บทที่3.

บทที่3.

ดวงตางามภายใต้ขนตางามงอนค่อยๆ กระพือขึ้นช้าๆ แล้วหลับลงไปอีกครั้ง เมื่อแสงจ้ารอบกายทำให้รู้สึกแสบตาจนลืมตาไม่ขึ้น พลอยไพลินพยายามลืมตาขึ้นอีกครั้ง แล้วก็ต้องเบิกตากว้างอย่างตื่นตระหนก... เธออยู่ในห้องที่แสนจะหรูหรา เพดานห้องประดับด้วยโคมไฟระย้างดงาม ผนังห้องสีน้ำตาลอ่อนๆ เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นจะออกโทนน้ำตาล ข้าวของทุกชิ้นในห้องนี้ล้วนแล้วแต่ราคาแพงลิบลิ่ว ซึ่งเธอคงไม่มีโอกาสได้ใช้ของแพงๆ เหล่านี้ และโทนสีอบอุ่นนั้นก็ไม่ได้ช่วยให้ความหวาดกลัวของเธอลดลง

เธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร ครั้งสุดท้ายที่รู้สึกตัวเธอกำลังคุยอยู่กับแพรดาวเรื่องจะไปทำธุระจ่ายค่าน้ำค่าไฟ ที่เดือนนี้พี่สาวของเธอใจดีเป็นคนออกเงินเอง สุดท้ายเธอก็ถูกพี่สาวหลอกไปให้ผู้ชายผมทองคนนั้นปู้ยี่ปู้ยำ แค่คิดน้ำตาก็ไหลอาบแก้ม...

“โอ๊ย อูย... เจ็บไปหมดทั้งตัวเลย...” พลอยไพลินพยายามยันกายจากที่นอนอย่างยากลำบาก เมื่อความเจ็บแปลบแล่นไปทั้งร่าง ความหวาดกลัวว่าตนเองจะถูกย่ำยีก็ลดลงไปด้วย เมื่อเธอสวมใส่เสื้อผ้าอยู่ นั่นคือเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งแม้มันจะมีเพียงแค่ชิ้นเดียวบนร่างกาย แต่ทำให้เธอรู้สึกอุ่นใจอย่างประหลาด และเธอก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดตรงบริเวณนั้นด้วย...

“ฟื้นแล้วเหรอ..”

เสียงห้าวทุ้มด้วยภาษาอังกฤษชัดเจนทำให้พลอยไพลินหันไปมองทันที ใบหน้าเขียวช้ำซีดลงเมื่อเห็นคนที่เดินเข้ามาในห้อง ใบหน้าที่เรียบเฉยเต็มไปด้วยหนวดเครารกครึ้มกับเรือนร่างสูงใหญ่ดูน่าเกรงขาม และแววตาของเขาก็น่ากลัวยิ่งนัก เขาคงไม่ได้เป็นคนที่พาเธอมาที่นี่หรอกนะ หรือบางทีเขาก็อาจเป็นพลเมืองดีก็ได้... พลอยไพลินคิดไปต่างๆ นานา มองคนตัวโตตรงหน้าอย่างหวาดระแวง

“พูดภาษาอังกฤษได้มั้ย”

เขาถามซ้ำแล้วเดินเข้ามาใกล้พลอยไพลินขยับกายชิดหัวเตียง ดึงผ้าห่มมาคลุมกายเหมือนมันจะสามารถปกป้องเธอจากชายคนนี้ได้กระนั้น อาเธอร์มองหญิงสาวที่พยักหน้าช้าๆ อย่างนึกเหยียดๆ ว่าผู้หญิงหน้าตาจืดๆ บ้านๆ เหมือนสาวบ้านนอกมากกว่าสาวเมืองกรุงพูดภาษาอังกฤษได้ด้วยหรือ

“ค่ะ ฉันพูดได้” พลอยไพลินตอบไปตามความจริง ซึ่งจริงๆ แล้ว เธอสามารถพูดภาษาอังกฤษได้เก่งและดีกว่าแพรดาวที่พยายามจะพูดเพื่อสื่อสารกับหนุ่มต่างชาติ เพราะอยากได้สามีฝรั่งรวยๆ เพราะสมัยที่เธอเรียนอยู่นั้นอาจารย์ที่สอนวิชาภาษาอังกฤษนั้นเอ็นดูเธอ และสอนภาษาให้ฟรีโดยไม่ต้องไปร่ำเรียนให้เปลืองเงิน จนเธอสามารถพูดได้คล่องสื่อสารได้ทั้งพูดและเขียน ซึ่งชื่อของอาจารย์คนนั้น เธอก็ยังคงจำได้ดีไม่มีลืม แม้จะไม่ได้เจอท่านมาเกือบห้าปีแล้วก็ตาม 

“ดี งั้นตอบฉันมาว่าเธอรู้อะไรบ้าง”

พลอยไพลินงงกับคำถามของเขานัก อะไรคือ รู้อะไรบ้าง เธอจะไปรู้อะไรล่ะนอกจากโดนพี่สาวหลอกมาขาย หญิงสาวมองเขาอย่างงงๆ และไม่รู้จะตอบอย่างไรกับคำถามนั้นดี

“ไม่รู้ค่ะ... ลิน เอ่อ ฉันไม่รู้ ว่าคุณหมายถึงอะไร”

“พลอยไพลิน พรเกษม อายุยี่สิบสามปี อาชีพค้าขาย สถานะโสด จบการศึกษาระดับประกาศนียบัตรวิชาชีพชั้นสูงจากโรงเรียนพาณิชยการ... อ้อ เคยทำงานในโรงแรมของคิงส์คอปอเรชั่น หลังเรียนจบอยู่หนึ่งปีก่อนจะลาออกไปขายขนม... พี่สาวชื่อแพรดาว อยากได้ผัวฝรั่งมาก จนหลวมตัวเสียท่าให้ไอ้ดอนและคิดขายน้องสาวให้มันด้วย... ไม่มีอะไรที่ฉันไม่รู้ถ้าฉันอยากจะรู้ แล้วเธอล่ะรู้อะไรบ้าง”

อาเธอร์พูดเรื่อยๆ เหมือนกำลังพูดเรื่องดินฟ้าอากาศ แต่มันทำให้คนฟังหน้าซีดลง เพราะนึกกลัวเขา ผู้ชายคนนี้เป็นใคร...   

“คุณ... เป็นใคร”

“เป็นคนที่กุมชะตาชีวิตเธอไง ฉันช่วยเธอออกมาจากการโดนไอ้ดอนมันข่มขืน และเธอก็เป็นหนี้ชีวิตฉัน ที่สำคัญฉันรู้มาว่ามันใช้พี่สาวเธอไปส่งของสำคัญ ซึ่งมันเป็นของของฉัน...”

“ไม่เห็นจะเกี่ยวกับฉันเลยนี่คะ ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันคืออะไร”

“เกี่ยวสิ เพราะเธอต้องรู้ว่าพี่สาวของเธอติดต่อกับใครบ้างและไปหลบอยู่ที่ไหน เพราะตอนนี้ที่บ้านมีเพียงแม่ของเธออยู่คนเดียว และฉันก็เฝ้าแม่ของเธอไว้ทุกฝีก้าว หากพวกเธอตุกติก แม่ของเธอคือคนที่จะรับผลทั้งหมด” เขาพูดอย่างเลือดเย็น

“คุณเป็นพวกค้ามนุษย์เหมือนไอ้คนสารเลวนั้นใช่มั้ย เลวที่สุดเลย”

พลอยไพลินเอ่ยอออกมาอย่างอัดอั้น เมื่อเธอไม่รู้อะไรเลยว่าตนเองกำลังเจอกับอะไร และใคร เพราะเมื่อฟื้นขึ้นมาเธอก็เจอเขาผู้ชายที่มีหนวดเคราครึ้มดุดันน่ากลัว ที่สำคัญเธอจำได้ลางๆ ว่าเขายิงดอนจนนอนจมกองเลือด แล้วยังยัดเยียดข้อหาต่างๆ มากมายให้เธออีกด้วย...

“เอาไว้เธอจะรู้ว่าฉันสามารถเป็นได้มากกว่านั้น เอาล่ะลุกขึ้นได้แล้ว รีบจัดการธุระส่วนตัวซะ ออกไปทานข้าวแล้วเธอจะได้รู้ว่าจะต้องทำอะไรบ้าง...”

ชายหนุ่มบอกเธอเสร็จสรรพแล้วก็เดินออกไป ทำให้พลอยไพลินมองตามอย่างไม่เข้าใจ

นี่มันอะไรกัน มัดมือชกชัดๆ บ้าไปแล้ว...   

หลังจากอาบน้ำทำธุระส่วนตัวเรียบร้อยแล้ว พลอยไพลินก็ออกมาหาเสื้อผ้าชุดใหม่ มาใส่แทนชุดเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งที่เธอสวมอยู่ก่อนหน้านี้ แล้วก็ต้องตาโตกับชุดสวยที่วางพาดอยู่บนเตียง มือบางลูบเนื้อผ้านั้นอย่างไม่อยากเชื่อว่าเธอจะมีโอกาสสวมใส่เสื้อผ้าสวยๆ แบบนี้ แล้วพลอยไพลินก็ต้องหน้าแดงก่ำเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ข้างๆ กัน นั่นคือชุดชั้นในขนาดเท่ากับที่เธอใส่อยู่พอดี...

“หึ คงรวยน่าดูสินะ ดูสิยี่ห้อดังเสียด้วยไม่รู้เป็นบุญหรือเวรกรรมนะยายลิน...” หญิงสาวบ่นเบาๆ กับตัวเองแล้วรีบสวมใส่ชุดสวยทันที และทันทีที่เธอสวมเสื้อเสร็จเสียงประตูห้องก็ดังขึ้นพร้อมด้วยเสียงร้องเรียกของคน ที่ยังไม่รู้จักแม้แต่ชื่อของเขาแต่เธอกลับจำน้ำเสียงเขาได้ขึ้นใจ

“เธอแต่งตัวเสร็จแล้วใช่มั้ย” เขาถามเสียงห้วนพลอยไพลินพยักหน้าช้าๆ

“ดี งั้นตามฉันมา” เขาสั่งอีกเช่นเคย... ตั้งแต่เจอหน้า เขาก็สั่งๆ อย่างเดียวจริงๆ พลอยไพลินแอบแลบลิ้นใส่แผ่นหลังกว้างของคนตัวโต ซึ่งเดินนำหน้าไปอย่างหมั่นไส้เหลือแสน แล้วเดินตามเขาไปเงียบๆ