไทยที่โลภมากพวกนี้ก็ตาม แต่รอยฟกช้ำบนร่างกายบอบบางที่ดูเหมือนจะแตกหักได้ทุกเวลานั้น ทำให้เขาตัดสินใจพาเธอกลับมารักษาตัวที่บ้านพักหลังงามของเขา แทนที่จะส่งไปโรงพยาบาล อีกทั้งแพรดาวพี่สาวของเธอก็เป็นคนที่ดอนใช้ให้ไปส่งของ ซึ่งเขามั่นใจว่าตอนนี้ของของเขา ได้อยู่กับนักธุรกิจชาวอิตาเลี่ยนคนหนึ่ง พลอยไพลินอาจจะไม่ได้มีประโยชน์มากนัก แต่เขาจำเป็นจะต้องกักตัวเธอไว้ เพราะหญิงสาวอาจจะรู้เห็นมากเกินไป อย่างน้อยๆ เธอคงเห็นว่าเขายิงดอนล้มลงจมกองเลือด แม้จะเป็นแค่การยิงขู่ก็เถอะ...

“เสร็จแล้ว อยากให้ฉันทำงานให้เลยมั้ยคะเจ้านาย”

“อย่าประชดฉันนะพลอยไพลิน” เขารับกระดาษกลับคืนมาเก็บไว้ในลิ้นชักโต๊ะทำงาน แล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

“เปล่าค่ะ ฉันพูดจริงๆ” หญิงสาวกล่าวเหมือนยอมรับชะตากรรมของตัวเอง ใบหน้าขาวซีดของเธอดูหม่นหมอง แต่มันไม่ได้ช่วยให้อาเธอร์ ใส่ใจมากไปกว่านึกทึ่งที่เธอสามารถพูดภาษาอังกฤษได้คล่องแคล่วทีเดียว

“ทำไมเธอพูดภาษาอังกฤษได้คล่องจัง หรือว่ารับแขกบ่อย”

“นี่คุณ....” หญิงสาวหน้าแดงอย่างขุ่นเคืองกับคำพูดเหมือนเหยียดหยันนั้น 

“นี่ล่ะคือสิ่งที่เจ้านายอย่างฉันอยากรู้” ชายหนุ่มเลิกคิ้วมอง อย่างท้าทายและแอบพอใจกับใบหน้าที่แดงก่ำของเธอ

เอ๊ะพอใจเหรอ... ไม่จริง... อาเธอร์รู้สึกตกใจตัวเองไม่น้อยแล้วรีบกลบเกลื่อนเป็นโกรธเธอแทน

“เอาเถอะ เธอจะพูดได้เก่งเพราะรับแขกหรืออะไรก็แล้วแต่เธอ ฉันไม่สนหรอก ฉันหิวแล้วไปทำอาหารเที่ยงให้ฉันกินหน่อยสิ”

“ค่ะ เจ้านาย... ว้ายยยย” หญิงสาวรับคำอย่างข่มความไม่พอใจนิดๆ แล้วตั้งท่าจะเดินออกไปจากห้องทำงานโอ่อ่าของเขาแต่ขาเจ้ากรรม ดันไปสะดุดกันเองจนร่างบางถลาลิ่วไปหาร่างสูงที่กำลังจะเดินไปเช่นกัน จนคนตัวโตที่ไม่ทันตั้งตัวเซทรุดลงไปนั่งกองกับพื้นพรมนิ่ม พร้อมกับมีร่างเล็กๆ ของเธอเกยอยู่บนตักกว้าง ใบหน้านวลซุกอยู่กับอกกว้างรีบเงยขึ้นอย่างตระหนกและเป็นจังหวะเดียวกับที่อาเธอร์ก้มลงมามองเธอเช่นกัน ทำให้ใบหน้าของทั้งสองห่างกันแค่เพียงเส้นด้ายกางกั้น...

“เอ่อ... คือ ฉัน... ปละ ปล่อ...” ไม่ทันที่เธอจะทันได้อ้าปากให้เขาปล่อยเธอ อาเธอร์ก็ผลักร่างเล็กๆ นั้นออกจากตักทันทีอย่างไม่เบานัก จนพลอยไพลินนั่งจุกอยู่กับพื้นพรมมองตามร่างสูงใหญ่ที่เดินหน้าตึงออกไป อย่างเจ็บใจและเจ็บก้น เพราะเหมือนเธอโดนเขาโยนลงมาจากตักเขาเมื่อครู่ ทั้งหัวใจสาวก็ยังเต้นตึกๆ ดังโครมครามๆ อย่างหวั่นไหว...

“โอ๊ย... ไอ้ฝรั่งบ้า คนใจร้าย อูย... เจ็บไปทั้งตัวเลยที่นี้ ทำไมพลอยไพลินถึงได้ซวยนักนะเจอแต่ฝรั่งโรคจิต”

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status