บทที่6.

บทที่6.

“อืม จริงสินะ ถ้าอย่างนั้น ฉันมีข้อแลกกับการไปจากที่นี่” อาเธอร์บอกอย่างใจดี ซ่อนความเจ้าเล่ห์ร้ายกาจไว้มิดชิด ชนิดที่ว่าพลอยไพลิน ไม่มีโอกาสได้รู้หรือตามเขาทันแน่นอน

“ยังไงคะ” พลอยไพลินถามอย่างตื่นเต้น แต่เมื่อเขาหันมาเผชิญหน้า ความตื่นเต้นของเธอลดลงครึ่งต่อครึ่งอย่างช่วยไม่ได้ ไม่รู้ทำไมแววตาของเขาทำให้รู้สึกหวิวๆ เหมือนกำลังจะขาดอากาศหายใจ...

“ก็แค่ทำงานเป็นแม่บ้านให้ฉันสักเดือน ทำทุกอย่าง... เมื่อได้เงินเดือนเธอก็สามารถกลับบ้านได้ เธอคงไม่คิดว่าฉันจะใจดีส่งเธอกลับบ้านเฉยๆ หรอกนะ ฉันเป็นนักธุรกิจนะ อีกอย่างฉันก็ไม่รู้ว่าเธอจะปากโป้ง เรื่องที่ฉันยิงไอ้ดอนมันรึเปล่า ดังนั้นหนึ่งเดือนเธออยู่ที่นี่ เป็นแม่บ้านให้ฉัน”

“แต่ฉันทำสัญญากับคุณไปแล้วนี่คะ สัญญาที่ฉันจะทำหน้าที่ติดตามหาพี่สาวฉัน”

“ฉันฉีกมันทิ้งไปแล้ว อย่าลืมสิฉันเป็นคนที่มีอำนาจยกเลิกสัญญาเมื่อไหร่ก็ได้นะ ฉันทำสัญญาและหน้าที่ใหม่ให้เธอแล้วเพราะฉันเพิ่งเก็บคำพูดเธอไปคิดว่า ถึงไม่มีเธอฉันก็ตามหาแพรดาวได้ ฉันเห็นตามนั้นเลยล่ะ... ตกลงจะเอาไง”

เขาถามเสียงเข้มจ้องหน้าอ่อนใสนั้นอย่างคาดคั้นและเหนือกว่า รู้อยู่แล้วว่าพลอยไพลินไม่อาจจะปฏิเสธสิ่งที่เขาเสนอให้ไม่ว่าอะไรก็ตาม...

“คุณนี่มัน...” พลอยไพลินพูดไม่ออก ไม่รู้จะว่าเขาอย่างไรดี หมดคำพูดจะมาต่อว่าเขา จริงอยู่แม้เธอจะเป็นแม่ค้าขายขนมแต่ไม่ใช่แม่ค้าปากตลาดด่าไฟแลบนี่นา เธอเคยด่าว่าใครเขาเสียที่ไหนล่ะ แต่ อ้อ.. เมื่อครู่ใหญ่ๆ เธอว่าเขาไอ้ฝรั่งบ้า... ไปคำหนึ่งเท่านั้นเอง

“เอาล่ะ ถ้าตกลง ก็มาทำหน้าที่แรกของเธอก่อน...”

อาเธอร์กล่าวด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ที่เขาก็ยังแปลกใจตนเองเช่นกันที่ทำน้ำเสียงแบบนั้นได้อย่างไร ซ้ำยังทำอะไรบ้าๆ โง่ๆ อย่างที่ไม่เคยทำมาก่อนด้วย นั่นก็เพราะหญิงสาวหน้าตาจืดๆ ตัวเล็กๆ อย่างพลอยไพลินคนเดียว

อาเธอร์คิดอย่างไม่สบอารมณ์นัก ตั้งแต่ที่พลอยไพลินเข้ามาในชีวิตของเขา ก็ดูเหมือนว่าระเบียบกฎเกณฑ์ต่างๆ ของเขาเริ่มสั่นคลอน ผู้หญิงไทยตัวเล็กๆ คนนี้ เริ่มทำให้เขาไม่เป็นตัวของตัวเองอย่างไม่น่าเชื่อ แต่เสียงเล็กๆ ในหัวก็กระซิบอย่างเจ้าเล่ห์ว่า เขาน่าจะลองหาอะไรสนุกๆ แปลกใหม่เล่นดูบ้าง ในเมื่อมีเหยื่อหลงเข้ามาแล้ว แค่เดือนเดียวเท่านั้น แล้วพลอยไพลินจะหมดความหมายสำหรับเขา

ใช่... เขาน่าจะลองเล่นเกมสนุกๆ ดูสักตั้ง...

พลอยไพลินทำหน้าเหมือนกินยาขม เมื่องานแรกที่เขายัดเยียดให้ แม่บ้านส่วนตัว เช่นเธอทำ ดวงตากลมโตมองคนที่นอนรอให้เธอไปบีบนวดท่าทางราวเจ้าชาย ร่างสูงใหญ่นอนเหยียดยาวหลับตาพริ้มอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ ที่สามารถปรับเป็นเตียงนอนเล่นขนาดใหญ่ได้เลยทีเดียว ในห้องรับรองหรูหราท่าทางเขาดูสบายๆ แต่เธอสิหนักใจจนไม่รู้จะทำอย่างไรแล้ว...

“นี่เธอจะยืนเซ่ออยู่อีกนานมั้ย...” เสียงห้าวห้วนดังขึ้นจนเธอสะดุ้งหน้าซีดตกใจ แล้วเดินเข้าไปหาเขาแข้งขาสั่น แต่ไม่ใช่แค่ขาหรอกนะที่สั่นแต่เธอสั่นไปทั้งตัวเลยล่ะ

“จะ... จะให้ฉันทำอะไรคะ” หญิงสาวถามเสียงสั่นเล็กน้อยแล้วนั่งลงข้างๆ ร่างแกร่ง

“เธอความจำสั้นหรือโง่จนไม่เข้าใจคำสั่งของฉันหา..” เขาลืมตาขึ้นมองหน้าใสๆ อย่างไม่สบอารมณ์ หญิงสาวหลบตาเขาอย่างหวาดหวั่นกับสายตาเข้มๆ นั้น ซึ่งท่าทางของเธอทำให้เขาพอใจมาก ของเล่นชิ้นใหม่ของเขาช่างน่า...?

“ฉัน... เอ่อ”

“เอาล่ะฉันเมื่อยมากนวดให้ฉันหน่อยซิ” เขาสั่งแล้วหลับตาลงอีกครั้ง ร่างหนานอนคว่ำรอการบริการจากหมอนวดจำเป็น ซ่อนยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างที่ไม่เคยทำมาก่อนในชีวิต

ให้ตายสิ คนอย่างเขาไม่เคยใช้เล่ห์กลหลอกล่อผู้หญิงคนไหนเลยสักครั้ง โดยเฉพาะผู้หญิงไทยที่เขานึกรังเกียจและไม่คิดจะคว้าเอามาข้างกายหรือแม้แต่จะควงเล่นๆ ด้วยซ้ำ

แต่พลอยไพลินกลับทำให้เขาเกิดความคิดอย่างนี้ขึ้นมา เธอทำให้เขากลืนน้ำลายตัวเอง ดังนั้นเธอก็ต้องรับผิดชอบสิ่งที่ทำกับเขา ชายหนุ่มคิดเข้าข้างตนเองหน้าตาเฉย...

พลอยไพลินกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคออย่างลำบากเพราะรู้สึกเหมือนลำคอแห้งผากจนเจ็บแสบไปหมด มือบางสั่นระริกค่อยๆ แตะลงบนบ่ากว้างของเขาช้าๆ แล้วออกแรงบีบบ่าแกร่งของเขาอย่างที่คิดว่าแรงที่สุดแล้ว แต่ดูเหมือนเขาไม่ได้รับรู้ถึงแรงราวกับมดของเธอเลยสักนิด แต่หญิงสาวก็ตั้งหน้าตาบีบนวดให้เขาอย่างตั้งใจ จนใบหน้านวลแดงก่ำเพราะออกแรงเยอะแต่คนหนังหนาอย่างเขา ก็ยังดูไม่สะเทือน ซ้ำยังสำเสียงหงุดหงิดในลำคอ

“นี่เธอออกแรงแล้วเหรอ...”

“ก็คุณตัวใหญ่นี่คะ ลินก็บีบไม่ไหว” พลอยไพลินเผลอตัวว่าเขาและแทนตัวเองอย่างที่เคยชิน อาเธอร์พลิกตัวกลับมาเผชิญหน้ากับเธอใบหน้าที่มีเคราครึ้มดูบึ้งตึงไม่พอใจจนหญิงสาวใจเสียถอยห่างเขาไปเล็กน้อย...

“ไหนเอามือมาซิ” เขาบอกเสียงห้วน พลอยไพลินจึงค่อยๆ ยื่นมือมาให้เขาช้าๆ มือบางเล็กจ้อยสั่นระริกจนเขาสังเกตได้ อาเธอร์กระชากมือเธอย่างไม่เบานัก จนร่างที่ถอยห่างไปเซถลากลับมาที่เดิม และแทบจะเกยทับร่างเขาที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่

“มือเล็กแค่นี้ออกแรงให้ตายฉันก็ไม่หายเมื่อย”

“ก็ลินไม่ได้ตัวใหญ่เหมือนคุณนี่” หญิงสาวแย้งอย่างอดไม่ได้

“แล้วฉันจะสอนการนวดให้ แล้วก็จำไว้ว่าต้องทำแบบไหนฉันจึงจะหายเมื่อย...” เขาพูดเสียงเข้มอย่างที่เธอไม่เข้าใจ แล้วก็ต้องมองเขาตาโต เมื่อเขารั้งให้เข้าไปใกล้จนพลอยไพลินต้องขืนตัวไว้ แต่สุดท้ายก็แพ้แรงคนตัวโตเสียหลักล้มลงมาเกยทับเขาเกือบทั้งตัว... 

“อุ้ย คุณอาเธอร์ จะทำอะไรคะ... อื้มมม...” เสียงหวานที่กำลังจะเอ่ยทัดทานการสาธิตการบีบนวดของเขา หายไปในลำคอเมื่อริมฝีปากหยักสวยของเขาทาบลงมาบนกลีบปากระเรื่อ อีกทั้งมือหนาก็ช้อนใต้ศีรษะบังคับให้เธอยอมจำนนกับจุมพิตของเขา ลิ้นหนาฉวยฉกเข้าไปในโพรงปากสาว เกี่ยวรัดหยอกเย้าลิ้นเล็กๆ ที่ตื่นตระหนกให้โอนอ่อนผ่อนตามได้ไม่ยาก

คนอ่อนเดียงสาอย่างเธอรึจะหาญสู้ ผู้มากประสบกาม เอ๊ย ประสบการณ์อย่างเขาได้...